Læknablaðið - 15.02.2003, Blaðsíða 73

UMRÆÐA & FRÉTTIR / BROSHORNIÐ 34
P-Pi
ur handa ömmu
Óþolinmóður með kvef
„Ég þoli ekki að vera með kvef. Ég hata það að vera
með kvef. Þú verður að gefa mér eitthvað við þessu,
annars tapa ég vitinu,“ sagði Loftur við Áslák lækni.
„Eins og þú veist vel, Loftur minn, og við höfum
margrætt um áður, þá er engin lækning til við kvefi,“
sagði læknirinn.
„En ég er að brjálast. Þú verður að gera eitthvað.“
„Allt í lagi. Ég veit hvað þú getur gert,“ sagði
læknirinn.
„Farðu í kalda sturtu, vefðu svo handklæði um
mittið á þér og vertu þannig úti í klukkutíma."
„Ertu alveg frá þér?“ spurði Loftur, „þá fæ ég
lungnabólgu.“
„Já, ég veit,“ sagði læknirinn, „en ég get gefið þér
lyf við henni.“
Úr axlarlið á hálendinu
Jórunn hjúkrunarfræðingur vann á virkjunarsvæði
Þjórsár og Tungnaár sumarið 1982 þegar óskað var
eftir því að hjúkrunarfræðingur héldi strax af stað
með sjúkrabfl til móts við bifreið sem kom frá Kvísl-
árveitu með slasaðan mann. Hann hafði hrunið niður
grjótgarð og steinn hafði gengið upp í hægri holhönd-
ina. Sagt var að maðurinn væri mjög illa haldinn og
talinn alvarlega slasaður.
Um það bil hálfri kiukkustund síðar mættust bfl-
arnir. Hjúkrunarfræðingurinn gerði allt klárt aftur í
sjúkrabflnum til að taka á móti hinum slasaða og
opnaði meðal annars fjórar bráðatöskur þannig að
allur útbúnaður væri innan seilingar. Síðan fór hún út
úr sjúkrabflnum og mætti hinum slasaða sem kom
gangandi úr hinum bflnum. Maðurinn bar sig illa og
kvaðst vera að líða út af. Jórunn brást snöggt við og
lagði sjúklinginn til í körfu í sjúkrabflnum án þess að
vera búin að gera sér grein fyrir því hvað amaði að
honum. Ekki tókst betur til en svo, þegar hún hugðist
skoða sjúklinginn þar sem hann lá á bakinu í körf-
unni, að hún rak sig í eina töskuna sem stóð opin og
steyptist við það beint ofan á sjúklinginn þannig að
nef hennar og enni skall beint á hægri öxlina, þar sem
maðurinn var mest kvalinn. I stað þess að heyra
neyðaróp sjúklingsins við þau ósköp sem dundu
þarna yfir kom langt „aaaaaaaaa... aa“ og maðurinn
varð allur rórri og líðan hans batnaði til muna. Þá
þegar varð Ijóst að maðurinn hafði við atgang hjúkr-
unarfræðingsins smollið í axlarlið á ný. Hann dásam-
aði meðferðarúrræði hennar og mun eftir þetta ekki
hafa velkst í neinum vafa um hvernig slösuðu fólki
væri kippt í axlarlið.
Hitastig sjúklings kannað
Læknir var gripinn í bólinu hjá húsfreyju í sveitinni.
„Ég get útskýrt þetta allt saman,“ sagði læknirinn
titrandi röddu. „Ég er bara að mæla hitann hjá kon-
unni.“ Bóndinn greip til byssunnar. „Ég reikna með
því að þú vitir hvað þú ert að gera, læknir," sagði
hann og tók varlega í gikkinn. „En þegar þú tekur
hitamælinn út aftur þá er eins gott að hann sé úr
málmi og gleri.“
Öskur á stofunni
„Ertu til í að gera mér greiða," spurði læknirinn sjúk-
linginn, „og reka upp nokkur ógurleg öskur þannig
að undir taki í húsinu?“ Sjúklingurinn varð mjög
undrandi. „En ég finn hvergi til og mér líður tiltölu-
lega vel.“ „Það er besta mál fyrir þig en það varðar
mig ekkert um. Hefurðu séð fjöldann af fólki í bið-
stofunni? Þú ert eina von mín til að ég komist í bank-
ann fyrir lokun.“
P-pilla fyrir ömmu
Eldri kona kom til læknis og bað hann að skrifa út
getnaðarvarnarpillur handa sér. Læknirinn varð væg-
ast sagt undrandi. „Fyrirgefðu, frú mín góð, en ertu
ekki orðin áttatíu ára gömul? Hvað ættir þú svo sem
að gera við getnaðarvarnarpillur?“
„Ég reikna með því að ég mundi sofa betur ef ég
fengi þær,“ sagði konan.
Læknirinn hélt að konan væri orðin elliær. „Og
hvernig í ósköpunum geturðu sofið betur af svona
pillum?"
„Ég ætla að blanda þeim saman við ávaxtasafann
sem ég gef dótturdóttur minni á hverjum morgni og
þá er ég viss um að ég sef betur á nóttunni,“ sagði
konan.
Hreyfing er holl
Foreldrafræðslan var í gangi. Salurinn var fullur af
ófrískum konum og mökum þeirra. Leiðbeinandinn
náði vel eyrum fólksins og sagði: „Dömur mínar, æf-
ingar eru góðar fyrir ykkur. Ég mæli sérstaklega með
því að þið fáið ykkur göngutúra. Og herrar mínir, það
mundi alls ekki skaða ykkur að fara út að ganga með
konunum ykkar.“
Enginn sagði neitt í smástund en svo rétti einn
verðandi pabbinn upp hendina og spurði: „Er allt í
lagi að hún dragi golfkerru á eftir sér á göngunni?“
Bjarni Jónasson
bjarn i.jonasson @gb.hgst. is
Læknablaðið 2003/89 165