Tímarit Máls og menningar - 01.12.1959, Blaðsíða 43

SKERPLA
þúfnaskorunum og spyrnti við, til að
vita, hvað hann þyldi.
Að honum skyldi nokkurntíma
hafa þótt gaman að ís og snjó!
Nei, það var ekki gaman að því —
bezt að sjá aldrei neitt af því tagi.
Hann fjaðraði á tánum og lét sig
skella niður á hælana, og hemið
svignaði undir honum og brakaði í
því endilöngu.
Hann skyldi brjóta allan ófétis ís-
inn, að minnsta kosti setja brest í —
— hana! Þar pompaði hann niður
úr, og á bólakaf upp á kálfa.
Hann brölti uppúr og stiklaði frá
skörinni, rennvotur. Enn var þó til
ófrosið vatn í heiminum — mikið
var!
Drengurinn horfði á það bulla upp
úr skóblöðrunum, ötuðum mýra-
rauða og sortu. Rennvotir sokkarnir
byrjuðu óðar að stirðna og hríma.
Drengurinn beit á jaxlinn.
— Helvíti! skyrpti hann útúr sér.
Hann greip andann á lofti og tók
ósjálfrátt fyrir kverkarnar. Þar kom
að því! Hann hafði sagt það upphátt!
A leið til kinda um sauðburð! Hann
hafði blótað þegar verst gegndi. Þó
að hann hefði oft heyrt þetta orð og
jafnvel haft það yfir í huganum
stundum, þegar hann var ógurlega
reiður, þá hraus honum alltaf hugur
við því, og hann áræddi aldrei að
segja það upphátt.
Nú kæmi eitthvað hræðilegt fyrir!
Hann varð að biðja guð strax. Bláar,
magrar hendurnar spenntu greipar,
og fölt og tekið andlitið varð enn
áhyggjufyllra, meðan hann stundi
upp stuttri fyrirgefningarbón til
guðs.
Svo skondraði hann af stað, nú
eftir þúfnakollunum, og reyndi að
þurrka af sér ryðrauða og blásvarta
efjuna á öskulitri sinunni.
•
I gulskellóttum seyrujaðri fyrir
neðan holtið grillti drengurinn í ein-
hverja dökkleita þúst. Hann sá fljótt
að það var kind. Hún hringsólaði
þarna á sama blettinum og snerist
um sjálfa sig eins og vankagemlingur.
Hann greikkaði sporið og álengdar
þekkti hann Brúsku sína, gimbrina,
sem honum hafði verið gefin í haust
og var fyrsta kindin hans.
Hann hafði skírt hana Brúsku, af
því að hún hafði hörkubrúsk, og það
þótti gott fjárbragð.
Hún var blökk á lagðinn, óhrein og
blóðug á botninn — hún var þá bor-
in! Hann varð glaður við, tók til
fótanna og kallaði í hana með nafni.
Gimbrin leit upp fælnislega og ætl-
aði að taka sprettinn, en snarstanzaði
og stóð svo framaní honum. Dreng-
urinn læddist til hennar á tánum fet
fyrir fet, varkár og hátíðlegur, og
rétti fram hendurnar.
- Brúska! Brúskutetur! Kinda-
kind!
Hún sneri við og rásaði nokkur
233