Morgunblaðið - 05.12.2013, Blaðsíða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 5. DESEMBER 2013
✝ Elín Jónsdóttirfæddist að
Bergstaðastræti 4 í
Reykjavík 23. nóv-
ember 1918. Hún
lést á Hrafnistu í
Kópavogi 25. nóv-
ember 2013.
Foreldrar henn-
ar voru Jón Bergs-
son, búfræðingur f.
7.9. 1882, d. 21.3.
1959, og Elínbjört
Hróbjartsdóttir, matráðskona, f.
21.3. 1884, d. 23.1.19 26. Eldri
systkini sammæðra: Faðir Krist-
ján Guðmundur Einarsson, f.
1883, d. 1912. Marínó Andrés, f.
1906, d. 1997, Elín Sigríður, f.
1907 d. 1997, Elísabet, f. 1909, d.
2005, Kristjana Guðrún, f. 1912,
d. 1952. Alsystkini Katrín f.
1922, Ragnar Bergur f. 1925.
Hálfsystkini samfeðra. Móðir
Jóni Karlssyni, f. 1948, dóttir
þeirra er Ásta Margrét, barna-
barn eitt. 3) Arnþrúður, f. 1950,
gift Sveini Magnússyni, f. 1951.
4) Hermann, f. 1954, giftur Berg-
þóru Sveinsdóttur, f. 1959, þau
skildu. Börn hans Guðrún Lilja,
Elín, Steingrímur Jón og Svan-
hildur Helga. Barnabörn hans
eru sex.
Elín ólst upp í Reykjavík, hún
vann ýmis störf frá fermingu,
við kaupavinnu, matreiðslu og
framleiðslu. Hún nam kjólasaum
hjá þýskri konu, frú Ottosson,
konu Hendriks Ottóssonar út-
varpsmanns. Hún bjó á Akureyri
1940-1945, þar sem hún lærði
kápu- og dragtarsaum hjá Bern-
hard Laxdal og vann síðan við
saumaskap og kennslu hjá Kven-
félagasambandi Eyjafjarðar. Jón
og Elín bjuggu fyrstu búskapar-
árin á Siglufirði en stunduðu síð-
an búskap í Sléttuhlíð og í Fljót-
um. Þau fluttu til Reykjavíkur
1957 og síðan í Kópavog 1959.
Elín starfaði við kennslu, leik-
búningasaum og fatahönnun eft-
ir að þau fluttu suður. Jón starf-
aði sem verkstjóri hjá Almenna
byggingafélaginu, þar til hann
tók við sem svæðisvörður á
Keldnaholti 1974 og tók Elín þá
að sér að reka kaffistofu á Ran-
sóknarstofu byggingariðnaðar-
ins samhliða kennslu í þjóðbún-
ingasaumi hjá
Heimilisiðnaðarskólanum, þar
sem hún vann að endurreisn ís-
lensku þjóðbúninganna. Eftir að
þau fóru á eftirlaun bjuggu Jón
og Elín á Furugrund í Kópavogi.
Elín hafði fallega rödd og söng
með Kantötukórnum á Ak-
ureyri. Hún var gerð að heið-
ursfélaga Heimilisiðnaðarfélags
Íslands þegar hún var 90 ára fyr-
ir framlag sitt til varðveislu ís-
lenskrar búningahefðar. Hún
flutti 2008 í sambýlið í Gull-
smára, en bjó síðan á Hrafnistu í
Kópavogi síðustu árin.
Útför Elínar fer fram í dag, 5.
desember 2013, frá Fossvogs-
kirkju, og hefst athöfnin kl. 15.
Arnþrúður Bjarna-
dóttir, f. 1898, d.
1955. Bjarni, f.
1926, d. 2006, Þórð-
ur, f. 1928, d. 2007,
Erlingur, f. 1929, d.
2002, Arnhildur, f.
1931.
Elín giftist árið
1945 Jóni Her-
mannssyni búfræð-
ingi og verkstjóra,
f. 19.2. 1920, d.
19.10. 1993. Foreldrar hans voru
Hermann Steinn Jónsson, bóndi
og smiður, f. 25.8. 1895, d. 1.6.
1966, og kona hans, Petra Stef-
ánsdóttir, f. 8.7. 1895, d. 1.6.
1966. Börn Jóns og Elínar eru 1)
Elínbjört, f. 1947, gift Tryggva
Páli Friðrikssyni, f. 1945. Börn
þeirra eru Margrét Vilborg, Elín
og Friðrik, barnabörnin eru sex.
2) Petra, f. 1948, gift Kristjáni
Viltu ekki fá þér meira að
borða, vinur minn? Spyrjandinn
var Elín Jónsdóttur, síðar tengda-
móðir mín. Atvikið átti sér stað
þegar ég hitti hana fyrst fyrir
rúmum 45 árum. Hún hafði boðið
mér í mat og hafði greinlega
áhyggjur af að ég fengi ekki nóg.
Mér hefur ávallt fundist þessi orð
vera lýsandi fyrir Elínu og viðmót
hennar til fjölskyldu og vina. Um-
hyggja, æðruleysi, fróðleiksfýsi,
dugnaður, nýtni og ekki síst skyn-
semi einkenndu líf hennar allt.
Hún sýndi fjölskyldu og vinum
endalausa umhyggju, var með
þeim í sorg og gladdist með þeim
þegar vel gékk. Hún tók erfiðu
stundunum með æðruleysi og
huggaði þá sem minna máttu sín.
Elín reyndi að sækja sér nýjan
fróðleik á hverjum degi og hún var
víðlesin. Ung lærði hún fatasaum
og stundaði kennslu á Norður-
landi. Eftir að hún kynntist eig-
inmanni sínum, Jóni Her-
mannssyni búfræðingi, settust
þau að á Siglufirði og þar fæddist
elsta barnið. Síðar fluttu þau yfir í
Fljótin og stunduðu þar búskap
um árabil. Þar fæddust þrjú börn
til viðbótar. Á þeim árum reyndi
mikið á dugnað Elínar og Jóns og
eiginleikar hennar til að nýta sem
flesta hluti komu sér vel. Hún
útbjó hollan og góðan mat úr
ýmsu sem öðrum datt ekki í hug
að nýta. Vann afurðir úr mjólk,
fiski, fugli og búfé. Allt var nýtt
sem hægt var og hún saumaði
sjálf föt á fjölskylduna. Þetta voru
erfiðir tímar, en börnin nutu
sveitalífsins vel. Þegar fjölskyldan
fluttist í Kópavog breyttist margt.
Jón var eftirsóttur verkstjóri og
stýrði ýmsum verkefnum, stund-
um út á landi. Elín vann að ýmsum
verkefnum svo sem fata- og bún-
ingahönnun og kennslu. Eitt af því
varðaði endurreisn íslenska þjóð-
búningsins og þar vann hún
merkilegt starf sem fáum er kunn-
ugt um. Fyrir það var hún heiðruð
sérstaklega og gerð að heiðurs-
félaga Heimilisiðnaðarfélags Ís-
lands.
Kannski var skynsemi einn
stærsti kosturinn við þessa frá-
bæru konu. Hún var fljót að átta
sig á hvað var hægt að gera og
hvað ekki átti að gera og að skilja
hismið frá kjarnanum. Ég held að
það hafi verið tvennt sem hún um-
bar ekki, annað var hræsni og hitt
heimska. Hún ræddi til dæmis lít-
ið um stjórnmál, en hafði ómælda
ánægju af að njóta góðra lista. Að-
eins tveimur dögum fyrir andlát
Elínar komu tæplega 100 ættingj-
ar hennar og vinir saman til að
halda upp á 95 ára afmæli hennar.
Þetta var ómetanleg stund fyrir
okkur öll. Það eru mikil forréttindi
að fá að kynnast konu eins og El-
ínu Jónsdóttur og fyrir það hef ég
ávallt verið þakklátur. Síðustu ár-
in dvaldi Elín á Hrafnistu í Kópa-
vogi í góðu yfirlæti. Fjölskyldan
færir starfsfólkinu sem annaðist
hana innilegar þakkir fyrir góða
umönnun.
Tryggvi P. Friðriksson.
Vinsamleg tilmæli
Ég veit – er ég dey – svo að verði
ég grátinn,
þar verðurðu eflaust til taks.
En ætlirðu blómsveig að leggj́á
mig látinn,
- þá láttu mig fá hann strax.
Og mig eins og aðra, sem
afbragðsmenn deyja,
í annála skrásetur þú;
og hrós um mig ætlarðu sjálfsagt
að segja,
en – segðu það heldur nú.
(Bjarni Lyngholt)
Þetta kvæði er í takti við lífs-
skoðun ömmu minnar, hún hafði
rammað það inn og hengt á vegg.
Lífið var nefnilega núna og svo
dýrmætt að við urðum að nota
hverja einustu stund.
Ég get þó ekki annað en óhýð-
nast og skrifað um hana nokkur
orð. Mér til málsbóta get ég sagt
að ég sagði henni hversu mikils ég
mat hana, ekki bara einu sinni
heldur oft. Ég bjó meira að segja
til heiðursskjal þegar ég var ung-
lingur þar sem ég taldi upp alla
hennar kosti. Hún hengdi það upp
við hlið ljóðsins. Og hún var einn
mesti snillingur sem ég hef kynnst
og mín helsta fyrirmynd í lífinu.
Hún kenndi mér að það er allt
mögulegt. Hún fæddist í miðri
spænsku veikinni, að nýloknu
Kötlugosi og var danskur ríkis-
borgari í eina viku. Var pínulítil en
þó svo stór.
Þrátt fyrir stutta skólagöngu
var amma klárari en flestir. Hún
las og gat bjargað sér á nokkrum
tungumálum, var vel lesin og fróð
og hafði áhuga á bókmenntum og
listum. Og hún gat alla skapaða
hluti og gerði þá betur en flestir.
Einu sinni sagði hún mér frá
því þegar hún var komin með hóp
af konum sem höfðu lært að
sauma íslenskan búning. Spurt
var hvernig þær áttu að verð-
leggja þjónustuna. „Verum bara
alveg sanngjarnar og rukkum það
sama og trésmiðir,“ sagði amma.
Konunum þótti fáránlegt að rukka
karlmannslaun fyrir saumaskap
en amma náði sínu fram og fólk
borgaði með glöðu geði.
Afi og amma bjuggu og störf-
uðu að Keldnaholti þegar ég var
krakki. Nú er það í miðjum Graf-
arvoginum en þá var þar sveit þar
sem afi var með hesta og hægt var
að fara í berjamó og labba niður í
fjöru. Þegar þau fluttu í Furu-
grundina var styttra fyrir okkur
systkinin að heimsækja þau og
þangað var alltaf hægt að leita,
hvort heldur sem heimurinn var
grimmur eða hamingjan ríkjandi.
Orðið „gráupplagt“ var í uppá-
haldi hjá ömmu. Ég man vart eftir
að hafa heyrt nokkurn annan
segja það og það finnst ekki í orða-
bók. En það var svo margt sem
henni fannst alveg hreint gráupp-
lagt og þá var ekki eftir neinu að
bíða. Þegar við barnabörnin vor-
um svöng fannst henni gráupplagt
að kenna okkur að baka lummur.
Það skipti engu þótt við værum
bara fjögurra, fimm ára, hún náði
bara í koll til að standa á. Það var
líka gráupplagt að vaka heila sum-
arnótt í góðu veðri til að sjá sólina
setjast og rísa svo upp aftur,
hlusta á kyrrðina og spóann vella í
dögun. Og auðvitað var gráupp-
lagt að búa til fiðrildi og blóm úr
konfektbréfum og brúður úr
gömlum sokkum. Líka að gera
fimleikakúnstir á handriði, jóga-
stöður á túninu og að dansa
charleston í stofunni. Henni
fannst líka gráupplagt að gefa mér
uppáhaldsbækurnar sínar. Hún
vissi að þær yrðu lesnar. Fyrir allt
þetta og svo miklu meira til er ég
óendanlega þakklát.
Margrét Tryggvadóttir.
Elín leit dagsljósið mánuði fyrir
jól 1918 og bætti gjarnan við er
hún nefndi fæðingarár sitt að það
hefði verið frostaveturinn mikla.
Ég slæ því föstu að sterkbyggð og
hraust hafi hún verið frá náttúr-
unnar hendi, þrátt fyrir þrálátt
magasár sem hún lærði að lifa
með og hagaði hún mataræði sínu
í takt við það. Hún lagði mikla
áherslu á græmneti í fæði sínu,
fékk ég uppskrift að kjötsúpu að
hætti Elínar. Til að forðast fituna
þá sauð hún kjötið til hálfs degi áð-
ur en súpan var á borð borin,
fleytti storknaða fituna af, bætti
grænmeti við svo súpan yrði æti-
leg fyrir hennar veika maga.
Elín minntist þess er hún lítil
telpa bjó með foreldrum sínum á
Korpúlfsstaðabúinu þegar at-
hafnamaðurinn Thor Jensen var
að byggja þetta stóra hús. Móðir
hennar matráður og faðirinn bú-
fræðingur þar á staðnum. Gaman
var að heyra hana tala um þessa
tíma er þau bjuggu í tjöldum en
matseldin fór einnig fram í tjaldi.
Hún lítil hnáta að skoppa um þar
sem fólk í dag gengur með golfsett
og slær bolta. Elín var hög í hönd-
um, lipur með nál og spotta og réð
sig til að halda sauma- og sníða-
námskeið fyrir konur á Norður-
landi. Myndræn lýsing hennar á
því er henni var skutlað úr bát
uppá bryggju í aftakaveðri dúðuð í
vetrargalla. Maður sem tók á móti
henni sagði eitthvað á þá leið þeg-
ar hann sá þessa ungu fíngerðu
konu: „Ert þú komin til að kenna?
Það hlýtur að vera töggur í þér, ég
hélt að ég væri að ná í veigameiri
maddömu.“ Það reyndist rétt, því
svo miklar voru vinsældirnar að
hún fór víða í þessum erindagjörð-
um. Þá barst talið að saumum á ís-
lenska þjóðbúningnum. Elín tók
til sinna ráða og hóf að kenna þá
list sem slíkur saumaskapur er, en
á ákveðnum tímum voru höft á
innflutningi á erlendu ullarefni,
Jónas frá Hriflu ákvað, ef svo má
segja, að íslenska Gefjunar-ullar-
efnið væri nægjanlega gott til
brúks. Það var, að Elínar sögn, al-
gjör ómynd því efnið þyrfti að
vera af vissum gæðum svo hægt
væri að sauma og sníða rétt, auk
þess sem ekki mætti kasta til
hendi við gerð þjóðbúninga. Hún,
ásamt Elínbjörtu dóttur sinni,
unnu síðar þrekvirki í að koma
upp réttum sniðum og lagi á bún-
inganna. Starf þeirra við kennslu
hjá Íslenskum heimilisiðnaði er
ómetanlegt framlag til íslenskrar
menningar og handverks. Þær
voru flottar mæðgurnar sem
skörtuðu vel gerðum íslenskum
búningi þegar tjalda átti sínu fín-
asta. Haft var eftir Elínu: „Maður
skvettir ekki upp rassinum þegar
kona klæðist þjóðbúning, þessu
fallega stássi á að íklæðast með
reisn og sýna viðeigandi virðingu.“
Börnin voru ólöt við heimsóknir
til hennar er hún dvaldi í sambýl-
inu Gullsmára þar sem ég kynnt-
ist henni, rétt áður en hún flutti
inn var hún nýbúin að halda uppá
stórafmæli. Elín fagnaði 95 ára af-
mælisdegi sínum helgina áður en
hún á mánudeginum fór í sína
hinstu för. Flutningurinn milli
heimanna hefur verið snurðulaus
og átakalítill þegar hún sofnaði
svefninum langa, þar sem þeir
sem á undan eru gengnir hafa
fagnað heimkomu litríkrar
kjarnakonu sem skilað hafði löngu
dagsverki.
Faðir ég fel þér vitund mína,
og frjáls fer um forna slóð.
Feginn finn ljúfa návist þína,
fara um sem elska góð.
Þú ert ljósið og líknin sem gefur,
og lyktar og brosir sem rós.
Í þér er heimur sem ann og hefur
hurð himna í hendi og ljós.
(Jóna Rúna)
Blessuð sé minning Elínar
Jónsdóttur.
Jóhanna B. Magnúsdóttir.
Elín Jónsdóttir
✝ Sveinn Jó-hannsson, múr-
ari og trommari,
fæddist á Akranesi
13. febrúar 1929.
Hann lést á öldr-
unardeild Fjórð-
ungssjúkrahússins
á Ísafirði 22. nóv-
ember 2013. For-
eldrar hans voru
Jóhann Bergur
Guðnason, trésmið-
ur á Haukabergi, húsasmiður á
Akranesi, síðar byggingafulltrúi
Akraness, lengi slökkviliðsstjóri
á Akranesi og organisti, fæddur
á Kolviðarhóli í Ölfusárhreppi
1894, lést á Akranesi 29. ágúst
1964, og Sigríður Kristín Sigurð-
ardóttir (Welding), söngkona í
kór Akraneskirkju og verka-
kona, fædd á Akranesi 8. ágúst
1903, lést 27. desember 1974.
Sveinn á einn bróður, Ríkharð
Jóhannsson, f. 14.september
hún fjögur börn og tvö barna-
börn. 4. Margrét Sveinsdóttir, f.
23. ágúst 1958. Á hún einn son
og fjögur barnabörn. 5. Bjarni
Jón Sveinsson, f. 19. júní 1960. Í
sambúð með Elzbieta Pawluc-
zuk. Á hann einn son. 6. Berglind
Sveinsdóttir, f. 20. apríl 1963.
Gift Pálma Ólafi Árnasyni. Á
hún fjögur börn og fjögur barna-
börn. 7. Sveinbjörg Sveinsdóttir,
f. 14. júlí 1964. Gift Kristni Hall-
dórssyni, á hún fjögur börn og
tvö barnabörn. Sveinn starfaði
hjá HB og CO á Akranesi fyrst á
sínum starfsferli en svo um síð-
ustu 40 árin við múrverk. Hann
hefur spilað á trommur með
ýmsum, meðal annars E.F.
Kvartettinum, Hljómsveit Kalla
Bjarna o.fl. Nú seinast spilaði
hann undir með Harmonikku-
hljómsveit Reykjavíkur.
Sambýliskona Sveins í um 25
ár eða til dauðadags hennar var
Karlotta Jónbjörg Helgadóttir, f.
30. mars 1928, d. 22. júní 2008.
Framan af bjuggu þau í Reykja-
vík en höfðu flutt sig um set til
Sauðárkróks
Útför Sveins fer fram frá Ísa-
fjarðarkirkju í dag, 5. desember
2013, og hefst athöfnin kl. 14.00.
1926, og býr hann í
Búðardal. Fyrrver-
andi eiginkona
Sveins var Elsa
Björnsdóttir og
eiga þau einn son,
Jóhann Kiesel, f. 27.
maí 1951. Eig-
inkona hans er Vig-
fúsína Pálsdóttir og
eiga þau sex börn
og fimm barnabörn.
Seinni eiginkona
Sveins var Ingibjörg Bjarney
Kristjánsdóttir, f. 9. nóvember
1932 á Ísafirði, d. 4. maí. 2008.
Börn þeirra eru: 1. Helgi Krist-
ján Sveinsson, f. 26. október
1953, d. 8. júlí 2011. Átti hann
fjögur börn og þrjú barnabörn.
2. Guðmundur Sigurður Sveins-
son, f. 31. maí 1955. Í sambúð
með Öldu Kolbrúnu Haralds-
dóttur, á hann þrjú börn og sjö
barnabörn. 3. Sigríður Kristín
Sveinsdóttir, f. 15. maí 1957. Á
Elsku pabbi, það er erfitt að
setjast niður og skrifa mína
hinstu kveðju til þín. Þegar þú
fluttir hingað til okkar vestur á
Ísafjörð ætlaði ég að endurnýja
kynni okkar, en það varð ekki
langur tími hjá okkur. Þegar-
mamma og þú skilduð var ég
bara lítil 5 ára stelpa og var frek-
ar lítið um samband hjá okkur,
en þú leyfðir okkur alltaf að
gista hjá þér þegar við komum
til Reykjavíkur. Svo þegar þú
fluttir vestur eftir að mamma og
Karlotta létust með stuttu milli-
bili, ætlaði ég að kynnast þér
betur en þá byrjaðir þú að veikj-
ast. Ég reyndi að vera dugleg að
koma oft, taka þig í bíltúr og
kaupa ís, því það var það besta
sem þú vissir um, baðst alltaf um
að ég mundi keyra á bensínstöð-
ina og kaupa ís. Við áttum marg-
ar góðar stundir saman en þú
veiktist alltaf meir og meir,
hættir að þekkja mig og vildir
ekki fara út af öldrunardeildinni
og oft sat ég bara hjá þér þótt
ekkert væri talað. Það var erfitt
að horfa upp á þig hverfa svona
en ég veit að þú ert kominn til
þeirra sem biðu þín. Elsku
pabbi, við erum ævinlega þakk-
lát fyrir að hafa átt þig að og ég
er fullviss um að þínir vernd-
arenglar taka vel á móti þér.
Ljúf er þín minning, elsku pabbi
minn, þín verður sárt saknað,
hvíl í friði.
Vil ég þakka góðu fólki á öldr-
unardeild fjórðungssjúkrahúss-
ins á Ísafirði.
Ljúfar voru stundir
er áttum við saman.
Þakka ber Drottni
allt það gaman.
Skiljast nú leiðir
og farin ert þú.
Við hittast munum aftur,
það er mín trú.
Hvíl þú í friði
í ljósinu bjarta.
Ég kveð þig að sinni
af öllu mínu hjarta.
(Maren Jakobsdóttir)
Kveðja, þín dóttir,
Sveinbjörg Sveinsdóttir,
og fjölskylda
Sveinn Jóhannsson fæddist á
Akranesi 13. febrúar 1929 og var
yngri sonur hjónanna Jóhanns
B. Guðnasonar og Sigríðar
Kristínar Sigurðardóttur.
Mínar fyrstu minningar voru
þær að hann var mikið í músík,
því hann byrjaði að spila upp úr
fermingu. Eldri bróðir hans,
Ríkharður, var líka í músíkinni
og báðir í sömu hljómsveitinni.
Upp úr fermingu keypti ég
fyrsta trommusettið og sá hann
um það, en hann kenndi mér lítið
á trommurnar.
Á sextánda ári skildu foreldr-
ar mínir og upp úr því var lítið
samband á milli okkar barnanna
og hans. Ég bauð honum heim á
jólum eftir að ég byrjaði að búa
og elsta barnið mitt kallaði hann
afa bomb bomb, því að það hitti
hann stundum þar sem hann var
að æfa með hljómsveit Kalla
Bjarna á Akranesi.
Fljótlega upp úr því flutti
hann til Reykjavíkur og þá
minnkuðu samskiptin enn frekar
en þar átti hann heima í um tutt-
ugu ár, en þá flutti hann til Sauð-
árkróks. Hann var í nokkra daga
á Akranesi, þar hitti ég hann og
sagði hann mér þá að hann vildi
fara til Ísafjarðar og var hann
þar í sex ár, eða þar til hann lést,
22. nóvember sl.
Hann bjó með konu er hét
Ragga, en hún lést á Sjúkrahúsi
Akraness. Síðar kynntist hann
annarri konu, Karlottu Least, en
hún lést árið 2007.
Hann varð 84 ára og síðustu
sex árin var hann á Sjúkrahúsi
Ísafjarðar og var þá kominn með
Alzheimer.
Guðmundur Sigurður
Sveinsson.
Sveinn
Jóhannsson
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar endurgjaldslaust
alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Neðst á forsíðu mbl.is
má finna upplýsingar um inn-
sendingarmáta og skilafrest.
Einnig má smella á Morgunblaðs-
lógóið efst í hægra horninu og
velja viðeigandi lið.
Skilafrestur | Sé óskað eftir birt-
ingu á útfarardegi þarf greinin að
hafa borist á hádegi tveimur virk-
um dögum fyrr (á föstudegi ef út-
för er á mánudegi eða þriðju-
degi).
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur birting dregist, jafnvel þótt
grein hafi borist innan skilafrests.
Lengd | Hámarkslengd minning-
argreina er 3.000 slög. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á
vefnum. Hægt er að senda stutta
kveðju, Hinstu kveðju, 5-15 línur.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem aðstandendur
senda inn. Þar kemur fram hvar
og hvenær sá sem fjallað er um
fæddist, hvar og hvenær hann
lést og loks hvaðan og hvenær út-
förin fer fram. Þar mega einnig
koma fram upplýsingar um for-
eldra, systkini, maka og börn, svo
og æviferil. Ætlast er til að þetta
komi aðeins fram í formálanum,
sem er feitletraður, en ekki í
minningargreinunum.
Minningargreinar