Húnavaka - 01.05.1963, Blaðsíða 59

HÚNAVAKA
ungar stúlkur, sem liggja á flötinni, skammt i'rá húsinu. Kinn úr
okkar hópi gefur sig á tal við þær. Þetta eru stúlkur, sem vinna í
gróðrarstöðinni, sem er þarna skannnt frá. Þær hafa að loknu
dagsverki gengið hingað til að njóta veðurblíðunnar og hins fagra
útsýnis. Jæja, ekki dugir að gleyma sér alveg við að skoða um-
hverfið, eftir er að búa um sig fyrir nóttina. Það þarf að reisa tjöld-
in og fleira, farangurinn er því losaður af bílnum. Það eru margar
hendur að verki, og brátt eru risin upp 5 tjöld, 2 stór og 3 lítil.
Þau eru reist við brekkuna þeim megin við lækinn, sem húsið er
ekki. Þá eru matarskrínurnar sóttar og farið að borða. Ekki geng-
ur það hljóðalaust af frekar en fyrr. Hnippingar, hlátur og olnboga-
skot, jafnvel kemur það fyrir að maður getur ímyndað sér að sum-
ir félagarnir gangi á fjórum fótum, því ósjaldan heyrist jarmað, líkt
og þegar ær hefur týnt lambi sínu á vordegi.
Máltíðin er á enda, og matarleifunum hefur verið komið fyrir á
sínum stað. Fólkið dreifist aftur um flötina, sumir fara að sparka
fótbolta, aðrir stinga sér kollhnís, og enn aðrir hverfa inn í skóg-
inn í leit að ævintýrum. Þannig líður tíminn.
Mér fer að detta í hug, að líklega væri skynsamlegast að fara að
leggjast til hvíldar, en ég nefni það ekki við neinn, því að veðrið er
lokkandi og mig langar til að vaka ögn lengur, og svo er víst með
fleiri. Einhver stingur upp á því, að gaman væri nú að fá sér snún-
ing. Harmonikkan er sótt, og brátt hljóma tónar hennar í kvöld-
kyrrðinni. Þeir léttlyndustu fara að stíga dans á grasflötinni, en
smá hnjóta, því ekki er þarna verulega slétt dansgólf, en það vekur
bara meiri kæti, þegar einhver hnýtur um ójöfnu eða mishæð, svo
tökum við undir með „nikkunni“ og syngjum öll fullum hálsi:
,,í Hallormsstaðaskógi er angan engu lík,
þar dögg á grasi glóir, sem gull í Atlavík
og fljótsins svanir sveipast, í sólarlagsins eld,“
o. s. frv.
En þá er eins og móðir náttúru þyki nóg komið, það fer að hvessa
og kólna, við förum hvert á fætur öðru að tínast inn í tjöldin og
skríða í svefnpokana, og brátt er komin kyrrð á. Allir eru lagstir
til hvíldar. Ég heyri aðeins í storminum. Það er allhvasst svo tjald-
hliðarnar ganga í bylgjum. Ég ligg vakandi þó framorðið sé. Sterk-