Húnavaka - 01.05.1963, Blaðsíða 88

HÚNAVAKA
86
og rebbi dettur. „Nú getur þú sótt hann,“ segir Einar. En um leið
og hann sleppir orðinu rís rebbi upp og reynir að forða sér, en hægt
komst hann. Nú fannst mér minn tími vera kominn, lyfti minni
byssu og skaut, en það hafði bara þau áhrif að rebbi herti á sér. En
það var skot í hinu hlaupinu hjá Einari, svo að augnabliki liðnu
komst rebbi ekki lengra.
„Þá er nú bara einn yrðlingurinn eftir,“ sagði Einar, þegar ég
kom með rebba og lagði hann hjá hinum valnum. Nú var farið að
athuga allar aðstæður við steininn, hann var sjálfsagt um mannhæð
og rúmur faðmur á hvern veg. Það virtist vera mikið liolt undir
hann, en munnur eða gangar að austan og vestan. Þegar Einar
var búinn að skoða þetta eins og honum líkaði, ákvað hann að ég
skyldi taka aðra benzínflöskuna, hella úr henni eins langt undir
steininn að vestanverðu og ég gæti og kveikja síðan í. Sjálfur fór
hann upp á steininn og hafði auga með munnanum að austan. Nú
gengur allt eftir áætlun, ég helli benzíninu og reyni að skvetta því
eins langt og ég get undir steininn og kveiki svo í. En alveg í sömu
andránni og benzínið blossar upp, heyri ég skothvell og yrðlingur-
tnn liggur dauður fyrir austan steininn. En nú kom spurningin.
Var þetta síðasti yrðlingurinn eða var einn eftir? Ég liélt þeir hefðu
verið fjórir og að einn hlyti að vera undir steininum ennþá. Einar
hélt hinu fram og hafði allar líkur með sér. Ekki þráttum við lengi
um þetta, heldur segir Einar: „Gefðu honum þá einn úr minni
flösku, svo að við þurfum ekki að bera hana heim.“ Þetta var ákveð-
ið. Einar fór upp á steininn, en ég tek flöskuna og ætla nú að skvetta
ennþá lengra undir steininn heldur en í fyrra skiptið. En nú er það
ekki ég, sem kveiki í, og nú er þetta ekki rólegur logi, heldur hrein
og klár sprenging, og það sem logaði var flaskan í höndum mér. Ég
sveiflaði flöskunni og ætlaði að henda henni vestur í skálina, en
við það skvettist úr henni það, sem eftir var og myndar tignarlegan
eldboga vestur í urðina. Þegar ég er að því kominn að sleppa flösk-
unni, þá flýgur mér í hug að byssan mín liggur þarna einhvers stað-
ar og ekki má ég kveikja í henni, svo að ég held ennþá á flöskunni
og er nú að reyna að sansa minn hugsanagang. Þá kallar Einar til
mín og segir mér að henda flöskunni. Þá loksins hef ég það af og
verður um leið litið á Einar þar sem hann stendur skellihlæjandi
uppi á steininum. Og þegar loksins að hann gat eitthvað sagt, sagði
hann að þetta væri sú stórkostlegasta flugeldasýning, sem hann hefði