Þjóðlíf - 01.01.1991, Qupperneq 55

Ólækmcmdi
timbur-
Ráð og
timbur-
mönnum að
fornu og
nýju
Til er egypskt híeróglýfur þar
sem lýst er hvernig bæði prest-
ar og læknar veita líkn hrjáð-
um drykkjumönnum, illa
höldnum af timburmönnum.
Ef þú hefur einhvern tíma
komist í kynni við slæma timb-
urmenn er líklegt að þú kjósir
fremur líkn prestsins en lækn-
isins. Og þrátt fyrir allar þess-
ar aldir sem síðan hafa runnið
skeið sitt og ómældar þjáning-
ar þolendanna kann enginn al-
gild ráð til að lina kvalir
drykkjumannsins; hvorki
læknirinn né presturinn getur
linað þjáningarnar fullkom-
lega.
Timburmenn, eða Þórs-
hamrar, eru langdregin en
tímabundin röskun á jafnvægi
í líkamanum sem stafar af
vínandanum sem slævir mið-
taugakerfið og ýmsum niður-
brotsefnum sem myndast í
lifrinni. Að öllu jöfnu fylgir
þessu æðavíkkun í heila, aukin
tilfærsla vökva og salts til vefja
(bjúgmyndun) í slímhúð mag-
ans. Jafnframt breytist svefn
manna og svo undarlegt sem
það er felst breytingin einkum
í því að kviksvefninn (það stig
svefns sem einkennist af mikl-
um augnhreyfingum) lætur
ekki á sér kræla, en meðan
hann varir nær líkaminn
fyllstu hvíld.
Afleiðing þessa alls er
óslökkvandi þorsti, ólgandi
magi, þreyta (mörg myndefni
sem fylgja verulega miklu lík-
amlegu álagi birtast í blóði),
geðvonska og nöldurgirni og
jafnvel samviskubit (það fer
eftir því hver sá þig ölvaðan!).
Afréttari veitir tímabundna
líkn en frestar því að fullri
heilsu verði náð og kaffi örvar
einungis taugakerfið sem
þegar er úttaugað og hindrar
svefn sem full þörf er fyrir.
Við timburmönnum verður
því ekkert gert, annað en að
leggjast til svefns og hvíla lúin
bein og enn lúnari heilafrum-
ur. Besta og eina ráðið við
timburmönnum er fólgið í
svofelldu heillaráði sem flokk-
ast undir forvarnarstarf:
drekktu aldrei svo mikið að
það kalli á eftirköst. Þó mætti
hugsanlega kalla til prest, það
gafst líklega vel hjá Forn-
egyptum! Kannski hann hafi
haft með sér ómælt messuvín!
0
Róandi lyf og beinbrot
Neysla róandi lyfja eykur
líkur á beinbrotum hjá öldr-
uðum.
Rannsókn sem gerð var á
hópi aldraðs fólks leiddi í ljós
að sá hluti hópsins sem neytti
róandi lyfja varð frekar fyrir
því óláni að hrasa og brjóta
bein sín en hinn hlutinn sem
var án lyfjanna. Beinbrot
voru 70% algengari hjá lyfj-
aneytendum en hinum. Af
lyfjum sem við sögu koma
má nefna valíum, dalman og
líbríum. Áhrif þeirra felast
meðal annars í því að þau
draga úr árvekni og samhæf-
ingu líkamshreyfinga og
fólki verður mun frekar fóta-
skortur sem leiðir oft til
beinbrots.
ÞJÓÐLÍF 55