Læknablaðið - 15.12.2010, Síða 35

F R U M H E R
UMRÆÐUR O G FRÉTTIR
Jl í BARNALÆKNINGUM
Eitt afáhugamálum
Guðmundar er málaralist og
hér stendur hann framan við
nokkrar afmyndum sínum.
fljótt stöðu á handlækningadeild sjúkrahússins í
Huddingsvall og fer á fund yfirlæknisins Harald
Lundberg til að segja upp. Harald maldar í móinn
og segir hann ekki geta stokkið fyrirvaralaust í
burtu en Gauti segir að samkvæmt SYLF eigi hann
rétt til að segja upp með tveggja vikna fyrirvara.
Þá rýkur Harald upp, lemur í borðið og hrópar:
Andskotans útlendingar sem komið hingað og
haldið að þið hafið einhvern rétt! Gauti kemur
svo fram heldur niðurdreginn og segir mér að
Harald hafi orðið alveg vitlaus og ég kveið talsvert
fyrir því að fara á fund hans og tilkynna honum
uppsögn. Þá brá svo við að hann var hinn ljúfasti,
kvaðst skilja þetta afskaplega vel og auðvitað
ættum við enga framtíð á svona litlum stað.
Þetta endaði því allt vel. Ég hafði fengið stöðu á
bæklunarskurðdeild sjúkrahússins í Vásterás, við
fluttum þangað og mér líkaði vel.
Aðstoðaryfirlæknirinn hét Skobovic, Hvít-
rússi sem setið hafði í fangabúðum nasista á
stríðsárunum. Mikill ágætismaður. Eftir eitt ár á
bæklunardeildinni flutti ég mig yfir á almenna
handlækningadeild og þar var yfirlæknir Axel
Bruselius og aðstoðaryfirlæknir Arne Olson
sem síðar varð yfirlæknir handlæknisdeildar
sjúkrahússins í Sala. Þetta voru miklir prýðismenn.
Ame var reyndar skapmaður og gat tekið rispur
en það var fljótt úr honum. Þarna var ég í fimm
ár og líkaði mjög vel, mér var trúað fyrir ýmsum
verkefnum sem ekki var sjálfsagt að fela ungum
lækni."
Það er greinilegt að Guðmundur hefur kunnað
vel við sig í Svíþjóð og velti því lítið fyrir sér að
flytja heim til íslands. „Ég fór sjaldan heim til
Islands á þessum árum, en sumarið 1965 var ég
á íslandi og fór upp á Landspítala og hitti þar
Snorra Hallgrímsson prófessor sem segir við mig:
þú verður að fara að koma heim. Ég sagðist lítið
hafa hugsað um það en hann bætir því við að hér
heima vanti sérfræðing í barnaskurðlækningum.
Farðu og lærðu bamaskurðlækningar og komdu
svo heim, segir Snorri. Það sem togaði mig heim
var að við áttum þrjá stráka sem við vildum
að væru íslenskir. Sá elsti var að komast á
unglingsárin og því varð þetta að gerast fljótlega.
Ég tók Snorra eiginlega á orðinu og fékk
stuttu síðar stöðu á barnasjúkrahúsinu í Gauta-
borg og var þar við barnaskurðlækningar í
tvö ár. Ég var náttúrulega þegar þarna var
komið sögu kominn með sérfræðiréttindi í
almennum skurðlækningum og hafði sinnt barna-
skurðlækningum með öðru í Vasterás og vissi
hreinlega ekki að barnaskurðlækningar væm
til sem sjálfstæð sérgrein þegar Snorri minntist
á þetta. Þegar ég kom til Gautaborgar voru þar
fyrir fjórir aðstoðarlæknar og tveir sérfræðingar.
LÆKNAblaðið 2010/96 771