Reykjalundur - 01.06.1962, Qupperneq 44

Kusma með konunni sinni: Falleg andlit,
hraust og glaðleg; þannig litu þau út, börnin
þeirra.
Stefán horfði lengi á þessi andlit, þó hann
þekkti þau ekki öll, og andvarpaði. Það komu
tár í augun á konu hans og gerðu henni ó-
kleift að greina andlitin í sundur. Auk þess
sótti blinda á augun.
Myndirnar voru settar undir gler í ramma
og hengdar upp á vegg.
Stefán greip hvert tækifæri sem bauðst,
til að guma af sonum sínum: „Þeir hafa gert
það gott, þessir pjakkar! Þeir væru orðnir
hershöfðingjar, ef þeir hefðu farið í herinn.“
Stefán hafði gaman af að tala um syni sína.
Þá var hann ánægður og brosti.
Arin liðu. Ekki aðeins heilsu Stefáns hafði
hrakað með árunum, það var einnig kominn
fúi í gömlu eikarbjálkana í kofanum hans.
Af eigin rammleik hafði Stefáni tekizt að
reisa sér nýjan kofa.
Einu sinni sagði Stefán við konu sína:
„Það væri ekki vitlaust að halda reisugildi,
gæzkan. Kannske synir okkar komi í reisu-
gildið ..!“
,.Nei, þeir koma ekki,“ andvarpaði konan.
„Heldurðu, að þeir hafi ekkert annað að
gera en koma í reisugildi? Þetta fólk er
störfum hlaðið. Það er annað með okkur,
sem gerum ekki annað en éta og sofa ...“
„Jæia,“ jánkaði Stefán og varð hugsi.
Hvað var hann að hugsa? Upp frá bessu
var Stefán Drobysch dögum saman í þung-
um þönkum og súr á svip. Það leit ekki út
fyrir, að nvi kofinn hans væri honum l'eng-
ur neitt gleðiefni.
Hjá sonunum gekk lífið samt sinn vana
gang. En skvndilega var ró þeirra raskað af
óvæntri frétt. Dag nokkum fengu synimir
þrír samhljóða bréf frá foreldrum sínum:
„Við erum orðin gömul og lúin. En þó við
þispium elbstvrk frá samyrkiubúinu og það
sé okkur hiálnlegt á allan hátt, þá er samt
ekki gott til þess að hugsa að eyða æfikvöld-
inu í einveru. Þess vegna höfum við ákveð-
ið að selja kofann og flytja til einhvers ykk-
ar. elsku synirnir mínir. Komið nú og sæk-
ið okkur . ..“
Nikolai, elzti sonurinn, ráðfærði sig lengi
við konu sína, um hvað nú skyldi til bragðs
taka.
„Eigum við að taka mömmu til okkar,“
stakk konan upp á, „hún getur passað börn-
in. Við þurfum hvort eð er að hafa vinnu-
stúlku. Og pabbi, hann getur verið til skipt-
is hjá Awdej og Kusjma ...“
„Það er kannske ekki rétt að skilja gömlu
hjónin að,“ svaraði Nikolai efablandinn. „Þá
væri bezt, að þau færu bæði til Avvdej og
Kusjma,“ ráðlagði konan, „okkar fjölskylda
er hvort sem er svo stór; við eigum fjögur
börn.“
„Það getur vel verið, að þeir taki gömlu
hjónin að sér. Eg ætla að fara til pabba —
og tala um þetta við hann.“
,.Nei, þú ferð ekki einn. Eg kem með,“
maldaði kona hans í móinn. „Þú ert svo
veikgeðja, að um leið og þú ert farinn að
finna á þér, er búið að þröngva þeim báð-
um. nabba og mömmu, upn á þig ..
Hiá Awdej var sömuleiðis í skyndi boðið
til fjölskyldufundar. Konan sótti fast á mann
sinn: „Hvar ættum við að koma þeim fyrir?
Þetta er hlægilegt! Að ætla sér að flytja fólk
úr sveitaborni í kaupstað. Þú gætir engan
hemil haft á þeim — þau rifu sig laus.“
„Það er hverju orði sannara,“ jánkaði Aw-
dej. „Bezt væri, að gömlu hiónin færu til
Kusima. Það væri réttast fvrir þau að dvelia
á ráðstiórnarbúi unni í sveit. Ég ætla að
fara til' beirra og leiða beim betta fvrir sión-
ir ...“ ,,Ef einhver fer þangað, þá förum við
bæði,“ tilkynnti konan.
Það var einnig ráðstefna hiá Ku«ima og
konunni hans. Þau leystu vandamálið einn-
ig eftir sínu höfði: „Auðvitað ættu eldri
bræðurnir að taka þau til sín. Þeir eru bet-
ur settir en við, sem varla erum farin að
standa á eigin fótum . ..“
„Já, þeir ættu að fara til þeirra og sækia
bau,“ samsinnti kona hans. „Sendu beim
bréf og segðu, að bér bvki fyrir bví að veta
ekki komið, en bú sért svo önnum kafinn.
Eða reyndu að láta bér detta eitthvað ann=ð
í hug ..
„Einhveria afsökun verður maður auðvit-
að að hafa,“ sagði Kusima, „en þó þannig,
að málið snúist ekki í höndunum á manni.
42
Reykjalundur