Tímarit Máls og menningar - 01.03.1998, Blaðsíða 128

RITDÓMAR
kvaddar til að afrnarka líkamann og
beisla hann, þvert á móti er hann upphaf
og endir þeirrar tilveru sem textinn
geymir og verða hugtök eins og einsemd,
einlægni og ást ennþá óljósari en ella. Og
reyndar leysast þau gjarnan alfarið upp
þar sem engan veginn er hægt að jarð-
binda þau líkt og líkamann. Þetta ferli
verður öðru fremur áberandi í með-
höndlun textans á hugtakinu „ást“.
í upphafi textans lætur kvenmyndin í
það skína að hún sé að leita að hinum
eina rétta, og leitar hans í því sem eftir
lifír textans. Meðan á leitinni stendur er
hún sífellt að hitta fyrir hugsanlegar og
óhugsanlegar ástir, sem hún getur engan
veginn tengt öðru en því hvort þær hafi
góð líkamlegá hrif á hana. Undir lok text-
ans er lausnin síðan fundin þar sem hún
ákveður einfaldlega að taka á löpp alla þá
stráka sem hana langar í líkt og um mat
eða aðrar þarfir sé að ræða og reynist það
vera niðurstaða leitarinnar að ástinni.
Kvenmyndin gerir sér far um að full-
nœgja líkama sínum og um leið sjálfinu
sem stendur og fellur með þörfum lík-
amans.
Reyndar tekur hún það fram undir
lokin að hver karl hæfi hverjum degi vik-
unnar, eða mismunandi dögum, og fell-
ur það saman við ákveðið þema í Ertu þar
sem kvenmyndin skiptir ört skapi og
holdgerir umskiptin frá degi til dags.
Einn daginn elskar hún alla: „það er eins
og ég hafi vængi. og geti svifið og látið
mig voma yfir borginni. en af því að ég
er södd í bili, er enginn í hættu.“(67).
Þann næsta hatar hún alla: „ég er mann-
hatari í dag.... það má allt missa sín, fara
til helvítis. hengja sig allt saman. éta sig
og grafa sig lifandi, sama í hvaða röð það
gerir það. bara að það komi sér út af
kortinu.“(67). Þriðja daginn pirruð:
„hvað er meira pirrandi en þurr hor und-
ir borði á veitingastað?“(68), og svona
mætti upp telja þangað til dagarnir í text-
anum eru á þrotum. Enginn dagur er
eins og enginn einn karl uppfyllir þarfir
líkama hennar. Hin óljósa, rómantíska
hugmynd um „ást“ fellur þannig um
sjálfa sig, því að ástin er fyrst og síðast
líkamlegs eðlis:
föstudagur/ hvernig er þetta annars
með, þú veist, ástina? hvernig verður
hún til? eru aðalefnin í henni græðgi og
gredda eða er þetta bara eitthvað ótrú-
lega gott, eitthvað sem kemur af ein-
hverjum yndislegheitum? einhverri
þörf? eða þá helst einhverri nauðsyn?
já, örugglega nauðsyn. eins og að ropa,
prumpa, pissa og kúka og sofa og nátt-
úrulega að anda. enda andar fólk dýpra
ef það er ástfangið. svo að ást er bein
afleiðing af súrefnisskorti! og þá líka
rétt viðbrögð við súrefnisskorti. en
hvað er þá þetta ástand með ástina sem
fólk kvartar yfir? talar um að það hafi
ekki nógu mikið pláss og að því líði eins
og það sé að kafha.(65).
Ástin er hér innlimuð í gróteska hringrás
líkamans, þar sem súrefnisþörfin er bæði
upphaf og endir þeirrar nauðsynjar að
elska.
„ég er mannhatari í dag“
Ég hef heyrt að mönnum þyki erfiðast
að kyngja þeim meinlegu athugasemd-
um sem er að finna á víð og dreif í text-
anum. Mörgum ofbýður þegar kven-
myndin sú arna setur sig á háan hest
gagnvart minnihlutahópum eins og
lesbíum og feitu fólki. Það þætti trúlega
í lagi ef kvenmyndin tilheyrði hópi
lesbía, offitusjúklinga eða jafhvel tvíkyn-
hneigðra, en því er ekki að heilsa. Hún
slengir feimnislaust fram vítaverðum
fordómum sínum. Hún vill ekki þekkja
feitt fólk, og þá einungis sakir vaxtarlags-
ins:
ég verð bara að segja þér þetta beint. þú
ert allt of feitur. ert allt of stór fyrir
tilveru mína. það er til allt of mikið af
þér fyrir minn smekk. og þess vegna
verð ég að slíta öllu sambandi við þig.
118
TMM 1998:1