Dagblaðið Vísir - DV - 03.09.2010, Side 38

ið erfiður tími að velja lögin. Við erum
búnir að hlusta á um 400 upptökur og
það eru um 80 eftir. Ég er nú að verða
frekar leiður á sjálfum mér að hlusta á
þetta allt,“ segir Kristján og hlær dátt.
Það er ekki bara plata sem Kristján
er að gefa út, einnig er á leiðinni bók
um ferilinn sem Kristján vill þó ekki
kalla ævisögu. „Ég vil kalla það ferils-
bók en ekki ævisögu því ég er snarlif-
andi og ekki hættur enn,“ segir hann
og hlær. „Þetta er mest um ferilinn en
þó líka um lífið og tilveruna. Bókin er
mjög tilfinningarík og þar skiptast á
skin og skúrir. Hún gefur góða mynd af
því hvað er búið að eiga sér stað á þess-
um þrjátíu ára ferli,“ segir hann en það
hefur ýmislegt gerst á þessum tíma og
Kristján farið alla leið á toppinn og ver-
ið meðal bestu óperusöngvara heims.
Það er þó ekki hægt að fá hann til að
segja að hann hafi einhvern tíma verið
sá allra besti.
„Aðalatriðið er að maður sé sáttur
við sjálfan sig. Að vera og vera ekki best-
ur er afskaplega teygjanlegt hugtak. Ég
hef ábyggilega verið í hópi þeirra allra
bestu. Ég hef nú sungið í öllum helstu
óperuhúsum heims, fyrstur íslendinga
í þeim mörgum og er þannig að mörgu
leyti brautryðjandi,“ segir hann.
Einu sinni meistari,
alltaf meistari!
Kristján Jóhannsson er heimsfrægur
fyrir það sem hann gerir og lifði á Ítalíu
sem skær stjarna. Frægðinni fylgja þó
auðvitað margir kvillar og hefur Krist-
ján ekki alltaf slegið í gegn hjá öllum.
„Það er mjög yndislegt við Ítali og flest-
ar aðrar þjóðir að þær elska sínar of-
urstjörnur og það er mjög mikilvægt.
Það er þó með þær eins og aðra þekkta
menn að til eru þeir sem vilja sparka í
þá. Það er til dæmis búið að sparka oft í
Pavarotti og oft í mig. Stundum á maður
það skilið eða býður upp á það. Að vera
þekktur er svolítið eins og að vera hlé-
barðinn í skóginum. Maður verður að
stíga varlega til jarðar því ef maður brýt-
ur greinina þá er bráðin farin. Ég hef nú
lært það í gegnum tíðina að maður þarf
að passa sig hvað maður segir,“ segir
Kristján.
„Ég er mjög þakklátur Guði al-
máttugum því ég er búinn að syngja í
fjörutíu ár. Því held ég að ég hafi hald-
ið nokkuð vel á spöðunum. Auðvitað
hefur þetta farið upp og niður hjá mér.
Auðvitað hef ég átt mínar niðursveifl-
ur en alltaf komist upp aftur. Bæði hef
ég fallið niður vegna einhvers sem er
mér að kenna og svo vegna þess sem er
að gerast í kringum mig. En, einu sinni
meistari, alltaf meistari!“ segir hann
ákveðinn.
Aldrei ætlað að særa neinn
Þrátt fyrir að vera heimsfrægur Íslend-
ingur hefur Kristjáni ekki alltaf verið
tekið vel af öllum hér heima. Hefur oft
verið rætt og ritað um að honum finn-
ist hann of stór fyrir Ísland og sé ein-
faldlega hrokafullur. Það er vægt til
orða tekið þegar sagt er að Íslendingar
hafi ekki alltaf náð Kristjáni Jóhanns-
syni. „Ég held að það hafi truflað land-
ann hvað ég varð fljótt mikill Ítali en
það gerði ég algjörlega óvart. Þeim þótti
rosalega vænt um mig og auðvitað get
ég ekki annað sagt en að íslensku þjóð-
inni þyki vænt um mig líka. Ég hef átt
öll met í aðsókn og plötum í hjartnær
fjörutíu ár þannig að ég ætla ekki að
vera að kvarta yfir því,“ segir Kristján en
inni á milli eru menn sem eru ekki jafn-
hrifnir og hafa sumir haft horn í síðu
hans.
„Ég lærði á Ítalíu að taka bara lífinu
eins og það er, vera opinn og ég held
ég hafi bara verið tiltölulega skemmti-
legur stundum. En aftur á móti hef ég
kannski verið svolítið óvarkár og þá hef
ég verið svolítið misskilinn stundum.
Það yrði samt mitt síðasta verk að særa
nokkurn mann,“ segir hann.
Hroki er orð sem Kristjáni líkar afar
illa þegar menn nota það um hann. „Ég
ólst upp á gamla Íslandi. Ég er ekki af
auðugri fjölskyldu kominn heldur af
stórri fjölskyldu þar sem þurfti sko að
naga beinin. Að tala með einhverjum
hroka var ekki inni í myndinni og ef það
var eitthvað þannig þá átti ég mína eldri
bræður sem einfaldlega ýttu manni út í
horn,“ segir Kristján.
DV í frost í sex ár
Eðli málsins samkvæmt hefur Kristján
verið tíður gestur í blöðum og tímarit-
um, bæði hér heima og erlendis. „Ég
hef verið svo mikill lukkunnar pamfíll
að hafa ekki þurft að biðja um blaða-
viðtal, bara aldrei, á mínum fjörutíu
ára ferli. Og yfirleitt hef ég átt mjög gott
samstarf við fjölmiðla,“ segir Kristján.
Honum finnst þó mikill munur vera
á blaðamennsku í dag og forðum. Að
minnsta kosti eins og það horfir við
honum.
Þegar hann kom aftur heim eftir
aldamótin fannst honum Ísland vera
breytt. „Þegar ég kom hérna aftur sló
þetta mig alveg rosalega. Þá uppgötvaði
ég það líka að blaðamenn á Íslandi voru
orðnir svaka naglar. Hann var ekki leng-
ur þessi kunningsskapur og þetta stolt
að ég væri þessi maður sem ég væri.
Það var orðið auðveldara að reyna að
lækka rostann í kallinum. Ég vissi þá að
ég gat ekki lengur verið þessi elskulegi
strákur sem ég hafði verið. Ég þurfti að
fara að passa mig mikið og stemma mig
af. Það fór rosalega í taugarnar á mér
því það er bara ekki ég að gera svoleið-
is,“ segir Kristján.
Fyrir sex árum kom upp leiðinlegt
mál sem tengdist góðgerðartónleik-
um fyrir krabbameinsveik börn sem
Krist ján söng á. Núverandi ritstjóri DV,
Reynir Traustason, flutti þá fregnir af
því að Kristján hefði þegið greiðslur
fyrir að syngja á tónleikunum. Eftir þá
dramatík sem orsakaði meðal annars
goðsagnakennt viðtal í Kastljósi Ríkis-
sjónvarpsins flaug Kristján aftur til Ít-
alíu og kom ekki aftur í sex ár. Hann við-
urkennir að það sé í eina skiptið sem
hann hafi hugsað um að koma einfald-
lega ekki aftur heim.
„Mér fannst mjög ranglega að mér
vegið og það er hægt að lesa í bókinni.
Ég missteig mig og fólk í kringum mig
missteig sig. Það kemur mjög víða fram
hvað gerðist og hvers vegna. Mér hefur
sárnað rosalega en ég tek mína ábyrgð
á því,“ segir Kristján sem tekur bros-
andi í höndina á blaðamanni og ósk-
ar honum til hamingju með að vera sá
sem brýtur múrinn hvað varðar DV. Þá
má einnig geta þess að sögulegar sættir
urðu þegar ritstjórinn tók á móti Krist-
jáni í móttökunni og fór vel á með þeim.
Tapaði miklu í hruninu
Það er ekkert launungarmál að Krist-
ján hefur fengið vel greitt í áranna rás
fyrir störf sín enda hefur hann komist
alla leið á toppinn í sínu fagi og verið
þar lengi. Hann sagði sem svo í sjón-
varpsþættinum Sjálfstæðu fólki að
hann opnaði nú ekki á sér kjaftinn fyrir
minna en milljón. Hann útskýrir að það
hafi reyndar verið sagt meira í gamni en
alvöru en það má draga þá ályktun að
Kristján hafi haft það mjög gott á lífs-
leiðinni. Hann tekur þó fyrir að hafa
lifað hátt. „Nei, það gerði ég ekki. Ég
keypti mér fallegt hús og þokkalegan
bíl en við vorum ekki í neinum glamúr
og höfum aldrei verið. Þetta voru bara
laun árangurs og mikils erfiðis,“ segir
hann.
Því miður fyrir Kristján var hann
einn af þeim fjölmörgu sem tapaði fé í
hruninu. „Ég var með peninga hérna á
Íslandi og það fór illa. Ég tapaði miklu í
hruninu. Kannski þegar upp var staðið
voru þessir snillingar búnir að heilaþvo
mig eins og alla þjóðina,“ segir Kristján
en hann tapaði meðal annars pening-
um hjá Glitni eins og svo margir. „Þetta
er bara búið og gert og þessu verður
ekki breytt. Ég held bara mínu striki og
vona að þjóðin geri það líka. Vonandi
náum við að koma okkur upp úr þessu,“
segir hann.
Aðspurður um stöðu sína núna
gefur Kristján lítið upp en hann svarar
spurningunni: „Gætirðu hætt að vinna í
dag?“ svona: „Ég myndi sjálfsagt redda
því einhvern veginn en mér dettur ekki
í hug að vera aðgerðalaus. Ég er í söng
og kennslu núna. Svo er þetta margra
mánaða vinna með plötuna og bókina.
Ég er að kenna í Söngskóla Sigurðar
Demetz þar sem ég er nú með nokkrar
perlur undir handarkrikanum.“
Spilaði póker með Pavarotti
Á lífsleiðinni hefur Kristján hitt alla
stærstu söngvara heims sem er eðli-
legt þegar maður hefur sungið í öllum
helstu óperuhúsum heims. Blaðamað-
ur spurði um stærsta nafnið í bransan-
um, hinn látna Luciano Pavarotti, og
hvort Kristján hefði einhvern tíma hitt
þann mæta mann. „Já, já, við vorum
ágætis mátar. Ég hef spilað með hon-
um póker. Hann reyndar tapaði alltaf
en það var í góðu lagi því hann átti nóg
af peningum. Við vorum aldrei nein-
ir stórvinir en alveg ágætis kunningj-
ar,“ segir Kristján sem hélt mikið upp á
stóra manninn.
„Sumir þoldu hann ekki en flestir
dáðu hann og ég er í hópi þeirra sem
dáðu Pavarotti. Hann átti sínar perl-
ur, kannski tíu óperur í sögunni sem
ekki nokkur maður hefur gert betur en
hann.“
Ekki annað hægt en að gráta
Á löngum ferli hefur Kristján upplif-
að margt. Hann er beðinn um að velja
einhverjar af bestu stundunum. Hann
minnist fyrst þess þegar það þurfti að
stöðva sýningu í Metropolitan-óper-
unni vegna lófataks og húrrahrópa eft-
ir að hann hafði geirneglt eina aríuna.
„Við svoleiðis stund grætur maður.
Það er ekkert annað hægt,“ segir Krist-
ján. „Það var líka frábær stund þegar
ég söng fyrst í Arena di Verona sem er
stærsta útileikhús veraldar og söng arí-
una Nessun dorma sem margir þekkja.
Það var frekar magnað að vera Íslend-
ingur og að syngja árið 1990 og þeir létu
mig ekki í friði fyrr en ég var búinn að
endurtaka aríuna. Ég get varla lýst til-
finningunni sem kemur upp við svona
atvik. Maður verður bara eins og barn.
Það voru líka svo margir Íslendingar
þarna á staðnum og mér fannst ynd-
islegt að þeir hafi orðið vitni að þessu
líka,“ segir hann.
Eitt sinn þurfti Kristján einnig ekki
bara að endurtaka heldur syngja þrisv-
ar sömu aríuna þegar hann var að
syngja í óperunni í Parma, fæðingar-
stað Verdis. „Mér var sko ekki þakkað
fyrir það því óperan lengdist um korter
og þá þurftu menn að fara að borga yfir-
vinnu,“ segir Kristján og skellihlær.
Það gerðist svo enn og aftur fyrir
ekki svo löngu að Kristján þurfti að end-
urtaka aríu. Nú hér heima við flutning á
verki í Íslensku óperunni. „Í fyrsta skipti
í sögu þjóðarinnar þurfti að endurtaka
aríuna. Það hafði aldrei gerst áður og
var ofsalega yndislegt. Ég söng hana
tvisvar og ég vona nú að menn hafi
sloppið við það að borga yfirvinnu þar.“
Gæti jarðað hvaða verk sem er
Aðspurður hvort hann geti litið um öxl
sáttur, fari svo að ferillinn erlendis sé
búinn, svarar Kristján: „Já, auðvitað.
Ég held samt að þessu sé ekki lokið.
Mig langaði að taka þennan tíma núna
frá vegna fjölskyldunnar og konunnar
minnar. Núna er ég bara á Íslandi og
ætla að vera hér í tvö til þrjú ár.“
Hann viðurkennir þó að myndi sím-
inn hringja og eitthvert af stóru óperu-
húsunum úti væri á línunni myndi
hann grípa tækifærið samstundis enda
í fullu fjöri þótt sextugur sé. Lokaspurn-
ingin hljómar svo: „Gætirðu tekið eina
af þessum stóru óperum í stóru óperu-
húsi og jarðað hana í dag?“ Svarið frá
manninum sem er einfaldlega stund-
um stærri en lífið er afskaplega einfalt:
„Ekki málið.“
tomas@dv.is
38 viðtal 3. september 2010 föstudagur
Rau›arárstígur 14 · sími 551 0400 · www.myndlist.is
Listmunauppboð
í Galleríi Fold
Gallerí Fold · þekkt fyrir trausta þjónustu
fer fram mánudaginn og þriðjudaginn
6. og 7. september, kl. 18, báða dagana
í Galleríi Fold, á Rauðarárstíg
Valtýr Pétursson
Á uppboðinu er úrval góðra verka, meðal annars fjölmörg verk gömlu meistaranna
Verkin verða sýnd:
í dag föstud. 10–18, laugard. 11–17, sunnud. 12–17, mánud. 10–17 (öll verk)
þriðjud. kl. 10–17 (verkin sem ekki eru boðin upp á mánudag)
Hægt er að skoða uppboðsskrána á myndlist.is
Ég var nú svolítill fantur og frekar
grófur.
Unir Sér VEl á klAkAnUm
Kristján Jóhannsson hefur það gott
hér heima og það er nóg að gera.
mynD SiGTryGGUr Ari