Tímarit Máls og menningar - 01.09.1991, Blaðsíða 72

Hestamir reisa höfuðið og taka til fótanna þegar þau ríða inn á gamalt
tún. Krakkamir ráða lítið við hestana lengur. Allt í einu hleypur Litli-
Rauður út undan sér þegar hann sér gamla járnplötu sem gróin er í
grassvörðinn. Stelpan flýgur af baki. Hún rekur upp org af hræðslu og
liggur kyrr á blautri flötinni. Reiði hennar og vonbrigði brjótast út og hún
heldur áfram að skæla þó hún sé búin að átta sig á að hún hafi ekkert
meitt sig. Drengurinn eltir Rauð, nær honum og kemur með hann til
stelpunnar. En hún liggur bara, grátandi. Hann stendur smástund og horfir
á hana og spyr svo hvort hún hafi meitt sig.
Nei, ekki gat hún sagt það.
„En ætlarðu þá ekki aftur á bak?“
„Ég þori því ekki, hann er svo trylltur.“ Skælumar aukast um allan
helming við tilhugsunina um örlögin. Hvaðmyndi gerast ef húnekki gæti
farið á hestinum heim? Ekki gátu þau tvímennt á Skjóna því hann henti
þeim alltaf ef þau reyndu það. Og ekki gæti hún labbað alla leiðina heim.
„Kannski em beljumar bara á bak við Stórholt og þá erum við nærri
komin.“
Stelpan hlustar og hægist um en hættir þó ekki að gráta.
„Mér er kalt,“ segir hún.
„Viltu fá peysuna mína?“ segir hann og lifnar allur við. Hann rífur sig
úr og réttir henni. Hann er nú aðeins á bol og skyrtu. Hún tekur við
peysunni og brosir gegnum tárin.
Þegar hún er komin í hjálpar hann henni á bak. Sjálfum gengur honum
illa að komast á bak. Hann hangir í faxinu og sveiflar löppinni upp en
dettur jafnóðum niður aftur. Loks tekst þetta þó.
Þau ríða rólega af stað og halda við hestana. Þeir verða að fara fetið
og láta sér það vel lynda hvort sem það er nú vegna þess að þeir skilja
lítil börn svona vel eða af því að þeir telja sig hafa hlaupið nóg.
Kýmar eru bak við Stórholt. Drengurinn ríður kringum þær og rekur
af stað en stelpan bíður á nteðan. Hópurinn heldur loks af stað heimleiðis.
Það hefur dregið úr rigningunni og sólin nær að skína í gegn og lýsa á
társtorkið andlit og nýþveginn gróður. Stelpan réttist öll við af geislum
sólarinnar og er orðin hin sperrtasta. Nú þarf ekki að halda við hestinn.
Hann gengur á eftir hægfara kúnum. Þó eru fingumir sem standa út undan
peysuemrinni læstir um tauminn og faxið. Allur er varinn góður. Dreng-
70
TMM 1991:3