Morgunblaðið - 30.04.2015, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 30. APRÍL 2015
✝ Inga Sigurjóns-dóttir fæddist í
Reykjavík 11. júlí
1937. Hún lést á
líknardeild LH, 21.
apríl 2015.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Sig-
urjón Jónsson, f.
1.6. 1894, d. 29.9.
1982 og Soffía Ingi-
mundardóttir, f.
18.9. 1900, d. 6.6.
1964. Alsystkin Ingu eru: Sig-
urjóna, f. 26.7. 1934, d. 14.8.
1999; Elín, f. 19.3. 1936; Ágústa,
f. 6.10. 1941; Bergþóra, f. 26.1.
1944. Hálfbróðir sammæðra var
Þórarinn Jónsson, f. 27.3. 1923,
d. 29.1. 2000. Hálfsystkin sam-
feðra voru: Guðmundur H., f.
31.5. 1919, d. 22.10. 1993. Þur-
Alfreð eignaðist Erling Kal-
mann, f. 30.4. 1981, barnsmóðir
er Guðfinna Hermannsdóttir,
kona hans er Alexandra Miles,
þau eiga eitt barn. Inga og Er-
ling eignuðust óskírt stúlkubarn,
sem lést nokkurra mánaða gam-
alt. Sæunn Kalmann, f. 27.4.
1962, gift Ragnari G. D. Her-
mannssyni, f. 26.8. 1949; hún á
tvær dætur: Erla Björg, f. 8.12.
1978, á þrjú börn með sambýlis-
manni sínum, Hermanni Ragn-
arssyni. Rakel, f. 21.7. 1986 , á
þrjú börn með eiginmanni sínum
Styrmi Þór Einarssyni. Lang-
ömmubörnin eru orðin sjö. Eft-
irlifandi eiginmaður Ingu er Ei-
ríkur Leifur Ögmundsson, f.
14.10. 1932.
Inga vann ýmis störf auk þess
að sinna heimilinu, meðal annars
15 ár hjá Seglagerðinni Ægi, og
25 ár hjá Félagsstofnun stúdenta.
Hún var vinmörg og vel liðin af
öllum þeim sem hana þekktu.
Útför hennar fer fram frá
Frírkjunni í Reykjavík í dag, 30.
apríl 2015, kl. 13.
íður, f. 25.12. 1920,
d. 26.11. 2008, og
Stefán Sigurður, f.
4.5. 1922, d. 8.12.
1994.
Fyrri maður Ingu
var Erling Kalmann
Alfreðsson, f. 20.10.
1937, hann lést af
slysförum, 22.6.
1974. Foreldrar
hans voru: Theo-
dóra Eyjólfsdóttir,
f. 1. júní 1912, d. 30.1. 1987 og Al-
freð Georg Þórðarson, f. 1.9.
1909, d. 26.6. 1960, sem lést einn-
ig af slysförum.
Börn þeirra eru: Alfreð, f.
27.8. 1956, kvæntur Birnu
Bragadóttur, f. 25.3. 1961, þeirra
börn: Ingvar, f. 12.6. 1984; Smári,
f. 22.2. 1989 og Eva, f. 2.10. 1992.
Elskuleg móðir mín er horfin
til hins eilífa austurs.
Mínar fyrstu minningar um
mömmu eru þegar ég var fimm
ára, hún stóð mig að verki
snemma morguns við að hella úr
heilum haframjölspakka á eld-
húsgólfið og keyra leikfangabíl-
unum mínum í gegnum hrúguna.
Það komu ekki hróp og skammir,
nei hún tók þessu með jafnaðar-
geði eins og hún tókst á við lífið
alla tíð. Á uppvaxtarárum okkar
systkinanna bjuggum við á ýms-
um stöðum. Maður skynjaði það
ekki þá, en á þeim tíma sem við
vorum að alast upp var lífsbar-
áttan hörð og mamma og pabbi
unnu bæði mikið. Það var í kring-
um 1972 að mamma og pabbi
eignuðust sína fyrstu íbúð, það
var eins og að flytja í höll, því í
nokkur ár á undan bjuggum við
frekar þröngt á æskuheimili
mömmu á Bakkastíg 4.
Í júní árið 1974 knúði sorgin
dyra með þær skelfilegu fréttir
að faðir okkar hefði látist af slys-
förum ásamt svila sínum. Allt í
einu stóð mamma ein, aðeins 37
ára gömul, með okkur systkinin,
mig 18 ára og systur mína 12 ára.
Í minningunni fannst mér
mamma bera harm sinn vel eftir
þetta mikla áfall. Hún passaði
upp á að lífið kæmist fljótt í sinn
vanagang og að við gætum haldið
ótrauð áfram okkar daglega lífi.
Mamma lagði okkur lífsreglurn-
ar og vildi ekki að við værum að
leyna hana einu eða neinu í okkar
upplifun að vera táningar og
unglingar, hún vildi frekar að
vinir okkar kæmu inn á okkar
heimili, því þá vissi hún hvað við
værum að bralla og þyrftum ekki
að vera að fela neitt. Mamma
kom fram við aðra eins og hún
vildi að aðrir kæmu fram við sig,
þetta viðhorf höfum við síðan
leitast við að nota í uppeldi barna
okkar.
Árið 1976 kom sólargeisli inn í
líf mömmu þegar hún kynntist
eftirlifandi eiginmanni sínum Ei-
ríki, eða Denna eins við köllum
hann. Denni og mamma urðu
strax mjög náin og skynjaði ég
að þarna væri kominn sá lífsföru-
nautur sem myndi ganga með
mömmu allt til enda. Mamma og
Denni eignuðust sitt heimili 1978
og giftu sig sama ár. Þau voru
alla tíð mjög samrýnd og ferð-
uðust mikið bæði innanlands og
erlendis. Mamma fylgdist vel
með öllu sem var að gerast í sam-
félaginu og var dugleg við að til-
einka sér nýjungar. Hún tók þátt
í félagsstarfi í kvenfélagi Frí-
kirkjusafnaðarins og stundaði
jafnframt sund í mörg ár þar
sem hún eignaðist pottavinkonur
sem héldu góðan vinskap allt til
enda.
Það urðu tímamót í lífi
mömmu þegar hún greindist með
krabbamein vorið 2013. Í kjölfar-
ið fór hún í meðferð sem gekk
mjög vel framan af, en síðla árs
2014 fór að halla undan fæti og
erfiðar lyfjameðferðir tóku sinn
toll. Að lokum, eftir stutta
sjúkrahúslegu, náði sjúkdómur-
inn yfirhöndinni.
Það er af mörgu að taka þegar
minnast skal móður sinnar, en
umfram allt er ég henni þaklátur
fyrir að hafa gefið mér lífið og
lagt fyrir mig þá vegvísa sem
hafa leitt mig áfram í lífinu. Ég
bið hinn hæsta höfuðsmið himins
og jarðar að blessa minningu
hennar og vaka yfir Denna í hans
miklu sorg. Góðar voru gjafir
hennar og vináttan einlæg.
Þinn elskandi sonur
Alfreð.
Kynni mín af tengdamóður
minni urðu fyrir tæpum 15 árum,
þau urðu það mikil að ég hef ekki
tölu á því hvað ég kom oft í
Stórahjallann. Sagði ég við Sæ-
unni að ég kæmi oftar en hún í
Stórahjallann í gríni þar sem Sæ-
unn þarf að stunda sjómennsku
út af starfi sínu.
Við Inga áttum áhugamál sem
var Vesturgatan og Bakkastíg-
urinn þar sem pabbi hennar vann
við að fella net á grandanum. Í
Vesturbænum þekkti hún fólk
sem ég þekkti líka og var gaman
að ræða þessa hluti. Við áttum
áhugamál þar sem við ræddum
um gátur lífsins, Einar á Ein-
arsstöðum, Sumarlandið og aðr-
ar bækur um líf eftir dauðann og
okkar skoðanir á því.
Það var gaman að fylgjast
með þegar barnabörnin komu í
Stórahjallann. Hvað þessi börn
skiptu þau miklu máli. Í eldhús-
inu var skúffa neðst sem þau áttu
með leikföngum, hún var oft opn-
uð og dót tekið þar út og teikni-
myndir sem þau áttu fyrir
ömmubörnin, og margar ferðirn-
ar að fara í leikskólann að ná í
börnin og labba með þau und-
irgöngin heim í Stórahjallann.
Þar sem mamman var að fljúga
þá var gott að eiga ömmu og afa.
Þegar Sæunn fór út á sjó með
túnfiskskipi frá Japan sem hún
var á í þrjú ár við rannsóknir
komu mamma hennar og Denni
niður á bryggju til að kveðja
dóttur sína. Mömmu hennar var
ekki vel við að dóttirin væri að
fara út á sjó því pabbi Sæunnar
hafði drukknað og fleiri í ættinni.
Þess vegna hafði hún áhyggjur
en vandist því og Sæunn fór allt-
af í Stórahjallann til að kveðja
áður en hún fór út á sjó.
Ingu fannst gaman að ferðast,
þar sem við hjónin fórum á
hverju ári til Kanarí komu þau
með okkur og ferðuðumst við um
eyjuna o.fl. Næstu ár á eftir
komu þau á hverju ári. Þegar við
komum okkur fyrir í Þjórsárdal
komu þau að skoða og á leiðinni
austur fræddi Inga okkur um
hvað bæirnir væru kallaðir því að
hún ætti skyldfólk á öðrum
hverjum bæ, farið var fram hjá
Andrésfjósum og Sandlækjar-
koti o.fl. Hringt var snemma að
morgni og buðu þau okkur inn í
Landmannalaugar með sér og
spurðu hvort við hefðum komið
þangað, hvorki ég né Sæunn
höfðum farið þangað þó að stutt
væri úr Þjórsárdal. Stýrimaður
sem hafði verið með mér sagði
þegar hann var spurður hvort
hann hefði komið á Þingvelli:
„Nei, ég þekki engan þar“ og við
notuðum sama svarið. Vorum við
fram á kvöld og þau komu með
skrínukost sem borðaður var við
borð úti og er þetta eftirminnileg
stund.
Tvö síðustu ár var farið á
Akranes á fótboltamót þar sem
Elvar Már átti að spila, var fjöl-
skyldan öll þar saman. Þrír dag-
ar í hvort sinn. Leikhúsferðirnar,
út að borða á Caruso og fleira,
þessi tími er ómetanlegur.
Fyrir tveimur árum talaði
Inga við dóttur sína um að þær
þyrftu að fara á kaffihús að tala
saman, aldrei fannst tími. Í veik-
indum kom þessi tími og Sæunn
vék ekki frá henni marga tíma á
dag og gat rætt við móður sína
um mál sem þær höfðu ekki rætt
áður. Það sem hún talaði oft við
mig í trúnaði vissi ég að henni
var það mjög kært hvað Sæunn
studdi hana og styrkti fram á
lokadag. Við urðum við ósk henn-
ar og elduðum humarmáltíð sem
var hennar uppáhalds og borðum
með þeim, þá vissi hún í hvað
stefndi. Ég veit hvar þú ert, frið-
ur ró og guð veri með þér.
Ragnar G.D. Hermannsson.
Mín kæra tengdamóðir hefur
kvatt. Ég er bæði döpur og von-
svikin yfir því að hennar njóti
ekki lengur við, en er jafnframt
þakklát fyrir þann tíma sem við
áttum saman og ég gleðst yfir
góðum minningum.
Inga Sigurjónsdóttir eða
„Ingamma“ eins og hún var köll-
uð á heimili okkar var glæsileg
kona. Hún var há og grönn, ró-
lynd í fasi, mikil félagsvera og
ætíð var stutt í glettnina. Snyrti-
mennska og smekkvísi var í há-
vegum höfð eins og hún sjálf og
hennar heimili bar vitni um. Hún
ólst upp á Bakkastíg vestur í bæ
ásamt þremur alsystrum og
bróður sammæðra. Alla tíð var
gott samband þeirra á milli og
mikill samgangur milli systr-
anna. Inga var sannkölluð
Reykjavíkurmær, sótti leikhús,
tónleika og ýmsa viðburði og ein-
ar af hennar gæðastundum voru
samverustundir þeirra systra.
Stundum fóru þær í búðir að
þukla tuskur eins og einhver
komst svo skemmtilega að orði.
Svo var farið á kaffihús og tekið
gott spjall.
Uppi á vegg á heimili þeirra
hjóna hangir plagg sem barna-
börnin höfðu gefið ömmu sinni í
afmælisgjöf fyrir mörgum árum.
Á það höfðu þau hvert og eitt
teiknað mynd sem þeim fannst
eiga við hana og það lýsir henni
ágætlega. Þar var m.a. amma í
stóra húsinu sínu í Kópavogi,
amma í kvennahlaupinu, amma
að afgreiða kaffi og meðlæti á
kaffistofu Háskólans, amma í
sundi.
Inga stundaði sund í mörg ár
og var það ekki bara sundlaugin
sem heillaði heldur heiti pottur-
inn þar sem vinkonur hittust og
ræddu lífið og tilveruna. Sumum
þótti stundum nóg um tímann
sem fór í þennan ágæta heita
pott, en hvað er betra en sam-
vera í góðra vina hópi.
Ekki er hægt að skrifa um
Ingu án þess að minnast á eft-
irlifandi eiginmann hennar Eirík
Ögmundsson eða Denna, en þau
hjón voru ákaflega samrýmd.
Ingamma og Denni voru eitt og
milli þeirra ríkti gagnkvæm ást
og virðing. Það var aðdáunarvert
að fylgjast með þegar Inga var
orðin mjög lasin, að með ótrú-
legri þolinmæði og umhyggju
hjúkraði Denni henni dag sem
nótt.
Þrátt fyrir áföll í lífinu og
heilsuleysi seinustu árin stóð hún
keik og horfði fram veginn með
bjartsýni og létta lund að vopni.
Hún fylgdist vel með afkomend-
um sínum og gladdist yfir vel-
gengni þeirra.
Allt frá okkar fyrstu kynnum
tók hún mér ákaflega vel, en okk-
ar samfylgd spannar yfir 30 ár.
Við náðum vel saman þegar við
fengum tækifæri til að hittast en
það var kannski sjaldnar en við
hefðum kosið vegna fjarlægðar.
Á hverju vori í mörg ár kom Inga
vestur á Ísafjörð í heimsókn til
Inga
Sigurjónsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Hinsta kveðja,
Ágústa systir.
✝ Hulda Karls-dóttir fæddist á
Fáskrúðsfirði 28.
mars 1922. Hún lést
á sjúkrahúsinu á
Egilsstöðum 13.
apríl 2015.
Foreldrar Huldu
voru Ásta G. Halls-
dóttir og Karl P.
Jóhannsson. Þau
hjónin, Ásta og
Karl, eignuðust
átta börn, Hulda var þeirra elst.
Auk hennar voru Björg, Jó-
hanna (lést á vöggualdri), Lára,
Ágúst, Aðalheiður (lést 2011),
Valgerður og Svala.
Hulda ólst upp í foreldra-
nemi í Listaháskólanum. Næst
er Karen Erla, íþrótta- og frí-
stundafræðingur, f. 1955. Maður
hennar er Björn Ingvarsson raf-
iðnfræðingur. Þau eiga tvo syni.
Þeir eru Úlfur, f. 1994, nemi í
HÍ, og Glúmur mennta-
skólanemi, f. 1996. Yngst systk-
inanna er Ástvaldur Anton raf-
magnsverkfræðingur.
Ástvaldur á tvö börn með fyrri
konu sinni, Signýju Orm-
arsdóttur. Þau eru Auður
sjúkraþjálfari, f. 1981, barn
hennar er Sigrún Sól Agnars-
dóttir, f. 26.5. 1981, og Anton
lögfræðingur, f. 1986. Sambýlis-
kona Ástvaldar er Kristín Hlíð-
berg lyfjafræðingur.
Hulda verður jarðsungin í
dag, 30. apríl 2015, frá
Fáskrúðsfjarðarkirkju og hefst
athöfnin kl. 14.
húsum á Fáskrúðs-
firði.
Árið 1953 giftist
hún Jóni Erlingi
Guðmundssyni, f.
18.3. 1916, d. 3.6.
1976, frá Syðra-
Lóni við Þórshöfn.
Þeim Huldu og Jóni
Erlingi varð
þriggja barna auð-
ið. Elstur var Guð-
mundur Karl, flug-
stjóri, f. 1954, d. 2012. Kona
hans var Margrét Albertsdóttir.
Þau slitu samvistir. Þau eign-
uðust þrjá syni. Elstur er Jón
Erlingur leiðbeinandi, þá Al-
bert, laganemi í HÍ, og Friðrik,
Það er erfitt að sitja hér og
kveðja móður mína, ekki síst þar
sem fjölskyldan er lítil en
mamma var sannarlega kjarninn
í fjölskyldunni. En samtímis fer
vel að minnast og gleðjast sam-
fylgdar hæglátrar og góðrar
móður, sem hefur fylgt okkur og
stutt svo lengi sem við höfum lif-
að.
Mamma gerði margt gott um
ævina, trúlega var þó hennar
helsta áskorun að ala okkur
systkinin upp. Hún ól okkur upp
að hefðbundnum íslenskum sið.
Við áttum að vera kurteis og
breyta í samræmi við kristilega
trú. En umfram allt lagði mamma
áherslu á dugnað, við áttum að
vera dugleg og sérstaklega áttum
við að vera dugleg í skólanum. Ég
telst kannski ekki dómbær á
hvort henni hafi tekist vel upp, en
ég veit að hún lagði sig sannar-
lega fram um að koma okkur til
manns, eins og haft var á orði.
En mamma gerði miklu fleira,
hún bjó okkur gott heimili og hún
var flink í því sem hún gerði. Hún
bjó til góðan mat, hún saumaði á
okkur fötin, það var eiginlega
sama hvað hún gerði, hún gerði
það ávallt af vandvirkni og
smekkvísi. Hún hafði næmt auga
fyrir list og formi, sem hún hefði
gjarnan viljað að börn hennar
deildu, en henni varð því miður
ekki að þeirri ósk sinni. Við
systkin fengum alla þá ást og um-
hyggju sem hún átti, og ég held
að hún hafi verið afar stolt af okk-
ur. Hún var af þeirri kynslóð og
ólst upp í þess konar umhverfi að
hún lét það lítið í ljós. Hún sýndi
það þeim mun meir í verki.
Mamma ólst upp á alþýðu-
heimili og innst inni var hún alla
tíð alþýðukona, þó ég sé ekki
grunlaus um, að á ákveðnum
tímamótum í lífinu hafi hún haft
metnað til að vera fín frú, en það
eltist ágætlega af henni.
Mamma tók virkan þátt í
menningarlífi Fáskrúðsfirðinga.
Meðal annars söng hún í kirkju-
kórnum, ég held að hún hafi notið
þess að syngja. Okkur systkinun-
um var ekki skemmt. Ég get
svarið það, að mér fannst ég allt-
af heyra í henni mömmu, mér
fannst hún syngja hæst og ég
heyrði enga aðra rödd, ég
skammaðist mín niður í tær, þá
svona 10 til 12 ára. Ekki tók betra
við þegar á aðrar samkomur var
komið, þá þurfti pabbi endilega
að halda ræðu. Ég held að það
hafi ekki þótt töff á Fáskrúðsfirði
á þessum árum að vera mjög
áberandi. Auðvitað kvörtuðum
við börnin hástöfum við eldhús-
borðið í Varmalandi yfir þessu.
Ég man ekki hverju þau svöruðu,
þó sennilega hafi þeim fundist að-
eins gaman hversu næm við vor-
um fyrir þessum uppákomum.
Það lifir enginn í hartnær heila
öld án þess að verða fyrir áfalli,
mamma þurfti sannarlega að tak-
ast á við þau. Hún gekk teinrétt í
gegnum erfið veikindi oftar en
einu sinni og bar harm sinn í
hljóði við andlát pabba og þegar
bróðir okkar dó fyrir tæpum
þremur árum. Það var einhvern
veginn ekkert sem beygði þessa
fíngerðu hæglátu konu. Þegar
erfiðleikarnir urðu sem mestir
var eins og hún stæði hvað styrk-
ust.
Ég vil trúa því að það hafi ver-
ið fagnaðarfundir með þeim
pabba og Guðmundi Karli bróður
og þeir hafi tekið vel á móti henni
handan móðunnar.
Mamma dvaldi síðustu árin á
dvalarheimilinu Uppsölum á Fá-
skrúðsfiðri, hún bjó þar við gott
atlæti.
Í febrúar síðastliðnum bauðst
henni dvöl á nýju hjúkrunar-
heimili Dyngju á Egilsstöðum, en
þar yrði hún nær sinni nánustu
fjölskyldu. Henni leið einstaklega
vel á báðum stöðum. Við þökkum
starfs- og hjúkrunarfólki fyrir
góða umönnun og vinalegt við-
mót.
Ástvaldur Anton Erlingsson.
Í dag kveðjum við systkinin
elstu systur okkar Huldu, sem
borin er til hinstu hvílu í dag. Út-
förin fer fram á bernskuslóðum
okkar allra, Fáskrúðs-
fjarðarkirkju.
Fjöskyldutengdar minningar
sækja á hugann því margs er að
minnast frá liðnum tíma og
margt að gerast í stórri fjöl-
skyldu.
Af átta börnum komust sjö til
fullorðinsára og var Hulda elst
okkar.
Eins og við öll, þá ólst hún upp
í foreldrahúsum þar til hún
hleypti heimdraganum. Í byrjun
sjötta áratugarins kynntist hún
mannsefni sínu, Jóni Erlingi. Þau
felldu hugi saman og gengu í
hjónaband árið 1953. Fyrstu tvö
árin bjuggu þau í Keflavík þar
sem eiginmaðurinn vann við
verslun en árið árið 1955 fluttu
þau til Fáskrúðsfjarðar þar sem
Jón tók að sér sveitarstjórn og
hélt því starfi í um tvo áratugi.
Seinustu árin var hann útgerðar-
stjóri togaraútgerðar á staðnum.
Við heimsóknir á æskuslóðir okk-
ar gistum við oft hjá þeim hjón-
um.
Þau voru góð heim að sækja og
vel var tekið á móti gestum.
Lengi vel var almenn gestamót-
taka ekki til staðar í byggðarlag-
inu.
Kom þá oft fyrir að leitað var á
náðir Jóns og Huldu, enda bæði
gestrisin og húsbóndinn í opin-
beru starfi fyrir íbúana. Í nokkur
ár eftir að Jón lést hélt Hulda
heimili á Fáskrúðsfirði með börn-
um sínum sem þó voru vaxin úr
grasi.
Tímabundið flutti hún til
Reykjavíkur en undi sér síður
þar í fjölmenninu og fluttist til
Egilsstaða þar sem tvö barnanna
hennar bjuggu þá.
Nokkur seinustu æviárin var
hún á dvalarheimili fyrir aldraða,
Uppsölum, á Fáskrúðsfirði þar til
fyrir tveimur mánuðum að hún
fór á sjúkrahúsið á Egilsstöðum.
Starfsfólki á báðum þessum
stofnunum eru færðar bestu
þakkir fyrir frábæra umönnun.
Faraldur inflúensu með
lungnabólgu bar gamla konu á tí-
ræðisaldri ofurliði.
Við systkinin óskum Huldu
systur okkar fararheilla til nýrra
heimkynna í faðm látinna ætt-
ingja og vina.
Björg, Lára, Ágúst, Val-
gerður og Svala.
Það eru tæpir fjórir áratugir
síðan Guðmundur Karl, frum-
burður Huldu, kynnti mig fyrir
henni sem kærustu sína. Ég þá
enn táningur en hann kominn á
þrítugsaldur og þótti okkar fimm
Hulda Karlsdóttir