Læknablaðið - 15.12.2010, Qupperneq 41

UMRÆÐUR O G FRÉTTIR
FÉLAG ALMENNRA LÆKNA
„Það er nánast regla
fremur en undantekning
að almennir læknar
þurfi að vinna áfram
eftir að hefðbundnum
vinnudegi er lokið, við
frágang dagvinnunnar eða
undirbúning innlagna, án
þess aðfá nokkra yfirvinnu
greidda," segir Eyjólfur
Þorkelsson formaður Félags
almennra iækna.
orðið af ýmsum ástæðum. Nú eru tilbúnar tillögur
að vaktakerfi fyrir tvö svið sem almenn sátt ríkti
um í nefndinni, en vegna fyrrnefndra tafa var
óskað eftir fresti. Framkvæmdastjórn spítalans
hafnaði hins vegar þeirri ósk og lét ennfremur í
það skína að ekki yrði að fullu farið að tillögum
nefndarinnar, sem þeir höfðu þó skuldbundið sig
til samkvæmt samkomulaginu frá vordögum.
Eyjólfur segir mjög leitt ef tillögur nefndarinnar
ná ekki fram að ganga, því með þeim séu í
rauninni sniðnir helstu vankantar af núverandi
kerfi. „Við höfum bundið miklar vonir við þessar
nýju tillögur. Fyrir hönd félagsins hef ég farið
á fund forstjóra Landspítala um þetta mál, því
okkur finnst ábyrg afstaða stjórnar spítalans
felast í því að leyfa nefndinni að ljúka starfi
sínu ótrufluð. Með því að ýja að breytingum á
framkomnum tillögum og hafna ósk nefndarinnar,
er starf hennar í uppnámi, jafnframt því sem
þetta ýtir undir óöryggi og óánægju meðal bæði
almennra lækna og sérfræðinga sem sjá fram á
aukið vinnuálag ef almennir læknar hverfa frá
spítalanum."
Verri áhrif til lengri tíma
Eyjólfur segir það nánast rangfærslu að tala um
yfirvofandi læknaskort. „Hann er staðreynd nú
þegar. Tilfinnanlegastur er hann meðal lækna
á aldursbilinu 30-45 ára, en í þeim hópi eru
almennir læknar sem farnir eru til framhaldsnáms
erlendis og þeir sem lokið hafa sérfræðinámi
en eru enn starfandi erlendis. Þess utan hefur
almennum læknum á Landspítala verið fækkað
um nálega 20% á stuttum tíma. Almennir
læknar finna fyrir auknu álagi í vinnu og upplifa
efnahagsþrengingar í samfélaginu á sama hátt og
aðrir þegnar. Þegar þeir eiga þess kost að fara út
til starfa og náms, þar sem vinnutíminn er styttri,
launin hærri og aðstæður almennt mun betri, er
ekkert skrýtið að þeir velji þann kost. Þetta sama
ástand veldur því að ungir sérfræðingar telja
ekki fýsilegt að flytjast heim. Ábyrgð stjómenda
Landspítalans og heilbrigðisyfirvalda er því
mikil þegar reynt er að þrengja að kjörum og
starfsaðstæðum almennra lækna, að því er virðist
með öllum tiltækum ráðum. Það hefur slæm áhrif
til skamms tíma en líklega eru áhrifin enn verri
þegar litið er til lengri tíma. Við erum öll á sama
báti að þessu leyti. Sérfræðingarnir finna fyrir því
að með fækkun almennra lækna eru þeir hreinlega
að kafna í verkefnum sem almennir læknar sinntu
áður og það hlýtur að vera freistandi að halda til
starfa erlendis þar sem þeim býðst aðstaða til að
vinna í sinni sérgrein og engu öðm."
LÆKNAblaðið 2010/96 777