Læknablaðið - 15.02.2006, Side 55

UMRÆÐA & FRÉTTIR / LÆKNADAGAR
stundir á viku í mars 2003 en 48,5 stundir haustið
2004. Jafnframt hefur dregið verulega úr því að
læknar mæti veikir í vinnu þegar þeir hefðu ráðlagt
sjúklingum sínum að vera heima.
Þegar rýnt var í hvað læknar gera í vinnunni
kom í ljós að vorið 2003 höfðu þeir eytt 74% vinnu-
tímans í að sinna sjúklingum en hálfu öðru ári síðar
hafði þetta hlutfall hækkað í 78%. Þennan tíma
virðast læknar hafa tekið af rannsóknum því í þær
fóru 10% vinnutímans 2003 en aðeins 6% haustið
2004. Þetta taldi Kristinn vera neikvætt og einnig
það að svo virðist sem læknar njóti minni stuðnings
næsta yfirmanns en þeir gerðu í fyrri könnuninni.
Slíkur stuðningur er mjög mikilvægur því hann
felur í sér hvatningu sem er öllum nauðsynleg í
starfi.
Þorgerður Einarsdóttir félagsfræðingur leiðir
hinn faglega hluta HOUPE-rannsóknarinnar og
hún flutti hugvekju um líðan lækna út frá sjón-
arhóli sjúklinga. Hvernig líður lækninum mínum?
var spurningin sem hún leitaði svara við. Þar vitn-
aði hún til Olav Aasland sem benti á að læknar
hefðu yfirleitt ekki mikinn áhuga á niðurstöðum
rannsókna á eigin heilsufari og líðan. Aasland
hafði líka spurt hvort nútímalæknirinn væri vel
þjálfaður líkami með ofvöxt í heilanum en van-
þroskað hjarta.
Þorgerður sagði að líðan og hugsunarháttur
lækna kæmi öllum við rétt eins og það kæmi lækn-
um við hvað sjúklingar hugsuðu um þá. Þetta væri
spurning um trúnaðartraust og fagmennsku. Þótt
læknar hugsuðu greinilega vel um sig og væru um
margt til fyrirmyndar þá væri einnig ástæða til að
hafa áhyggjur. Það ætti ekki síst við um álag í starfi.
Algengt væri að læknar ynnu á mörgum stöðum
með tilheyrandi streitu. Vaktavinna í óhófi væri
heldur ekki jákvæð. En er mark takandi á lækni
sem ráðleggur mér að vera heima í ástandi sem
hann hundsar sjálfur? Eru læknar ofurmenni og
vilja þeir vera það?
Þorgerður greip upp úr umræðunni þá spurn-
ingu hvort íslenskir læknar geti staðið í fylking-
arbrjósti þar sem lagður er grundvöllur að nýrri
fagmennsku í læknislistinni. „Það má vel vera en
til þess þurfa læknar að leggjast í naflaskoðun,
konur og karlar í sameiningu, og skilgreina upp á
nýtt mörg hugtök sem stéttin hefur haft að leiðar-
ljósi, svo sem sjálfræði, trúnaðartraust, ábyrgð,
umhyggja, umönnun, gagnvart sjúklingum en líka
gagnvart sjálfum sér,“ sagði Þorgerður.
Við þessi orð bætti einhver í pallborðsumræð-
um að naflaskoðun væri hið besta mál, svo fremi
menn gerðu hana ekki að aðalstarfi og það eru
ágæt lokaorð á þessari frásögn af Læknadögum.
Meira í næsta blaði.
Úr móttöku Lœknafélags
íslands við setningu
Lœknadaga. Efst eru þeir
Páll Torfi Önundarson
(til vinstri) og Runólfur
Pálsson. Hér að ofan eru
Ingunn Vilhjálmsdóttir,
Einfríður Árnadóttir
og ILildur Tómasdóttir.
Neðst á siðunnu eru
þær Auður Smith, Arna
Guðmundsdóttir, Margrét
Oddsdóttir og Hjördís
Smith.
Læknablaðið 2006/92 139