Húnavaka - 01.05.1963, Blaðsíða 54

52
HÚNAVAKA
Loks var samkomuhúsið opnað. Menn þyrptust inn. Að stuttri
stundu liðinni voru öll sæti fullskipuð.
Óðum leið að óskastund hins unga söng'vara. — Hann beið í
litlu herbergi að baki leiksviðsins. — Víst var þetta óskastund hans.
Frá því að liann var á æskuskeiði hafði hann lielgað líf sitt töfra-
valdi tónanna. Ymiss konar örðugleikar höfðu verið honum þrösk-
uldur á þroskavegi, en þó hafði honum, með tilstyrk nokkurra vina,
tekizt að komast til útlanda og afla sér allmikillar söngmenntunar.
Hann hafði þar tekið svo skjótum framförum, að hann var tekinn
sem hetjusöngvari í óperu. Hann Jilaut lof, sem næstum lamaði
hann af gleði. Erlendar tungur höfðu talað um hann með tilfinn-
ingu og lotningu. En innsta þrá hans var alltaf sú, að þessi orð yrðu
endurtekin á hreimfagra móðurmálinu hans. Og nú leið að þessari
stundu, þegar þrá hans fengi fullnægingu — vonandi. — En nú var
einnig fleira, sem bundið var þessari stundu. Nokkur undanfarin
ár hafði hann verið leynilega trúlofaður Helgu Stefáns. Ef söngur
hans yrði rómaður þetta kvöld, myndi hann geta sungið oftar —
miklu oftar og hagnazt efnalega. Þá væri annarri þrá hans fullnægt
— þá gæti hann gengið að eiga Helgu. Ást hans á listinni hafði
ekki lokað lijarta hans fyrir liinni mannlegu ást, eins og svo oft
vill verða fyrir ungum listamönnum. — Stundin var að koma. Eftir
rúmlega eina mínútu átti liann að fara fram á sviðið. Fólkið myndi
klappa, forspilið liefjast og svo kæmi söngurinn! Kristinn var svo
glaður og hugfanginn í draumum sínum, að ltann var þess fullviss,
að sér myndi takast vel.
Allt í einu hrökk hann upp úr draumum sínum við það, að stúlk-
an, sem annaðist aðgöngumiðasöluna, hálfkallaði í dyrunum:
,,Er Kristinn Karlsson söngvari hérna?“
„Hann er liér,“ svaraði liann og gekk til hennar.
„Þér eruð beðinn að koma fljótt til stúlku, sem heitir Helga
Stefáns, því að hún hefur meiðzt liættulega, var ég lieðin að segja
yður,“ sagði stúlkan og hvarf svo út úr dyrunum.
Það var eins og tvíeggjað sverð væri rekið í tilfinningaríkt hjarta
liins unga, glaða söngvara við þessa fregn. Hann gekk að stól og
kastaði sér niður á hann. Kaldur sviti spratt út á enni hans og var-
irnar kipruðust saman. Guð minn góður! Hvað þetta gat níst hann
sárt! Helga! Hvers vegna þurfti þetta að koma fyrir núna, einmitt
á þessari stundu? Heillastundin var skyndilega orðin að óheilla-