Tímarit Máls og menningar - 01.09.1991, Blaðsíða 94

hálfleik og var þrátt fyrir fýlu þjálfarans settur inn á til að jafna metin á
lánsskóm.
Hann var sjálfkrafa úr leik þegar kom að atvinnumennsku. Ekkert lið
með sjálfsvirðingu hefði látið bjóða sér svo agalausa spilamennsku. Fyrir
bragðið komust hæfileikar hans aldrei í hámæli utan landsteinanna. Þó
mun hafa komið fyrir að njósnarar erlendra liða sáu hann leika en hristu
hausinn og töldu að Emil stæði fyrir sínu sem sjálfstætt sýningarnúmer
— en útilokaðan frá liðsheild atvinnumanna þar sem hvert smáatriði er
skipulagt í þaula og æft.
Emil lék aðeins einn landsleik fyrir Island sem þó var ígildi tveggja
því hann var í senn sá fyrsti og hinsti. Því til skýringar verður að greina
frá því sem kannski þótti einkennilegast í fari Emils og það var sú árátta
hans að fagna mörkum andstæðinganna — ef honum þóttu þau glæsilega
skoruð.
Það var þetta sem samherjar áttu erfiðast með að þola og mótherjar
tóku einatt sem óþolandi uppgerð og hræsni.
En ást Emils á leiknum var svo fölskvalaus að hann gat ekki stillt sig
um að gleðjast yfír því sem vel var gert. Líka skar hann sig úr með því
að sækja boltann þótt andstæðingarnir ættu innkastið og vakti stundum
athygli dómara að fyrra bragði á broti sem hann hafði framið en dómara
yfirsést.
Svo kom að landsleiknum við Svía. Emil lék þá með þriðju deildar
liði sem hann hafði nýverið sólað upp í aðra deild. Það er einsdæmi á
íslandi og örugglega víðar að landsliðsmaður sé sóttur í aðra deild. Og
mun sennilega ekki verða endurtekið í bráð.
Á sjöttu mínútu gerist það að sænskur framherji sendir fyrir markið
fastan snúningsbolta sem félagi hans klippir upp í homvinkilinn fjær.
Andartak var eins og hljóðið dytti út á vellinum og sársaukastuna rétt
óbrostin á þegar Emil hleypur á móti markaskoraranum og ætlar að vetja
hann örmum — en vinurinn misskildi og hélt að Emil væri að mótmæla
markinu sem rangstæðu og stjakaði honum óþymiilega frá sér án þess
að Emil gæfist upp; danski dómarinn hljóp reiðilega á vettvang og sýndi
Emil gula spjaldið. Og þegar Emil bandaði hlæjandi frá sér — það rauða.
Leikurinn varð síðan sú martröð sem íslendingar eiga djúpt í
skammarkróki sálarinnar. Sex, átta, tíu eða tólf núll — það kemur út á
eitt.
92
TMM 1991:3