Fréttablaðið - 12.04.2014, Blaðsíða 46

Jónas Þórir Þórisson gegndi starfi framkvæmdastjóra
Hjálparstarfs kirkjunnar frá árinu 199O þar til nú í
upphafi árs þegar hann afhenti Bjarna Gíslasyni skipti-
lykil með þeim orðum að hann væri til merkis um að
starfið þyrfti að vera sveigjanlegt og þróast áfram: að
sífellt þyrfti að finna nýjar lausnir og opna nýjar dyr.
Á þeim tuttugu og þremur árum sem Jónas Þórir hefur
veitt stofnuninni forstöðu hefur bæði hún og allt
umhverfi hennar tekið miklum breytingum. Það er því
ekki úr vegi að líta yfir farinn veg með vitrum manni
og fá hans sýn á það sem vel hefur tekist og vel er
gert en ekki síður að fá hans álit á helstu áskorunum
í hjálparstarfi nú. Byrjum hins vegar á byrjuninni.
Hver er maðurinn?
„Ég er fæddur á Akureyri og uppalinn þar. Faðir minn
Þórir Björnsson var vélstjóri í verksmiðjum SÍS í 4O ár
og móðir mín Hulda Stefánsdóttir var húsmóðir.
Ég lauk gagnfræðaprófi á Akureyri og vann í banka og
á skrifstofu við bókhald og önnur störf. Á Akureyri
kynntist ég starfi Kristilegs félags ungra manna og
kvenna, KFUM og K. Þar heyrði ég bæði af kristniboði
og hjálparstarfi og það sem ég heyrði hafði djúp áhrif
á mig. Ég kynntist svo eiginkonu minni Ingibjörgu
Ingvarsdóttur á þessum vettvangi líka. Ég fór í
biblíuskóla í Noregi í eitt og hálft ár en fann svo upp
á því að fara í kennaraskólann þegar ég var orðinn
24 ára gamall og lauk náminu á þremur árum.“
Hvernig stóð á því að þú fórst til Afríku til
hjálparstarfa?
„Þegar við hjónin lukum námi í kennaraskólanum kom
kall frá Eþíópíu en þá vantaði Kristniboðssambandið
kristniboða til starfa þar. Þannig að við hjónin, ég þá
27 ára og konan mín 23 ára, fórum af stað með tvær
litlar dætur með okkur. Við byrjuðum á því að læra
tungumálið en hófum svo störf eftir það. Við ílengdumst
svo í Eþíópíu í tólf og hálft ár með þremur hléum.“
Í hverju fólst starfið í Eþíópíu?
„Við fórum að vinna á vegum lúthersku kirkjunnar
í Eþíópíu árið 1973 en árið eftir skall á mikil hungursneyð
í landinu sem varði í heil þrjú ár eða til ársins 1977. Ég
tók þátt í neyðaraðstoð í Konso sem er í sunnanverðu
landinu. Þar gerði ég nú allt milli himins og jarðar eins
og oft vill verða í neyðarástandi. Fyrst var að skrá fólkið
því það vissi enginn hversu margir bjuggu á svæðinu
og svo var að veita neyðaraðstoð. Okkur tókst sem
betur fer að koma í veg fyrir að ástandið yrði mjög
alvarlegt og koma í veg fyrir fjölda dauðsfalla vegna
hungursneyðar. Í kjölfarið tók ég þátt í uppbyggingar-
starfi og svo þróunarsamvinnuverkefnum. Ég hafði fyrst
yfirumsjón með tækjum og tólum og stjórnaði verkstæði
verkefnisins. Ég starfaði svo sem prestur, kennari og
skólastjóri fyrir lúthersku kirkjuna þegar hungursneyðinni
lauk en um 5 milljónir tilheyra lúthersku kirkjunni í Eþíópíu.
Þegar skall á önnur hungursneið í landinu árið 1984–1987
var ég bæði í eftirlitshlutverki og við fjármálastjórn.
1987 fórum við hins vegar aftur heim til Íslands þar
sem vildum að börnin færu í framhalds skóla.“
Hvernig kom til að þú fórst að vinna hér heima
fyrir Hjálparstarfið?
„Ég starfaði á skrifstofu Kristniboðssambandsins
og KFUM og K í þrjú ár eftir að við komum heim en
svo var ég ráðinn framkvæmdastjóri Hjálparstarfsins
árið 199O. Það hafði þá lent í hremmingum þremur
árum fyrr og við urðum að byggja starfið upp frá
grunni. Sigríður Guðmundsdóttir hjúkrunarfræðingur
leiddi það starf í þrjú ár og ég tók við af henni.
Ég var nú líklega ráðinn vegna reynslu minnar af
bæði neyðaraðstoð og þróunarsamvinnu á vettvangi.“
6 – Margt smátt ...
Litið yfir farinn veg með Jónasi Þóri Þórissyni fráfarandi framkvæmdastjóra Hjálparstarfs kirkjunnar
„Það eru forréttindi að geta hjálpað!“
Jónas Þórir og samstarfsfólk Hjálparstarfsins í Chikwawahéraði í Malaví skoða vatnsbrunn sem var tekinn í
notkun árið 2OO9.
Gjöf sem gefur: Jónas Þórir þiggur hænu frá sjálfs-
þurftarbónda í Chikwawa í Malaví sem hafði áður fengið
hænur frá Hjálparstarfinu og vildi endurgjalda gjöfina.