Húnavaka - 01.05.1963, Blaðsíða 42

40
HUNAVAKA
slægju Guðmundar. Sáust þar rispur nokkrar líkt og Guðmundur
liefði hait gjarðajárnsspotta í orfinu í stað eggjárns. Hristi prestur
höfuðið yfir vinnubrögðum Guðmundar og þótti sér vandi á hönd-
um, því að ekki mátti styggja gamla manninn. Gáfum við Hilmar
þá presti það ráð, að fá Guðmund til þess að slá ofurlitla skák, á
stærð við stolugólf, er skilin var eftir innan túngirðingar efst í tún-
inu. Við öflun efnis til húsbyggingarinnar, hafði verið safnað stein-
um og kastmöl á þenna blett, en hann ekki verið hreinsaður aftur,
svo að hann væri sláandi, en spratt þó nokkuð. Síra Stefán tók til-
lögu okkar til athugunar, og undir borðum, þá rétt á eftir, færði
hann það í tal við Guðmund sinn, að það hefði orðið eftir svolítill
Ijlettur ósleginn efst í túninu, sem ungu mennirnir hefðu gengið
frá; þótt liann víst dálítið grýttur, en hann kynni því illa að láta
túnið sitt standa í sinu, eða nokkuð af því, því að það hefði hann
aldrei gert. Guðmundur skildi vel vandræði prests og dutlunga
„ungu mannanna" og beit óðara á agnið. Labbaði hann eftir mat-
inn með orf sitt upp á tún og fór að slá. Ekki var hann margmáll
um kvöldið, enda spurði hann enginn, hvernig gengi. Næsta dag
allan sló Guðmundur á blettinum, en var alldaufur í dálkinn, er
hann kom til kveldverðar. Eitthvað mun hafa verið íað að því með
varúð, hvernig gengi, en Guðmundur varðist allra frétta. Hinn
þriðja dag sló Guðmundur til miðaftans, en kom þá heim með út-
hald sitt og hafði engin orð um heyskap sinn, sem ég efast um að
hafi verið hirtur. En þann dag var lokið við að slá hána, og var þá
tilganginum með slætti Guðmundar náð. Öruggt má telja, að ekki
hafi Guðmundur getað ofreynt sig við gogg sitt, en þolinmæði
þurfti að sjálfsögðu til að losa stráin. Ekki er mér grunlaust, að
Guðmundur hafi sett okkur Hilmar einhvern veginn í samband við
þessa Herkúlesarþraut sína, en þess varð þó ekki vart og vorum við
beztu vinir eftir sem áður.
Guðmund dúllara bar að garði sem hvern annan förumann. Mér
var sagt að liann hefði sem ungur maður haft mikil og falleg hljóð,
en nú var hann orðinn aldinn að árum og aðeins skuggi af sjálfum
sér. Hann söng nokkur lög, og mátti heyra að hann var lagvís, en
röddin var farin að mestu. Mér var og tjáð um þenna mann, að
hann kynni ekki skil á verðgildi mótaðra peninga, en þætti þeir
því betri, því stærri, sem þeir væru. Sá ég þó síðar að þetta mundi
ekki vera rétt. Sú saga gekk og um Guðmund, að skólasveinar á