Morgunblaðið - 05.12.2013, Blaðsíða 35

MINNINGAR 35
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 5. DESEMBER 2013
inn í hið öfluga körfuboltasam-
félag í Keflavík við hlið Alla. Vin-
átta okkar varð enn meiri þegar
við vorum ófrískar á sama tíma
og Ragga skráð þremur vikum á
undan mér. Þegar ég var sett í
keisaraskurð var þungt í henni
hljóðið. Hún var gengin fram yfir
og ég þurfti ekki einu sinni að
klára meðgönguna! Ég man því
eins og gerst hefði í gær þegar
síminn hringir inn á skurðstofu.
Konráð læknir tilkynnir að
Ragnheiður vinkona sé mætt í
fæðingu! Við eignuðumst báðar
strák þennan dag og lágum sam-
an í þvílíku yfirlæti í Keflavík þar
sem körfuboltahetjurnar okkar
Albert og Jón Kr. komu og fóru
eins og þeim hentaði. Við fundum
að þarna bundumst við fjögur ei-
lífðar vináttuböndum.
Mánudagar voru tileinkaðir
Röggu eftir að hún greindist í
annað sinn og eru þær heimsókn-
ir ofarlega í huga mér. Aðdáun-
arvert var að upplifa styrkinn
sem Alli sýndi, hann stóð við hlið
hennar og strákanna og var klett-
urinn í veikindum sem tóku sig
upp aftur og aftur. Guðrún móðir
Röggu þreyttist seint við að sinna
dóttur sinni af æðruleysi og óeig-
ingirni. Væntumþykja og þakk-
læti voru auðsýnd og samheldni
og samkennd í hinum stóra vina-
og ættingjahópi var augljós.
Í haust ákváðum við fjögur að
fara saman til Boston. Tilhlökk-
unin var mikil og nú skyldi njóta.
Krabbameinið yrði skilið eftir
heima eins og Ragga orðaði það
og eftirvænting vegna ferðarinn-
ar og þess að Aron Ingi sonur
þeirra væri að koma heim setti öll
veikindi á bið. Ferðin var ynd-
isleg og varð enn betri þegar vin-
ir okkar, Falur og Magga, ákváðu
að koma með. Efst í huga mér er
þakklæti fyrir þessar samveru-
stundir sem gengu út á að Ragga
og Alli fengju að njóta sín og ég
vil trúa að okkur hafi tekist að
skapa rými fyrir gleði, samveru
og ljúfar minningar. Tveimur
dögum eftir heimkomu fór að
bera á nýjum einkennum, höggið
var afar þungbært og Röggu
hrakaði hratt. Ekki grunaði okk-
ur þegar við vorum í Boston að
hún myndi ekki lifa jólin.
Krabbameinið ætlaði sér að sigra
þessa sterku og fallegu konu og
hafði því miður betur.
Ragga vinkona var mikill fag-
urkeri. Heimili hennar og Alla
ber þess merki og glæsileiki og
útgeislun voru aðalsmerki henn-
ar. Brosið var breitt og hláturinn
smitandi. Ragga var nákvæm og
vandvirk í öllu sem hún tók sér
fyrir hendur og anaði ekki að
neinu. Hún var traust og góð vin-
kona sem sýndi það í verki, afar
ákveðin og falleg að utan sem
innan. Hún var frábær móðir
þriggja drengja sem hún og Alli
hafa skapað örugga umgjörð með
ástúð og stuðningi.
Ég verð Alla og fjölskyldu
ætíð þakklát fyrir að fá að sitja
hjá Röggu síðustu dagana ásamt
vinkonum, þessar stundir eru
okkur afar dýrmætar.
Elsku Alli, Ragnar Gerald, Ar-
on Ingi, Hrannar Már, Guðrún,
Ragnar, Inga Birna, Árni, Einar
og fjölskyldur, missir ykkar er
mikill og ég bið Guð að gefa ykk-
ur styrk til að takast á við miss-
inn og sorgina. Megi minning um
yndislega Röggu lifa með okkur.
Ég kveð góða vinkonu með
söknuði.
Auður Sigurðardóttir.
Haustkvöld. Langvegir.
Ljósafjöld sveitanna slokknuð
og allt þagnað
– nema einn lækur
einn hestur sem þræðir
beinan stíg
og ber mig í dimmunni
yfir heiðalönd feðra minna
til fjarlægs staðar.
Engu þarf að kvíða.
Nú kular úr opnum skörðum
og lækurinn hljóðnar
í lautunum mér að baki.
Engu þarf að kvíða
klárinn fetar sinn veg
- stefnir inn í nóttina
með stjörnu í enni.
(Hannes Pétursson)
Þessar fallegu ljóðlínur Hann-
esar Péturssonar komu upp í
hugann þegar fregnir bárust af
því að Ragga væri lögð af stað í
sína hinstu för. Það lá fyrir í hvað
stefndi en vonarneistinn logaði
þó í hjörtum allra sem þótti vænt
um þessa yndislegu stúlku.
Ragga var hvers manns hugljúfi
og hennar stóra bros kemur fyrst
upp í hugann þegar hennar er
minnst. Á gömlum bekkjarmynd-
um og myndum úr skólaferðalög-
um er alls staðar að sjá þetta
sama bros sem vekur ljúfsárar
minningar um vel gerða, greinda
og fallega stúlku.
Síðastliðið vor fögnuðum við
30 ára fermingarafmæli á heima-
slóðum suður með sjó og þar var
mikil gleði. Ragga var með okkur
og þá gáfu nýjustu fréttir vonir
um að góðir tímar væru framund-
an, hún leit vel út, var bjartsýn og
skemmti sér vel. Hópurinn átti
frábæran dag saman og við lék-
um á als oddi enda mætingin góð
og hópurinn sem hefur þroskast
saman með aldrinum naut sam-
vistanna. Fljótlega eftir þennan
góða dag tóku veikindin sig hins-
vegar upp aftur og nú enn ágeng-
ari.
Í veikindum Röggu sást vel
hversu góðan og traustan vina-
hóp hún átti, auk sterkrar fjöl-
skyldu. Aðdáunarvert hefur verið
að fylgjast með þeim samhug
sem umkringdi hana í baráttunni
og stendur þar ekki síst upp úr
minningin um Reykjavíkurmara-
þonið í sumar þar sem hlaupa-
hópur Röggu safnaði milljónum.
Sá góði dagur skilaði ekki bara
styrk til góðs málefnis heldur líka
miklum andlegum styrk til henn-
ar sem naut dagsins og árang-
urins umkringd sínu fólki.
Í okkar hópi á Ragga ekki bara
skólasystkin, heldur líka marga
vini og jafnvel samstarfsfólk og
öll syrgjum við ótímabært fráfall
hennar. Það er sárt að sjá á eftir
ungri glæsilegri konu í blóma
lífsins sem skilur eftir sig eigin-
mann, þrjá drengi, foreldra og
systkini. Þeirra missir er mikill
og við hugsum hlýlega til ykkar
sem og annarra fjölskyldumeð-
lima og vina. Við treystum því að
klárinn hafi skilað henni upp til
hinna stjarnanna sem skína
skært og vitum að þar vakir hún
yfir drengjunum sínum.
Mér þykir leitt að geta ekki
fylgt Röggu til grafar í dag vegna
dvalar erlendis en hugur minn er
hjá aðstandendum og ég ber öll-
um þeim sem syrgja innilegar
samúðarkveðjur frá skólasystk-
inum. Hvíl í friði, fallega stelpa.
Minningin lifir.
F.h. 6́9 árgangsins í Keflavík,
Hulda G. Geirsdóttir.
Elsku Ragga.
Það er ekki sjálfgefið að eign-
ast góða vinkonu, vinkonu sem
hægt er að treysta, hlæja og
gráta með, jafnt í gleði og sorg.
Vinkonu sem alltaf er til staðar.
Leiðir okkar lágu saman
haustið 1999 er við hófum störf í
Heiðarskóla sem átti eftir að vera
sameiginlegur vinnustaður okkar
til dagsins í dag. Við vissum hvor
af annarri þar sem feður okkar
höfðu verið góðir vinir og sam-
ferðamenn í starfi sínu sem skip-
stjórar. Þú reyndist mér sannar-
lega ein besta vinkona sem
hugsast getur og ég á þér mikið
að þakka. Það var gott að leita til
þín, bæði þegar eitthvað bjátaði á
og einnig til að fá góð ráð og
stuðning. Þú varst alltaf til staðar
og hvattir mig í því sem ég tók
mér fyrir hendur. Varst alltaf
fyrst til að hrósa þegar mér gekk
vel, varst gagnrýnin en sann-
gjörn. Það er næstum óbærilegt
að hugsa til þess að þín skuli ekki
njóta við lengur. Við eignuðumst
drengina okkar Rúnar og Hrann-
ar Má sama ár, fluttum ári síðar á
sama tíma í sömu götu, hlið við
hlið.
Við hjónin vorum svo heppin
að þið Alli höfðuð gaman af ferða-
lögum og minningarnar frá okkar
ferðum saman eru svo dýrmætar.
Fiskidagarnir á Dalvík standa
uppúr þar sem við bjuggum til
útihátíð á Sunnuhvoli og nutum
okkar vel. Þá eru einnig ofarlega
ferðir okkar með starfsfólki
Heiðarskóla og höfum við oft rifj-
að upp ferðina til Minneapolis
þegar við æddum búð úr búð og
ég, aðframkomin af hungri, skelli
fram þeirri hugmynd hvort við
ættum ekki að setjast niður og fá
okkur að borða, þá dettur þessi
snilldarsetning upp úr þér: „Þú
mátt nú alveg við því að missa úr
eina máltíð, Guðný mín.“ Þessi
setning hefur oft verið rifjuð upp
og uppskorið hlátur og gleði.
Glæsileiki einkenndi þig alla
tíð, þú varst alltaf vel tilhöfð, fín
og smart svo að eftir var tekið.
Þú varst líka einstök í þínu starfi
sem kennari og síðar deildar-
stjóri og verður verka þinna
minnst í Heiðarskóla um alla
framtíð. Þegar þú greindist fyrir
tveimur árum af þeim sjúkdómi
sem að lokum sigraði þrátt fyrir
þá öflugu baráttu sem einkenndi
þig allan tímann, tókst þú veik-
indum þínum með æðruleysi,
barðist hart, ákveðin í að sigra.
Það var ótrúlegt að fylgjast með
baráttuvilja þínum, hvernig þú
tókst á hlutunum og hélst áfram
að því marki að ná bata með eig-
inmanninn, Alla, sem þína styrk-
ustu stoð ásamt fjölskyldu og vin-
um. Ég trúði á kraftaverk allt þar
til yfir lauk, trúði því að næst
þegar ég kæmi til þín sætir þú
uppi í rúminu og tækir brosandi á
móti mér. Það er svo sárt að
þurfa að kveðja þig, elsku vin-
kona, en þyngst er þó sorgin hjá
Alla, strákunum, foreldrum þín-
um og systkinum. Nú er komið að
leiðarlokum og mig langar að
þakka þér fyrir einstaka vináttu
sem aldrei gleymist. Fjölskyldu
þinni þakka ég fyrir að fá að vera
nálæg síðustu daga baráttunnar
og sendi þeim mínar innilegustu
samúðarkveðjur með ósk um að
Almættið veiti þeim styrk. Guð
blessi minningu þína, elsku
Ragga.
Og hvert sem þú ferð
og hvar sem ég verð
þarf fólk eins og þig
fyrir fólk eins og mig.
(Rúnar Júl.)
Þín vinkona,
Guðný Kristjánsdóttir, og
fjölskyldan á B11.
Í dag kveðjum við ástkæra vin-
konu. Hún Ragnheiður er farin
frá okkur og ekkert í okkar huga
finnur sanngirni í því að hún hafi
ekki fengið lengri tíma hér meðal
fjölskyldu ættingja og vina.
Ragga, eins og hún var oftast
kölluð, var einstök kona og eru
samverustundir okkar með
henni, fjölskyldu hennar og vina-
hópi ómetanlegar. Í hennar erf-
iðu veikindum sýndi hún mikinn
innri styrk og æðruleysi í því sem
að höndum bar. Álagið sem hún
og hennar fjölskylda voru undir
er ekkert sem auðvelt er að
komst í gegnum en Albert og
strákarnir stóðu þétt við hlið
hennar og sýndu engu síðri styrk.
Ragga gerði meira en margur
á stuttri ævi og var fljót að full-
orðnast, standa á eigin fótum og
naut lífsins. Ólöf og Ragga mynd-
uðu sterk vinabönd sem héldust
fram á hennar síðasta dag. Þær
unnu saman sem leiðbeinendur í
Myllubakkaskóla aðeins tvítugar
að aldri en kennsla var það ævi-
starf sem Ragga síðan valdi sér
og var hún einstaklega fær í því
starfi og vel liðin. Þá strax var
hún flutt að heima, farin að sjá
um alla hluti sjálf og var ábyrgð-
arfull og sjálfstæð ung kona. Hún
og Albert stofnuðu fjölskyldu,
fluttu til Ameríku þar sem Alli
lauk flugvirkjanámi og frá fyrstu
dögum þeirra sambúðar stýrði
hún heimili þeirra af einstakri ein-
lægni og myndarskap. Ragga var
mikill fagurkeri og hafði næmt
auga fyrir tísku og fallegri hönn-
un. Hún var einstaklega smekk-
leg, alltaf smart og þrátt fyrir
mikil veikindi undir lokin hafði
hún fyrir því metnað að líta alltaf
sem best út.
Með okkur lifa minningar um
öll þau ferðalög sem við fórum
saman í, svo sem golfferðir til
Spánar, útilegur og skíðaferðir.
Síðasta skíðaferðin hennar Röggu
er okkur mjög svo minnisstæð þar
sem Hrannar Már sonur hennar
kallaði yfir allan hópinn neðst í
fjallinu „Þarna er mamma mín að
koma niður brekkuna, þessi í
grænu úlpunni … sjáið þið hvað
hún er glæsileg“. Þarna var
Ragga að kljást við þennan illvíga
sjúkdóm en lét það ekki á sig fá og
var staðráðin í að berjast af öllum
mætti. Einnig voru matarboðin
ófá sem slegin voru upp með
litlum fyrirvara bara til að njóta
samvista, borða góðan mat og
gleðjast. Oft sátum við lengi sam-
an, röbbuðum um lífið og til-
veruna og hlustuðum á góða tón-
list.
Oft höfum við hugsað hversu
margt og mikið okkur langaði að
gera til að hún kæmist yfir þenn-
an sjúkdóm en við ofurefli var að
etja og því sitjum við eftir með
sorg í hjarta en svo margar góðar
minningar í huga að það mun ylja
okkur um ókomin ár. Við vottum
Alberti, Ragnari, Aroni og
Hrannari ásamt fjölskyldunni
allri okkar innilegustu samúð á
þessum erfiðu tímum. Við munum
varðveita allar góðu minningarn-
ar um frábæra konu
Hvíldu í friði, kæra vinkona.
Ólöf Einarsdóttir og Guð-
jón Skúlason
Mikið er sárt að skrifa þessi
minningarorð um elsku Röggu,
æskuvinkonu mína, sem nú er fall-
in frá í blóma lífsins. Ég var alltaf
svo viss um að hún Ragga myndi
sigra krabbameinið sem hún
barðist svo hetjulega við en í
þeirri baráttu sýndi hún svo sann-
arlega hvað í henni bjó. Hún tókst
á við illvíga sjúkdóminn af miklu
æðruleysi og hugrekki, kvartaði
aldrei og gafst ekki upp fyrr en í
fulla hnefana. Hetjulegri baráttu
er lokið sem skilur okkur öll eftir í
djúpri sorg.
Við Ragga kynntumst þegar
við vorum 5 ára gamlar er ég flutti
í Þverholtið. Hverfið var fullt af
krökkum á svipuðum aldri sem
léku sér saman og brölluðu ým-
islegt skemmtilegt og var hug-
myndaflugið oft mikið eins og
þegar okkur datt í hug að búa til
tappahljómsveit með því að safna
saman töppum af gosflöskum í
búðum og búa til hljóðfæri úr
þeim. Ég fann nýlega myndir hjá
foreldrum mínum úr saumaklúbb
sem teknar voru þegar við vorum
8 ára hlæjandi stelpur með kross-
saumsmyndir og súkkulaðiköku.
Ljúfar minningar sem yndislegt
er að rifja upp nú á kveðjustund.
Við vorum samferða í gegnum
barna- og gagnfræðaskólann en
ég fór svo í Versló og flutti til
Reykjavíkur í framhaldinu. Þó
leiðir okkar hafi skilið í einhver ár
þá var strengurinn á milli okkar
alltaf sterkur og fundum við hvor
aðra aftur, báðar komnar með
fjölskyldu, og er ég svo endalaust
þakklát fyrir það.
Ragga fann sinn draumaprins,
hann Alla, sem sannarlega stóð
undir nafni og eignuðust þau þrjá
flotta stráka, þá Ragnar Gerald,
Aron Inga og Hrannar Má sem er
jafngamall yngsta syni mínum. Sá
kom heim úr Vatnaskógi í hitti-
fyrra og sagði mér að hann hefði
leikið mest með frænda sínum úr
Keflavík, ég var ekki alveg viss
um hvern hann var að tala en svo
kom í ljós að þeir Hrannar Már
höfðu smollið saman og voru viss-
ir um að þeir væru frændur. Okk-
ur vinkonunum fannst þetta ótrú-
lega krúttlegt og skemmtilegt.
Ragga var alltaf stórglæsileg
og með einstaklega fallegt bros
sem hún var óspör á sem og góð-
an húmor og var alltaf stutt í
hláturinn. Hún var alltaf ótrú-
lega smart klædd og vel til höfð
fram á síðasta dag og má segja
að hún hafi haft einstaklega mik-
inn áhuga á og auga fyrir falleg-
um fötum og fylgihlutum.
Elsku Alli, Hrannar Már, Ar-
on Ingi og Ragnar Gerald, Guð-
rún og Ragnar Gerald, Inga
Birna, Árni, Einar og fjölskyld-
ur, megi Guð styrkja ykkur í
þessari miklu sorg, bjartar minn-
ingar og þakklæti fyrir góðar
stundir og vinskap munu lifa í
hjörtum okkar.
Megi Guð blessa minningu
Ragnheiðar Ragnarsdóttur.
Auður Einarsdóttir
Mínar fyrstu minningar um
vináttu okkar Ragnheiðar eru
frá árinu 1973. Þá vorum við
fjögurra ára, tilbúnar að takast á
við lífið í leik og gleði. Við bjugg-
um hlið við hlið í Þverholtinu,
urðum strax góðar vinkonur og
lékum okkur saman nánast upp á
hvern dag. Við hófum og lukum
skólagöngu saman, lékum okkur
í dúkkó, barbie, á skautum og
skíðum, stofnuðum tappahljóm-
sveit og seldum inn á tónleika og
leiksýningar í bílskúrum í hverf-
inu. Það var frábært að búa við
hliðina á bestu vinkonu sinni og
fá að taka þátt í gleði og sorgum
hvor annarrar sem styrkti vin-
áttu okkar enn frekar. Þegar ég
lít til baka yfir þau 40 ár sem vin-
átta okkar varði get ég ekki ann-
að en brosað og þakkað fyrir að
hafa átt svo góða vinkonu sem
Ragga var. Það er gulls ígildi að
eiga minningar um allt sem við
höfum gert og upplifað saman
sem koma til með að ylja mér um
hjartarætur um ókomna tíð.
Það er með mikilli sorg sem ég
kveð kæra vinkonu í dag. Það er
sárt þegar ung kona kveður í
blóma lífsins. Ragnheiður var
baráttukona, vinur í raun og góð
fyrirmynd sem snart hjörtu allra
sem hana þekktu.
Ég og fjölskylda mín sendum
Alberti, sonum, foreldrum og
systkinum Ragnheiðar okkar
dýpstu samúðarkveðjur.
Valdís Ásta Aðalsteinsdóttir
Ég varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að kynnast Röggu þegar við
vorum 16 ára, busar í Fjöl-
brautaskóla Suðurnesja. Þrátt
fyrir að alast upp þar sem aðeins
um 2 km eru á milli æskuheim-
ilanna þekktumst við ekki neitt
fyrr en í FS.
Þegar við byrjuðum í FS þá
breyttist margt, kunningjahóp-
urinn stækkaði og nokkrir nýir
vinir bættust í hópinn. Fyrir ut-
an allskyns uppákomur sem til-
heyra menntaskólaárum. Þá
unnum við Ragga og vinkonur
okkar mikið með skólanum en
við nutum líka þess að vera til og
stóðum okkur ágætlega í nám-
inu. Á einhverjum tímapunkti
datt okkur í hug að fara sem
skiptinemar til Bandaríkjanna.
Við fengum báðar fjölskyldur í
Minnesota og heimsóttum hvor
aðra meðan á ársdvöl okkar stóð.
Símtölin á milli voru ófá og ýmist
hlegið eða grátið í símann þegar
erfiðleikar og heimþrá létu á sér
kræla.
Með Röggu urðu margar af
mínum bestu minningum á þess-
um árum. Hvort sem það var
rúnturinn á bílnum hennar Guð-
rúnar sem ég ók, (því Ragga varð
ekki 17 fyrr en í september),
hlátursköstin, Ameríkudvölin,
skólaböllin, næturlærdómur fyr-
ir próf og fleira. Ragga var metn-
aðarfull í öllu því sem hún tók sér
fyrir hendur og gerði það sem
hún ætlaði sér. Minningabrotin
streyma fram; Ragga á brúð-
kaupsdaginn, geislandi og flott.
Ragga í kennó, ólétt. Ragga að
sýna föt. Ragga hundaeigandi.
Ragga og fjölskyldan. Ragga á
40 ára afmælisdeginum með öll-
um sínum vinum og fjölskyldu og
Ragga á menningarnótt í mara-
þoninu að hvetja alla áfram.
Í síðasta sinn sem við hittumst
í þessu jarðlífi ræddum við um
gildi, kærleikann, vináttu, traust
og fyrirgefningu. Hún var þakk-
lát fyrir svo margt og stolt af
fólkinu sínu og sérstaklega hon-
um Alla sem stóð eins og klettur
við hlið hennar. Hún ætlaði að
sigra í þessari baráttu og gerði
allt hvað hún gat.
Mér hefur alltaf þótt vænt um
vináttu okkar og á eftir að sakna
Röggu mikið en sárastur er
missir Alla og sonanna þriggja:
Ragnars, Arons Inga og Hrann-
ars.
Guð styrki þig, Alli minn, og
verndi þig og drengina ykkar um
ókomna tíð. Guðrún mín, Ragn-
ar, Inga Birna, Árni, Einar og
fjölskyldur, ég votta ykkur öllum
mína dýpstu samúð.
Hún var einstök perla.
Afar fágæt perla,
skreytt fegurstu gimsteinum
sem glitraði á
og gerðu líf samferðamanna hennar
innihaldsríkara og fegurra.
Fáar perlur eru svo ríkulega búnar,
gæddar svo mörgum af dýrmætustu
gjöfum Guðs.
Hún hafði ásjónu engils
sem frá stafaði ilmur
umhyggju og vináttu,
ástar og kærleika.
Hún var farvegur kærleika Guðs,
kærleika sem ekki krafðist endur-
gjalds.
Hún var vitnisburður
um bestu gjafir Guðs,
trúna, vonina, kærleikann og lífið.
Blessuð sé minning einstakrar perlu.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Ingigerður Sæmundsdóttir.
Það voru forréttindi að vera
vinir Röggu, eða það fannst okk-
ur. Raunar nutu ansi margir
þeirra forréttinda því lífssaga
Röggu er líka saga samfélags.
Ragga fæddist inn í stóra fjöl-
skyldu og var þátttakandi í sam-
félagi sem naut þess að hafa hana
í liðinu. Sama hvert litið er, alls
staðar var Ragga límið, hvort
sem er í vinkvennahópnum, ætt-
inni, gamla árganginum, hópi
samstarfsmanna, í foreldrastarf-
inu eða samfélaginu. Þannig var
Ragga, hún gaf öðrum þá tilfinn-
ingu að þeir væru einhvers virði.
Það var þess vegna sem að sam-
félagið allt barðist með henni og
fjölskyldunni til síðustu stundar
og syrgir innilega mikilvægan
liðsmann.
Ragga var stórkostlegur upp-
alandi, kennari, samstarfsmaður
og vinur. Það fengum við að
reyna og njóta. Árin okkar í
Heiðarskóla voru frábær og
Ragga var þar hrókur alls fagn-
aðar. Mikið hlegið, en líka grátið
því með Röggu tókum við allan
skalann. Þannig eru bestu vin-
irnir.
Við þökkum Röggu samfylgd-
ina og sanna vináttu. Elsku Alli,
Ragnar, Aron og Hrannar, við
vottum ykkur okkar dýpstu sam-
úð, sem og foreldrum, fjölskyldu
og vinum. Elsku Ragga, hvíl þú í
friði.
Ég þakka
fyrir þig
sem ert mér vinur
og þekkir mig
oft betur en
ég sjálfur,
því án þín
verð ég
allur
meyr
og linur
og ekki nema
í besta falli
hálfur.
(Sigurður Ingólfsson)
Kristinn og Steinþóra
SJÁ SÍÐU 36