Morgunblaðið - 30.04.2015, Blaðsíða 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 30. APRÍL 2015
✝ Sigurður Guð-jónsson hús-
gagnasmíðameist-
ari fæddist í Hafn-
arfirði 15. apríl
1929. Hann lést á
Hjúkrunarheimil-
inu Sólvangi 19.
apríl 2015.
Foreldrar hans
voru Guðjón Arn-
grímsson bygg-
ingameistari í
Hafnarfirði, f. 13. okt. 1894, d. 6
nóv. 1972, og Jónea Elín Ágústa
Sigurðardóttir, f. 5. ágúst 1893,
d. 4. júlí 1947. Systkini Sigurðar
eru Guðríður, f. 8. feb. 1925, d.
18. sept. 2008, Valdís, f. 15. apríl
1926, Arngrímur, f. 30. júlí
1927, d. 13. nóv. 2002, Magnús,
f. 9. júlí 1935.
Eiginkona Sigurðar var Gróa
Bjarnadóttir, f. 27. ágúst 1930,
d. 9. ágúst 2009. Börn þeirra eru
þrjú: 1) Bjarni Erlendur, f. 23.
Herborg Friðriksdóttir, f. 23.
feb. 1960, börn þeirra eru tvö,
Elín Gróa, f. 18. janúar 1979,
sambýlismaður hennar er Ás-
geir Guðnason, f. 11. apríl 1973,
og eiga þau þrjú börn. Siguður,
f. 21. janúar 1990, sambýliskona
hans er Auður Ósk Hlynsdóttir,
f. 5. júní 1991, þau eiga eitt
barn. 3) Elín, f. 12. okt. 1963,
eiginmaður hennar er Stein-
grímur Páll Björnsson, f. 28.
okt. 1959, börn þeirra eru þrjú,
Brynjar Örn, f. 19. júní 1985,
sambýliskona hans er Lovísa
Karitas Magnúsdóttir, f. 28. apr-
íl 1985, þau eiga tvö börn.
Ragna Gróa, f. 17. sept. 1986,
eiginmaður hennar er Jón Viðar
Viðarsson, f. 1. nóv. 1984, þau
eiga tvö börn. Eydís, f. 28. júní
1994.
Sigurður var lærður hús-
gagnasmíðameistari og starfaði
alla tíð við eigin rekstur, fram-
leiðslu á húsgögnum og svo inn-
flutning á húsgögnum í verslun
sinni Nýform húsgagnaverslun
Hafnarfirði.
Sigurður verður jarðsunginn
frá Hafnarfjarðarkirkju í dag,
30. apríl 2015, og hefst athöfnin
kl. 13.
mars 1955, kvænt-
ur Rut Sigurð-
ardóttur, f. 17. júlí
1954, þau eiga
fimm börn, þau eru
Páll Viggó, f. 28.
mars 1982, sam-
býliskona Gréta Ýr
Jóngeirsdóttir, f. 5.
mars 1981, þau
eiga þrjú börn. Sig-
urður Haukur, f. 1.
nóv. 1984, eig-
inkona hans er Rut Jóhanns-
dóttir, f. 6. desember 1987, þau
eiga eitt barn. Sigurður, f. 9.
ágúst 1973, kvæntur Sonju
Granz, f. 4. okt. 1971, þau eiga
tvö börn. Sigurjón, f. 25. júlí
1977, kvæntur Sunnu Egons-
dóttir, f. 11. nóv. 1982, þau eiga
tvö börn, og Frímann, f. 25. jan.
1984, sambýliskona hans er Ás-
laug Hrund Reimarsdóttir, f. 17.
sept. 1992. 2) Guðjón Ágúst, f.
12. feb. 1959, eiginkona hans er
Í dag kveð ég tengdaföður
minn Sigurð Guðjónsson. Sigurð-
ur tók vel á móti mér þegar Elín
kynnti mig fyrir þeim fyrir 32 ár-
um og alla tíð hefur verið mjög
góður vinskapur á milli okkar.
Sigurður kenndi mér margt og
mikið, allt frá pólitík að smíðum,
en handlagni var honum einkunn-
arorð.
Sigurður og Gróa keyptu sér
land fyrir austan þar sem fjöl-
skyldan undi sér sem best en við
félagarnir fórum ansi margar
vinnuferðir austur til að dytta að
jörðinni eða vinna í sumarbú-
staðnum. En það var yndi og
hugur hans að byggja upp sum-
arlandið.
Ein minning kemur mér efst í
huga um tengdaföður minn.
Hann var alltaf nákvæmismaður,
hann var það nákvæmur að hann
var oft á vappi yfir stæðið uppi í
sumarbústað. Við spurðum hann
hvað hann væri að gera: „Ég er
að tína þessa kommúnista í
burtu.“ En það var rauða mölin
sem hafði borist með bílum inná
planið.
Þegar litið er til baka getur
maður verið stoltur og þakklátur
fyrir þann tíma sem við áttum
saman. Sigurður var dásamlegur
tengdafaðir, afi og sannur vinur
vina sinna.
Hvíldu í friði.
Þinn tengdasonur,
Steingrímur Páll.
Í dag kveðjum við og minn-
umst afa Sigga sem hefur yfirgef-
ið þennan heim 86 ára að aldri. Af
þessu tilefni langar mig að minn-
ast hans í nokkrum orðum.
Afi var hæglátur maður. Hann
var rólegur að eðlisfari og fremur
fámáll. Hann gat þó með nærveru
sinni og beittum húmor hæglega
orðið miðpunktur á mannamót-
um.
Hann var mikill fjölskyldu-
maður og undi sér best um-
kringdur fjölskyldu sinni; börn-
um, barnabörnum og síðar
langafabörnum sem orðin eru 12
talsins.
Afi og amma fundu sér sælu-
reit í sumarhúsi sínu í Grímsnesi.
Þar eyddu þau miklum tíma síð-
ustu áratugi, þó áform afa um að
flytjast þangað hafi jafnan verið
kveðin niður.
Afi sat þar sjaldnast auðum
höndum fyrir austan þótt verk-
efnin hafi verið misstór. Fyrstu
árin vann hann mikið við ræktun
landsins og við byggingu sumar-
hússins.
Afi var húsgagnasmiður að
mennt og var í alla staði vand-
virkur og lagði natni við hverja
fjöl. Síðustu árin, þegar heilsan
var farin að dvína, urðu verkefnin
smærri. Hann hafði þó jafnan
eitthvað fyrir stafni, hvort sem
það var smíði blómakara eða að
tína „kommúnista“ úr innkeyrsl-
unni.
Minningarnar eru margar og
góðar. Allt frá því að afi kenndi
mér, ungri að aldri, að leggja
kapal til samverustunda okkar
síðustu ár bæði í Grímsnesinu og
á heimili afa og ömmu þar sem ég
vandi komur mínar nánast frá
fæðingu.
Amma og afi voru einstaklega
samhent hjón og fylgdu hvort
öðru í einu og öllu. Eftir að amma
kvaddi okkur óvænt og skyndi-
lega fyrir hartnær sex árum fann
ég að afa vantaði sárlega sinn lífs-
förunaut.
Ég trúi því að þau hafi nú
fundið hvort annað á ný og séu nú
sameinuð á betri stað.
Dagar mannsins eru sem grasið,
hann blómgast sem blómið á mörkinni.
Þegar vindur blæs á hann er hann horf-
inn,
og staður hans þekkir hann ekki
framar.
En miskunn Drottins við þá er óttast
hann varir frá eilífð til eilífðar,
og réttlæti hans nær til barna-
barnanna,
þeirra sem varðveita sáttmála hans
og muna að breyta eftir boðum hans.
Elín Gróa.
Elsku afi minn, þín verður sárt
saknað í framtíðinni en allar þær
góðu minningar um þig munu
ávallt lifa í hjarta mínu. And-
rúmsloftið í kringum þig var svo
notalegt en það einkenndist af
endalausri ást, kærleika og vin-
semd.
Það var alltaf gaman að fara
austur í sumarbústað með þér og
ömmu þar sem þið elskuðuð að
vera í náttúrunni og í faðmi fjöl-
skyldunar enda varð til fullt af
góðum minningum þaðan. Afi
minn átti það til að vera alltaf að
passa upp á að allt væri í topp-
standi fyrir austan enda var
ástríðan mikil hjá honum.
En núna er komið að leiðarlok-
um þar sem ég er þakklát fyrir að
hafa allar þær stundir sem við
áttum saman. Elsku afi, ég er þér
ævinlega þakklát fyrir allt. Það
voru forréttindi að fá þann heiður
að kynnast afa eins og þér.
Guð blessi þig og hvíldu í friði.
Eydís.
Traustur vinur og afi minn er
fallinn frá. Þegar maður hefur
áttað sig á því að afi Siggi er far-
inn er kominn tími á að horfa til
baka. Afi minn var traustur vinur
sem alltaf var hægt að leita til, við
áttum oft góðar samræður um
allt mögulegt, hvort sem það var
eitthvað tengt smíði eða jafnvel
pólitík.
Maður getur rifjað upp marg-
ar minningar um þig afi minn en
þar er rosalega erfitt að draga
eina fram sem getur lýst þér.
Einna helst eru allar ferðirnar
austur í sumarbústað með þér
þar sem við áttum margar góðar
stundir saman.
Þar var þinn staður og þar
naustu þess í botn að vera, en eft-
ir langa vinnudaga fyrir austan
settumst við oftast niður og feng-
um okkur kók og prins póló, ef
það var ekki til þá var einfaldlega
stoppað í Hveragerði á leiðinni
heim og við fengum okkar þá
hlunk eða ís.
En nú er komið að kveðju-
stund þar sem þín verður sárt
saknað, ég mun alltaf hafa þig í
hjarta mínu um ókomna tíð og
veit að þú munt vaka yfir okkur
og passa upp á okkur. Elsku afi
minn, ég vil þakka þér fyrir allt
sem þú hefur gert fyrir mig og
okkur í gegnum tíðina.
Guð blessi þig og hvíldu í friði,
afi minn.
Brynjar Örn.
Sigurður
Guðjónsson
Við Axel Wol-
fram kynntumst
fyrst gegnum sigl-
ingaíþróttina. Mér
var kippt um borð
sem viðvaningi í áhöfn hjá hon-
um og vini hans Páli Hreins-
syni á Íslandsmóti og varð ég
Íslandsmeistari í siglingum fyr-
ir þeirra tilstilli í einni af mín-
um fyrstu siglingum, eina me-
dalían sem ég hef eignast um
ævina. Strax þá urðu mér ljósir
þeir mannkostir sem Axel bjó
yfir; rólyndið, skapfestan og
æðruleysið auk þess að vera af-
skaplega flinkur maður til allra
verka.
Síðar stofnuðum við Axel,
ásamt Magnúsi Waage og Birgi
Svan Símonarsyni, til útgerðar
á seglskútunni „Mímí“, 30 feta
Albin Ballad með heimahöfn í
St. Florent á Korsíku, blóma-
eyjunni fögru í Miðjarðar-
hafinu, þar sem strendurnar
eru hvítar og hafið azúrblátt. Á
Korsíku áttu útgerðarmenn og
-konur „Mímí“ dýrðardaga
saman í gleði og kátínu, þar
efldust og styrktust vinabönd
bæði á sjó og í landi. Axel og
Ása hrifust mjög af Korsíku og
áttu sér þann draum að ferðast
þangað aftur.
Sumarið 2004 leigðum við
saman bústað við ströndina í
Juelsminde á Jótlandi þar sem
„Mímí“ lá við festar í höfninni,
ferðbúin til siglinga þegar byr
gaf. Jónsmessuhátíðin á strönd-
inni með bálkesti og nornaflugi
er sérlega minnisstæð, þar sem
við vorum öll saman og
skemmtum okkur vel. Axel
gladdi okkur á morgnana með
staupi af „Gammeldansk“ til að
„koma blóðinu á hreyfingu“
eins og hann orðaði það.
„Mímí“ var seld og enn á ný
Axel Wolfram
✝ Axel Wolframfæddist 1. júní
1947. Hann lést 18.
apríl 2015.
Útförin fór fram
frá Hveragerð-
iskirkju 29. apríl
2015.
var efnt til útgerð-
ar með 36 feta
skútunni „Sögu“
og nýjum félaga,
Smára Smárasyni;
nú var heimahöfn-
in í Vallensbæk í
Kögeflóanum suð-
ur af Kaupmanna-
höfn. Útgerð
„Sögu“ hefur stað-
ið í tæpan áratug
og áttum við fé-
lagarnir saman
óteljandi ánægjustundir í vor-
ferðunum til að gera klárt og í
haustferðunum til að ganga frá
fyrir veturinn. Í þessum ferð-
um var ekki ónýtt að hafa
mann eins og Axel, sem alltaf
gat leyst hin flóknustu tækni-
vandamál sem geta komið uppá
í fullorðinni seglskútu. Að lokn-
um vinnudegi var svo unun að
því að setjast niður í „kokkpitt-
inu“og ræða heimsmálin. Axel
flíkaði ekki skoðunum sínum og
tilfinningum en við þessar að-
stæður kom berlega í ljós að
hann var tilfinningaríkur mað-
ur, var vel að sér og hafði fast-
mótaðar skoðanir á mönnum og
málefnum.
Við félagarnir sigldum mikið
saman en ekki síður fjölskyld-
urnar skútunni „Sögu“ vítt og
breitt um Eystrarsaltið; í
sænska skerjagarðinum við
Gautaborg, um dönsku sundin,
til Borgundarhólms og ótal fal-
legra hafna og smábæja í Dan-
mörku og Svíþjóð. Síðasta sum-
ar sigldu Axel og Ása með syni
sínum Palla til náttúru-
paradísarinnar Rugen í Þýska-
landi. Þangað langaði Axel að
sigla aftur með Ásu sinni. Í bí-
gerð var sigling til Gautaborg-
ar og þaðan um kanala og vötn-
in stóru austur á bóginn til
Stokkhólms. En örlögin höguðu
því þannig að þær siglingar
verða að bíða annars tilvistar-
stigs.
Við María sendum innilegar
samúðarkveðjur til Ásu og fjöl-
skyldunnar um leið og við
kveðjum ástkæran vin með
söknuði. Kynni okkar við öð-
linginn Axel auðguðu líf okkar.
Svífðu seglum þöndum,
svífðu burt frá ströndum.
Fyrir stafni haf og himinninn.
(Örn Arnarson.)
Hannes Sveinbjörnsson,
María Louisa Einarsdóttir.
Það kemur alltaf á óvart
þegar maður fær þá frétt að
vinur eða einhver úr fjölskyld-
unni hafi látist. Það var ekki
bara þögn heldur djúp og ein-
læg virðing yfir því andartaki
þegar mér barst sú fregn að
vinur og félagi minn Axel hefði
látist.
Hér er ég að tala um Axel
Wolfram blikksmið og sérlegan
snilling til orðs og æðis. Það
hefði þó ekki átt að koma á
óvart því það var eitthvað sem
maður gat átt von á. Axel hafði
barist við veikindi um alllanga
hríð.
Minningarnar hrönnuðust
upp í hugann og hugurinn
kveikti myndir af svo mörgu
sem hann hafði gert fyrir mig í
gegnum löng og einlæg kynni.
Kynni okkar Axels hófust á
árunum í kringum 1980. Hún er
því orðin löng sú ferð sem við
höfum átt saman í leik og
starfi.
Það var fyrir mig alltaf gam-
an að kíkja inn til Axels í blikk-
smiðjuna í Austurmörkinni og
sjá hvað hann var að smíða
þann daginn. Mér fannst alltaf
eins og ég ætti nokkurn hlut að
máli er varðar húsið að Aust-
urmörk 17. Þetta hafði til langs
tíma verið bílaverkstæði fyrir
hópferðabíla Kristjáns Jóns-
sonar en við Kristján höfðum
makaskipti á eignum og eign-
aðist ég húsnæðið, en að athug-
uðu máli, var það miklu betur
komið hjá Axel, þannig að hann
festi kaup á húsinu og rak þar
blikksmiðju frá árinu 1983 eða í
meira en 30 ár.
Ef mig vantaði eitthvað
vandasamt, eða smátt eða stórt,
þá var leitað til Axels í blikk-
smiðjuna og alltaf var fundin
lausn, þá jafnvel yfir tesopa í
litlu kaffistofunni og rætt síðan
um daginn og veginn.
Ekki var síður gott að koma
og ræða um málefni Lions-
klúbbsins. Það var mikið happ
fyrir Lionsklúbb Hveragerðis
þegar Axel gekk til liðs við
okkur félagana 1988. Á þeim
vettvangi áttum við saman
ánægjulegt samstarf og marg-
vísleg verkefni. Alltaf var jafn
gott að bera hugmyndir og
lausnir að málum undir Axel.
Hann gaf jafnan yfirvegað svar,
hugsað út frá mörgum sjón-
arhornum og tekið tillit til að-
stæðna eins og þær voru hverju
sinni.
Hans ráð voru jafnan lögð
fram af þekkingu og góðri sýn
á mál og málefni. Lionsfélagar
gerðu Axel að Melvin Jones fé-
laga árið 2008 sem er æðsta
viðurkenning Lionshreyfingar-
innar.
Axel var kvæntur Ásu Jónu
Pálsdóttur, einstakri fyrir-
myndarkonu, sem kennt hefur
börnum Hvergerðinga um lang-
an aldur og gert að manni,
fjölda ungmenna með sinni ein-
stöku réttsýni á lífið og til-
veruna.
Þau Axel og Ása eignuðust
þrjú börn sem öll eru uppkom-
in. Þau eru Jóhann R. Wolfram,
búsettur í Hveragerði. Páll
Birkir búsettur í Reykjavík og
Sigríður Harpa sem búsett er í
Hveragerði. Axel og Ása fengu
líka þá stóru nafnbót að vera
afi og amma og eru barnabörn-
in orðin sjö.
Ég og Dúfa viljum á þessum
döpru tímamótum senda Ásu,
börnum hennar, tengdabörnum
og barnabörnum, svo og allri
fölskyldu Axels, okkar einlæg-
ustu samúðarkveðjur. Við
þökkum einstaka vináttu sem
hvergi ber skugga á. Við þökk-
um fyrir góð kynni og fyrir þá
löngu vegferð sem við höfum
átt saman með Axel og Ásu og
það að vera með okkur allan
þennan langa tíma í leik og
starfi í Hveragerði.
Kristinn G. Kristjánsson.
Í dag kveðjum við traustan
og góðan vin okkar og Lions-
félaga, Axel Wolfram. Axel
gekk til liðs við Lionshreyf-
inguna árið 1998 og starfaði
með Lionsklúbbi Hveragerðis.
Gegndi hann þar mörgum
embættum; svæðisstjóri, gjald-
keri, ritari og núna síðast for-
maður klúbbsins okkar tímabil-
ið 2013-2014.
Öll verk Axels rækti hann af
samviskusemi og dugnaði. Það
var heiður að fá að kynnast
honum og hans verkum. Af
æðruleysi tókst hann á við
sjúkdóminn sem að lokum lagði
hann að velli og ekki dró hann
af sér þegar við þurftum að
ræða við hann um málefni
klúbbsins okkar.
Einnig hafði Axel gaman af
að segja okkur frá áhugamálum
sínum sem voru skútusiglingar.
Smíðaði hann eina slíka enda
lék allt í hans stóru höndum.
Hann var hagleiksmaður.
Við félagarnir þökkum Axel
fyrir samfylgdina og sendum
fjölskyldu hans okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Þó syrti í lofti af sorganna skýi,
sól er á bak við það,
og birtan er minning frá samveru-
sumri
í sál, þegar haustar að.
(Sigurbjörn K. Stefánsson)
F.h. Lionsklúbbs Hvera-
gerðis,
Finnur Jóhannsson.
Þegar mamma
hringdi í mig og til-
kynnti mér andlát
Egils frænda var það fyrsta sem
mér datt í hug að enn eitt skarð-
ið í Álftártungufjöskylduna væri
höggvið.
Það eru margar skemmtilegar
minningar sem koma upp í hug-
ann þegar ég hugsa um Egil
frænda og ekki síst þakklæti fyr-
ir að hafa verið svo heppinn að
hafa hann í lífi okkar.
Greiðviknari mann er vart að
Egill Pálsson
✝ Egill Pálssonfæddist í
Álftártungu á Mýr-
um 30. september
1945. Hann lést á
Sjúkrahúsi Akra-
ness 19. apríl 2015.
Útförin fór fram
29. apríl 2015.
finna en einkunnar-
orð Egils voru:
„Þetta er ekkert
mál, við græjum
það“ eða ef eitthvað
klúðraðist sagði
hann „segðu bara
að ég hafi gert
þetta“.
Í leik sona okkar
í gegnum árin hefur
Egill frændi spilað
stórt hlutverk, því
þegar dótið bilaði í sveitaleiknum
eða rútuleiknum fóru þeir til Eg-
ils og hann lagaði rútuna eða
traktorinn. Þarna skín í gegn
hvernig greiðvikni og góð-
mennska hans snerti unga sem
aldna.
Egill var yndislegur, bros-
mildur maður sem allir höfðu
mætur á og elskuðu, hans verður
sárt saknað um ókomna tíð en
minningin um Egil mun lifa í
hjörtum okkar.
Þú sæla heimsins svalalind
ó, silfurskæra tár,
er allri svalar ýtakind
og ótal læknar sár.
Æ, hverf þú ei af auga mér,
þú ástarblíða tár,
er sorgir heims í burtu ber,
þótt blæði hjartans sár.
Mér himneskt ljós í hjarta skín
í hvert sinn, er ég græt,
en drottinn telur tárin mín –
ég trúi’ og huggast læt.
(Kristján Jónsson.)
Hvíl þú í friði, elsku Egill,
megi allir góðir vættir vaka yfir
þér.
Við vottum fjölskyldu Egils
okkar dýpstu samúð. Megi gæf-
an fylgja ykkur og veita ykkur
styrk til að breyta sorg í ljúfar
minningar.
Stefán, Guðrún, Reynir, El-
ís, Sturla Már og Jón Logi.