Tímarit Máls og menningar - 01.03.1982, Qupperneq 15

Adrepur
Á síðasta ári barst fólki friðarins og andstöðunnar við herinn óvæntur og
velþeginn liðsauki. Nokkrir ungir og aldnir þjónar kirkjunnar hafa játað það
opinberlega að Guð almáttugur sé ekki í NATO.
Skyldi það ekki verða undarleg tilfinning í brjóstum ráðherrasósíalismaráð-
herranna að vakna upp einn sólbjartan sumarmorgun hægramegin við presta-
stétt landsins?
Og skyldi þeim ekki bregða í brá, blessuðum, nær þeir deyja?
Steinunn Jóhannesdóttir
Konan í klemmu
Það er ekki einfalt eða auðvelt að meta stöðu íslenskrar kvennabaráttu þessa
dagana. Um hana eru fáir sammála og allra síst konur. Sumar segja að þetta sé
allt að koma, aðrar að það gangi allt of hægt, og til eru þær sem kvarta undan
því að í rauninni hafi ekkert breyst til batnaðar, konur standi enn í sömu sporum
og þær hafi alltaf staðið, áhrifalausar, kúgaðar og fyrirlitnar. Dæmi eru tínd til
öllum þessum skoðunum til stuðnings. Dágóður hópur afrekskvenna á ýmsum
sviðum, með Vigdísi Finnbogadóttur forseta í broddi fylkingar, er fyrstu kenn-
ingunni til stuðnings. Allt of fáar konur í pólitískum áhrifastöðum sannar þá í
miðið, og bág staða láglaunakvenna sem vinna grundvallar framleiðslu- og
þjónustustörf heima og heiman er jafn bág og hún hefur alltaf verið miðað við
þá sem betur mega sín í þjóðfélaginu, og sannar þriðju kenninguna. En þá ber
svo við að konur sem fyrir skemmstu höfðu mestar áhyggjur af þriðja og síðasta
hópnum tala nú ekki um annað meiren sameiginlegan reynsluheim kvenna sem
upphefji allar stéttaandstæður og á honum beri að grundvalla hina nýju pólitík
og bjóða fram.
Ef satt skal segja þá hefur þessi síðasta hugmynd aðeins ruglað mig í ríminu,
ég hef ekki verið alveg viss um hvað bæri að gera. Og þó. Kannski finn ég það.
Ég bæði veit og skil, að til er eitthvað sem heitir kvennasaga, sem gleymdist
að safna og segja, og sá þáttur, sem konur hafa átt í undirstöðu menningar þjóða
sinna hefur jafnan verið lítils virtur og varla þótt orð á gerandi, með listrænum
undantekningum þó. En að menning kvennanna sé þar með orðin ein og