Læknablaðið - 15.10.2002, Síða 77

UMRÆÐA & FRÉTTIR / BROSHORNIÐ 30
Latex og dónaskapur
Hjúkka eöa nunna
í lok langrar og annasamrar vaktar á bráðamóttök-
unni hallaði hjúkkan sér upp að afgreiðsluborðinu og
stundi.
„Ertu að niðurlotum kornin?" spurði deildar-
hjúkkan.
„Þú átt kollgátuna. Á stundum sem þessum deym-
ir mig um að vera nunna.“
„Nunna? Af hverju segirðu það?“
„Sko, hér eru í það minnsta tíu læknar á hverri
vakt, dag eftir dag. Nunna þarf aðeins að þjóna ein-
um Guði.“
Úr latexi
Læknir sem taldi sig vera húmorista var að fara að
skoða eldri konu sem var augsýnilega mjög tauga-
óstyrk. Til þess að dreifa athygli konunnar og létta
henni stundina brá hann fyrir sig því sem hann hélt að
væri læknaskop.
„Veistu hvemig þeir fara að því að búa til svona
gúmmíhanska?“
„Nei, hvemig?“ spurði konan.
„I hanskaverksmiðjunni er stór tankur fullur af
efni sem heitir latex og er efnið í gúmmíhönskunum.
Verkamennirnir raða sér upp eftir handarstærð,
ganga upp að tanknum og dýfa báðum höndum ofan
í. Síðan sveifla þeir handleggjunum þannig að latexið
þornar fljótt og að því búnu taka þeir hanskann af sér
og byrja á öllu upp á nýtt.“
Konunni stökk ekki bros. Læknirinn byrjaði að
skoða hana, vandræðalegur á svip og hálfvonsvikinn
að hafa ekki tekist að fá konuna til að hlæja. Fimm
mínútum seinna fór hún að flissa og síðan að skríkja.
„Fyrirgefðu læknir,“ sagði konan eldrauð í framan.
„Ég fór bara að spá í hvernig smokkar eru búnir til.“
Dónalegur læknir
Eldri kona hringdi í son sinn og var alveg miður sín.
„Ég hringdi í lækninn minn í morgun og hann var
alveg með endemum dónalegur við mig. Ég trúði
varla mínum eigin eyrurn," sagði konan.
Sonurinn var steinhissa á þessari lýsingu móður
sinnar og hringdi í lækninn og krafðist skýringar.
„Ég biðst innilega afsökunar,“ sagði læknirinn.
„Hefur þú nokkurn tíma átt einn af þessum dögum
þar sem allt fer úrskeiðis? Þegar móðir þín hringdi í
mig voru tveir sjúklingar æpandi á mig og þar af ann-
ar ælandi, tíu sjúklingar biðu eftir mér á biðstofunni,
móttökuritarinn var í kaffipásu og krakki var nýbú-
inn að pissa á mig. Þegar móðir þín spurði mig svo
hvernig hún ætti að nota endaþarmsmæli lét ég orðin
flakka sem komu fyrst upp í hugann.“
Lifandi eöa dauöur
Þegar sjúklingurinn var að ganga út af læknastofunni
dró læknirinn eiginkonuna aðeins afsíðis og sagði:
„Það amar ekkert að manninum þínum. Hann heldur
bara að hann sé veikur.“
Nokkrum dögum síðar hringdi læknirinn til að
spyrjast fyrir um sjúklinginn. „Hvernig hefur maður-
inn þinn það í dag?“ spurði hann konuna.
„Hann er verri. Nú heldur'ann að hann sé dauður.“
Á barnum
Ungur myndarlegur maður settist við hlið konu á
barnum og horfði á hana girndaraugum.
„Við hvað starfar þú?“ spurði hann flauelsmjúkri
og kynæsandi röddu.
„Ég er læknir."
„Ég vildi óska að ég væri sjúkur og þú mundir
lækna mig,“ hvíslaði hann í eyra hennar.
„Þú skalt nú fara varlega í að óska þér,“ sagði kon-
an. „Ég vinn nefnilega á „Húð og kyn“.“
Verðandi feöur
Þrír verðandi feður biðu í pabbaherbergi fæðingar-
deildarinnar og nöguðu á sér hnúana. í því birtist
ljósmóðirin í dyrunum og sagði við þann fýrsta:
„Til hamingju, þú er búinn að eignast tvíbura.“
„En sú tilviljun, ég vinn einmitt á skyndibitastaðn-
um „Tveir fyrir einn“.“
Eftir skamma stund birtist ljósmóðirin á ný og
sagði við karl númer tvö:
„Hjartanlegar hamingjuóskir því konan þín var að
eignast þríbura.“
„Þetta er nú alveg stórmerkilegt því ég vinn á veit-
ingastaðnum „Þrír Frakkar“.“
Hinir nýorðnu feður skiptust á hamingjuóskum en
varð síðan litið til þess þriðja sem sat samankrepptur
úti í horni, hvítur sem mjöll í framan.
„Svona nú lagsi, hafðu engar áhyggjur. Konan þín
hlýtur að fæða hvað úr hverju.“
Maðurinn svaraði því engu en tuldraði stöðugt:
„Af hverju í ósköpunum tók ég að mér starfið í „Tíu
- ellefu“.“
Bjarni Jónasson
Bjarni.Jonasson@hg.is
Læknablaðið 2002/88 781