Reykjalundur - 01.06.1962, Qupperneq 34

það glampaði á rósrauðar neglurnar með
svörtum bryddingum að framan. Hún veif-
aði og veifaði eins og hún ætti lífið að leysa,
en svo var eins og henni þætti það ekki
nóg, hún hóf vísifingurinn að vörum sér —
hikandi í fyrstu, en síðan ákveðin og áköf
— og sendi stóra fuglinum beztu kveðjuna
sína: fingurkoss. Þannig kvaddi hún annars
aðeins pabba, þegar hann fór burtu, langt,
langt — á stóra skipinu — og svo auðvitað
mömmu.
Það var ekki fyrr en flugvélin var öll á
bak og burt, að uppvíst varð, að þetta var
þýzk sprengjuflugvél af þyngstu gerð. Hún
hafði ekki gert neinn óskunda í þorpinu eða
farið með hernaði, en þegar hljóðbært varð
um þjóðerni hennar og gerð — og þá var hún
horfin til hafs — komst allt í uppnám.
Fregnin flaug eins og eldur í sinu um ger-
vallt þorpið, í sérhvert hús um gátt og
glugga, svo að eftir skamma stund vissi hvert
mannsbarn, hvern gest hafði að garði borið.
Móðir litlu stúlkunnar kom hlaupandi út,
greip barnið í faðm sér og þrýsti því fast —
fast upp að sér. Það var eins og hún hefði
heimt litlu stúlkuna sína úr helju, hrifið
hana með eigin höndum úr dauðans greipum.
Hún titraði lítilsháttar og rauðir dílar komu
í ljós á hálsi hennar. Hún var oft svo við-
kvæm og æst, síðan maðurinn hennar fór í
Englandssiglingarnar — henni leið ekki allt-
af vel.
Dagurinn leið að kvöldi í önn og leik, kló-
sigi á lofti og aftansól yfir fjöllum. Litla
stúlkan var örþreytt eftir störf sín við brúð-
ur og í sandi. Mamma var að afklæða hana
og litla skinninu þótti allt seint ganga.
— Sokka af!, heimtaði hún, — kjól af!,
— og smáhrein af syfjum og óþolinmæði.
Mamma hennar þvoði henni rækilega og
kembdi sandinn úr hárinu — og þetta var
heimsstyriöld út af fyrir sig. En allt féll þó
í liúfa löð og mamma hennar lagði hana í
hreint rúm með ísaumuðu veri, merktu fal-
legum unohafsstöfum — og það var enn sól
á glugganum.
Mamma litlu stúlkunnar settist við rúmið,
hélt í hönd hennar og horfði dreymnum aug-
32
um út um gluggann. Það var annarlegur gljái
á augum hennar, enda sá hún allt í móðu —
hún var hugsi.
— Mamma.
— Já, elskan mín.
— Babbi koma —
— Já, pabbi kemur bráðum, vina mín. Nú
skulum við bjóða honum góða nótt og fara
svo að sofa. — Kannske kemur hann á
morgun, kannske á morgun. — Hún dró það
við sig og gljáinn í augunum dökknaði.
Litla stúlkan lagðist brosandi út af á kodd-
ann. Friður svefnsins færðist yfir andlitið.
— Mamma, babbi, babbi, bab—bi —
Röddin var þrungin svefnhöfgi og værð.
Bless, elsku babbi —. Hún bar vísifingurinn
að vörum sér — eins og til að senda fingur-
koss. Fingurinn snart varirnar mjúklega, en
svo hné höndin máttvana niður á söngina.
Litla stúlkan var sofnuð.
Lítið íslenzkt gufuskip klauf öldur Atlanz-
hafsins og stráði um sig hvítu, glitrandi löðri,
sem skar úr við dimmbláa víðáttuna í kring.
Það var á heimleið frá Englandi og nálgað-
ist óðum hina þráðu heimaströnd. Eftir
nokkrar klukkustundir myndi fannhvítum
tindum Islands skjóta úr diúoi hafsins.
Það var engin opinská glaðværð um borð,
allt var hljótt, nema reglubundin slög vél-
arinnar mynduðu tilbreytingarlausa sam-
fellu litvana tóna. Nú, þegar öll hætta virt-
ist um garð gengin og nær dró landinu, birt-
ist afturkinourinn eftir taugaæsingu hættu-
svæðisins, ýmist sem þegjandaleg stirfni eða
friðsæl rósemi. Hér var engin ástæða til udd-
gerðargieðskapar eða hávaða — sönn gleði
er ætíð þögul.
Skyndilega var þögnin rofin af dunandi
flugvélargný. I fyrstu gátu sjómennirnir
ekki komið auga á friðarsnillinn, en brátt
sáu þeir grátt ferlíki hnita hring eftir hring
upni yfir sér, æ neðar.
Samstundis og lióst var, að hér var óvinur
á ferð, var dregin fram fornfáleg vélbyssa,
er þénaði sem vopn og verja hins friðsama
Reykjalundur