Húnavaka - 01.05.1963, Blaðsíða 40

38
HÚNAVAKA
til þess að vinna, en ekki til að liggja í rúminu. En ég var ungur,
og það var líkn í þraut, að jafnan dró úr sársaukanum, er ég hafði
verið um stund við verk. Eg hygg að ég hafi búið að þessari einu
kvöldstund allt mitt líf, en engum um að kenna, nema vanhyggju
mín sjálfs og skorti nægilegrar reynslu.
Efúsbóndi minn á Auðkúlu var síra Stefán Jónsson, þá nokkuð
við aldur, en hinn kempulegasti maður, fríður sýnum og teinrétt-
ur, glaðsinna og ágætur húsbóndi. Svipað mátti segja um konu hans,
frii Þóru, en ég hafði minna saman við hana að sæida. Þar var ung
dóttir þeirra presthjónanna, Sigríður, fallegt og elskuiegt barn, og
síðast en ekki sízt, sonur síra Stefáns af fyrra hjónabandi, Hilmar,
þá í skóla, og á líku reki og ég, aðeins lítið eitt eldri. Þar sem hann
var, átti ég ágætan félaga þetta sumar, en leiðir okkar lágu því mið-
ur ekki oftar saman, svo heitið gæti. í mótbýli við síra Stefán var
sonur hans, Lárus, og kona hans Valdís, ágæt hjón, en ekki áber-
andi á heimilinu. Auk þess voru á heimilinu á vegum síra Stefáns,
vinnumaður og vinnukona, og ungur fóstursonur hans.
Þeir, sem kynntust síra Stefáni á Auðkúlu, munu tæplega hafa
getað gleymt honum. Hann var höfðingi í sjón og raun í þess orðs
beztu merkingu. Og nú eftir hálfa öld nrinnist ég prestshjónanna á
Auðkúlu með hlýhug og virðingu.
Þetta sumar, er ég var á Auðkúlu, bar þar að garði tvo heiðurs-
menn, þá Guðmund „póla“ og Guðmund „dúllara“. Um þann fyrr-
nefnda er það þó víst ekki nákvænrt orðalag að segja, að hann bæri
að garði. Hann var eins konar auka-heimilismaður, sem kom og
fór þegar honum hentaði. Hann var sem fuglinn frjáls. Hann gerð-
ist oftlega meðreiðarsveinn prestsins og mun ógjarna hafa séð sig
úr færi að vera það, þegar hann mátti því við koma. Eitt sinn sem
oftar kom Guðmundur að Auðkúlu og hafði sláttuáhöld sín með
sér. Vissu þá allir, að nú ætlaði hann að slá fyrir prest, einn eða
fleiri daga, og koma skriði á heyskapinn. Morguninn eftir var byrj-
að að slá há á túninu. Um miðjan morgun kom Guðmundur út og
bar niður í lækjardraginu austan við íbúðarhúsið. Sló hann þar um
stund, en þótti víst ekki bíta sem skyldi og gekk heim. Nokkru síð-
ar kom síra Stefán út að líta á slægjuna. Hafði hann orð á því, að
nú hefði Guðmundur komið á óheppilegum tíma, rétt í byrjun
uppslægjunnar, en hann væri ekki fær um það lengur að slá há.
Gengum við Hilmar þá heim með presti til matar og litum yfir