Dagrenning - 01.04.1956, Blaðsíða 27

frægur er af drottningu sinni, Jessa-
bel. Biblían kallar löggjöf þá sem Omri
setti „setninga Omris" og afleiðingarn-
ar af því að fylgja þeim urðu þessar að
því er Mika spámaður segir: „Rangfeng-
in auðæfi“, „röng vog og sviknir vogar-
steinar." „Ríkismenn eru fullir af ofríki,
íbúarnir tala lygar og tungan fer með svik
í munni þeirra.“ „Þú skalt eta en þó ekki
verða saddur.“ — „Þótt þú takir eitthvað
frá, þá skalt þú eigi fá bjargað því,“
„Þótt þú sáir, skalt þú ekkert uppskera."
— „Þú hefir breytt eftir setningum Omri
og öllu athæfi Akabs húss.“ —
Og þannig mun fara fyrir hverri þeirri
þjóð, sem ekki heldur í heiðri „sáttmál-
ann við Guð,“ en tekur að setja sér lög-
gjöf, sem er í innsta eðli sínu gagnstæð
lögmáli Drottins. Slík löggjöf gerir alla
einstaklinga þjóðfélagsins að lygurum,
svikurum og þjófum, gerir þá kröfuharða
í garð annara, en kröfulitla til sjálfra
sín, gerir menn svikula -augnaþjóna og
prettvísa. Og þegar allur þorri manna
í einu þjóðfélagi er orðinn þannig,
hefjast þar slíkir flokkadrættir milli
ranglætisiðkendanna að þeir tortíma
hver öðrum. Loks brýst sá ófyrirleitn-
asti þessara flokka til valda með lygum,
svikum, blekkingum og ofbeldisað-
gerðum og gengur milli bols og höfuðs á
öllum sínum andstæðingum. Þá er niður-
brot þjóðfélagsins fullkomnað og mvrkur
einræðis og kúgunar leggst yfir þjóð-
lífið — e. t. v. um mörg hundruð ára
tíma, ef ofbeldisseggnum sýnist þá ekki
bezt að „herleiða" það af fólkinu sem
eftir er, til fjarlægra landa og tortíma
þvi' þar með einhverjum hætti.
Blekkingin mikla.
Af því, sem nú hefir verið sagt, er ljóst,
að baráttan í þjóðfélögunum stendur
ekki milli auðvalds og kommúnisma eða
sósíalisma. Hún stendur heldur ekki milli
annarra svokallaðra borgaralegra eða lýð-
ræðislegra flokka, og „öfgaflokka" til
vinstri eða hægri. Allir borgaralegir
flokkar, öll borgaraleg blöð og allar borg-
aralegar áróðursstofnanir eru með einum
eða öðrum hætti „fyrirtæki auðvaldsins".
Munurinn er aðeins sá, e. t. v., að þeim
sem stjóma þessum fyrirtækjum er þetta
mismunandi vel ljóst. Hinn raunverulegi
eigandi dylur sig rnjög vel á þessum vett-
vangi. í stefnuskrá sinni lýsir hann þessu
þannig :
„Bókmenntir og blaðakostur eru tvö
mikilvægustu uppeldisöflin, og þessvegna
mun stjórn vor eiga flest blöðin (leyni-
lega). Það mun að engu gera öll skemmd-
aráhrif þeirrar útgáfu, sem einstaklingar
hafa með höndum, og gefa oss í hendur
þvínær ótakmarkað vald yfir almennings-
álitinu..Ef vér leyfum tíu blöð munum
vér sjálfir gefa út þrjátíu, og þannig
áfram í réttu hlutfalli. Hinsvegar má al-
menningurinn engan grun hafa um þetta.
Fyrir því verða öll blöð sem vér gefum
út að sýnast hvert öðm andstæð bæði í
stefnu og skoðunum."
Flestir ritstjórar og blaðamenn vita
ekki hvaðan það fé kemur, sem blöð
þeirra byggja tilveru sína á. En þó þau
séu rekin með halla — oft miklum halla —
ár eftir ár, lifa þau samt. Það er af því,
að þau eru, þegar öllu er á botninn
hvolft, eign þess valds, sem fjármagninu
ræður. Litist nú hver og einn um í sinni
sveit hvað þetta snertir. Baráttan stendur
þannig alls ekki milli stjómmálaflokk-
anna — sú barátta sem geisar milli þeirra
er um það hver þeirra eigi að fleyta rjóm-
ann hverju sinni — en er ekki ágreining-
ur um það, hvemig eigi að fegra og
bæta líf þjóðanna. Baráttan stendur milli
DAGRENNING 19