Dagrenning - 01.04.1956, Blaðsíða 47

er lítið eða ekkert að marka af því sem
þessir andar segja. Reyndir spiritistar
vara fólk líka mjög við þessum andaver-
um og rétt er hverjum, sem á miðilsfund
fer, að vera við því búinn, að hann mæti
þar lygaanda eða villuanda, nema enn
verri tegundar sé.
Það er engum efa bundið, að ein
meginástæðan fyrir losi og óreiðu vorra
tíma, er sú að fólk gerir sér ekki fulla
grein fyrir tilvist margs konar illþýðis
í andaheimi, sem nær tökum á sálarlífi
fólks, og leiðir það til margs konar villu
og vandræða. Aukning drykkjuskapar,
geðveiki, lausungar og lyga má rekja
til þessa svo fátt eitt sé nefnt. En á
þessum málum eins og öðrum, sem
vandasöm eru og vandmeðfarin, þarf
að taka með varúð og skynsemd, ann-
ars hlýtzt verra af. Aðeins guðlegt afl
getur sigrað þessi myrkravöld. Mann-
legur kraftur má sín þar lítils.
Það er svo huleiðingarefni fyrir sig
ef hér er um mannssál á villigötum að
ræða, sem dæmd er til langrar og öm-
urlegrar tilveru, vegna eigin tilverkn-
aðar eða annarra. Þar er svo alvarlegt
mál og umhugsunarefni, að rétt væri
að íhuga það í sérstakri grein einhvem-
tíma síðar.
★
Ef myndin af Móra er athuguð gaum-
gæfilega, t. d. í stækkunargleri, sést að
vöxtur hans er ekki meiri en svo að svari
til unglings og kemur það heim við lýs-
ingu hans í sögunni. Hann er og með
koll-lágan, en all barðastóran, hatt á
höfði, og sést þetta sæmilega þó höfuðið
og liattinn beri í tangann. Kemur það
einnig heim við það sem í sögunni segir.
Það er mjög athyglisvert að Móri kem-
ur út sem svört vera á myndinni, en al-
gengt er að á ljósmyndum komi verur
þessar fram hvítar eða hvítleitar. Kem-
ur þetta vel heim við hina fornu trú
manna, að bæði væru til illar vemr og
góðar, og væru þær illu svartar en hinar
hvítar. Móri tilheyrir því greinilega hin-
um fyrrnefndu, enda mun ávallt hafa
frekar illt af honum hlotist, þó prófessor
Símon Jóh. Ágústsson vilji sem minnst
úr því gera.
Ritstjóri Dagrenningar á í fórum sín-
um nokkrar myndir aðrar af „andamer-
um“, og munu einhverjar þeirra e. t. v.
birtast síðar hér í ritinu. J. G.
DAGRENNING 39