Dagblaðið Vísir - DV - 08.10.2010, Blaðsíða 34

34 viðtal 8. október 2010 föstudagur
fyndinn eða að hann skildi mig ekki nógu vel,
afskrifaði ég hann strax. Ég var mjög kaldhæð-
in langt fram eftir aldri og enn blundar bullandi
kaldhæðni í mér. En ég hef lært að taka fólki eins
og það er. Það breytir því ekki að mér þykja sumir
skemmtilegri en aðrir og sumir bara alls ekki. Ég
refsa mér ekki fyrir það.
Í dag á ég góðar vinkonur sem ég met mikils
og líklega meira af því að ég fór á mis við það í
æsku. Ég er ekkert að gráta það samt, ég vildi hafa
þetta þannig þá og hafði hvorki vit né þroska til
að hafa þetta öðruvísi. Lengi vanmat ég þess-
ar stelpur. Ég hélt að ég væri svo mikill töffari,
strákastelpa sem átti hvorki Buffalo-skó né Tark-
buxur. En svo er ég enginn töffari og fer auðveld-
lega að gráta.“
Síðast grét hún í gær. Hún vill samt ekkert
ræða það nánar. Ég spyr hvort hún sé ástfangin.
„Þú mátt ekkert spyrja að þessu!“ segir hún vand-
ræðaleg og hlær. Brosir svo angurvært og segir
stutt og laggott. „Kannski.“ En hún vill ekki tala
um þetta.
Kona í KarlaKlúbbi
Oftar en ekki hefur Heiða Kristín verið eina kon-
an í karlahópi. „Þetta hefur verið gegnumgang-
andi stef hjá mér. Ég áttaði mig ekki á því fyrr en
einhver benti mér á það að ég er alltaf ein í ein-
hverjum strákahópi. Mér líður mjög vel þannig.
Einu sinni fór ég til miðils og hann sagði eins og
er, að ég er feitur fertugur karl inni í mér. Mér
fannst það passa. Ég upplifi það aldrei sem ógn
að koma inn í karlahóp. Hins vegar hlakkar í mér
og ég tek áskoruninni fagnandi. Ég dýrka ekkert
meira og tek alveg eftir því þegar karlar átta sig á
því að það er eitthvert vit í því sem ég er að segja.“
Í Besta flokknum er Heiða Kristín eina konan
í karlahópi í innsta kjarna flokksins. „Það er al-
veg hægt að líta á Besta flokkinn sem karlaklúbb.
Þetta eru allt gamlir vinir en svo dett ég inn í hóp-
inn. En mér hefur aldrei liðið eins og ég þurfi að
sanna mig fyrir þeim. Ég fann fyrir fullkomnu
trausti í kosningabaráttunni. Auðvitað eru þessi
stjórnmál ofsalega karlamiðuð og karllæg. Mér
finnst það hluti af einhverju tilfinningaleysi að
það þurfa allir að vera töffarar sem frekjast og
vaða áfram.“
EKKi lýðræðislEgasti floKKurinn
Síminn hringir, í þriðja skiptið í kvöld. Þetta er
Jón. Heiða Kristín slekkur á hringingunni og
sendir honum SMS. „Ég er upptekin. Það er ekki
oft sem ég get sagt það!“ segir hún
glettin og glottir út í annað.
Leiðir þeirra munu liggja
áfram saman þó að hún kveðji
starf sitt sem aðstoðarmaður
hans. Hún er ekki aðeins vara-
formaður flokksins heldur einn-
ig framkvæmdastjóri hans. „Við
erum gott teymi. Þetta eru allt
svo miklir snillingar. Þess vegna
hvíli ég í trausti með þetta. Það er
ekki verið að ýta mér til hliðar. Við
erum bara að reyna að finna bestu
leiðina til að gera þetta best,“ segir
hún og leggur áherslu á orðið ‘best’ með breiðu
brosi. „Við höfum alltaf verið fjögur eða fimm í
öllum ákvarðanatökum. Það þótti mjög skrýtið
niðri í ráðhúsi að Björn væri alltaf á fundinum
endalausa, og eins Einar og Óttarr. Hefðin er sú
að borgarstjórinn og aðstoðarmaðurinn hans eru
bara tveir eitthvað að rotta sig saman. Reyndar
spurði Bjössi mig að því í dag, hvíslaði því að mér
á fundi, hvort hann væri þá orðinn annar valda-
mesti maður borgarinnar núna.“ Hún hlær. „Ég
myndi segja það. Ég myndi ekkert segja að Besti
flokkurinn væri lýðræðislegasti flokkur í heimi
en ég held að hann sé opnasti og tilfinningalega
heilasti flokkur sem fyrirfinnst.“
búst fyrir sjálfstraustið
Framtíðin er björt. „Mér finnst eins og ákveðn-
ir hlutir séu að falla í rétt form. Ég veit að ég get
stutt Jón miklu betur sem varaformaður og fram-
kvæmdastjóri flokksins. Þetta er mjög gott tæki-
færi. Erlendis er mikill áhugi á Besta flokknum
því að þetta eru sögulegar kosningar. Það er sögu-
legt að við höfum náð 34% atkvæða með stjórn-
málaflokk sem var stofnaður i desember. Það hef-
ur haft góð áhrif á sjálfstraustið. Ég sé mig því í
þessu hlutverki næstu árin, nema það fari fram
lýðræðislegar kosningar inni í flokknum sem ég
mun berjast hatrammlega gegn.“ Hún glottir út í
annað. Raunverulega er hún mikill áhugamað-
ur um lýðræðislegar pælingar og hlakkar mik-
ið til þess að leggjast út í fræðilegar vangaveltur
um það hvernig hægt er að færa fólkinu í landinu
meiri völd.
Kuldi og ömurlEiKi
Þetta er annar dagur mótmæla. Fjöldi fólks geng-
ur eftir götunni á leið í mótmælin. Í sjónvarpinu
berast fréttir af ástandinu. Heiða Kristín segist þó
ekki vilja taka þátt í þessu, allavega ekki að sinni.
Hún vill frekar meðmæla. „Hér á Íslandi hafa ríkt
sérstakir tímar síðustu tvö ár, reyndar lengur en
eftir hrunið höfum við verið að reyna að finna
okkur stað en það hefur ekki tekist. Við höfum
ekki náð að jafna okkur og komast á eitthvert
flug. Þjóðin er að ýta einhverju gömlu í burtu og
þá myndast þörf fyrir eitthvað nýtt. Við vorum
mjög lengi að sætta okkur við það að þetta gamla
virkaði ekki, engan veginn. Þessi hraði, þetta til-
finningaleysi, þessi kuldi og ömurleiki. Það tengir
enginn við það. Það langar engan að tengjast því.“
Hvað Besti flokkurinn er og hvað hann stend-
ur fyrir er enn svolítið óljóst. „Það vantar svolít-
ið upp á að við vitum það sjálf fyrir hvað hann
stendur og fókuserum á það sem við erum sam-
mála um. Við höfum þó komist að því að við
erum sammála um fjórar grunnstoðir, eða önd-
vegissúlur eins og Óttarr orðaði það svo fallega.
Við munum setja fram maniBesto fljótlega en
fram að því get ég ekki sagt hvað við erum að
hugsa. Besti flokkurinn getur orðið að einhverju
mögnuðu afli.“
Eins og aa-dEild
Markmiðið er að skapa vettvang
fyrir fólk sem vill taka þátt í þessu
afli. „Við höfum oft hugsað það
hvort flokkurinn yrði ekki byggð-
ur upp svipað og AA-samtökin.
Þar ertu með sjálfstæðar deildir.
Í Besta flokknum hafa flestir ver-
ið í tólf spora samtökum og heið-
arleikaprógrömmum, þannig að
það er okkur eðlilegt að hugsa
hlutina út frá því.
Fullt af fólki vill ganga í flokk-
inn og taka þátt í þessu starfi en enn sem kom-
ið er höfum við verið að einbeita okkur að því að
koma okkur inn í ráðhúsið. Það hefur verið mjög
krefjandi verkefni fyrir okkur. Það er mjög flók-
ið. Við þurfum að læra margt. Enginn í þessum
hópi var uppalinn í stjórnmálaflokki og vissi hvað
bókun, greinargerð, tillögur, EBITDA og eitthvað
þess háttar er.“ Hún hlær. „Ég veit ekki einu sinni
sjálf hvað EBITDA er en ég lærði það á fyrsta
fundinum um Orkuveituna og gleymdi því fljót-
lega aftur.“
jón Kóngur
Tilkoma flokksins varð til þess að kerfið þurfti
að taka við sér. „Í mjög langan tíma hefur þetta
bara verið svona af því að þetta er svona. Þó að
einn eða tveir nýir borgarfulltrúar hafi komið
inn þá krafðist það einskis af kerfinu. Þeir gátu
annaðhvort leitað skjóls í faðmi flokksfélaga eða
þóst hafa skilning á málum sem þeir vissu ekk-
ert um, sem ég held að hafi oftar verið raunin. Í
dag var okkar fjórði borgarstjórnarfundur og það
var fyrsti fundurinn sem við sátum þar sem við
vorum nokkuð örugg, en samt ekki alveg. Eng-
inn í þessum hópi, nema ég sem hef fylgst með
stjórnmálum frá því að ég var allt of lítil, hefur
haft nokkurn áhuga á stjórnmálum hingað til. Ég
er því mjög spennt fyrir því að taka þennan hóp
upp á mína arma og flokkinn um leið. Hingað til
hefur flokkurinn setið á hakanum. En mér þyk-
ir mjög vænt um það hvað hann hefur vaxið frá
því að við sátum þrjú saman á Mokka að plotta
eitthvað. Við vissum ekkert hvernig þetta myndi
enda. Það hefði getað farið svo að Jón yrði kos-
inn inn á einhverju óánægjufylgi og það var allt
eins líklegt að það væri bara engin stemning fyr-
ir þessu. Útgáfa rannsóknarskýrslunnar varð til
þess að við vorum viss um að allt myndi loga í
uppþotum. Þá hefði Jón ekki getað gengið um í
kóngafötum og breitt út boðskapinn,“ segir hún
skellihlæjandi.
trEystir innsæi jóns
Innsæi Jóns spilar stórt hlutverk í velgengni
þeirra segir Heiða. „Ég hef stundum spurt mig
hvað Jón sé eiginlega að gera. Eins og um daginn
þegar hann sagði í viðtali að hann hefði ekki vit-
að af þessu með varaborgarfulltrúana. Sem var
alveg rétt. Við gátum ekki svarað fyrir okkur. Jón
lagði það bara á borðið og það leit kannski út fyrir
að vera alveg bilað en er samt svo brillíant. Það er
nákvæmlega þetta sem vantar í íslensk stjórnmál.
Það er svolítið magnað með Jón og þetta inn-
sæi hans. Hann hefur ofsalega mikinn sans fyr-
ir því hvað er rétt að gera. Hann er ekki óskeik-
ull en hann hlustar á innsæið sitt og treystir því.
Jón er mjög tengdur sínu innsæi og við reynum
að virða það og fylgja hans sýn, þó að við gerum
það kannski ekki blindandi. Hann finnur oftast
hvað er rétt að gera í hverju máli og ræðir það
svo við okkur. Þetta er líka spurning um traust og
ég treysti honum. Ég finn að hann treystir mér til
baka. Út frá því getum við gert góða hluti. Mér
finnst eins og við höfum verið leidd áfram. Ef ein-
hver hefði sagt mér í janúar að í maí yrðum við
komin í ráðhúsið hefði ég fengið sting í hjartað.
En við vorum bara í einhverri svona búbblu og
stóðum fyrir utan þennan leik. Við pældum ekk-
ert í því ef aðrir frambjóðendur töluðu illa um
okkur eða hunsuðu okkur.“
rætið, pErsónulEgt og ljótt
Ólafur F. Magnússon ætlaði þó einu sinni í þau
Jón. „Við vorum bara að reyna að taka honum
eins og hann er en hann varð bara brjálaður,“
segir hún og hlær. „Ég vil samt ekki rifja þetta
upp, þetta var furðulegt. Kosningabaráttan situr
samt í mörgum og ég skil það vel. Ég ætla ekki að
gefa mér það að þetta fólk sé illa innrætt. Það er
að reyna að gera vel en það vantar eitthvað upp
á, það hefur ekki þessa tengingu við sjálfið til að
geta tengt við aðra. Þetta er gott fólk og gáfað og
vill vel en samt vill enginn vera með þeim í liði.
Ekki lengur. Ég held að hefðbundinn stjórnmála-
flokkur sé deyjandi fyrirbæri. Ég var til dæmis að
hlusta á stefnuræðuna hennar Jóhönnu í gær og
það eina sem hún talaði ekkert inn í hjartað á
mér. Hún gerði ekkert til að róa þennan ótta sem
er inni í okkur öllum vegna þessarar óvissu sem
við búum við. Það var engin mannleg tenging í
máli hennar.
Dagur hefur komið mér á óvart. Í kosninga-
baráttunni skildi ég ekki Dag. Hann breytist þeg-
ar hann fer að tala um stjórnmál. Ég hef tekið
eftir því á borgarstjórnarfundum að það er eins
og hann sé með einhvern takka aftan í hnakkan-
um sem hann kveikir á og þá fer hann í einhvern
svona gír. Hann talar í öðrum tón. Ég skil það
að mörgu leyti því að ef þú ætlar ekki að ganga
með hjartað á undan þér þá þarftu að brynja þig
upp. Þetta verður oft rætið, persónulegt og ljótt.
Þannig að það er eðlilegt að gera þetta. Ég held að
hann sé ekkert einn um það. Eins og niðri á þingi.
Það er alltaf talað um það hvað allir séu góðir vin-
ir þegar þeir eru ekki uppi á pöllunum. Myndir
þú vinna á vinnustað þar sem allir öskruðu hver
á annan inni í einu fundarherbergi en væru rosa
góðir á því frammi? Þú myndir aldrei nenna að
vinna á svona stað. Þetta er frekar skitsó..“
Er Engin ofurKona
„Mér hefur ekki fundist ég þurfa að brynja mig af
því að ég veit að ég er á einhverju ferðalagi sem
ég mun læra mjög mikið af. Ég veit samt ekki af
hverju hraðinn á þessu þarf að vera svona mik-
ill. Hann er búinn að vera ofsalega mikill. Ég hef
ekki alltaf náð að halda utan um þetta og stund-
um alls ekki. Stundum hefur þetta farið fram
úr mér og það hafa verið stundir þar sem þetta
hefur vaxið mér í augum. Líka af því að ég á litla
gæja. Mér finnst erfitt að vera í vinnu sem krefst
þess að ég geti ekki sinnt þeim eins vel og mig
langar. Þeir eru það litlir, sérstaklega Snorri, að
það er ekki þess virði.“
Í fyrstu ætlaði hún að taka þetta á hörkunni.
„Ég hugsaði það út frá einhverjum kvennasjón-
armiðum. Ég væri ekki ofurkona ef ég væri ekki
að vinna geðveikt samhliða barnauppeldi og
eitthvað. Í raun skiptir engu máli hvað öðrum
finnst, hvort ég sé ofur eða ekki. Ég fann að ég
var alltaf að spyrja mig hvort ég væri að gera rétt.
Hvort ég væri tilbúin í þetta. Ég hugsaði það líka
þannig að ég væri að fá þetta tækifæri núna og
ef ég gripi það ekki þá væri ég búin að glata því.
En svo fór ég að hugsa að allt sem ég hef gert nú
þegar er bara frábært. Ég er bara 27 ára gömul.
Ég þarf ekkert að toppa mig núna. Ég þarf ekki að
sanna neitt fyrir neinum nema strákunum mín-
um, ég þarf að sanna það fyrir þeim að ég sé til
staðar fyrir þá. Ég var ekki að ná því. Það hjálp-
aði mér að ná sátt við þessa niðurstöðu. Þeir
eru bara litlir í stuttan tíma. Annars held ég að
allar útivinnandi mæður þurfi að díla við þetta
samviskubit, það skipti engu máli hversu mik-
ið maður vinnur. Það er bara svo ríkt í okkur að
vilja alltaf vera með barninu, þótt það sé kannski
bara hæstánægt að fá að fara í pössun til ömmu
og afa.“
KEmur sér í vandræði
Hún er hvort eð er engin ofurkona. „Ég þekki
sjálfa mig. Ég er engin ofurkona. Það lítur
kannski út eins og ég sé með allt á hreinu en ég
er oft að skítmixa hluti. Ég er mjög fljót að hugsa,
sjá leiðir og tengja.“
Hún segist vaða áfram í starfi og einkalífinu.
„Það er mér dýrmætt að hafa fólk í kringum mig
sem hnippir í mig, lætur mig heyra það ef ég er
að fara fram úr sjálfri mér. Ég hef þurft að horfast
í augu við alls konar þætti í mínu fari, eins og
stjórnsemi sem er ofboðslega erfitt fyrir stjórn-
sama að viðurkenna. Ég get alveg horfst í augu
við það en það er ekki þar með sagt að ég geti
hætt því. Það er aðeins meira átak. Jón hefur al-
veg þurft að hnippa í mig. Það getur verið vont
að heyra það og ég fer þá strax í vörn, segi bara:
„Nei, ég er ógeðslega dugleg, ég er búin að vera
hér frá átta til tíu á kvöldin.“ En þetta snýst ekki
bara um það. Þetta snýst líka um það hvernig
maður gerir hlutina. Þetta er spurning um með-
vitund. Mig langar alveg að ná betra jafnvægi og
finna meiri ró. En ég verð aldrei þessi rólega týpa.
Það eru alltaf einhver læti í kringum mig og ég er
svo mikill spennufíkill að ég bý aðstæðurnar til ef
það er ekkert að gerast.“
Hún hlær. „Ég er mjög góð í því. Ég á ekki í
vandræðum með að koma mér í vandræði. Auð-
mýkt er það sem ég þarf að læra. Í einhverju óör-
yggi taldi ég mér trú um að ég væri yfir aðra hafin
þegar ég var yngri. Á sama tíma leið mér aldrei
þannig inni í mér, þetta var bara einhver gríma
sem ég setti upp. Inni í mér var ég skíthrædd og
lítil. Þegar ég tala um jafnvægi er ég að tala um að
ná jafnvægi þar á milli. Að ég sé ekki annaðhvort
yfir fólk hafin eða langt fyrir neðan það, ég geti
bara staðið jafnfætis því. Ég hef náð betri tökum á
því í dag en þetta er verkefni sem ég þarf að halda
áfram að vinna með. Ég er stundum skíthrædd
og lítil enn í dag. Og ef það er eitthvað sem ég sé
eftir er að hafa ekki verið betri við marga í gegn-
um tíðina og verið meira gefandi. En ég bara
kunni það ekki og vissi ekki betur. Núna veit ég
betur og vonandi næ ég að vera gefandi. Því að
mér finnst það mjög mikilvægt. Ég hef fulla trú á
mér og mig langar til að gera góða hluti.“
ingibjorg@dv.is
Ég bjó til ímynd af
mér þar sem ég
var ósnertanleg út
af óöryggi og töff-
araskap. Ég brynj-
aði mig fyrir öllu.