Tímarit Máls og menningar - 01.12.1959, Qupperneq 44

TIMARIT MALS OG MENNINGAR
skref, hnusaöi í jörðina og kumr-
aði ámátlega og skringilega. Svona
hljóð hafði hann aldrei heyrt í henni
áður.
Svo kerrti hún hnakkann, tók sér
stöðu og stappaði niður framfæti
vonzkulega, — rétt eins og hún hefði
aldrei séð mann áður, sízt hann, sem
hafði þó gefið henni í allan vetur,
strokið henni og gælt við hana, þegar
hann náði henni, — og tekið hana
framyfir allar hinar gimbrarnar.
Hann var dálítið móðgaður yfir
þessu dæmafáa vanþakklæti Brúsku,
þótt hann á hinn bóginn hlakkaði til
að sjá lambið og væri hreykinn yfir
þessari nýju fjáreign sinni.
Þarna lá lambið, svona ósköp lítið
og alveg ótrúlega hvítt, næstum niðri
í hildunum, í slakka undan vindi. En
það var heldur dauflegt, — það hélt
ekki einusinni höfði og þó var Brúska
búin að kara það.
Drengurinn rétti fram hendurnar
til að ná í það, en gimbrin stappaði
og fnæsti að honum eins og hann
væri eitthvert illþýði.
— Því læturðu svona, Brúska?
spurði drengurinn, bæði hissa og
gramur. Ég, sem bara ætla að hjálpa
þér með lambið þitt!
En Brúska lézt ekki heyra þetta.
Hún rak snoppuna í afkvæmið og
kumraði að því dimmt og hryglu-
kennt.
Að hún Brúska skyldi reka upp
svona ámátlegt og andstyggilegt
hljóð! Það kom lengst neðanúr maga
eins og hún ætlaði að æla. Og nú blés
hún eins og smiðjubelgur og gerði sig
líklega til að leggja í hann.
Drengurinn reiddist fyrir alvöru
og sparkaði í hana svo hún hrökkl-
aðist undan.
— Farðu frá, fíflið þitt, sagði
hann og steytti hnefana framan í
hana.
Svo tók hann lambið upp. Það var
gimbur — sú fyrsta, — lambadrottn-
ingin! En litla, hvíta höfuðið lak nið-
ur í höndum hans og löngu, grönnu
fæturnir dingluðu máttlausir í storm-
inum. Mjúk lambsullin límdist frost-
rök við hendur hans og augun voru
hálflukt.
Drengnum varð þungt um andar-
dráttinn. — Guð gefi, að hún sé ekki
dáin! muldraði hann lágt. Hann þreif-
aði upp með bringukollinum báðum
megin. í fellingu undir vinstra bógn-
um fann hann ofurlítinn yl.
Það var alls ekki víst hún væri
dáin, kannski var henni bara svona
kalt. Hann þrýsti köldum gómunum
að röku, sleipu skinninu og reyndi að
greina hjartslátt. En hann fann ekki
neitt — hann var líka eitthvað svo
dofinn í fingrunum — þetta var ekk-
ert að marka.
Brúska var komin fast að honum
og mændi upp á hann. Hún var hætt
að stappa, en þandi nasirnar eins og
hún væri að springa af mæði.
Ðrengurinn þóttist skynja traust í
234