Morgunblaðið - 30.04.2015, Blaðsíða 31

foreldra minna og mín bjuggu þar
alsystir mömmu, afi og konan
hans og þeirra þrjú börn. Gunnar
var þeirra elstur. Það var gæfa
mín og gleði að vera partur af
þessari fjölskyldu sem bjó í sátt og
samlyndi án aðgreiningar hæða
eða veggja. Á jólum og um áramót
mættu oft vinir þessara frænd-
systkina minna og þá var spiluð
vist á 3-4 borðum, mikið hlegið og
skemmt sér fram á rauðanótt.
Gunnar var sannkallaður gleði-
gjafi, stríðinn með afbrigðum og
uppátækjasamur, en hvergi gat ég
setið nema helst í fanginu á honum
eða allavega þétt upp við hann, þó
hann klipi mig og kitlaði út í eitt.
Ég kallaði hann „Gunnið mitt“,
ekkert var of gott fyrir hann og
allt var satt og rétt sem hann
sagði.
Hann var sannkallaður töffari,
fyrst átti hann mótorhjól, seinna
eignaðist hann flottar drossíur,
sem áttu það til að bila helst til
mikið, en þá var legið í að gera við
eftir að vinnu lauk og langt fram
eftir kvöldi þegar haldið var á
„rúntinn“.
Þar kom að lokum að frændi
náði í flottustu stelpuna á ballinu,
hana Hrund, mér fannst mikið til
hennar koma, svo var hún að læra
hárgreiðslu, ekki spillti það fyrir.
Árin liðu og þeim Hrund fæddist
sonurinn Jóhann Gylfi.
1962 fór að fjara undan þeim
sessi sem ég hafði haft í húsinu
sem eina barnið, ég átti von á syst-
kini, systkini mömmu voru líka
farin að eiga börn svo ég var farin
að þurfa að deila athygli með öðr-
um.
Ónefnt atvik varð til þess að
Gunnar tók mig á eintal og hvíslaði
að mér að þau Hrund ættu von á
öðru barni og vegna þessa atviks
sem ekki verður nánar greint frá,
sagðist Gunnar þess fullviss að
þau ættu von á stelpu. Það sem ég
var upp með mér að vera trúað
fyrir þessu leyndarmáli, og viti
menn í lok þess árs fæddist Rann-
veig.
Við Gunnar deildum sameigin-
legu dálæti á Þykkvabænum,
sveitinni okkar, en þar dvaldi hann
í sveit nokkur sumur hjá afa mín-
um og ömmu. Hann hafði alla tíð
mikið dálæti á þeim stað og
dásamaði veruna hjá þeim Fríðu,
Sigga og Guðjóni í Tobbakoti.
Þó samfundum hafi fækkað
með árunum hefur strengurinn á
milli okkar aldrei slitnað. Ég er
þakklát fyrir allar góðu minning-
arnar um hann elsku frænda
minn, gleðipinnann og grallarann,
hlýja faðmlagið og trausta hand-
takið. Foreldrar mínir þau Gugga
og Diddi vilja þakka af heilum hug
fyrir tryggðina og kærleikann í
sinn garð allt frá samverustund-
unum í Þykkvabænum, hjálpina
við húsbygginguna í Langagerð-
inu og allt fram á síðasta dag.
Eins vill nafni hans þakka gjöf-
ina góðu sem var tekin fram og
pússuð á andlátsdegi Gunnars
honum til heiðurs.
Okkar innilegustu samúðar-
kveðjur til Hrundar, Jóhanns
Gylfa, Rannveigar og fjölskyldna.
Vertu kært kvaddur, elsku
frændi, og takk fyrir allt og allt.
Jóna S. Sigurbjartsdóttir.
Elsku Gunnar frændi.
Það er bara eitt sem kemur upp
í hugann þegar ég hugsa til þín –
rúsínur! Það vita þeir sem til
þekkja að þegar ég var krakki
þóttu mér rúsínur góðar og þeir
sem þekktu þig vita að þér þótti
gaman að stríða. Ekki veit ég hve
skiptin voru mörg sem þú notaðir
þær til að fá mig til að fyrirgefa
stríðnina og oftar en ekki snérist
það um ríginn milli Fram og Vals.
Pabbi gallharður Frammari og
ennþá að spila með þeim og þú
Valsari. Hvort liðið var nú betra?
Oftast var þetta góðlátlegt grín en
ég var fljót að reiðast, þú varst
lunkinn við að ýta á réttu/veiku
takkana. En ég held að sama hvað
þú sagðir fyrirgaf ég þér stríðnina
fyrir nokkrar rúsínur, það tók
bara mislangan tíma. Það er eitt
sem þú máttir eiga – þú skildir
engan eftir ósáttan, allt skyldi
laga.
Þegar ég fæddist stóðuð þið
Hrund þétt með mömmu, fylgduð
því fast eftir að fyrri ákvörðun um
keisara stæði. Væntanlega hefði
það orðið okkur báðum að fjörtjóni
ef ykkar hefði ekki notið við þarna.
Margt breyttist þegar pabbi dó,
tímabil sem gekk upp og niður,
flakk á milli staða. Fyrsta árið mitt
í FB, þá bjuggum við mamma hjá
ykkur Hrund – saman í einu her-
bergi. Engjaselið auðveldaði mér
að tengjast krökkunum í skólan-
um sem flest voru úr Breiðholtinu.
Meiri möguleikar á að hitta þau
eftir skólann, takk fyrir vistina.
Það er ekki sjálfgefið að taka fólk
inn á heimilið sitt, hugsa að þið
hafið verið sérlega heppin að fá
svona rólegan ungling til ykkar.
Það er svo skrýtið hvernig fólk
kemur og fer úr lífi manns, stund-
um eru samskiptin mikil og stund-
um lítil. En þó þau hafi verið stop-
ulli, þá mætti manni ekkert nema
alúð og hlátur þegar við hittumst.
Þegar þú varst að útskrifast eft-
ir vélindaaðgerðina var ég að
byrja að vinna á spítalanum. Það
var mér því eðlislægt að hafa alltaf
annað augað með þér, hvernig
gengi og hver framvindan væri.
Þegar þú lagðist inn aftur fyrir
páskana hafði ég tækifæri til að
kíkja á þig. Verkirnir voru miklir
og gekk erfiðlega að eiga við þá.
Síðasta skiptið sem við hittumst,
þá leið þér vel. Það var auðvelt að
greina það, þú varst að spyrja mig
um hvað ég gerði á vöktunum í
vinnunni. Ég svaraði því að ég
væri að hjálpa fólki með öndunar-
æfingar og framúrferðir. Þú varst
fljótur að sjá eitthvað sniðugt við
það:
„Nú en eru þá engar aðrar ferð-
ir?“ Það sagði allt sem segja
þurfti, þú gast alltaf snúið út úr
hlutunum og komið einhverju
gríni að, sama hverjar aðstæðurn-
ar voru.
Tíminn þegar komið er að
kveðjustund er alltaf sár, maður
vill aldrei sleppa. Við eigum alltaf
eftir að sakna, en maður saknar af
því að maður hefur elskað og notið
samvistanna og minninganna. Nú
hef ég ykkur tvo nafnana, þig og
pabba, sitjandi yfir mér. Reyndar
nokkrir aðrir þarna með ykkur,
bið að heilsa þeim. Elsku Hrund,
Ranný, Jói og fjölskyldur, Gunnar
hefur skilið eftir stórt skarð og það
kemur ekkert í staðinn en það
rúmar allt það góða sem hann
skildi eftir.
Þó í okkar feðra fold,
falli allt sem lifir.
Enginn getur mokað mold,
minningarnar yfir.
(Bjarni Jónsson frá Gröf)
Ása Dagný.
Það er ævinlega áfall þegar
manni er tilkynnt andlát vinar. Nú
er orðið of seint að hafa samband,
of seint að framkvæma atriði sem
oft komu upp í hugann. Ég kynnt-
ist Gunnari 1963 er ég hóf að
starfa sem bílstjóri hjá tímaritinu
Vikunni sem gefið var út af prent-
smiðjunni Hilmi þar sem Gunnar
vann við sitt fag sem prentari. Á
góðri stund tókum við tal saman
og eitthvað gerðist sem snúið er að
lýsa. Þarna urðum við bestu vinir
er varði fram á síðasta dag, þótt
sambandið hafi orðið æði slitrótt
hin síðari ár. Kynnin jukust. Við
vorum ungir hraustir og fullir æv-
intýraþrár. Lífið var áskorun sem
við ákváðum að stíga út í, og nú
brugðum við okkur saman í sum-
arfrí um Vestfirði. Ökutækið var
Ford Fairline 1955 módel, glæsi-
kerra sem faðir Gunna átti. Ferð
um Vestfirði varð fyrir valinu því
Gunni hvatti mig af ákefð að fara
þangað því ég hafði sagt honum
frá að þar ætti ég föður og hálf-
systkini sem ég þekkti lítið, en
langaði að kynnast. Ég endaði
með hálfum huga að hringja í hálf-
bróður minn, Gísla, sem fannst
hugmyndin frábær og við brunuð-
um vestur. Ýmsar smábilanir
komu upp á, s.s. fjaðrahengsli
brotnaði, lega í rafal og púströr
gaf sig. Menn voru ekki fjáðir árið
1963, öðru nær, því var engin
vinna aðkeypt. Gunnar kunni til
verka og gerði við þetta allt með
smá aðstoð ferðafélagans og silf-
urpappírinn úr sígarettupakkan-
um nýttist til að bjarga legunni í
rafalnum. Loks var Ísafjörður
framundan, og að fara Breiðadals-
heiðina á þessum tíma mun seint
úr minni líða, þvílíkur bratti og
beygur, ég svitna enn við tilhugs-
unina. Í kröppustu beygjunni
stoppaði Gunni, fór út úr bílnum
að taka myndir og það ófáar. Ég
hafði ekki kynnst þessu áhuga-
máli hans fyrr að neinu ráði, en nú
tók steininn úr. Þarna kom líka
fram hans grallaragangur sem
var nú alla tíð fylgifiskur þessa
vinar míns. Á Ísafirði tók Gísli
bróðir á móti okkur, gerðist leið-
sögumaður og kynnti okkur stað-
inn og nágrenni ásamt því að vísa
okkur veginn til föður míns og
systkina. Þar var okkur tekið með
kostum og kynjum og verður að
segjast eins og er að varanlegt
samband milli pabba og systkina
minna hófst þarna fyrir tilstilli
Gunnars. Margar góðar stundir
og ferðir áttum við saman lausir
og liðugir eftir þetta, en svo tók
annar gangur lífsins við. Gunnar
gerði leigubifreiðaakstur að sínu
lífsstarfi, giftist glæsikonunni
Hrund Jóhannsdóttur er síðan
hefur verið hans lífsförunautur.
Þau hjón voru góð heim að sækja
og oft sóttum við hjónin hvert
annað heim til að ræða um alla
heima og geima, skipuleggja úti-
leguferðir og glingra örlítið við
stút. Einna eftirminnilegust er þó
ferð sem farin var um mitt sumar
gagngert í Skaftafell í Öræfum,
dvöldum þar í viku og alla dagana
stóð hitamælirinn í um 25 gráðum.
Þarna var margt að skoða. Sóma-
maðurinn Gunnar naut sín við
náttúruskoðun, myndatökur,
grallaragang og að styðja á létta
strengi húmorsins. Ef ég mætti
nú mæla til þín myndi ég segja
takk, kæri vinur, fyrir allt sem við
brölluðum saman á lífsins leið.
Kæra Hrund og fjölskylda, við
Sirrý sendum ykkur einlægar
samúðarkveðjur.
Hilmar Hjartarson.
Í dag kveðjum við Eddubræður
hinstu kveðju reglubróður okkar,
Gunnar Jónsson. Með honum er
genginn góður vinur og samferða-
maður, sem laut í lægra haldi í
baráttunni við krabbamein. Gunn-
ari kynntist ég fyrir rúmum 30 ár-
um en okkur varð vel til vina frá
fyrstu kynnum. Við áttum gott
samstarf innan Frímúrararegl-
unnar, en þar voru honum falin
mörg og ábyrgðarmikil störf, sem
hann sinnti af áhuga og kostgæfni.
Með eiginkonum okkar fórum við
í margar ferðir bæði innanlands
og utan. Það var bæði þroskandi
og skemmtilegt að starfa og
ferðast með þeim hjónum.
Gunnar var einstaklega þægi-
legur, hlýr og vinalegur maður og
hafði til að bera mikinn húmor í
framkomu. Hann var gæfumaður
í sínu einkalífi þar sem þau eig-
inkona hans, Hrund, stóðu saman
sem einn á lífsgöngunni. Það var
gott að eiga Gunnar að vini og
samstarfsmanni. Með honum er
nú fallinn frá einn þessara traustu
og vönduðu manna og er hans sárt
saknað.
Við Eddubræður vottum
Hrund, börnunum og fjölskyldu
innilega samúð á sorgarstundu og
vonum að minningin um góðan
mann verði þeim huggun í harmi.
Við óskum þessum bróður okkar
blessunar á þeim leiðum sem hann
hefur nú lagt út á. Guð blessi
minningu Gunnars Jónssonar.
F.h. Eddubræðra,
Gunnar Þórólfsson.
Til Hrundar Jóhannsdóttur og
aðstendenda, vegna andláts
Gunnars Jónssonar bifreiða-
stjóra.
Vinur er fallinn en veröldin gengur,
veikur og þjáður er Gunnar ei lengur.
Vammlausum félaga vil ég nú senda,
vináttukveðju, hans þraut er á enda.
Hann var oss bræðrunum vinur og
vildi,
vera til staðar og dæmdi af mildi.
Það er nú okkar að þakka þær stundir,
þú varst sá bróðir sem lagðir allt undir.
Hrund, ég vil senda þér samúðar-
kveðju,
sjá má að hlekkur hans veikir nú keðju.
Hlýhug og velvild þú veist að hér áttu,
vinum hans Gunnars æ treysta nú
máttu.
Hugsaðu jákvætt til hamingjustunda,
hlúðu að minningum ánægjufunda.
Maður þinn öllum gaf geislandi gleði,
getum það vottað nú hér á hans beði.
Hugheilar kveðjur þér Hrund mín við
sendum
og hluttekning sanna að ástvinum vend-
um.
Staðreyndum getum ei stýrt né hvar
endum,
staðan ei breytist, hjá Himnasmið lend-
um.
(Hafsteinn Reykjalín)
Innilegar samúðarkveðjur.
Inga og Hafsteinn Reykjalín.
Það er svo einkennilegt að þeir
hverfa oft af jörðu hér sem manni
þykir vænst um. Það hef ég marg-
reynt í lífinu. Nú er Gunnar horf-
inn, þessi góði og tryggi vinur til
margra ára sem alltaf heilsaði
mér glaðlega, talaði hressilega um
lífið og tilveruna og kvartaði aldr-
ei undan örlögum sínum. Ég hitti
hann í síðasta sinn þegar ég heim-
sótti þau hjónin, Hrund og Gunn-
ar, á heimili þeirra fyrir nokkrum
dögum. Gunnar var rólfær, hinn
hressasti. Hann lét þess getið að
hann hlakkaði til vorsins, stefndi á
að ná í húsbílinn sinn sem var í
geymslu yfir veturinn og ætlaði
eflaust að nýta hann í sumar. Það
var ekkert fararsnið á Gunnari úr
þessum heimi, ónei, þótt auðsætt
væri hvert stefndi.
Við spjölluðum saman yfir
kaffibolla. Hann sýndi mér útsýn-
ið úr fallegu íbúðinni þeirra hjóna.
Við horfðum yfir fjöllin til norð-
urs, allt frá Móskarðshnjúkum,
Esju, Heiðarhorni og til Akra-
fjalls. Virtum fyrir okkur kröfu-
göngu launþega eftir Skúlagöt-
unni í átt að Karphúsinu.
Ég kvaddi Gunnar með virkt-
um og sagði að við sæjumst brátt
aftur. Af því varð þó ekki. Nú er
Gunnar horfinn, en þeir sem trúa
á líf eftir þetta líf geta vel vitað að
hans bíða ný verkefni handan
móðunnar miklu, sem hann mun
ganga í af sömu elju og alúð og
hann gerði í þessu lífi.
Ég votta Hrund, börnum
þeirra og ættingjum dýpstu sam-
úð mína á þessari erfiðu stundu.
Björn Matthíasson.
MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 30. APRÍL 2015
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu
samúð og hlýhug við andlát og útför
móður, tengdamóður og ömmu okkar,
SIGRÍÐAR STEINUNNAR
LÚÐVÍGSDÓTTUR,
Grettisgötu 70,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á deild 12G við Hringbraut og
líknardeild Landspítalans í Kópavogi fyrir alúð og umhyggju.
.
Bergljót Sigríður Einarsdóttir, Magnús Guðmundsson,
Páll Lúðvík Einarsson,
Svanbjörg H. Einarsdóttir, Kristinn Ö. Jóhannesson,
Steinunn Soffía, Hákon, Ólöf Sigríður,
Bergljót Júlíana og Laufey Steinunn.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför elskulegrar
eiginkonu minnar, móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
INGIBJARGAR ÁSU JÚLÍUSDÓTTUR,
Þrastahrauni 7,
Hafnarfirði.
.
Jóhannes Þórðarson,
Júlíus Jóhannesson, G. Margrét Salómonsdóttir,
Valgerður Jóhannesdóttir, Hróbjartur Jónatansson,
Ásbjörn Ingi Jóhannesson, Berglind Hannesdóttir,
barnabörn og langömmubarn.
Lokað
Verslunin er lokuð í dag vegna jarðarfarar
SIGURÐAR GUÐJÓNSSONAR, húsgagnasmíða-
meistara.
Elskuleg móðir okkar, amma og langamma,
ERLA EINARSDÓTTIR,
Miðleiti 1,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum við Hringbraut að
morgni 19. apríl.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug á þessum erfiðu stundum.
.
Jón Sveinbjörnsson, Heiða Grétarsdóttir,
Einar Sveinbjörnsson, Þórey Sveinsdóttir,
Sigurlaug Sveinbjörnsdóttir,
Sveinbjörn Sveinbjörnsson,
Elsa Sveinbjörnsdóttir, Guðmundur Halldórsson,
Bjarni Sveinbjörnsson Halla K. Halldórsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskulegur eiginmaður, faðir, tengdafaðir
og afi,
BERGUR V. JÓNSSON
verslunarmaður,
Skildinganesi 54,
Reykjavík,
lést mánudaginn 20. apríl.
Útför hans fer fram frá Háteigskirkju mánudaginn 4. maí kl. 13.
Blóm og kransar afþakkaðir en þeim sem vilja minnast hans er
bent á Alzheimer-félagið FAAS.
.
Rut Árnadóttir,
Kári Bergsson,
Kolbrún Bergsdóttir,
Rakel Hlín Bergsdóttir, Þórir Júlíusson
og barnabörn.
Elskuleg frænka mín,
ÞÓRA KRISTÍN ARTHURSDÓTTIR,
Hrísmóum 1,
Garðabæ,
lést á heimili sínu mánudaginn 27. apríl.
Útför hennar fer fram frá
Vídalínskirkju miðvikudaginn 13. maí kl. 15.
Fyrir hönd aðstandenda,
.
Þóra Davíðsdóttir.
Elskulegur faðir, tengdafaðir, afi og langafi,
HILMAR SNÆR HÁLFDÁNSSON,
fv. kennari á Hvanneyri,
lést á Heilbrigðisstofnun Suðurlands,
Selfossi, miðvikudaginn 22. apríl.
Útförin fer fram í kyrrþey að ósk hins
látna.
.
Drífa Hilmarsdóttir,
Helga Hrönn Hilmarsdóttir, Hörður Már Valtýsson,
Dóra Sif, Hjalti, Signý, Anna og Sonja Sif.