Morgunblaðið - 30.04.2015, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 30. APRÍL 2015
✝ Sigurbjörn M.Sigmarsson,
Bubbi eins og hann
var oftast kallaður,
fæddist á Þverá í
Fellshreppi 2. apríl
1922. Hann lést á
Hjúkrunarheimili
Sólvangs 23. apríl
2015.
Foreldrar Bubba
voru Sigmar Þor-
leifsson, f. 15. októ-
ber 1890, d. 27. febrúar 1968, og
Kristjana Sigríður Guðmunds-
dóttir, f. 14. september 1889, d.
10. mars 1945. Bræður Sig-
urbjörns: Guðmundur, f. 1913,
d. 1993, Ingólfur, f. 1914, d.
1993, Finnbogi, f. 1916, d. 2004,
Hjálmar, f. 1919, Vilhelm, f.
1925, Jakob, f. 1928, d. 1996, og
Valgarð Hólm, f. 1931.
Eiginkona Sigurbjörns er
Guðmunda Sigurborg Ein-
arsdóttir, f. 1. mars 1926.
Bubbi og Munda byggðu sam-
an nýbýlið að
Stekkjabóli í Una-
dal, fluttu árið 1966
að Gröf á Höfða-
strönd, eftir 10 ára
dvöl þar fluttu þau
til Hafnarfjarðar.
Börn Bubba og
Mundu eru: Sig-
mar, f. 12. apríl
1945, Einar Magn-
ús, f. 20. febrúar
1950, Björn, f. 28.
apríl 1953, Sigríður, 28. sept-
ember 1954, Sigurbjörn, f. 24.
júní 1958, og Kristjana, f. 3.
september 1966.
Bubbi starfaði við ýmis
verkamannastörf eftir að hann
kom til Hafnarfjarðar en ávallt
var bóndinn í hjarta hans og var
hann bæði með kindur og hesta í
Hafnarfirði á meðan heilsan
leyfði.
Sigurbjörn verður jarðsung-
inn frá Hafnarfjarðarkirkju í
dag, 30. apríl 2015, kl. 11.
Afi minn, ég elska þig svo
mikið. Mig langaði að byrja
þessa minningargrein með síð-
ustu orðunum sem ég sagði við
þig.
Þú gast ekki svarað mér en
ég veit að þú heyrðir í mér og
það hjálpar mér mikið í gegn-
um þennan erfiða tíma. Þú
varst alltaf svo hjartahlýr og
mér svo mikilvægur. Áður en
ég fór í vinnuna í morgun fór
ég í leðurjakkann sem þú gafst
mér fyrir nokkrum árum. Í vas-
anum fann ég gamla fimm aura
mynt síðan 1981. Ímyndunar-
aflið tók við og ég hugsaði hvað
þú hefðir verið að gera þennan
dag þegar þú settir myntina í
vasann. Guð einn veit það en
það var örugglega eitthvað vit-
urlegt.
Mínar fyrstu minningar um
þig og ömmu eru ferðirnar í
hesthúsið í Hafnarfirði. Ég man
að þú keyrðir um á Lödu Sport
og ég sat alla jafna aftur í á
bekknum. Þú varst alltaf með
brjóstsykur í bílnum og gafst
mér nokkra mola á leiðinni og
brostir til mín, það var best.
Ég er svo þakklátur að þú
fékkst að kynnast Ruth og
dætrum okkar, Karen Sól og
Emilíönu Sif. Ég man þegar þú
hittir Ruth fyrst, heima hjá
Sirrý frænku. Þú sagðir við mig
hvað hún væri yfirveguð og
kurteis ung kona og að ég ætti
að halda fast í hana. Það eru
liðin rúm tíu ár síðan, elsku afi.
Núna eigum við tvær dætur
sem þú elskaðir mikið. Það var
svo gaman að koma með stelp-
urnar í heimsókn til þín og
ömmu.
Þú varst alltaf svo glaður og
sagðir í hvert skipti við mig og
Ruth hvað Guð væri góður við
okkur. Það eru orð að sönnu.
Þú hafðir alltaf gaman af því
að segja sögur og oft heyrði
maður sömu söguna aftur þeg-
ar við komum heimsókn. Það
gerði ekkert til, hún var bara
betri. Ég er þakklátur fyrir að
hafa náð að kveðja þig og að
faðir minn hafi verið hjá þér og
haldið í höndina á þér uns yfir
lauk.
Elsku afi, þú ert fyrirmyndin
mín og þú munt ávallt eiga sér-
stakan stað í hjarta mínu. Um
leið og við kveðjum þig þá
sendum við Mundu ömmu okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Þetta fer allt á besta veg eins
og þú varst vanur að segja.
Heiðar Örn, Ruth,
Karen Sól og Emilíana Sif.
Í dag, 30. apríl, er til moldar
borinn Sigurbjörn Sigmarsson,
bóndi og frumbyggi á Stekkjar-
bóli í Unadal í Skagafjarðar-
sýslu.
Ein af fyrstu æskuminning-
um mínum er um stóran og
sterklegan brosandi mann sem
ræddi við mig af hlýju og mik-
illi innri gleði. Við urðum strax
góðir mátar og vinir og samferð
okkar í lífinu spannar yfir 70
ár.
Sigurbjörn gekk ungur að
eiga Guðmundu Einarsdóttur,
systur mína, en þau hófu bú-
skap sinn árið 1942 á bænum
Enni sem stendur undir fjalli
milli Unadals og Deildardals.
Þar fæddust tveir elstu synir
þeirra, Sigmar Kristján og Ein-
ar Magnús.
Á fimmta áratugnum festi
Sigurbjörn kaup á jörðinni Hól-
koti í Unadal ásamt Hjálmari
bróður sínum. Úr þeirri jörð
byggðu þau Guðmunda og Sig-
urbjörn nýbýlið Stekkjarból á
árunum 1952 og 53.
Þar fæddust fjögur yngri
börn þeirra, þau Sigríður,
Björn, Arnar og Kristjana. Sig-
urbjörn og Guðmunda voru
bæði víkingar dugleg og luku
uppbyggingu nýbýlisins með
sóma.
Frumbyggjaárin voru erfið.
Ég man enn heyskap Sigur-
björns frammi á eyðijörðinni
Bjarnastöðum í Unadal. Heyið
bundið í bagga sem voru reyrð-
ir niður á heyflutningsvagn sem
eins drifs traktor dró. Farið
var yfir Unadalsána sex sinnum
í hverri ferð því vegarslóðin lá
þannig sitthvorumegin árinnar
inn dalinn.
Sigurbjörn var góður hesta-
maður og meðal hesta hans
voru verðlaunagripir.
Fjölskyldan flutti svo í Gröf
á Höfðaströnd árið 1966, og
þaðan lá leiðin til Hafnarfjarðar
um 1973. Þar hafa þau Guð-
munda og Sigurbjörn búið síð-
ustu 42 árin og tvö ein síðustu
þrjá áratugina.
Sigurbjörn fór að kenna las-
leika fyrir tveim árum og
dvaldi á Sólvangi síðasta árið
og naut þar góðrar umönnunar.
Ég vil þakka mági mínum
samfylgdina og kennsluna,
hann kenndi mér að stinga
klömbru, rista streng og
byggja hús úr torfi og grjóti.
Þær lifa í minningunni góðu
sögurnar hans Sigurbjörns, en
hann var frábær sögumaður og
húmoristi.
Minningin um góðan dreng
lifir og yljar.
Manstu vinur er vorið kom í dalinn,
vængjaðir gestir fylltu fjallasalinn.
Göturnar okkar liðuðust langt eftir
grundum,
ljúfar minningar streyma frá horfn-
um stundum.
Heiðruð sé minning Sigur-
björns Sigmarssonar.
Ingimundur Magnússon.
Sigurbjörn M.
Sigmarsson
✝ Ósk Jónsdóttirfæddist á Eið-
um í Grímsey 5.
nóvember 1922.
Hún lést 19. apríl
2015.
Foreldrar henn-
ar voru Jón Sig-
urðsson, útvegs-
bóndi frá Eiðum í
Grímsey, f. 27.
mars 1878, d. 23.
mars 1960, og Er-
menga Frímannsdóttir, hús-
móðir frá Braut á Húsavík, f.
22. ágúst 1893, d. 9. desem-
ber 1928.
Systkini Óskar eru óskírð-
ur drengur, f. andvana 13.
október 1913. Sig-
fríður Guðrún, f. 9.
apríl 1915, d. 21.
mars 1995. Júl-
íana, f. 22. sept-
ember 1917, d. 14.
september 2003.
Óskar, f. 17. apríl
1920, d. 11. júní
1920. Þórunn, f.
10. janúar 1925, d.
7. ágúst 2011.
Hálfsystir Óskar
er Sigurveig, f. 25. apríl 1900,
d. 31. janúar 1989.
Útför Óskar verður frá Ás-
kirkju í dag, 30. apríl 2015,
kl. 15.
Nú er sál þín rós
í rósagarði Guðs
kysst af englum
döggvuð af bænum
þeirra sem þú elskaðir
aldrei framar mun þessi rós
blikna að hausti
(Ragnhildur Pála Ófeigsdóttir.)
Fáein kveðju- og þakkarorð
til elsku Ódu okkar. Frá
bernskuárum minnumst við
systur hve spennandi var að fá
fallegu frænku í heimsókn frá
Reykjavík. Hún kom í eyjuna
okkar klyfjuð fallegum fötum
sem hún seldi gjarnan eyjakon-
um með hjálp stóru systur sinn-
ar.
Ósk alltaf kölluð Óda af sínum
nánustu lifði og vann mestan
sinn starfsaldur í Reykjavík.
Lengst af vann hún við versl-
unarstörf.
En seinustu starfsárin vann
hún í móttöku Hjúkrunarskóla
Íslands. Margir hjúkrunarfræð-
ingar muna örugglega eftir
henni frá námsárum sínum þar
sem hún liðsinnti þeim og glett-
ist eins og henni einni var lagið.
Við systur fluttum ungar að
árum til Reykjavíkur og gott var
að eiga frænku að. Hvort sem
þurfti að gefa svöngum náms-
mönnum í gogginn, leggja í
stjörnu og spá í framtíðina, velta
fyrir sér tískunni eða leggja
okkur lífsreglurnar. Alltaf var
Óda til taks og hikaði ekki við að
segja okkur til syndanna ef svo
bar undir.
Óda var pólitísk og gaman var
að spjalla við hana um lífið og
tilveruna. Hún var mjög listræn,
málaði bæði myndir og á gler.
Mörg erum við ættingjar
hennar sem erum svo heppin að
eiga yndislega falleg jólamatar-
stell sem hún postulínsmálaði.
Óda vann mikið í höndunum
og eigum við systur fallegar flík-
ur sem hún gerði á börnin okk-
ar.
Hún var mjög umhyggjusöm
og gjafmild og ófáar voru send-
ingarnar frá henni sem komu
norður í land þegar önnur okkar
flutti sig búferlum með fjöl-
skyldu sína. Pakkarnir hennar
innihéldu ýmislegt matarkyns,
sokka og vettlinga, því alltaf
hafði hún áhyggjur af ómegð-
inni. „Lengjur“ sendi hún reglu-
lega Pöllu sinni að ógleymdum
páskaeggjum sem hún sendi
börnunum lengi vel. Óda lét sér
ekki nægja að sinna frændfólk-
inu, heldur tók hún að sér fjöl-
skyldur á Indlandi og studdi
með fjárframlögum í mörg ár.
Einnig prjónaði hún sokka og
vettlinga og sendi til bágstaddra
í Afríku og studdi þá einnig fjár-
hagslega. Já, frænka var engri
lík.
Óda var mjög trúuð kona og
ræktaði sína trú í orði og gerð-
um.
Elsku frænkan okkar, það er
komið að kveðjustund. Við þökk-
um þér alla elsku þína og kær-
leik við okkur systur og fjöl-
skyldur okkar. Við þökkum þér
samfylgdina og kveðjum með
virðingu og þökk. Við trúum að
nú sért þú komin í faðm geng-
inna ástvina og að þér líði vel.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Við elskum þig.
Pálína og Jóheiður
Björnsdætur.
Vinkona mín Ósk Jónsdóttir
er látin. Þar er fallin frá mikil
ágætismanneskja með ríka um-
hyggju fyrir þeim sem búa við
kröppust kjör hvar sem er í
heiminum.
Ósk hafði séð í blaðaviðtali í
september 2007 að ég væri að
fara til Suður-Afríku til að heim-
sækja fátækrahverfi í Kimber-
ley þar sem ég hafði unnið á
vegum Rauða kross Íslands
nokkrum árum áður. Markmiðið
væri að reyna að hjálpa mun-
aðarlausum börnum þar og helst
að byggja barnaheimili fyrir
þau. Ósk skynjaði hvað þessi
börn bjuggu við mikla neyð og
langaði til að rétta hjálparhönd.
Hún hringdi og bað mig að
koma og tala við sig.
Það kom strax í ljós að henni
var full alvara. Hún var mikil
hannyrðakona og sagðist eiga
töluvert af sokkum, vettlingum
og smáteppum fyrir ungbörn
sem hún bað mig að taka með.
Einnig smávegis af peningum.
Þetta varð upphafið að
margra ára vináttu og eiginlega
samstarfi að þessu verkefni. Við
hittumst oft. Ég færði henni
myndir af börnunum og aðstæð-
um í Kimberley sem hún hafði
bæði mikla ánægju og áhyggjur
af, og seinna af barnaheimilinu
nýja.
Ferðirnar urðu margar þarna
suðureftir og í hvert skipti lét
Ósk það af hendi rakna sem hún
gat, bæði prjónles og peninga.
Þegar barnaheimilið var risið
var okkur ljóst sem að þessu
stóðum að ýmislegt gæti komið
upp á sem forstöðukona heim-
ilisins gæti ekki ráðið við. Var
því stofnaður sjóður í banka sem
gekk undir nafninu „Óskarsjóð-
urinn“ sem fleiri velunnarar
lögðu fé í og grípa mátti til í
neyðartilfellum sem kom sér
vissulega vel síðar.
Einhverju sinni þegar við
komum með prjónavörur frá
Ósk þá bað Miriam, forstöðu-
kona barnaheimilisins, um að fá
mynd af Ósk: „Mér finnst ég
þekkja hana.“ Myndin kom í
næstu ferð og var strax sett í
ramma og hangir nú uppi í
skrifstofukompu forstöðukon-
unnar.
Þegar ég hitti Ósk síðast á
hjúkrunarheimilinu Skjóli var ég
ekki viss um að hún þekkti mig
en þegar ég sýndi henni myndir
frá Kimberley eins og ég hafði
oft gert áður þá ljómaði hún upp
og ég er viss um að hún hefur
þá náð einhverjum tengslum.
Ég kveð hér góða konu og
virkilegan mannvin. Við kynnt-
umst ekki fyrr en á efri árum en
þau ár vil ég þakka henni með
þessum fáu orðum.
Ég sendi aðstandendum Ósk-
ar innilegar samúðarkveðjur.
Gunnhildur Sigurðardóttir.
Á vordögum árið 1947 hóf ég
störf hjá versluninni KRON á
Skólavörðustíg 12 hér í bæ. Þar
hófust kynni okkar Óskar, eða
Ódu eins og hún var ávallt köll-
uð.
Þá var annar bragur á störf-
um verslunarfólks; varan af-
greidd yfir borðið, viktað og
pakkað. Mikil gleði ríkti meðal
unga fólksins, og var Óda fremst
þar í flokki. Óda var afar hæfi-
leikarík og listhneigð með af-
brigðum. Hún málaði mikið, eins
og til dæmis postulín og myndir.
Einnig prjónaði hún mikið og
naut ég góðs af því.
Óda var afar hjálpsöm og
vildi hvers manns vanda leysa
og gera öðrum gott. Óda giftist
ekki og átti ekki börn. En hún
var mínum börnum eins og
besta frænka.
Fyrir það og vináttu hennar
er ég og börnin mín ævinlega
þakklát.
Ég og börnin mín votta ást-
vinum hennar alla okkar dýpstu
samúð. Blessuð sé minning
hennar og veri hún að eilífu
Guði falin.
Aðalheiður Bergsteinsdóttir
(Alla).
Fregnin um að Ósk Jónsdótt-
ir, Óda, væri látin kom mér ekki
á óvart. Hún var orðin öldruð og
trúlega södd lífdaga. Það snertir
mann samt alltaf þegar fólk sem
maður telur til vina fellur frá.
Nú er Óda horfin yfir móðuna
miklu, síðust Eiðasystra frá
Grímsey. Ætt og uppruna ætla
ég ekki að rekja. Það munu aðr-
ir mér fróðari gera.
Þá var morgunn í maí. Það er
vor árið 1974. Hringi í 11852,
sem þá var. Stutt spjall. Síðan
hringi ég dyrabjöllu. Boðið að
gjöra svo vel. Þessu næst var
hljóðskraf mitt við systurdótt-
urina sem var í heimsókn hjá
Ódu frænku sinni á Snorrabraut
32.
Þetta varð upphaf að frekari
kynnum og langri vináttu. Síðar
urðu samtölin lengri og fleiri og
gagnkvæmar heimsóknir, enda
var Óda mér og minni fjölskyldu
ætíð afar kær og góð.
Óda sagði skemmtilega frá og
húmorinn var svo sannarlega til
staðar. Já, góður húmor.
Þegar rætt var um menn og
málefni var ekki komið að tóm-
um kofunum. Stundum var ým-
islegt látið flakka og þá kom fyr-
ir að Óda hló svolítið
vandræðalega á sinn einstaka
hátt. Hefur sennilega velt því
fyrir sér hvort nú væri fulllangt
gengið, því engan vildi hún
særa.
Heimsóknirnar á Snorrabraut
32 urðu margar á næstu árum
og áratugum og fyrir þær ber að
þakka. Sú fyrsta er mér samt
ætíð eftirminnilegust margra
hluta vegna. Þá var morgunn í
maí.
Ég votta öllum aðstandendum
Ódu mína dýpstu samúð og það
gera einnig mínir afkomendur.
Njóti hún nú gleði og Guðs
blessunar meðal Eiðasystra
allra.
Valtýr Sigurbjarnarson.
Ósk Jónsdóttir
✝ Steinþór BjarniIngimarsson
fæddist 27. október
1925 í Arnardal á
Akranesi. Hann lést
á Sjúkrahúsi Akra-
ness 18. apríl 2015.
Foreldrar hans
voru Ingimar Krist-
ján Magnússon,
húsasmíðameistari,
f. 1891, og Bóthild-
ur Jónsdóttir, hús-
móðir, f. 1892.
Systkini hans voru: Steinunn,
Lilja, Magnús, Bergdís, Guðjón
Sigurgeir og G. Sigurgeir, einn
eftir á lífi.
Steinþór kvæntist Nínu Ólafs-
dóttur frá Sólmundarhöfða á
Akranesi 23. desember 1954. Þau
hófu búskap á Sandabraut 15 á
Akranesi og fluttu síðan að Mið-
húsum í Innri-Akraneshreppi árið
1958.
Börn þeirra eru: Ingimar Krist-
ján, f. 1954, giftur Hafdísi Haf-
steinsdóttur, eiga þrjú börn og
fimm barnabörn. Guðný Jódís, f.
1957, gift Sigurdóri Stefánssyni,
eiga tvær dætur og eitt barna-
barn. Sólveig, f. 1959. Stúlka, and-
vana fædd 1966.
Rannveig, f. 1967,
gift Pekka Tapio
Pyykönen, búsett í
Finnlandi og eiga
þau tvö börn. Stein-
þór átti áður Bót-
hildi, f. 1947, gift
Emil Theódóri Guð-
mundssyni, búsett á
Selfossi, hún á þrjú
börn og sex barna-
börn.
Steinþór ólst upp í Arnardal á
Akranesi, sem síðar varð dvalar-
heimili og enn síðar fé-
lagsmiðstöð, og víðar á Akra-
nesi. Hann starfaði í
byggingavinnu með föður sínum,
um tíma hjá Rafmagnsveitum
ríkisins, lærði bifvélavirkjun á
Akranesi og starfaði við bifvéla-
viðgerðir hjá Bifreiðaverkstæði
Akraness. Stundaði búskap frá
1958 og síðast við vélgæslustörf
og viðgerðir hjá Heimaskaga og
Haraldi Böðvarssyni og var kom-
inn vel yfir sjötugt þegar hann
lét af störfum.
Útförin verður gerð frá Akra-
neskirkju í dag, 30. apríl 2015,
kl. 14.
Góður, kátur og mikill dýra-
vinur. Þetta er það sem kemur
upp í hugann þegar ég hugsa um
afa Steina. Það er oft sagt að þeir
sem eru dýravinir séu gott fólk,
það átti svo sannarlega við um
þig. Á mínum yngri árum fannst
mér fátt skemmtilegra en að fá
að fara upp í sveit til þín og
ömmu, þar var hægt að gera svo
margt. Skoða öll dýrin ykkar,
leika við kisu eða tíkina Korku,
nú eða hjálpa þér þar sem þú
varst að bardúsa eitthvað, þú
varst alltaf að vinna að einhverju,
enda duglegur maður.
Mér þykir mjög vænt um það
þegar ég sé suma hluti í dóttur
minni sem minna mig mikið á þig,
hún er til dæmis algjör dýravinur
eins og þú. Svo stendur hún
stundum alveg eins og þú stóðst,
með krepptar hendur fyrir aftan
bak og hallar sér örlítið fram.
Elsku afi og langafi, okkur
þótti öllum svo vænt um þig og ég
er svo ánægð að hafa getað sagt
þér það áður en þú kvaddir. Við
biðjum að heilsa og við sjáumst
seinna.
Elísabeth, Helgi Pétur
og Hólmfríður Lilja.
Steinþór Bjarni
Ingimarsson