Dagblaðið Vísir - DV - 06.05.2011, Blaðsíða 36

36 | Viðtal 6.–8. maí 2011 Helgarblað
Særði
til Sín
áStina
M
agnús hefur einkar blíðleg
augu og frá honum staf-
ar mikil kyrrð. Við sitjum á
gangstéttarbrún í Bústaða-
hverfi. Það er kalt vor og þótt sól-
in lýsi allt upp er það hljóðlát hlýja.
Ekkert skordýrasuð og enginn fugla-
söngur. Magnús er með fjólubláa
prjónahúfu á höfði sem ástkær eig-
inkona hans, hún Jenny, prjónaði
handa honum, hann strýkur hend-
inni oft yfir skeggið meðan hann
talar og fram hjá okkur keyra bílar
en við merkjum ekki hávaðann.
Magnús er við það að segja blaða-
manni frá því hvernig tónlistin verð-
ur til.
„Ég er eiginlega hættur að semja
lög, ég leyfi þeim bara að fæðast.
Þetta er eins og að velja orð í sam-
tali. Það er einhver sem talar við þig
og þú velur orð og svarar. Þannig get
ég best lýst því hvernig ég sem tón-
list. Það talar eitthvað til mín og ég
verð að svara. Ef ég geri það ekki þá
hleðst upp neikvæð spenna innra
með mér og ég verð leiðinlegur. Að
semja tónlist er eins konar viðbragð
við því áreiti sem það er að lifa,“ seg-
ir hann og brosir. „Það er mér nauð-
synlegt,“ bætir hann við og útskýrir
frekar: „Um daginn var kaldur vor-
dagur og ég sagði: vorið vaknar til
lífsins. Með þessum orðum kemur
tilfinning og með þeim kemur lag-
lína. Eins og bara það að við sitjum
hérna á gangstéttarbrúninni. Hér er
einhver sérstök stemning og henni
fylgja einhverjir hljómar.“
Skipstjóradraumar viku fyrir
skæðri bakteríu
Þegar Magnús var lítill dreymdi hann
um að verða skipstjóri. Hann man
eftir því að hafa gengið sæll í alltof
stórum bússum niður götu í Kefla-
vík. Skipstjóradraumurinn lifði með
honum fram eftir unglingsárum þar
til tónlistarbakterían greip hann.
„Þegar ég var fjórtán ára fann ég
gítar og fór að fikta með hann. Svo
fór ég á sjóinn á nokkrar vertíðir með
væntingar um að verða skipstjóri.
Ég hafði gítarinn með í för og greip
í hann þegar ég átti lausa stund. Á
sjónum gafst mér ágætur tími til að
læra gripin og smátt og smátt tók
tónlistarbakterían yfir þangað til ég
var orðinn friðlaus. Það voru aðeins
tveir dagar eftir af síðustu vertíðinni
minni þegar ég þoldi ekki lengur við
á sjó og tilkynnti skipstjóranum það.
Hann rifjaði þetta nú upp með mér,
skipstjórinn sem ég var hjá. Einar hét
hann, kallaður, Spanni. Hann sagðist
hafa verið óánægður því mér lá svo
mikið á. Hann sagði mér að ég hefði
komið upp í stýrishús og sagt við
hann: Heyrðu ég verð eiginlega að fá
að hætta þegar við komum í land því
ég ætla að gerast tónlistarmaður.“
Spilaði á gítarinn sjö tíma á dag
Ferill Magnúsar hófst á stórum
draumum og vináttu við annan hæfi-
leikapilt sem hefur haldist trygg alla
tíð, Jóhann Helgason.
Jóhann og Magnús fóru að pæla
saman í tónlist og voru oftast í kjall-
araherbergi heima hjá Jóhanni þar
sem þeir æfðu gítarspil, sungu og
tóku upp lögin sín á segulbandstæki.
Þeir voru svo kappsamir og metnað-
argjarnir að þegar þeir gátu ekki ver-
ið saman hringdust þeir á.
„Ég var haldinn gríðarlegum
metnaði og það komst ekkert ann-
að að,“ segir Magnús. „Kannski af
því það var ekki mikið við að vera í
Njarðvík. Það var bara fótbolti, sjó-
mennska eða hangs. Fyrst mað-
ur fékk þessa bakteríu þá heltók
hún mann. Ég lá yfir þessu sjö, átta
klukkutíma á dag. Ég hafði ekki einu
sinni tíma í matartímanum til að
setjast niður. Ég var með annan fót-
inn uppi á stól, gítarinn þar ofan á og
borðaði svo með lausu hendinni og
meðan ég var að tyggja tók ég í gít-
arinn.“
Sungið og spilað í gegnum
símann
Vináttan við Jóhann er mikil og greini-
lega afar náin. „Við Jóhann erum
perluvinir og höfum alltaf verið. Við
erum andlega mjög líkir, skynjum tím-
ann á svipaðan máta. Við erum eigin-
lega eins og bræður. Hann er rólegur
og ég er órólegur en við náðum samt
svo vel saman. Jóhann var þá í hljóm-
sveit sem hét Rofar. Mér var boðið á
æfingu og var ráðinn á einu augna-
bliki í bandið fyrir að kunna upphafs-
stefið í Tired Of Waiting For You með
The Kinks. Þeir féllu alveg fyrir því að
ég gat spilað stefið,“ segir hann og hlær.
Þá var nafninu breytt í Nesmenn og við
spiluðum saman í eitt eða tvö ár. Við
spiluðum mest í kjallaranum heima
hjá Jóhanni og tókum upp á Sony-seg-
ulband.
Þegar þetta band hætti fórum við
að vinna saman, ég og Jóhann. Við fór-
um að semja lög og spila saman. Við
hringdum okkur saman ef við gátum
ekki hist. Ef ég samdi lag þá hringdi ég
í hann og spilaði það fyrir hann í sím-
ann.“

Eins og í bíómynd
Magnús og Jóhann slógu í gegn strax
á fyrstu tónleikum sínum í Reykja-
vík. Þeir gáfu út plötuna Magnús og
Jóhann, sem er í dag í flokki sígildra
dægurtónlistarplatna Íslands. „Við
slógum í gegn og velgengnin var við-
stöðulaus í heil tvö ár. Það var voða-
lega gaman en einn daginn sagði Jói
við mig: Ég er orðinn leiður á að sitja
svona og spila. Ég vil standa upp. Við
vorum nefnilega kúl, gæjarnir, sátum
alltaf og allir með ljós og svona hip-
pavesenisstemning. Jóhann vildi gera
eitthvað alveg nýtt og tilkynnti mér
að hann ætlaði að semja lag sem við
fengjum plötusamning fyrir á Eng-
landi. Ég sagði bara já og amen við
þessu. Jóhann var síðan ekki lengi að
þessu og samdi lagið Yakety Yak.“
Svo fór að Magnús og Jóhann
ákváðu að fara til London að taka upp
lagið þar. „Svo vildi til að á sama tíma
var hljómsveitin Náttúra í London að
taka upp plötu í stúdíói sem hét Or-
ange og við sníktum okkur far með
þeim alla leið í stúdíóið. Við tókum
upp lagið með þeim og eins og í bíó-
mynd gerðist það að þegar við vorum
að spila Yakety Yak gekk eigandi stúd-
íósins inn í salinn og sagði einfaldlega:
Heyrið mig, ég ætla að bjóða ykkur
samning, rétt eins og Jói hafði ráðgert.“
Sögðu nei við stórlax
Þessi tímamót í London urðu síðan
upphafið að stofnun sveitarinnar
Magnús Þór Sigmundsson lítur um öxl á 40
ára starfsafmælistónleikum. Hann er ekki mikið fyrir
að gera slíkt og hefur öðlast þá farsæld að lifa sæll í
núinu. Hann samþykkti þó að róta svolítið í fortíðinni
og settist niður með Kristjönu Guðbrandsdóttur
og ræddi við hana um tónlistina og einstaka vináttu
sína við tónlistarmanninn Jóhann Helgason, sanna
ást og þroskann sem hann hefur tekið út á ævinni,
stundum með svolitlum barningi og eftir krókaleið-
um eins og allra listamanna er siður. „Við rífumst aldrei.
Ég lærði af reynsl-
unni ég var að rífast og
slást við konur í gamla
daga. Ég geri það ekki
lengur.