Dagblaðið Vísir - DV - 08.10.2010, Blaðsíða 26

Dagblaðið Vísir - DV - 08.10.2010, Blaðsíða 26
26 umræða 8. október 2010 föstudagur Hvað veldur því að Sjálfstæð- isflokkurinn neitar að taka þátt í því sam- ráði um skulda- vanda heimila sem ríkisstjórn- in hefur nú boðað? Bjarni Benediktsson vafningsmeist- ari N1s held- ur því fram að um „sjónarspil“ sé að ræða og Sjálfstæðisflokkurinn taki ekki þátt í slíku. Líklega af því hann sé svo hreinlyndur og heiðarlegur og hafi aldrei tekið þátt í neinu rugli, sá góði flokkur. Nú veit ég nátt- úrlega ekki nákvæmlega hvað er boðið upp á í þeim viðræðum sem stjórnin hefur boðað til, en ég ætla þó að leyfa mér að trúa því að ekki sé um „sjónarspil“ að ræða. Ef for- ystumenn ríkisstjórnarflokkanna eru ekki þeim mun skyni skroppn- ari, þá hljóta þeir við núverandi aðstæður að leggja öll sjónarspil á hilluna og róa að því öllum árum að finna ráð til að skapa sæmilega sátt í samfélaginu. EKKERT UPPÞOT Enda kom í ljós á mánudaginn var að ef slík sátt skapast ekki, þá verð- ur þessari ríkisstjórn sópað eins og sprekum í stórsjó lengst út í hafs- auga. Og það sem meira er, stjórn- arandstöðunni verður sópað þang- að líka. Ég er sammála Herði Torfasyni um að mótmælin á mánudagskvöld hefðu vel mátt hafa skýrari baráttu- mál. Á fundunum sem hann stóð fyrir fyrsta hrunveturinn var ævin- lega klárt og kvitt hver baráttumálin voru, og aldrei var hvikað frá þeim. Baráttumál fundarmanna á Austur- velli á mánudaginn voru ekki ljós, og ég verð að viðurkenna að þegar ég fór á fundinn og lenti inni í hópi Heimdellinga, þá kunni ég ekki nógu vel við mig. Meiri maður er ég nú ekki, að mér fannst ég varla geta verið á sama baráttufundi og þeir. En þó var það kannski um leið á sinn hátt styrkleiki þessa fund- ar, hvað baráttumál fjöldans voru mörg og margvísleg. Þótt mót- sagnakennt megi teljast. Ég er alla vega alls ekki sammála Herði um að þessum fundi megi helst líkja við uppþot – en það sagði hann ein- hvers staðar, og vísaði til þess hve fókus fundarins hefði verið óljós. Krafturinn í fundinum var nefni- lega miklu meiri en svo, og einbeit- ingin mun beittari. Jafnvel þó ekki væru allir að berjast fyrir nákvæmlega því sama. ÆÐASLÁTTUR ÞJÓÐARINNAR Á sínum tíma hrökklaðist ríkisstjórn Geirs Haarde frá, ekki nákvæmlega af því að nokkur þúsund manns stóðu á Austurvelli og börðu bús- áhöld, heldur af því það rann loks upp fyrir forráðamönnum þeirrar stjórnar (að minnsta kosti Samfylk- ingarhluta hennar) að fólkið á Aust- urvelli var fulltrúi miklu stærri hóps. Að barsmíðarnar á búsáhöldin voru örvæntingarfullur æðasláttur meg- inþorra þjóðarinnar, sem var bú- inn að fá sig fullsaddan af aðgerða- leysi og ráðleysi þeirrar stjórnar – og þótti ekki lengur sæmandi að sú rík- isstjórn, sem anað hafði blindandi út í hrunin, skyldi ætla sér þá dul að bjarga okkur aftur upp úr feninu. Að því leyti steypti fólkið á Austur- velli ríkisstjórn Geirs Haarde; það var ekki baktjaldaspil flokksstofnana sem varð þeirri stjórn að aldurtila, heldur fólkið sem sagði hingað og ekki lengra. Og stjórnmálamenn, sem voru sem í losti, skildu loks hvað til síns friðar heyrði. Á ekki ósvipaðan hátt voru mót- mælin á Austurvelli á mánudag- inn til marks um vaxandi óánægju. Óánægju sem mun óhjákvæmilega fá útrás, ef ekki verður gerð þegar í stað gangskör að því að lina hana. Og ég ætla rétt að vona að þær sam- ræður sem ríkisstjórn Jóhönnu Sig- urðardóttur á nú í við hagsmunaað- ila fari fram í fullri alvöru, og leiði fljótt og vel til einhverrar þeirrar niðurstöðu sem þorri þjóðarinn- ar getur sætt sig við. Það er að vísu undarlegt ef núna, tveim árum eftir hrun, á allt í einu að vera hægt að finna einhver ráð til að lina þjáning- ar fólks, sem ekki hefur verið hægt að brydda upp á fyrr – en látum svo vera. Ef einhver góð ráð finnast, þá er það gott og gilt, og við getum síð- ar gert það upp hví ekki var gripið til þeirra fyrr. SJÁLFSTÆÐISFLOKKURINN ÞURRKAR FINGRAFÖR SÍN AF HRUNINU En það ber alla vega öllum skylda til að taka þátt í þeim viðræðum sem nú standa yfir af fullri alvöru. Líka Sjálfstæðisflokknum – það er að segja ef hann getur þá gert eitt- hvert gagn við núverandi aðstæð- ur. Ekki veit ég það, en hitt veit ég að það hefði engu breytt þótt Sjálf- stæðisflokkurinn hefði verið við völd frá hruni – það hefði auðvitað engu betur gengið að koma málum á þurrt, en raun hefur orðið á hjá Samfylkingu og Vinstrigrænum. Og langlíklegast er að ástandið væri mun verra ef Sjálfstæðisflokk- urinn hefði verið að þvælast við stjórnvölinn, því mestöll hans orka hefði líklega farið í að reyna að þurrka fingraför sín af hruninu. Það mun auðvitað ekki takast, hann situr uppi með stærstan hluta „heiðursins“ af hruninu, og gorgeir nú mun engu breyta. Þannig að „sjónarspilið“ er lík- lega helsta afreksverk Sjálfstæðis- flokksins sjálfs. En það mun heldur ekki duga framar fyrir ríkisstjórnina að vísa til þess að viðræður hennar við stjórn- arandstöðu og/eða hagsmunaaðila hafi steytt á skeri. Sú afsökun verð- ur ekki tekin gild í þeim stórsjó sem fundurinn á mánudag var til marks um að gæti skollið á þegar minnst varir. Ég bjó á Kópaskeri sem barn og ólst þar upp. Um engan stað þykir mér vænna. Þar var hins vegar margt öðru- vísi en í stærri byggðarlögum. Eitt af því sem var öðruvísi en í stærri bæjum var að kona á miðjum aldri, Fríða í Grund, ákvað upp á sitt eindæmi (eft- ir því sem ég best veit) að byrja að kenna krökkunum í þorp- inu körfubolta um miðjan tí- unda áratuginn. Hún kunni engan körfubolta sjálf en las sér til um öll helstu lykilatriði og boðaði krakkana á æfingar. Á þessum árum var íþrótta- aðstaða í þorpinu með versta móti og íþróttahús var ekki til staðar frekar en munaður á borð við sundlaug. Þeir sem glíma við skort af ein-hverju tagi læra yfirleitt að bjarga sér. Ég vil ekki segja að fólkið á Kópaskeri hafi búið við skort – síður en svo. Skortur á sóma- samlegu íþróttahúsi hafði hins vegar verið ákveðið vandamál um langt skeið þótt við krakkarnir í þorpinu hefðum ekki hugmyndaflug í að kvarta. Inn- anhússíþróttir voru nefnilega á Kópa- skeri iðkaðar í kaffistofu sláturhússins Fjallalambs. Uppi á annarri hæð var kaffistofa sem var frekar stór vegna þess að í sláturtíð var og er Fjallalamb mjög fjölmennur vinnustaður á mælikvarða landsbyggðarþorps. Í þessum dúka- lagða sal, sem var á að giska um 100 fermetrar, hafði blak verið stundað um langt árabil. Á daginn var þetta sum sé kaffistofa stærsta vinnustaðarins í þorp- inu en á kvöldin æfingasalur fyrir blak og síðar körfubolta. Í þessum sal fengum við aðstöðu og æfðum í nokkur ár þótt ýmsir gall-ar væru á gjöf Njarðar. Fyrir utan þá staðreynd að salurinn var ein- ungis um einn fjórði af stærð hefðbund- ins körfuknattleiksvallar voru körfurn- ar misháar. Öðrum megin í salnum var lægra til lofts en hinum megin þannig að töluverða lagni þurfti til að skjóta af færi þeim megin. Sturtuaðstaða var þess utan engin og búningsklefar voru eitthvað sem við krakkarnir þekktum bara af afspurn. Við skiptum um föt í fatahenginu, bæði stelpur og strákar, og spiluðum körfubolta tvisvar í viku. Í hvert sinn sem við spiluðum hófst æfingin á því að allir unnu sameig-inlega að því að taka niður borðin og stólana og fara með þá inn í eld- hús svo rými væri til að spila. Eftir æfing- una þurfti að sjálfsögðu að koma öllu í fyrra horf. Þegar reynsla var komin á þetta sam- band Fjallalambs og körfuboltans var okkur krökkunum treyst fyrir því að fara eftirlitslaust í salinn á kvöldin. Þá hringd- um við einfaldlega í framkvæmdastjór- ann og báðum um leyfi til að spila í kaffi- stofunni. Það fengum við að sjálfsögðu endurgjaldslaust. Eina skilyrðið var að við myndum taka niður borðin og setja þau aftur upp á sama hátt að æfingu lok- inni. „Svo munið þið bara að skúra vel á eftir,“ sagði framkvæmdastjórinn gjarn- an sinni dimmu röddu. Það töldum við ekki eftir okkur og skúruðum þennan sal í hverri einustu viku eftir nánast hverja ein- ustu æfingu. Þetta kann að hljóma frekar undarlega fyr-ir íbúa stærri sveit-arfélaga en aldrei nokkru sinni fundum við fyr- ir því að okkur væri ekki treyst fyrir því að fá lyklana að þessu stóra húsi sem var fyrir for- vitna stráka uppfullt af spenn- andi stöðum; ólæstum frystiklefum og birgðageymslum, matvöru, hnífum, sögum og ekki síst sælgæti en það var yfirleitt í miklu magni inni í eldhúsinu þar sem við röðuðum borðunum upp meðan á æfingum stóð. Þótt freisting- arnar væru á hverju strái man ég aldrei eftir því að komið hafi til álita að fikta í einhverju sem var bannað eða stela svo miklu sem einu súkkulaðistykki. Á milli aðila ríkti einfaldlega gagnkvæmt traust sem maður spáði svo sem lítið í á þeim tíma. Að fáeinum árum liðnum var ákveðið að innrétta íþróttahús í stórri skemmu þar sem fram að því hafði ver- ið trésmiðja. Íþróttahúsið, sem nær því reyndar ekki að vera körfuboltavöllur í fullri stærð, var ógnarstórt á okkar mæli- kvarða og við tókum stórstígum fram- förum. Þegar við höfðum æft und-ir handleiðslu Fríðu í Grund í nokkurn tíma fórum við að keppa á Íslandsmótum. Fáein- ir krakkar í öðrum bæjarfélögum í sýsl- unni (Raufarhöfn og Þórshöfn) bættust við svo við næðum í lið. Hinn ógnar- strangi Sæmundur frá Þórshöfn kom til sögunnar og lét okkur óspart heyra það á æfingum og í keppni. Saman mynd- uðu þau Fríða öflugt þjálfarateymi. Þau fóru svo með okkur nokkrum sinnum á hverjum vetri í langferðalög til Reykjavíkur, Akureyrar, Ólafsfjarðar, Borgarness og jafnvel Grindavíkur þar sem við kepptum við lið þar sem iðkend- ur voru ekki 10 til 15 eins og á Kópaskeri, heldur mörg hundruð. Við náðum þeim árangri að vinna Norðurlandsriðilinn nokkrum sinnum og kepptum bæði á Íslandsmótum og í bikarkeppni við lið á suðvesturhorninu. Hæst ber glæsta sigra í unglingaflokki gegn Skallagrími, Fjölni og fleiri stórum félögum en við strákarnir vorum eitt árið hársbreidd frá því að leggja bæði aðallið KR (með þá Jón Arnór og Jakob Sigurðar innan- borðs) og Grindavík í bikarkeppni. Ör- fáum stigum munaði í bæði skiptin en Grindavík varð bikarmeistari það árið. Stelpurnar, undir formerkjum UNÞ, sem höfðu notið góðs af því að æfa með okkur strákunum öll árin, urðu lands- mótsmeistarar í sínum flokki þegar mótið var haldið í Grafarvogi árið 1998. Það var titill sem ég kýs að kalla Kaffi- stofubikarinn til minningar um kaffi- stofuna í Fjallalambi, æfingasal okkar til margra ára. Þetta var gullaldartímabil körfuboltans á Kópaskeri og ljóslifandi dæmi um það hvað tveir einstaklingar, í þessu tilviki Fríða og Sæmundur, geta gert fyrir lítið samfélag með lítil fjárráð. Höfum það hugfast í kreppunni. kaffistofubikarinn í körfubolta stÓrsJÓr Í VÆNduM? trésmiðja illugi jökulsson rithöfundur skrifar HELGarPistiLL baldur guðmundsson blaðamaður skrifar Illugi Jökulsson ætlast til þess bæði af ríkisstjórninni og öðrum að viðræður um skuldavanda heimila fari fram í al- vöru. Annars sé illt í efni. Sigur á héraðsmóti Fríða og Sæmund- ur með okkur krökkunum á góðri stund. Á innfelldu myndinni er æft í kaffistofunni. Þannig að „sjón-arspilið“ er lík- lega helsta afreksverk Sjálfstæðisflokksins sjálfs.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Dagblaðið Vísir - DV

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagblaðið Vísir - DV
https://timarit.is/publication/255

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.