Dagrenning - 01.04.1956, Blaðsíða 29

kirkju heldur við þjóð — ísraelsþjóðina.
Við vitum nú að það hefir rættst, að
henni var „tvístrað meðal þjóðanna." Við
vitum líka, eða getum vitað það ef við
viljum, að henni hefir fyrir löngu verið
„safnað saman“ aftur, á „eylöndum", sem
liggja fjarri hinum fornu heimahögum
ísraels. Þessi „eylönd" eru Bretlandseyjar.
Þar hefir Guð „gróðursett“ lýð sinn og
þar hefir hann hvílst og vaxið og greinst
á ný í „margar þjóðir" og „mikla þjóð“
(Bandaríkin) til þess að taka við því hlut-
verki, sem hans bíður nú við „lok tíma-
bilsins.“
Það er frá þessum „eylöndum" sem
hið mikla viðnám kemur nú, er til úr-
slitaátakanna dregur.
Ef við litumst um í heiminum nú í
dag sjáum við að þetta er einmitt svona.
Það eru hinar engilsaxnesku þjóðir, og
þær þjóðir sem eru í bandalagi við
þær, sem enn halda uppi vöm fyrir
Kristindóminn. Austur-Evrópa hefir
hafnað honum og er nú heiðnari en
nokkru sinni fyr. Asía öll er heiðin og
hefir rekið af höndum sér flesta kristni-
boða sem þangað hafa komið. í Ind-
landi er 1% fólksins talið vera kristið.
Arabaþjóðimar eru ekki kristnar. Af-
rika er að mestu alheiðin ennþá og Suð-
ur-Ameríka er katólsk að nafninu til, og
þar á kristin trú ekki djúpar rætur. Vest-
ur-Evrópa, Norðurlönd og Norður-Ame-
ríka, og Suður-Evrópa að nokkm, eru nú
þau landssvæði sem kristnarþjóðirbyggja
— sumar þó aðeins nafnkristnar. Og þeg-
ar grafið er nær kjarnanum eru það að-
eins þær þjóðir sem eru í Atlantshafs-
bandalaginu, að viðbættum Svíum og
Finnum, sem í dag geta talist kristnar
þjóðir. „Steinhjartað" — lögmálstöflum-
ar, eru ekki lengur forskrift fyrir breytni
þeirra, heldur er lögmálið „ritað í hjörtu
þeirra.“ Það merkir, að nú em hin kristnu
sjónarmið orðin svo eiginleg þessum
þjóðum, að þær gera ekki lengur mun á
þeim og sínu eigin lífi. Frelsi Kristin-
dómsins er orðið sterkasti þátturinn í lífi
þeirra. Þær vilja heldur deyja en glata
frelsi sínu.
Hættulegasta vopnið.
Hér að framan hefir verið sýnt fram
á hvernig þróunin hefir orðið. Baráttan
í heiminum í dag er ekki milli mismun-
andi stjórnmálaskoðana og stjórnmála-
flokka. Hún er milli hinnar kristnu lífs-
skoðunar, sem Vesturlönd halda ennþá
uppi, og hinar heiðnu lífsskoðunar —
hins austræna einræðis í ýmsum gerfum
— sem Rússar og Kínverjar halda uppi
og útbreiða. Vesturlönd eru nú í algjörri
varnaraðstöðu vegna þeirra baráttuað-
ferða sem notaðar eru. Heiðindómurinn
þrengir sér inn í líf þessara þjóða, eftir
ýmsum leiðum og í ýmiskonar gerfum,
sem menn vara sig ekki á. Þess vegna
standa vestrænar þjóðir nú á glötunar-
barmi og mundu fyrirfarast, ef þær yrðu
ekki að lokum knúðar til að skilja hlut-
verk sitt.
Hættulegasta vopnið, er hin heiðnu öfl
nú beita gegn hinum vestrænu, kristnu
þjóðum er „Sameinuðu þjóðirnar“ og
samtök þeirra. Þau samtök eru í eðli
sínu ekki kristin, heldur heiðin. Sér-
hver þjóð hefir að vísu ennþá leyfi til
að hafa sín trúarbrögð, ein eða fleiri eða
engin, ef svo sýnist. En þegar til lengdar
lætur og samþykktir Sameinuðu þjóð-
anna eða stofnana þeirra fara að setja
mót sitt á löggjöf hinna kristnu þjóða, þá
er voðinn vís. Að vísu ættu hinar kristnu
þjóðir einnig að geta haft áhrif á löggjöf
og lifnaðarhætti hinna heiðnu þjóða, og
munu visulega hafa það. En þegar öflug
DAGRENNING 21