Dagblaðið Vísir - DV - 03.09.2010, Page 32

32 viðtal 3. september 2010 föstudagur
Á
rið 1996 var eitt af ömurlegustu árun-
um sem ég hef upplifað,“ segir Alfreð
Wolfgang, eiginmaður Sigrúnar Pál-
ínu. „Ég hefði aldrei trúað því hvernig
hægt væri að fara með fjölskylduna,
hvernig kirkjan brást og fólk snerist gegn okkur.“
Hann var alinn upp í sinni barnatrú og lærði
hana af ömmu sinni. „Hún var algjörlega brotin
niður. Þetta gerðist ofboðslega hratt. Ólafur opin-
beraði þetta mál þegar hann fór í þetta fræga Dags-
ljósviðtal. Síðan vatt þetta upp á sig. Ólafur reyndi
að berja frá sér og telja fólki trú um að hann væri
saklaus. Ég held samt að marga hafi grunað hvern-
ig maður hann væri. Engu að síður þurfti Pála að
þola ljótan munnsöfnuð. Hún var kölluð hóra og
eiturlyfjaneytandi. Það fór mjög illa með mig að
heyra talað svona um hana. Það var mjög vont að
upplifa hvað fólk var miskunnarlaust. Ég skil ekki
af hverju það var svona erfitt fyrir fólk að meðtaka
það að konan væri bara að segja sannleikann. Ég
átti ekki von á því að þetta mál færi svona. Mig
hefði ekki grunað að þetta yrði svona írafár. En ég
sé ekki eftir einum degi, ekki einni mínútu, sem ég
hef eytt við hlið Pálu. Ég vildi standa með henni,
styðja hana og styrkja.“
Hrökklaðist úr kórnum
Fjórir einstaklingar í Langholtskirkju sendu Ólafi
Skúlasyni biskupi bréf um að þau Sigrún Pálína og
Alfreð hefðu fundað með séra Flóka Kristinssyni.
Þá bjó Ólafur til samsæriskenningu og sendi hana
á fjölmiðla. Fjallaði kenningin um að Flóki stæði að
baki þessum ásökunum og hann hefði fengið kon-
urnar til liðs við sig vegna deilu sem hann stóð í við
organistann í Langholtskirkju og biskupinn. Í kjöl-
farið var trúverðugleiki Sigrúnar Pálínu dreginn í
efa. Málið var sérstaklega sárt fyrir Alfreð þar sem
þrír af þessum fjórum einstaklingum voru kórfé-
lagar hans og höfðu verið það til fjölda ára. Einn
þeirra, organistinn Jón Stefánsson, hafði hann talið
góðan vin sinn. „Ég hrökklaðist úr kórnum vegna
þessa máls. Þetta var ansi grunn vinátta. Ég álp-
aðist til að samþykkja nokkra af þessum kórfélög-
um á Facebook fyrir nokkrum árum. Þetta var allt
fólk sem ég treysti en ég fann það fljótt að ég hafði
ekkert við þessa gömlu kórfélaga að gera. Ég vildi
ekki hafa þá í mínu lífi þannig að ég eyddi þeim út
af vinalistanum. Ég fékk einhver viðbrögð við því,
einhver sendi mér skilaboð og sagðist vera sár-
móðgaður, en ég ansaði því ekki. Ég hafði sungið
með þessum kór í 14–15 ár þegar þetta mál kom
upp. Ég hefði aldrei trúað því að kórinn gæti komið
svona fram. Ég áleit sem svo að allur kórinn stæði
að baki þessu því þeir voru þrír á þessum lista og
enginn annar hafði samband við mig. Ég heyrði
aldrei í nokkrum manni.“
Vinur sneri baki við honum
Eftir að Alfreð sá að Jón var einn þessara fjögurra
einstaklinga fór hann upp í kirkju að hitta hann.
„Ég spurði hvort hann hefði tíma til að tala við mig.
Hann sagðist hafa það og við fórum upp á skrif-
stofu til hans. Ég reyndi að útskýra fyrir honum um
hvað málið fjallaði. Þetta samtal endaði með því að
ég brotnaði niður og grét því hann sinnti mér ekki,
virti mig ekki viðlits og eftir smá tíma sneri hann sér
við og hélt áfram að vinna í tölvunni. Hann bók-
staflega sneri baki við mér. Áfallið var gríðarlegt því
ég hafði fram að þessu talið að Jón væri góður vin-
ur minn.“
Vinir hans í frímúrarareglunni sneru líka baki
við honum. „Ég hrökklaðist líka þaðan þegar ég
fann hvernig fólkið þar brást við mér. Það var mjög
sárt. Særindin liggja í því að sjá fólk sem ég taldi
vera vini mína umturnast. Ég hefði aldrei trúað því
ef ég hefði ekki lent í því sjálfur að fólk gæti breytt
áliti sínu á fólki svona svakalega út af svona máli.
Fólk hætti að tala við mig. Það þekkti mig ekki leng-
ur. Allt í einu var ég orðinn ókunnugur.“
Viðskiptavinirnir hurfu
Það voru ekki aðeins vinir Alfreðs sem snerust gegn
honum. Viðskiptavinirnir létu sig líka hverfa, hver
á fætur öðrum. Hann er lærður gullsmiður og rak
verkstæði fyrir úrsmiði og gullsmiði. Fljótlega eft-
ir að málið komst í fjölmiðla leituðu þeir allir ann-
að. „Það vissu allir hver Pála var og það vissu allir
hver maðurinn hennar var. Fólk vildi ekkert með
mig hafa, það vildi ekki blanda sér í málið. Auðvit-
að sagði það enginn berum orðum.
Núna þegar þetta mál kom upp á ný skaut því
niður í huga minn, æ, enn og aftur. En skítt með
mig. Ég er með breitt bak og þoli ansi margt en ef
það er eitthvað sem ég hef lært á síðustu árum þá
er það að Pála er með enn breiðara bak. Hún hefur
alltaf haldið ró sinni og það er aðdáunarvert hvern-
ig hún hefur tekið prestana í nefið, eins og maður
segir á góðri skagfirsku.“
Gleymdi því versta
Elísabet Ósk var tvítug þegar mestu ósköpin dundu
yfir. Hún var flutt að heiman og bjó með þáverandi
sambýlismanni sínum og tveggja ára syni þeirra.
„Ég var búin að fylgjast með baráttu mömmu. Ég
heyrði af fundum og fann fyrir óréttlætinu. Hvernig
stendur á því að þeir hlusta ekki á hana? Af hverju
gera þeir ekki neitt?“
Sólveig var ellefu ára. Hún var svo ung að hún
man ekki eftir öllu sem gerðist á þessum tíma.
„Ég held að ég hafi blokkerað ansi margt. Núna er
margt að rifjast upp fyrir mér sem ég var hreinlega
búin að gleyma. Stressið var mjög mikið. Ég fann
að ég hafði mjög mikla þörf fyrir fjölskylduna, ég
vildi frekar eyða tíma með henni en vinum mín-
um. Þetta var mjög óþægileg staða. Mamma var
öðruvísi á þessum tíma. Hún var upptekin. Samt
gaf hún sér alltaf tíma fyrir mig ef ég þurfti á henni
að halda.“
Ógnvekjandi reynsla
Fínum bílum var líka lagt fyrir utan heimilið og þar
sat fólk og fylgdist með fjölskyldunni. „Ég varð vitni
að því,“ segir Elísabet og Sólveig segir að það hafi
verið ný tíðindi. „Við bjuggum í botnlanga. Fólk
keyrði hægt fram hjá húsinu, horfði inn, sneri svo
við og endurtók leikinn. Sumum brá þegar þeir sáu
mig horfa á þá en aðrir brostu. Ég hef alltaf verið
mjög þrjósk og þetta pirraði mig. Ég vildi að fólk
léti okkur vera. Af hverju var fólk að kíkja á okkur?
Þetta var mjög ógnvekjandi. Mér finnst það enn
þegar ég hugsa til baka. Þá finnst mér bara ótrúlegt
að ég hafi ekki verið hræddari en ég var. En þetta
olli því að ég var óörugg og vildi ekki fara að sofa því
ég vissi aldrei hvað myndi gerast eða hvort einhver
myndi meiða mömmu.“
Orð eins og hóra, eiturlyfjaneytandi, geðsjúk, lausgyrt og önnur álíka voru notuð
um Sigrúnu Pálínu Ingvarsdóttur þegar biskupsmálið komst í hámæli árið 1996.
Yngsta dóttir hennar fékk að heyra þetta í skólanum og sú eldri minnist þess með
hryllingi þegar hún gekk með móður sinni í gegnum bæinn á 17. júní og mætti star-
andi augnaráði fólks. Eiginmaður hennar missti viðskiptavini og vini og að lokum
hrökklaðist fjölskyldan úr landi. Ingibjörg Dögg Kjartansdóttir ræddi við fjölskyldu
sigrúnar Pálínu, systurnar Elísabetu Ósk og Sólveigu Hrönn Sigurðardætur og
Alfreð Wolfgang Gunnarsson.
vorum flæmd burt frá Íslandi
SamHeldin HjÓn Alfreð sér ekki eftir einni
mínútu sem hann hefur eytt með Sigrúnu Pálínu.
mynd anna marín ScHram