Tímarit Máls og menningar - 01.03.1998, Blaðsíða 129

RITDÓMAR
einfalda lífið. tala ekki við feitt
fólk.(47).
Henni leiðast lesbíur, og segir þær bæði
óspennandi og þreytandi. Sá tvíkyn-
hneigði karl sem hún hittir fyrir fær að
sama skapi lítið eftirsóknarverða útreið,
er útlifaður og hálf hallærislegur:
„hvernig datt mér í hug að segja nei við
víðáttuhafi fordómaleysis hans? . . .
sennilegast var það líka slæmt af mér að
segja honum að mig langaði ekki að ríða
með örmjóum bæjara sem lyktaði af
sykri og bulli.“(20). Þegar öllu er á botn-
inn hvolft er textinn laus við að vera
„politically correct“, og hann er reyndar
svo bersýnilega laus við slíkt að lesenda
hlýtur að renna í grun að eitthvað búi þar
að baki, það sé verið að erta hann vísvit-
andi. Allir virðast geta fundið sér eittt-
hvað til að hneykslast yfir í þessu verki,
og tekur þó út yfir allan þjófabálk þegar
kemur að sjúklega samsettum reynslu-
sögum. Á bls 58-59 er til dæmis að finna
eina sérlega safaríka sem vafalaust gæti
orðið hinum harðgerustu öfuguggum til
yndisauka.
Að lokum má ég til með að varpa fram
þeirri spurningu hvort þessi texti sé til-
raun til að fylla flokk „avant-garde“
skálda á þeim erfiðu, póstmódernísku
tímum þegar „avant-garde“ staðan er
nánast orðin að normi í bókmenntum?
Ég á engin svör til í eigu minni, en vil
hvetja lesendur til að veita eftirtekt þess-
um þætti í uppbyggingu verksins sem
einkennist annars vegar af vítaverðum
fordómum og hins vegar róttækni, ann-
að er miðja, hitt er jaðarsett en hvort er
hvað? Það hlýtur að fara eftir bakgrunni
hvers viðtakanda fyrir sig hvort textinn
staðfesti einungis ríkjandi fordóma eða
afhjúpi þá með því að nefna það sem ekki
má með gróteskum aðferðum. Hvort
það sé særandi, sniðugt eða sjúklegt?
Ragna Garðarsdóttir
TMM 1998:1
119