Morgunblaðið - 30.04.2015, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 30. APRÍL 2015
✝ Gunnar fæddistí Reykjavík 31.
júlí 1938. Hann lést
á Landspítalanum
við Hringbraut,
deild 11E, 19. apríl
2015.
Hann var sonur
hjónanna Jóns Jóns-
sonar frá Hunku-
bökkum á Síðu, f.
9.11. 1896, d. 21.3.
1966 og Ásbjargar
Gestsdóttur, frá Miðdal í Kjós, f.
10.2. 1909, d. 16.9. 1980. Gunnar
á tvær hálfsystur samfeðra, þær
Guðbjörgu Jónsdóttur, f. 1927,
og Guðnýju Jónsdóttur, f. 1935.
Hann á tvær alsystur, þær Grétu
Jónsdóttur, f. 1942 og Kolbrúnu
Jónsdóttur, f. 1943
Gunnar kvæntist Hrund Jó-
hannsdóttur, f. 14.11. 1941, þann
21.4. 1963.
Börn þeirra eru: 1. Jóhann
Gylfi, f. 1959. Maki Jóhanna Sal-
prentsmiðjunni Hilmi uns hann
hóf akstur leigubifreiða hjá bif-
reiðastöð Hreyfils. Hann vann
við akstur strætisvagna hjá SVR
samhliða prentnáminu. Hann hóf
eigin rekstur leigubifreiðar árið
1965 og starfaði við aksturinn til
starfsloka. Hann sat í stjórn
Hreyfils til margra ára, auk ann-
arra félags- og trúnaðarstarfa
innan samvinnufélagins. Hann
var einn af stofnendum Tölvu-
bíla. Gunnar var virkur félagi í
Frímúrarareglunni frá 1987 og
gegndi ýmsum trúnaðarstörfum
innan reglunnar. Hann var nátt-
úrubarn og unni sérstaklega öllu
því sem landið hans hafði upp á
að bjóða. Hann var virkur félagi í
Vinaflokknum, sem síðar varð
Ferðavinir, þar sem húsbíllinn
„Litli kútur“, skipaði stóran sess
í ferðalögum þeirra hjóna, hans
og Hrundar, seinni árin. Gunnar
var einstaklega handlaginn og
útsjónarsamur og gekk til allra
verka af festu og röggsemi.
Útför Gunnars fer fram frá
Bústaðakirkju í dag, 30. apríl
2015, kl. 13.
vör Erlendsdóttir, f.
1960. Börn þeirra
eru: a) Hrund, f.
1982, maki Ómar
Örn Ólafsson, f.
1980, börn þeirra,
Tristan Örn, f.
2009, og Jóhanna
Lára, f. 2010; b)
Gunnar Örn, f.
1985, maki Eirún
Eðvaldsdóttir, f.
1987, börn þeirra,
Jóhann Mikael, f. 2007 og Aníta
Sóley, f. 2009, c) Bjarki Freyr, f.
1990. 2. Rannveig, f. 1962, maki
Sigurður Gunnarsson, f. 1962,
börn þeirra eru Sævar Ingi, f.
1991. Sigurður á synina Kristján
og Anton frá fyrra hjónabandi.
Gunnar var fæddur og uppal-
inn í Reykjavík. Hann var bíl-
stjóri hjá Lyfjaverslun Íslands og
lærði prentiðn í Iðnskólanum í
Reykjavík. Hann kláraði námið
og starfaði við prentiðnina hjá
Það er með einlægri eftirsjá
sem við systkinin kveðjum pabba
okkar, sem lést eftir stutt veikindi
á Landspítalanum við Hring-
braut. Pabbi var náttúrubarn og
það var fátt sem skyggði á ást
hans og umhyggju fyrir landinu
sínu. Hann hefur ferðast með okk-
ur fjölskyldunni og vinum, frá
sjötta áratug síðustu aldar, þar
sem Ísland er aðalsmerkið. Hann
hefur alltaf verið duglegur við að
koma sér upp nauðsynlegum bún-
aði til ferðalaga, allt frá tjaldi til
húsbíla. Hann og mamma hafa í
seinni tíð ferðast á húsbílnum
Litla Kút, þar sem góðar stundir
og minningar með frábærum
ferðafélögum hafa hrannast upp.
Það sýnir best ást hans á landinu
að það hefur aldrei komið til
greina að koma sér upp sumarbú-
stað því það myndi hefta hann á
einum stað. Hann varð að vera
frjáls.
Okkar bestu minningar með
pabba á ferðalögum voru hinir ör-
stuttu og léttu göngutúrar sem
skipuðu stóran sess. Fyrir honum
voru 2-3 tíma göngutúrar um fjöll
og firnindi fisléttur göngutúr.
Pabbi hefur alltaf tekið mikið af
ljósmyndum á þessum ferðalög-
um og fræg eru nú myndakvöldin
þar sem gamli bauð í bíó heima í
stofu og máttum við gleypa í okk-
ur staðhætti, menningu og aðra
athyglisverða hluti í svona sex
klukkutíma í hvert sinn. Þarna
var pabbi alltaf í essinu sínu.
Pabbi var með eindæmum
handlaginn og leysti hinar ýmsu
smíðar auðveldlega. Þar sem
pabbi og mamma byggðu sér hús,
var pabbi ALLIR iðnaðarmenn-
irnir. Þau eru ófá handverkin sem
pabbi hefur leyst á heimilum okk-
ar systkina í gegnum tíðina. Eitt
sinn vantaði hann verkefni og
mætti heima hjá Rannveigu og
smurði allar lamir og læsingar á
heimilinu. Rannveig fékk allar
hurðir á eldhúsinnréttingunni í
andlitið, þegar hún reif í þær af
gömlum vana, svo vel var feitinni
smurt. Að pússa upp og lakka
gluggana heima hjá okkur var
pabba létt dægurverk, eitthvað
sem við vorum búin að trassa
endalaust vegna ofsjóna yfir um-
fangi verksins. Pabbi hugsaði
mjög vel um bílana sína. Hann var
alltaf með góð ráð og vel liðtækur
við viðgerðir á okkar bílum og
fannst t.d. ekkert mál að skipta
um gírkassa í bíl Jóhanns Gylfa,
inni á gólfi í gamla Hreyfilshúsinu
við Fellsmúla með nokkra skrúf-
lykla og góðan hjólatjakk að
vopni.
Veikindin hans pabba tóku sinn
toll. Hann fór í stóran hjartaskurð
1998. Svo kom mikil aðgerð vegna
krabbameins í vélinda 2006. Þessi
áföll komu ekki í veg fyrir ferðalög
með mömmu upp á arminn. Það
var svo margt eftir að sjá. Pabbi
var okkur systkinum fyrirmynd,
ljúfur og kærleiksríkur. Hann gat
alltaf hlustað á vitleysuna í okkur
og látið okkur trúa því að allt yrði í
lagi. Nú fer hann til annarra
starfa í austrinu, þar sem honum á
eftir að líða vel. Við eigum eftir að
sakna pabba og allra skemmtilegu
stundanna með honum. Við eigum
líka eftir að haldast í hendur og
passa mömmu og fjölskylduna.
Við eigum eftir að grínast með
sögurnar hans og hlæja að gaura-
ganginum í honum. En fyrst og
fremst eigum við eftir að elska
hann og virða lífsgildin hans,
reyna að gera þau sem mest að
okkar. Vertu sæll, elsku pabbi.
Jóhann Gylfi og Rannveig.
Í dag er komið að kveðjustund.
Með trega í hjarta kveð ég merk-
an mann í mínu lífi, afa minn
Gunnar.
Afa mínum á ég margt að
þakka í gegnum lífið og ég er of-
boðslega þakklát fyrir þau forrétt-
indi að hafa fengið að eiga svona
góðan afa sem fór með mér út um
allt og hafði alltaf tíma fyrir mig
og bræður mína. Á mínum yngri
árum var ég oft inni á heimili
þeirra í Engjaselinu, jafnvel heilu
helgarnar í pössun sem ég hafði
oftar en ekki sjálf beðið um. Afi
vann mikið um helgar á leigubíln-
um sínum og aðallega á nóttunni,
hann fór á vakt eftir kvöldmat og
kom heim snemma morguns dag-
inn eftir. Við systkinin máttum
svo alltaf læðast inn í svefnher-
bergið hans í hádeginu og vekja
hann til að fara í sund með okkur
eða til að tefla. Ég minnist þess
ekki að afi hafi nokkurn tímann
sagt nei við mig … hann var alltaf
tilbúinn í samningaviðræður og
mætti mér alltaf á miðri leið.
Afi var mikill útilegugarpur og
ævintýramaður og við fjölskyldan
fórum í ófáar útilegur með þeim
ömmu um allt land mörg sumur í
röð. Hann var vel kunnugur um
landið sitt og var duglegur að
skipuleggja léttar göngur með
fjölskyldunni með nesti í poka og
göngustaf í hönd. Hann kenndi
okkur að umgangast náttúruna og
njóta þess sem landið hafði upp á
að bjóða, fyrir það er ég ævinlega
þakklát.
Afi minn var líka frímúrari og
hefur verið í þeirri reglu svo lengi
sem ég man eftir mér. Hann fór
með okkur systkinin á jólaböllin í
fína húsinu og dansaði með okkur
til skiptis á öxlum sér ótal hringi í
kringum jólatréð mörg ár í röð al-
veg þar til við vorum orðin það
gömul að þetta þótti ekki nógu töff
eða þannig. Þó nokkuð mörgum
árum seinna eignaðist ég sjálf
börn og þau hafa fengið að fara á
þessi jólaböll með langafa sínum
og fengið að sitja á öxlum hans í
kringum jólatréð eins og ég sjálf
forðum daga.
Kallinn hafði engum dansspor-
um gleymt og í eitt augnablik
fannst mér ég hverfa aftur til for-
tíðar þegar ég horfði á eftir afa
mínum og dóttur minni svífa um
dansgólfið eins og tíminn stæði í
stað. Þetta eru allt svo sannarlega
ómetanlegar minningar um ynd-
islegan mann sem fyllt hefur
hjarta mitt af gleði, ást og um-
hyggju.
Nú þegar líður að lokum,
streyma fram dýrmætar minning-
ar og tilfinningarnar bera mann
ofurliði. Að kveðja er erfiðara en
orð fá lýst og batinn er langur
grýttur vegur sem virðist enda-
laust liggja upp á við. Ég er þakk-
lát fyrir tímann sem ég átti með
afa mínum síðustu daga hans hér
á jörð, orð hans mun ég geyma í
hjarta mínu alla tíð og þau hafa
stækkað hug minn og aukið skiln-
ing á gildum lífsins.
Elsku afi minn, ég þakka þér
fyrir allt sem þú hefur gefið mér í
gegnum lífið, takk fyrir að leyfa
mér að halda í hönd þína allt til
enda. Fótspor þín eru stærri en
mín og ég vonandi vex í þau ein-
hvern tímann. Ég óska þér góðrar
ferðar til Austursins bjarta þar
sem önnur störf bíða þín. Bið að
heilsa öllum ástvinum okkar á
himni og við munum svo hittast
aftur þegar mín lífsleið verður að
lokum komin. Guð geymi þig og
varðveiti.
Þín
Hrund.
Elsku afi minn, mikið rosalega
á ég þér mikið að þakka, þú hafðir
alla tíð mikil og góð áhrif á mig,
hvort sem var með lífsvisku þinni
eða öðru. Allar minningarnar sem
við eigum saman allt frá því ég
man eftir mér fá mig til að brosa
og gleðjast yfir þeim dýrmæta
tíma sem við fengum saman. Allar
ferðirnar á „Kubba“ þegar ég
ungur að árum fékk að sitja á vél-
arhlífinni, við fengum okkur í
„gogginn“ meðan við ræddum um
allt sem okkur datt í hug og um
leið fékk ég frá þér fróðleik um
náttúruna, bílana og fleira en
minningarnar eru mér svo ofboðs-
lega minnisstæðar. Kannski engin
furða að ég hafi endað sem bíla-
málari enda sátum við oft og skoð-
uðum saman myndir af öllum
gömlu bílunum sem þú áttir í
gegnum tíðina, þeir voru nefni-
lega ófáir og margir hverjir mjög
merkilegir í sögunni, allavega að
mínu mati.
Einnig mun ég aldrei gleyma
ferðinni okkar til Manchester með
ömmu sem fararstjóra, aldrei
hefði mér dottið í hug að fá svo
ótrúlega dýrmæta útskriftargjöf,
og mikið hvað við skemmtum okk-
ur öll saman í þeirri ferð.
Þó að alltaf hafi verið stutt í
húmorinn hjá þér, þá sé ég samt
núna þegar ég hugsa um allar
okkar minningar sem hlaupa á
hundruðum ef ekki þúsundum, og
ótrúlegt en satt eru þær allar góð-
ar og ylja mér um hjartarætur á
þessum tímum, að þú varst svo
heill og sterkur einstaklingur að
sjálfkrafa gafstu okkur öllum í
kringum þig svo mikla hamingju
og gleði sem við munum öll búa að
það sem eftir lifir af okkar ævi.
Síðan eignuðumst við Eirún
saman tvo gullmola sem dýrka þig
og dá því alltaf varst þú mættur til
að stríða þeim eða ræða við þau og
leiðbeina. Hvert skipti sem við
komum í heimsókn á Skúlagötuna
til ykkar sá ég hvað bæði þú og
þau ljómuðu af hamingju og auð-
vitað byrjuðu þau að hamast í þér
strax að koma að tefla og borða
harðfisk með smjöri sem þú lést
alltaf eftir þeim.
Ég og mín fjölskylda erum of-
boðslega heppin að hafa átt svo
góðan mann eins og þig afi minn
að.
Tilfinningin sem ég er að upp-
lifa núna í fyrsta skipti á minni ævi
er vægast sagt skrítin því að á
sama tíma og ég syrgi þig (sem ég
veit að þú myndir skamma mig
fyrir) þá eru minningarnar sem
ylja mér svo margar og fá mig all-
ar til að brosa, vera glaður og
þakklátur fyrir það að guð gaf
okkur þig sem afa.
Ég veit líka að þú varst bæði
montinn og hamingjusamur yfir
því hvað þér tókst vel til með að
skapa okkur öll fjölskylduna þína
og þó ég segi sjálfur frá, þá er
þetta eins og allt annað sem þú
komst að á þinni lífsleið, þú skil-
aðir góðu verki.
Þig mun ég eiga í hjartanu alla
mína ævi og muna að „við getum
ALLT!“ afi.
Þinn sonarsonur,
Gunnar Örn Jóhannsson.
Gunnar afi var einstakur og
hlýhjartaður, hann var alltaf með
gleðina og grínið í fyrirrúmi og
smitaði út frá sér til allra.
Það var alltaf svo gaman að fá
að koma í heimsókn til afa og
ömmu, og fá að skoða og fikta í
öllu dótinu sem þau áttu. Afi átti
líka stærsta pennasafn sem ég hef
á ævi minni séð, svo skemmdi ekki
fyrir að hann átti alltaf til nóg af
nammi sem hann svo hvatti mann
til að taka með sér í nesti. Við
systkinin eyddum miklum tíma í
„geymslunni“ hans uppi á lofti í
Engjaselinu, við að róta í gegnum
allt gamla dótið sem hann átti,
skoða málshættina og páskaung-
ana sem þau höfðu safnað í gegn-
um árin.
Svo átti hann stórfurðulegt
hljóðfæri sem kallast víst sílófónn,
sem okkur þótti svo gaman að
spila á, þetta var aðalstaðurinn til
að vera á.
Honum þótti voðalega gaman
að tala um það þegar ég var lítill
og við vorum á leiðinni í leikskól-
ann og það gekk eitthvað erfiðlega
hjá honum að koma mér í útigall-
ann og ég sagði við hann: „Það
gittir ekki máli, aulinn þinn,“ svo
hló hann og hló.
Hann fór með okkur í ófáar úti-
legur og það var alltaf svo flott að
skoða húsbílinn hans afa og allt
nýja dótið sem hann var búinn að
dunda sér við að setja í bílinn.
Maður fékk stundum að sitja
frammí í húsbílnum og skoða allt
sem var þar, óteljandi takkar sem
enginn vissi hvað gerðu nema
hann, eitt skiptið sé ég takka sem
ég hafði ekki séð áður og spyr
hann hvað sá takki geri, hann
svarar „prufaðu bara að ýta á
hann“ sem ég gerði og þá heyrast
þessi svakalegu læti og hann
skellihlær, þá var kallinn nýbúinn
að koma fyrir þessum svaka þoku-
lúðri í bílnum sem glumdi yfir öllu
tjaldsvæðinu.
Afi var leigubílstjóri ásamt því
að vera „altmuligmand“. Þegar ég
var yngri reyndi maður alltaf að
hitta á afa þegar hann stoppaði á
leigubílastæðinu fyrir utan heima
í Maríubakkanum. Svo þegar
maður varð aðeins eldri og tók
leigubíl þá spurði maður nánast
hvern einasta bílstjóra hvort hann
þekkti nú ekki Gunnar afa eða G3
eins og þeir flestir þekktu hann.
Fátt þótti honum afa mínum
meira gaman en að vera lengi að
borða og þá sérstaklega um jólin
þegar við krakkarnir kepptumst
við að vera sem fljótust að borða
til að komast í pakkana. Hann
sagði alltaf að maður ætti að njóta
þess að borða og að við þyrftum að
borða mikið svo við yrðum stór,
sterk og feit eins og afi.
Þegar afi ákvað að verða tölvu-
vænn, þá byrjuðu vandræðin,
hlutirnir biluðu reglulega, þó allt-
af án þess að hann hefði gert
nokkuð eða snert neitt, yfirleitt
kenndi hann ömmu um, hún hlyti
að hafa verið að fikta eitthvað í
tölvunni hans því ekki var hann að
því. Þá var bara hringt eitt símtal
og maður var mættur á svæðið að
rannsaka vandann. Oft var kallinn
búinn að fikta svo mikið að hann
reddaði þessu bara á þrjóskunni
og viljanum til að gera hlutina
sjálfur.
Þín verður sárt saknað, elsku
afi minn. Hvíldu í friði.
Bjarki Freyr Jóhannsson.
Elsku langafi.
Okkur þykir rosalega leiðinlegt
að þú skyldir fara frá okkur en við
hefðum viljað geta knúsað þig oft-
ar. Okkur langar að þakka þér
fyrir að hafa verið svona góður við
okkur og að hafa leyft okkur að
koma í húsbílinn þinn heila helgi
síðasta sumar þar sem við kíktum
í sund og skoðuðum dýrin sem
komu á tjaldsvæðið, þú vissir sko
alveg hvert átti að fara með
krakka eins og okkur. Það var
alltaf gaman að fara með þér og
langömmu á jólaball. Núna kaup-
um við harðfisk og fáum okkur
með miklu smjöri og rifjum upp
minningarnar sem við eigum sam-
an. Elsku langafi, við eigum eftir
að sakna þín og okkur þykir mjög
vænt um þig, við vonum að þér líði
vel.
Kveðja,
Jóhann Mikael og Aníta
Sóley Gunnarsbörn.
Elsku Gunnar bróðir, mikið
innilega á ég eftir að sakna þín.
Tilhugsunin um að ekki sé hægt
að leita til þín með ýmis mál, eins
og til dæmis að stilla rásirnar á út-
varpinu, er lítilfjörleg í saman-
burði við þann missi sem Hrund
og börnin ykkar eru að ganga í
gegnum. Þetta er allt svo óraun-
verulegt, við vissum af veikindum
þínum, en þetta gekk allt svo
hratt.
Æ, það er svo erfitt að skrifa
núna, ég er andlaus en langar að
segja svo margt. Ég var í sólinni á
Tenerife, þegar þú ákvaðst að
kveðja þennan heim, þvílíkt högg,
en nú ert þú laus frá verkjunum
sem hrjáðu þig. Stundum er Guð
góður, hann tók þig til sín til að
láta þér líða vel og nú ert þú
örugglega farinn að gera grín og
skemmta öllum þarna uppi eins og
þú gerðir á jörðinni. Þú varst alls
staðar gleðigjafi, tilbúinn að gleðj-
ast með öðrum. Verst að göngu-
stafurinn með bjöllunni og ferða-
pelanum geta ekki farið með þér,
en þú finnur örugglega lausn á
því … þú hefur alltaf leyst vanda-
málin.
Þú ferð ekki í fleiri utanlands-
ferðir, en sólin verður alltaf með
þér, elsku bróðir, sama þó að það
dragi ský fyrir sólina hjá okkur.
Þegar við vorum yngri hafðir þú
alltaf gaman af að stríða okkur
systrunum, sérstaklega Gretu, ég
var eiginlega ónæm fyrir stríðn-
inni.
Nú stríðir þú okkur sennilega
ekki meira í bili, ekki nema þú
finnir leið til þess á nýja dvalar-
staðnum þínum. Það væri þér líkt,
elsku bróðir.
Elsku Hrund, Jóhann Gylfi,
Rannveig og fjölskyldur, megi
Guð vera með ykkur öllum,
vernda ykkur og styrkja á þessum
erfiða tíma. Ég veit af reynslunni
að tíminn læknar sárin, en minn-
ingin um Gunnar lifir í hjörtum
ykkar um alla eilífð … Mig langar
að láta fylgja með fallega vísu sem
ég fékk þegar minn maður dó …
Þó í okkar feðra fold
falli allt sem lifir
enginn getur mokað mold
minningarnar yfir.
(B.J.)
Ykkar
Kolbrún Jónsdóttir (Kollý).
Gunnar Jónsson, kær mágur
okkar, lést eftir langvarandi veik-
indi. Margs er að minnast þegar
við systkinin látum hugann reika
til áranna þegar hann kom inn í líf
okkar, kærasti Hrundar elstu
systur. Við vorum á aldrinum sex
til þrettán ára. Við og hann höfum
því fylgst að í nær sex áratugi og
endurminningin er björt. Gunnar
var frá byrjun líkt og stóri bróðir
okkar sem alltaf var hægt að leita
til og þiggja ráð frá. Þau voru líka
ófá sporin sem hann tók fyrir okk-
ur og foreldra okkar. Gunnar
brást vel við hverri bón og leysti
málin fumlaust og vel. Hann var
hjálparhellan í fjölskyldunni og
engum okkar hefur dottið í hug að
ráðast í aðgerðir varðandi bíla
nema ræða málin fyrst við Gunn-
ar. Hann var sérfræðingurinn og
ráðum hans mátti treysta. Alla tíð
var hann nálægur og traustur vin-
ur sem tók af áhuga þátt í lífi okk-
ar og fjölskyldna okkar.
Í minningu barnsáranna er
ljómi yfir Gunnari og Hrund. Þau
áttu svo flotta bíla. Og enn í dag
gleður bréfið sem ungur aðdáandi
fékk frá sjálfum Roy Rogers, kú-
rekanum mikla og kvikmynda-
stjörnu, skrifað á íslensku með
myndum klipptum út úr kúreka-
blöðunum hans Gunnars. Það
skildist hins vegar ekki fyrr en
seinna og gerir bréfið enn dýr-
mætara. Á unglingsárunum var
líka upphefð í því að þekkja bíl-
stjórann sem keyrði Hraðferðina í
Bústaðahverfið. Vissulega mátti
ekki ræða við bílstjórann í akstri,
og það var ekki gert, alla vega
ekki mikið. En það sem skipti máli
fyrir unglinginn var að Gunnar
var búinn að heilsa á sinn glaðlega
hátt. Hans góðlátlega viðmót hélst
óbreytt og ef svo óvænt vildi til,
hin síðari ár, að hann var sá sem
keyrði leigubílinn sem var pant-
aður, heilsaði hann fagnandi. Öku-
ferðin leið fljótt og fyrir hana
mátti ekki borga.
Gunnar var gæddur þeim eig-
inleika sem fáum er gefinn, að
geta jafnan verið hann sjálfur í
hvaða aðstæðum sem var, við
hvern sem var. Yfirveguð og vin-
gjarnleg framkoma hans gerði
öðrum auðvelt að umgangast
hann. Og hann naut sín vel á góð-
um og glöðum stundum með fjöl-
skyldu og vinum, smitaði glað-
værðinni út frá sér, stríðinn
stundum og góðlátlega uppátekta-
samur.
Úti í náttúrunni leið Gunnari
vel og þau Hrund ferðuðust í ára-
tugi um landið þvert og endilangt.
Gunnar var í essinu sínu þegar
leiðin var torfær, flinkur bílstjór-
inn var einbeittur við aksturinn.
Hann fipaðist ekki, þótt við sæt-
um stíf og föl, með augun fastk-
lemmd þegar hrikalegast var í
kring, „ekki allt í lagi“, gat hann
sagt að lokum og brosað.
Minningarnar nú eru brot af
kærum minningum sem við eigum
um Gunnar. Þær eru fleiri í huga
og á myndunum sem hann tók, en
hann var lengi myndasmiður fjöl-
skyldunnar. Við systkinin fengum
svo valdar myndir að gjöf, ómet-
anlegan minningasjóð, sem gleður
okkur að eiga. Að leiðarlokum
kveðjum við Gunnar mág okkar
með innilegu þakklæti fyrir sam-
fylgdina og minningarnar sem
hann er hluti af og hafa fylgt okk-
ur í gegnum árin.
Elsku Hrund, Jóhann Gylfi og
Ranný, við vottum ykkur og fjöl-
skyldunum ykkar okkar dýpstu
samúð. Systrum Gunnars og öðr-
um aðstandendum sendum við
innilegar samúðarkveðjur.
Hanna Birna, Rannveig
Auður og Sigurður Rafn.
Kær frændi minn, Gunnar
Jónsson, er fallinn frá. Ég minnist
hans með mikilli hlýju og þakk-
læti. Hann var ekki bara móður-
bróðir minn og minn uppáhalds-
frændi, heldur ólumst við upp á
sama heimili að segja má frá því
að ég man eftir mér og þar til
hann flutti að heiman. Í húsi for-
eldra minna í Langagerðinu bjó
margt fólk á þessum árum, auk
Gunnar Jónsson