Tímarit Máls og menningar - 01.09.1991, Blaðsíða 66

pjötlum, sem eitt sinn höfðu verið purpuralituð damasktjöld, en voru nú
svo upplituð að þau virtust bleik. Ein kvennanna reis af sessu sinni, gekk
að borði og lyfti vínkönnu spyrjandi; hér var ekkert mál sameiginlegt
nema látbragðið. Hershöfðinginn þáði vín, sem hún skenkti honum í
óskreytta leirkrús, og þakkaði henni með vinsamlegu brosi, en hundraðs-
höfðinginn synjaði mönnum sínum um veigamar.
Tíminn leið hægt hér í Egyptalandi. Föbus fór hægar í vagni sínum
hér en annars staðar í heiminum og skildi því eftir sig stiknandi geisla og
sviðna jörð. Þess vegna leið tíminn svo hægt núna. Þess vegna var
Egyptaland svo fomt. Núna, annó DCCVII ab urbe condita (ef marka
mátti útreikninga bókfellaormsins hans Varrós), sögðu Egyptar að land
þeirra væri árþúsunda gamalt. Fyrir nokkmm dögum hafði hershöfð-
inginn hitt rímfróðan öldung úr Múseion, kveinandi og kvartandi yfir
bókfellunum sem höfðu brunnið. Þessi gamli maður hét Sósígenes og
talaði grísku reiprennandi, eins og allirmenntaðirmenn í austrinu. Hann
hafði sagt hershöfðingjanum að samkvæmt egypsku tímatali væri nú árið
MMMCXV, og síðan haldið langa fyrirlestra um tímatal prestanna. Núna,
í egypskum hómkassa í einu af öngstrætum Alexandríuborgar, flaug
hershöfðingjanum í hug að ef til vill væri skynsamlegt að bjóða þessum
öldungi til Rómaborgar til að binda endi á allan tímaruglinginn þar. Sá
ruglingur hafði valdið hershöfðingjanum æmum heilabrotum, þegar
hann var sjálfur höfuðprestur þar, og .. .
„Hér er hún, herra,“ stundi litli dræsusalinn dæsandi. Hann stóð
skyndilega inni í herberginu, móður og rjóður í kinnum, og hélt í höndina
á ungri stúlku, sem var eilítið hærri en hann og horfði niðurlút fram fyrir
sig. Hershöfðinginn gekk til hennar, tók mildilega undir hökuna og lyfti
höfðinu. Hún var á að giska fimmtán ára gömul, með hrafnsvart hár,
hunangslitt gljáandi hömnd og mjög dökk augu, sem litu undan; hún
virtist vera af sama kyni og Antipater. Hann hneigði höfuðið rólega
samþykkjandi, en stúlkan hristi koll sinn í þöglum mótmælum um leið
og hann sleppti hökunni, svo hárið lagðist sem svört slæða yfir andlitið.
„Hvar er besta herbergið?“ spurði hann mangarann, sem benti honum
fram og upp stigann, tuldrandi og tautandi: „Það er hér uppi, herra. Faðir
hennar sór að hún væri óspjölluð, herra, ég verð bara að taka orð hans
trúanleg, hann er heiðvirður maður, herra, og lýgur ekki.“
Þeir voru komnir upp á aðra hæðina og mangarinn opnaði þar hurð,
64
TMM 1991:3