Morgunblaðið - 30.04.2015, Blaðsíða 27

okkar. Hún var þá komin í sum-
arfrí frá kaffistofunni og Denni
farinn vestur í Ólafsvík í róður.
Börnin voru spennt að fá ömmu í
heimsókn, og í eitt sinn hvíslaði
dóttir mín að mér að amma væri
með flott naglalakk og gull. Var
þá Reykjavíkurmærin mætt út á
land í sínu fínasta pússi og börn-
in urðu feimin. Inga var eins og
lóan, þegar hún var komin vest-
ur, þá var sumarið komið. Nú
hefur „lóan“ flogið á vit feðranna
en skilur eftir sig ljúfar minn-
ingar sem munu ylja okkur eins
og sumarsólin um ókomin ár.
Blessuð sé minning Ingu
ömmu.
Birna Bragadóttir.
Elsku amma.
Það er rosalega óraunverulegt
að sitja hér og skrifa minning-
argrein um þig. Mér verður alltaf
hugsað til þess þegar ég var lítill
strákur og við fjölskyldan vorum
á leið til útlanda á sumrin, þá var
alltaf stoppað við hjá þér og
Denna og gist í nokkrar nætur.
Það var alltaf gaman að koma
heim til þín og fá að horfa á
uppáhaldsteiknimyndirnar sínar
í sjónvarpinu og borða góðan mat
í hvert mál.
Enn þann dag í dag hefur það
lítið breyst. Nú er ég fluttur til
útlanda en í hverri Íslandsheim-
sókn var kíkt í heimsókn til In-
gömmu. Þú varst alltaf tilbúin
með hádegismat fyrir okkur og
elskulegar móttökur.
Þrátt fyrir að hafa búið í öðru
landi náði maður samt að hafa
samband við þig og Denna í
gegnum tölvuna bara til þess að
heyra í þér röddina og heyra
hvernig þið höfðuð það, og það
var rosalega gott.
Þú hefur alltaf verið svo góð
og tilbúin til að gera allt fyrir
mann, elsku amma, og ég sakna
þess mest að hafa ekki hitt þig
mun oftar þegar ég bjó í Reykja-
vík en ég segi að tíminn er dýr-
mætari en nokkuð annað í lífinu.
Ég vona að þér líði vel þar sem
þú ert núna, amma mín, ég á eftir
að sakna þín.
Nú ertu horfinn í himnanna borg
og hlýðir á englanna tal.
Burtu er kvíði, sjúkdómur, sorg
í sólbjörtum himnanna sal.
Þeim öllum sem trúa og treysta á Krist
þar tilbúið föðurland er.
Þar ástvinir mætast í unaðarvist
um eilífð, ó, Jesú, hjá þér.
(Ingibjörg Jónsdóttir)
Smári Alfreðsson.
Elsku yndislega amma mín er
látin. Ég er ekki ennþá búin að
átta mig á því né sætta mig við
það að hún sé ekki lengur hjá
okkur. Hún átti ekki að kveðja
okkur strax og hún ætlaði sér
það ekki sjálf. En eftir löng og
erfið veikindi er ég samt svo feg-
in að hún hafi loksins fengið
hvíldina. Ég á margar góðar
minningar um ömmu mína sem
ég er ótrúlega þakklát fyrir. Ég
man það þegar hún vann á kaffi-
stofu Háskólans á menntaskóla-
árum mínum þá heimsótti ég
hana oft í vinnuna og alltaf tók
hún vel á móti mér. Við amma
urðum nánari á seinni árum. Við
áttum heima nálægt hvor ann-
arri svo það var stutt að fara í
heimsókn. Amma gerði bestu
marengskökur í heimi og bakaði
ansi margar fyrir mig þegar ég
var að halda afmæli þangað til ég
loksins komst upp á lagið með að
gera þær sjálf. Það voru nú líka
nokkur skiptin sem hún bað mig
um aðstoð þegar hún lenti í
tölvuvandræðum eða það þurfti
að stilla klukkuna á blessaða víd-
eótækinu. Ég sagði alltaf við
hana að hún væri nú bara fljótari
að hringja í mig og ég kæmi að
laga þetta. Svo fæddust barna-
börnin sem voru henni og lang-
afa svo kær. Við áttum mörg
matarboðin með þeim að
ógleymdum aðfangadagskvöld-
unum sem við eyddum saman.
Amma var einstaklega góð
langamma. Hún og langafi hafa
reynst okkur og börnum okkar
afskaplega vel í gegnum árin.
Það voru ófá skiptin sem þau
sóttu börnin fyrir okkur í leik-
skóla og skóla þegar við foreldr-
arnir þurftum að vinna. Elvari
Má og Bjarneyju fannst nú ekki
leiðinlegt að vera hjá langömmu
og langafa því þar var dekrað við
þau og við foreldrarnir áhyggju-
lausir því við vissum að þau væru
í góðum höndum. Þau hafa líka
alltaf verið dugleg að fylgjast
með börnunum bæði í skólanum
og íþróttum og sótt mörg íþrótta-
mótin og skólaviðburði í gegnum
árin og það er eitthvað sem börn-
in eiga alltaf eftir að muna. Ég er
svo glöð að amma mín hafi náð að
kynnast aðeins nýjasta barna-
barni sínu sem fæddist í mars á
þessu ári. Það voru margar
stundirnar sem sú litla kúrði hjá
langömmu sinni þegar við heim-
sóttum hana síðustu vikurnar
sem hún var hjá okkur. Ég vildi
óska þess að hún amma mín væri
ennþá hér til að fylgjast með
henni stækka og dafna. Ég á eft-
ir að sakna elsku ömmu minnar
en ég er líka svo þakklát fyrir all-
ar góðu stundirnar sem við átt-
um saman. Elsku langafi, sam-
úðarkveðjur frá okkur
fjölskyldunni.
Erla Björg, Hermann, Elvar
Már og Bjarney.
Kvatt hefur þessa jarðvist kær
mágkona mín og er horfin til
Draumalandsins góða.
Eftir snarpa og erfiða baráttu
við illvígan sjúkdóm, sem hafði
sigur að lokum.
Það er margs að minnast frá
liðinni tíð, en aðeins fátt eitt
nefnt hér.
Fyrstu kynnin voru á Bakk-
astíg 4, er kærasta mín, Ágústa,
kynnti mig fyrir fjölskyldu sinni.
Inga og Erling, fyrri maður
hennar, bjuggu þá á neðri hæð-
inni ásamt börnum sínum, en
kærastan bjó uppi hjá föður sín-
um, sem þá var nýlega orðinn
ekkjumaður. Þrátt fyrir þrengsli
hófum við okkar búskap þarna
og eignuðumst okkar fyrra barn.
Þá var notalegt að sitja hjá þeim
hjónum og njóta þess að horfa á
kanasjónvarpið, sem var í mörg
ár eina sjónvarpsstöðin. Mikil og
góð vinátta var með okkar fjöl-
skyldum. Á sumrin fórum við
ásamt þeim og fleiri fjölskyldum
í helgarferðir á ýmsa fallega
staði.
Þá var lagið tekið við undirleik
Erlings á nikkuna, honum var
tónlistin í blóð borin. Inga fór
ekki í gegnum lífið án áfalla,
frekar en fleiri, það var mikið
högg þegar Erling fórst af slys-
förum ásamt svila sínum. Seinna
giftist Inga Eiríki Ögmundssyni.
Fyrir mörgum árum keyptu þau
sér húsbíl sem þau hafa ferðast á
víða um landið og haft mikla
ánægju af og þá gjarnan stund-
um í samfloti við aðra húsbíla-
eigendur. Inga naut sín í sólinni
á Kanaríeyjum, þangað fóru þau
í fjölda ára.
Blessuð sé minning hennar.
Andrés Andrésson.
MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 30. APRÍL 2015
ára aldursmunur allnokkur þá.
Þetta var stuttu eftir að Jón Er-
lingur, eiginmaður Huldu og
heimilisfaðirinn, hafði fallið frá
og bar allt þess merki að sterkur
strengur hafði slitnað í lífsvef
þeirra.
Nú þegar ég er orðin eldri en
Hulda var þegar okkar samleið
hófst á ég auðveldara með að
setja mig í hennar spor og skilja
hvað hún var þá að takast á við.
Hún var þá rúmlega fimmtug
ekkja, búin að ganga sjálf í gegn-
um alvarleg veikindi og börnin
þrjú lögð af stað að heiman.
Frá okkar fyrstu kynnum var
samband okkar Huldu alltaf gott
og eftir því sem á leið varð það
ljúfara og innihaldsríkara, eink-
um þegar við náðum okkur á flug
í umræðum um andleg málefni.
Hulda var heimakær og naut
þess innilega að fá til sín gesti og
var þá aldrei komið að tómu koti,
hvorki hvað varðaði veitingar né
umræður.
Hún var vel að sér um flesta
hluti og víðlesin. Handlagin var
hún og það handverk sem eftir
hana liggur er einstaklega vand-
að og fáum hef ég kynnst með
fegurri rithönd.
Af sorgum og veikindum fékk
Hulda sinn skerf sem hún mætti
af einstöku æðruleysi og gladdist
þeim mun frekar yfir velgengni
barna sinna og barnabarna.
Með fráfalli hennar hefur aftur
slitnað strengur og lífsvefur okk-
ar sem áttum hana að fær aðra
áferð.
Það er huggun að vita að hún
var sjálf tilbúin til vistaskipta og
trúði á endurfundi.
Blessuð sé minning Huldu
Karlsdóttur.
Margrét Albertsdóttir.
Fallin er frá sómakonan Hulda
Karlsdóttir frá Fáskrúðsfirði.
Hulda var fastur punktur í lífi
mínu frá því ég man fyrst eftir
mér. Á uppvaxtarárum mínum
var ég daglegur gestur í Varma-
landi, á heimili Huldu og Jóns
Erlings eiginmanns hennar. Ég á
Huldu og fjölskyldunni í Varma-
landi mikið að þakka frá þessum
tíma en þar mætti ég ávallt hlý-
hug. Það var alltaf mikil og góð
vinátta á milli fjölskyldna okkar
og hefur sú vinátta haldist óslitin
til dagsins í dag. Þar sem Grund
og Varmaland eru á sama blett-
inum var mikill daglegur sam-
gangur og samvinna á milli heim-
ilanna.
Ég og strákarnir í Varmalandi
vorum frá fyrstu tíð góðir vinir og
Hulda og Sigurbjörg móðir mín
góðar vinkonur. Reyndar ólust
Hulda og Gunnar faðir minni upp
saman á þessum bletti, þannig að
vináttan á milli heimillanna hefur
staðið sleitulaust í hartnær heila
öld.
Við Hulda héldum tengslum
okkar alla tíð og hún vildi fá að
fylgjast vel með okkur Fanný og
Gunnari og því sem við tókum
okkur fyrir hendur í lífinu. Við
Fanný sendum henni jólakort og
spjölluðum við hana á jólum á
milli þess sem við hittumst í hvert
sinn sem við fjölskyldan komum
á Fáskrúðsfjörð en samgangur-
inn var meiri þau ár sem hún bjó
hér í Reykjavík. Við ræddum
saman um allt það sem tengdist
fjölskyldum okkar, gamla daga á
Fáskrúðsfirði og það sem í hug-
ann kom hverju sinni. Þar var af
mörgu að taka því að Hulda var
víðsýn og fróð um margvísleg
málefni. Við áttum alltaf
skemmtilegar samræður enda
var Hulda með eindæmum minn-
isgóð og skelegg þrátt fyrir háan
aldur. Eina spurningu lagði hún
alltaf fyrir mig en það var hvort
ég hefði hitt eða heyrt í sonum
hennar Guðmundi Karli sem nú
er látinn eða Ástvaldi. Ég fann að
það var henni mikils virði að við
ræktuðum og viðhéldum vináttu
okkar.
Þó að Hulda hafi átt sam-
heldna og góða fjölskyldu brosti
lífið ekki alltaf við henni. Þegar
hún þurfti að sjá á eftir syni sín-
um langt um aldur fram tók hún
því með æðruleysi og sýndi yfir
hversu miklum styrk hún bjó
þegar á bjátaði. Ég vil þakka
Huldu fyrir þann hlýhug og vin-
áttu sem hún sýndi mér og fjöl-
skyldu minni alla tíð. Fjölskyldan
á Grund sendir Karen Erlu, Ást-
valdi Antoni, systkinum Huldu og
fjölskyldum þeirra innilegar
samúðarkveðjur. Nú hefur Hulda
fengið hvíldina en við sem eftir
lifum getum yljað okkur við góð-
ar minningar. Guð blessi Huldu
Karlsdóttur.
Hörður Gunnarsson frá
Grund, Fáskrúðsfirði.
✝ Helga ÓskMargeirsdóttir
fæddist á Sauð-
árkróki hinn 30.
apríl árið 1931.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu
Skjóli þann 10.
febrúar 2015.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Ele-
nora Þórðardóttir,
húsfreyja og verka-
kona úr Reykjavík, og Jón Mar-
geir Sigurðsson, sjómaður og
verkamaður, f. í Flatatungu í
Lýtingsstaðahreppi í Skaga-
firði. Helga Ósk var næstelst níu
barna þeirra. Eldri var Sig-
urður Kristján sem er látinn en
yngri eru þau Edda Ingibjörg,
Margrét Guðlaug sem einnig er
látin, Friðjón, tvíburarnir Kjart-
an og Hreiðar, Birna Kolbrún
og Anna Sveindís. Helga Ósk
ólst upp á Sauðárkróki og gekk
við fiskvinnslu, síldarsöltun,
verslunarstörf og sem matráðs-
kona síðustu starfsárin sín. Hún
hætti störfum er heilsa Guð-
mundar bilaði og hugsaði alfar-
ið um hann í nokkur ár í veik-
indum hans en Guðmundur lést
24. september árið 1997.
Dóttir þeirra hjóna er Hildur
Guðmundsdóttir, f. 14. júlí 1952.
Fyrri eiginmaður hennar var
Þórður Þórðarson, börn þeirra
eru Guðmundur Þorkell og Ele-
nora Ósk. Sambýliskona Guð-
mundar er Elwira Gibowicz og
eru þau búsett erlendis. Börn
þeirra eru Alexandra Ósk,
Heimir Berg, Olivia Daria og
Zofia Hildur. Elenora Ósk er bú-
sett í Garðabæ, börn hennar eru
Embrek Snær, Kári Trevor og
Þórhildur Ingunn. Seinni eig-
inmaður Hildar var Ingólfur
Vestmann Einarsson og lést
hann 3. desember 2013 eftir erf-
ið veikindi. Ingólfur lét eftir sig
dóttur úr fyrri sambúð, Guð-
björgu, og á hún og eiginmaður
hennar, Þórður, tvö börn og eitt
barnabarn.
Útför Helgu Óskar fór fram í
kyrrþey að hennar ósk 16. febr-
úar 2015.
þar í skóla en flutt-
ist síðar með fjöl-
skyldu sinni suður
til Sandgerðis.
Helga Ósk gekk
að eiga Guðmund
Rósant Þorkelsson,
sjómann og versl-
unarmann, son
hjónanna Sigríðar
Snæbjörnsdóttur
og Þorkels Þorkels-
sonar úr Sand-
gerði, þann 1. nóvember 1952 og
var Hildur einkadóttir þeirra
skírð við þá sömu athöfn í Hvals-
neskirkju. Um sama leyti fluttu
þau í húsið sem þau byggðu í
Sandgerði er nefndist Birkihlíð
og bjuggu þar uns þau fluttust
til Reykjavíkur árið 1966 og
settust að í Nökkvavogi 4 og síð-
ar að Hjaltabakka 28.
Helga Ósk hóf ung að árum
að starfa við hin ýsmu störf, svo
sem aðstoðarkona ljósmóður,
Það er sár tilfinning að geta ekki
bjallað eða komið við á þér í dag,
elsku Ogga okkar, á sjálfum af-
mælisdeginum þínum. Þú kvaddir
okkur 10. febrúar sl. og alveg fram
á síðustu daga þína í þessu lífi
varstu alltaf kát og lífsglöð og þeg-
ar þú varst spurð hvernig þú hefðir
það var alltaf sama svarið, þú varst
bara hress, þrátt fyrir að líkaminn
væri orðinn lúinn og veikindi herj-
uðu á.
Það lýsir vel Oggu sem af dugn-
aði og hörku tókst á við lífið með
húmorinn að leiðarljósi. Þú varst
yndisleg systir, ávallt reiðubúin að
leggja lið og þegar eitthvert til-
stand var í fjölskyldunni varstu
fyrst á staðinn til að hjálpa við
veisluhöld, enda frábær kokkur.
Ekki má gleyma ferðalögunum um
okkar fagra land þar sem þið
Mummi fóruð með okkur hring-
veginn og komust allt á Skodanum.
Eftir að Mummi lést hélstu
áfram að heimsækja okkur fjöl-
skylduna á Suðurnesin og gistir hjá
okkur. Þær stundir sem við fjöl-
skyldan áttum með þér munu lifa
með okkur, gleðja hug og hjarta.
Þú varst ræðin um málefni líð-
andi stundar, vel gefin og skemmti-
leg og samræðurnar enduðu oftar
en ekki með miklum hlátri. Við
vildum minnast þín sérstaklega á
sjálfan afmælisdaginn, rifja upp
minningarnar góðu og við óskum
þess að þú sért á góðum stað, hress
og kát eins og við þekkjum þig.
Elsku Ogga, hugur okkar er
fullur þakklætis fyrir samfylgdina
og gleðina í gegnum árin og við
kveðjum þig með söknuði.
Við getum ei breytt því
sem frelsarinn hefur að segja.
Um hver fær að lifa,
og hver á svo næstur að deyja.
Þau örlög sem við höfum hlotið,
það verður að skilja.
Svo auðmjúk og hljóð,
við lútum að frelsarans vilja.
Þó sorgin sé sár,
og erfitt er við hana að una.
Við verðum að skilja,
og alltaf við verðum að muna,
að Guð hann er góður,
og veit hvað er best fyrir sína.
Því treysti ég nú,
að hann geymi vel sálina þína.
(Bryndís Halldóra Jónsdóttir)
Kveðja,
Birna Margeirsdóttir
og fjölskylda.
Mig langar í örfáum orðum að
minnast systur minnar, Helgu
Óskar Margeirsdóttur, sem lést
þann 10. febrúar sl. á hjúkrunar-
heimilinu Skjóli.
Líf okkar Oggu systur, en hún
var jafnan kölluð það af fjölskyldu
sinni, fléttaðist mikið saman bæði í
leik og starfi.
Við unnum á sömu vinnustöðum
í gegnum árin. Vann ég líka hjá
henni og manni hennar þegar þau
ráku nýlenduvöruverslun sína í
Skipasundi 51.
Ég, Þórir og Lúlli frumburður
okkar bjuggum hjá þeim hjónum í
rúm tvö ár og urðum við systur
enn nánari fyrir vikið.
Ferðast var saman um landið á
sumrin í þá daga og „hringurinn“
var tekinn eitt sumarið og þá
bættust fleiri systkini í hópinn og
þeirra börn.
Hún Ogga systir mín reyndist
mér alveg einstaklega góð. Alltaf
var hún í góðu skapi, hlý og ynd-
isleg í alla staði. Betri systur er
ekki hægt að hugsa sér.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi.
Hafðu þökk fyrir allt.
(V. Briem)
Með þessum orðum kveð ég
þig, elsku Ogga systir.
Ég og fölskylda mín vottum öll-
um aðstandendur okkar innileg-
ustu samúð.
Anna og Þórir.
Helga Ósk
Margeirsdóttir
Það var vorið 1951, ég níu ára
en Eysteinn Þórðarson 27 ára.
Hann sótti mig í Vesturbæ
Reykjavíkur á Austin-vörubílnum
drekkhlöðnum af byggingarefni
frá hernum á Keflavíkurvelli.
Efniviður í uppbyggingu á
sveitabæ vestur í Dölum. Sauð-
burður var að hefjast og ég,
Reykjavíkurbarnið, var nýi vinnu-
maðurinn Þórðar og Indu í Bersa-
tungu, foreldra Eysteins. Þessi ró-
legi og yfirvegaði maður ók síðan
vestur í Saurbæ og tók það alla
nóttina. Þetta sumar var fyrsta
dvöl mín að heiman, en næstu níu
ár var Bersatunga mitt heimili frá
sauðburði fram að sláturtíð. Við
heimamenn í Bersatungu vorum
sammála um það að Saurbærinn
væri fegurstur byggða í Dölum og
Eysteinn Þórðarson
✝ Eysteinn fædd-ist að Sel-
skerjum í Múlasveit
í Austur-
Barðastrand-
arsýslu 31. mars
1924. Hann lést 13.
apríl 2015.
Útför Eysteins
fór fram frá Stað-
arhólskirkju í
Saurbæ 27. apríl
2015.
að frá hlaðinu í
Bersatungu væri feg-
urst útsýni frá bæjar-
hlaði í allri sýslunni.
Fyrst var ég
vinnumaður hjá
Þórði, en þegar Ey-
steinn sonur hans tók
við búinu fylgdi ég
með og gerðist vinnu-
maður hjá Eysteini.
Á þessu góða og þjóð-
lega heimili kynntist
ég nýjum hliðum á náttúru og
mannlífi, fór að hugsa sjálfstætt og
varð fyrir varanlegum áhrifum
sem hafa mótað mig æ síðan. Síðar
laukst það upp fyrir mér að í
Bersatungu hafði Stefán frá Hvíta-
dal búið, Steinn Steinarr verið, Jó-
hannes úr Kötlum var nálægur og
svo var Inda föðursystir Jóns úr
Vör. Þarna hafði dafnað merkileg
skáldamenning.
Eysteinn lifði miklar framfarir í
landbúnaði og þessi trausti hús-
bóndi minn hafði mikinn áhuga á
nýjungum. Hann var laginn við að
halda vélum og tækjum gangandi,
sem kom sér vel því hann hóf bú-
skap í byrjun mikilla tæknifram-
fara. Hann var fremur maður olíu
en moldar. Þeir voru nokkuð ólíkir
feðgarnir Þórður og Eysteinn.
Þórður faðir hans var mikill ákafa-
maður og vildi ráðast í verkin af
kappi, en Eysteinn var rólegri og
íhugulli og vildi kanna hvort ekki
mætti beita tækninni betur við bú-
störfin. „Betur vinnur vit en strit“,
sagði hann stundum. Enda þótt
oft væri annasamt og mikið um að
vera þá man ég aldrei eftir því að
Eysteinn æsti sig við sumarstrák-
inn.
Þegar Eysteinn tók smám sam-
an við búskapnum í Bersatungu
hóf hann uppbyggingu jarðarinn-
ar, og á þeim árum sem ég var
þarna sumarstrákur byggði hann
upp öll hús á jörðinni; íbúðarhús,
fjós, fjárhús, hlöðu. Ég var virkur
þátttakandi í allri þessari upp-
byggingu, að hluta til með Ólafi
bróður Eysteins, og er ég hreyk-
inn af því. En „nú er hún Snorra-
búð stekkur“, Bersatunga komin í
eyði, byggingarnar mínar farnar
að láta á sjá og hluti túnanna að
falla í órækt. Afkomendur Ey-
steins búa þó góðu búi í Saurbæn-
um og aðrir hafa dreifst um landið
sem nýtir þjóðfélagsþegnar.
Eysteinn var góður húsbóndi
og góð fyrirmynd ungum og
óhörðnuðum Reykjavíkurstrák.
Ég geymi góðar minningar um
Eystein og blandast þær við minn-
ingar um forna og horfna búskap-
arhætti frá því upp úr miðri síð-
ustu öld. Ég votta afkomendum
Eysteins samúð mína.
Bjarni E. Guðleifsson.