Dagblaðið Vísir - DV - 06.05.2011, Blaðsíða 34

34 | Viðtal 6.–8. maí 2011 Helgarblað
Ég átti líka erfitt með að trúa því
sem gerðist því þetta var svo mik­
il geðveiki. Við amma vorum mjög
nánar, ég heiti Sigurbjörg í höfuðið á
henni og umgekkst hana mikið.“
Gráturinn hreinsar hjartað
Næstu vikur var Sigurbjörg óvinnu­
fær vegna áfallsins. „Vinnuveitandi
minn hvatti mig til þess að taka mér
það frí sem ég þurfti og ég gerði það.
Fyrst á eftir var ég dofin en síðan grét
ég ofboðslega þungum gráti. Fyrir
mér er gráturinn svo mikilvægur því
hann hreinsar hjartað.
Ég var umvafin fjölskyldunni og
félögum mínum í kirkjunni en ég var
mjög lengi að jafna mig á þessu. Að
lokum var vanlíðanin orðin svo mikil
og farin að hafa svo djúp áhrif á mig
að ég var orðin að skelinni af sjálfri
mér. Af því að ég tókst ekki á við þetta
og leyfði reiðinni að ná tökum á mér.“
„Ég hata hann ekki“
Hluti af bataferlinu fólst í því að morð­
inginn fékk sinn dóm. Sigurbjörg
mætti þó aldrei í réttarsal en fylgdist
með málinu úr fjarska. „Dómurinn
var eðlileg afleiðing gjörða hans, því
þú uppskerð alltaf eins og þú sáir.
Ég vildi samt ekki vera viðstödd
því ég held að það ýti bara undir reiði
að heyra nákvæma frásögn af því sem
gerðist. Ég get ekki séð að það hjálpi
mér á minni vegferð að því að verða
heil aftur. Mín fyrirgefning fólst í því
að sleppa tökunum og hugsa ekki um
þennan mann. Ég hata hann ekki.“
„Erfitt að sjá pabba svona
bugaðan“
„Það bætti síðan gráu ofan á svart
þegar blaðamaður taldi sig hafa
heimildir fyrir því að amma hefði
verið myrt út af skoðunum morð­
ingjans á pabba. Það var ofsalega
þung byrði að bera í þessum ömur­
legu aðstæðum og það bókstaflega
kramdi hjarta hans að heyra þetta.
Það virkilega gerði það og það var
mjög erfitt að sjá pabba svona bug­
aðan. Við vorum svo varnarlaus. Alla
vikuna átti pabbi von á frétt um að
hann væri í raun valdur að dauða
móður sinnar.
Svo kom á daginn að það var eng­
inn ásetningur á bak við morðið.
Maðurinn var bara í mikilli vímu og
það var tilviljun að hann braust inn í
þessa íbúð.“
Fyrirgefningin hjálpaði honum
Maðurinn flúði af vettvangi en fannst
skammt frá í mjög annarlegu ástandi.
„Hann var ekki með sjálfum sér. Það
var ekki hægt að yfirheyra hann eða
neitt. Hann var mjög skemmdur af
eiturlyfjaneyslu.
Pabbi tók mjög fljótlega þá
ákvörðun að fyrirgefa honum og
gerði það opinberlega, þótt það hafi í
raun og veru tekið lengri tíma að fara í
gegnum það ferli. Það hafði afgerandi
áhrif á líf þessa manns og hann þáði
hjálp í átt að bata. Fyrirgefningunni
má líkja við mann sem opnar fang­
elsisdyr og uppgötvar að hann sjálfur
var fangi. Þegar við tökum ákvörðun
um að fyrirgefa leysum við okkur úr
viðjum biturðar og gremju.
Pabbi tók mjög skynsamlega á
þessu og sýndi okkur öllum gott for­
dæmi. Það er eitt að vera trúaður
í orði og annað að vera trúaður á
borði.“
Mætti morðingjanum
Fyrir nokkrum mánuðum mætti Sig­
urbjörg þessum manni í fyrsta skipti.
Það var á samkomu í Krossinum en
hann kom þangað til þess að votta
föður hennar virðingu og láta vita
af því að hann hefði náð bata. „Mér
brá. Ég átti ekki von á honum þannig
að það var óþægilegt að því leyti. En
af því að ég er búin að fyrirgefa hon­
um hafði það ekki mjög djúpstæð
áhrif á mig.
Ég fylgdist samt svolítið með
honum þennan dag. Hann var þarna
með vinkonu sinni og sat á næst­
fremsta bekk.
Pabbi gerði grein fyrir honum,
hver hann væri og hvað hann gerði,
enda var pabbi að tala um hatur í
predikuninni og hvað orkan sem
felst í hatrinu er eyðileggjandi. Það
er auðvitað þannig að kirkjan er öll­
um opin og þangað geta allir leitað.
En ég sé ekki neinn flöt á því að við
gætum verið í einhverjum samskipt­
um. Ég efast líka um að hann gæti
verið í kirkjunni, þar sem hann væri
stöðugt minntur á það sem gerðist.“
Svartnættið
Þótt Sigurbjörg sé frjáls gagnvart
þessum manni í dag reyndist það
langt og strangt ferli að komast
þangað. „Ég barðist við að reyna að
ná utan um þetta, skilja hvað gerð­
ist og af hverju. Á meðan ég var í
þeim fasa lá þetta þungt á mér. Ég
ætla ekki að segja ég hafi verið þung­
lynd en þetta var næsti bær við. Ég
var vonlaus og í mínum huga var líf­
ið búið. Fyrir vikið gerði ég ekki það
sem mér var ætlað að gera.“
Sársaukafullur klofningur
Til að auka álagið varð klofningur í
Krossinum á sama tíma. Krossinn
hafði verið tengdur öðrum söfnuði
sem var strangari en Gunnar vildi að
söfnuður sinn væri. „Pabbi ákvað að
slíta sig frá þeim söfnuði og breyta
stefnunni. Hugmyndir hans urðu til
þess að söfnuðurinn klofnaði og það
var mjög mikilvægt og gott þegar lit­
ið er til baka. En á þessum tíma var
það mjög erfitt, þetta gerðist á sama
tíma og amma var myrt og stór orð
voru látin falla.
Einn sagði að dauði ömmu væri
Guðs leið til að hegna okkur. En Guð
er ekki þannig. Guð blessar okkur til
að framkvæma vilja sinn, því hann
er kærleikur.
En trúin á það sameiginlegt með
pólitíkinni að vera fólki mikið hjart­
ans mál sem verður kannski til þess
að fólk segir eitthvað svona í hita
leiksins. Áður en þetta gerðist var
söfnuðurinn eins og ein stór fjöl­
skylda og þeir sem brugðust svona
við höfðu margir hverjir verið sam­
herjar okkar í gegnum tíðina.
Eftir þetta átti ég erfitt með að
skilja fólk, ég treysti því ekki og
þurfti að læra að gefa Guði áhyggjur
mínar og fyrirgefa. Það var töluvert
ferli fyrir mig og tók tíma, eða rúm
tvö ár.“
Ætlaði ekki að lifa svona lífi
Á þessum tíma þyngdist hún ótæpi­
lega og leit illa út að eigin sögn. „Ég
hugsaði ekki um sjálfa mig. En eftir
rúmt ár tók ég ákvörðun um að nú
væri nóg komið og sleppti tökunum.
Þetta var orðið gott, því ég ætlaði
ekki að leyfa því sem gerðist að hafa
vald yfir hamingju minni og framtíð.
Ég ætlaði ekki að lifa svona lífi. Ég
var reið og talaði í reiði. Mér fannst
ég eiga það skilið því ég væri búin
að fara í gegnum erfiða reynslu.
Fólk sem fer í gegnum erfiðleika tal­
ar svona en við þurfum að læra að
segja stopp. Ég get kosið að horfa
stöðugt í baksýnisspegilinn og lifa
í beiskju og reiði eða sleppt tökun­
um og haldið áfram. Þú skalt gleyma
því sem að baki er og seilast eftir
því sem fram undan er, skrifaði Páll
postuli, og þetta orð er mér kært.
Það að sleppa og fyrirgefa kemur
ekki í veg fyrir uppgjör en það gerir
okkur kleift að halda áfram á með­
an reiðin gerir það að verkum að við
komumst ekki lengra.
Síðan fór ég að gera það sem ég
hafði alltaf vitað að ég ætti að gera
en hafði ekki stundað. Um leið sner­
ist líf mitt við á einu augabragði,
blessanir komu inn í líf mitt sem mig
hafði ekki órað fyrir og ég sá tækifæri
í hverju horni. Ég hafði þyngst um
þrjátíu kíló og missti þau öll. Bara
vegna hugarfarsins. Við stjórnum
því sjálf hvort við náum árangri.“
Lærði að treysta
Hún sleppti tökunum á reiðinni
sem hafði litað allt hennar líf frá því
að morðið var framið. „Ég veit núna
að það er ástæða fyrir öllu, Guð veit
allt og það er engin paník á himnum
þegar eitthvað gerist.
Það þýðir ekki að ég skilji allt, áður
en ég áttaði mig á því sá ég allt út frá
mínum sjónarhóli. En ef ég myndi
skilja Guð væri hann á sama plani og
ég vitsmunalega séð. Þá væri hann
ekki Guð.
Ég lærði að treysta því að hann
myndi vel fyrir sjá. Ég hef lært að
treysta honum í gegnum dauðans
dimma dal.
Um leið og ég gerði það gat ég
tileinkað mér ný viðhorf og haldið
áfram. Eins og ég sé það, þá er lífið
eitt risastórt próf. Maður getur fall­
ið á prófinu og þarf þá að fara aftur
í gegnum sömu kringumstæðurnar.
Best er bara að ná hlutunum strax og
ákveða að vera hamingjusamur.“
Pabbi stærsta fyrirmyndin
Þrátt fyrir allt segist Sigurbjörg vera
ótrúlega lánsöm. „Ég get ekki kvart­
að. Mamma og pabbi eru góðir for­
eldrar, systkini mín hafa reynst mér
vel og ég á bæði góðan mann og
börn. Auk þess sem tengdaforeldr­
ar mínir eru hreint gull. Ef ég beini
sjónum mínum að því get ég ekki
annað en upplifað gæsku Guðs. Ég
get alltaf fundið kærleikann.“
Pabbi hennar er mikill pabbi,
segir hún, og bætir því við að hann
hringi reglulega til að athuga hvern­
ig hún hafi það. „Hann segir hvað
honum þykir vænt um mig og er mín
stærsta fyrirmynd. Hann er mik­
ill karakter og prinsippmaður. Þótt
hann sé alls ekki fullkominn held ég
að hann hafi verið fæddur til þess að
vera í forystu, hann finnur sig best
í predikunum og hjálparstarfi og
þekkir Biblíuna út og inn. Ég þekki
ekki fróðari mann. Hann er líka mjög
hreinskilinn en reynir alltaf að forð­
ast átök.“
„Söfnuðurinn er mín fjölskylda“
Gunnar ákvað sjálfur að stíga til hlið­
ar þegar hann var sakaður um kyn­
ferðislega áreitni. Sigurbjörg tók þá
við forystunni. „Þetta var hans ósk
og margir voru ósáttir við það. Ég
var þá hvött til þess að taka við og
hefði aldrei skorast undan því þar
sem mér þykir svo vænt um þennan
söfnuð. Hann er hluti af mínu hjarta.
Þetta er mín fjölskylda.
Ég sá aldrei fyrir mér að ég tæki
við Krossinum en mér finnst gaman
að stíga út á vatnið og prófa. Fara út
fyrir þægindahringinn og láta reyna
á það sem ég get. Fyrir vikið finn ég
betur fyrir styrk mínum. Það er eins
og þetta teygi á mér og það er ofsa­
lega gott. Þegar maður fer í gegn­
um hvirfilvinda gefur Guð það sem
maður þarf. Maður getur meira á
ögurstundu en maður heldur. Við
gerum allt of lítið úr hæfni okkar og
getu.“
„Jónína er mikill persónuleiki“
Mamma hennar er líka á leiðinni
heim og mun þá sækja kirkjuna.
„Það er pláss fyrir okkur öll þar,“ seg­
ir Sigurbjörg en pabbi hennar er gift­
ur annarri konu í dag, Jónínu Bene­
diktsdóttur, sem hefur tekið virkan
þátt í starfi Krossins frá því að þau
byrjuðu saman.
„Jónína er mikill persónuleiki. Ég
held að þau eigi vel saman en ég var
alveg á báðum áttum fyrst. Ég þekkti
hana ekkert en hafði fylgst með
henni í fjölmiðlum. Það er eldmóð­
ur í henni og hún er fljót að bregðast
við, sem er í senn kostur og löstur.
Við erum fínar vinkonur þótt ég
sé ekki sammála öllu sem hún gerir.
Jónína er ekki fullkomin frekar en
aðrir. Hún er bara týpa og mér finnst
hún frábær. Góð fyrir pabba. Þau eru
bæði „larger than life“ karakterar
og hafa farið í gegnum stormasama
tíma. Hún er umtöluð og umdeild og
er fyrir vikið með þykkan skráp. Þú
þarft að hafa það til þess að geta ver­
ið með pabba, hann gæti ekki verið
með hvaða konu sem er.
Ég er til dæmis orðin svolítið
ónæm fyrir umfjöllun um hann og
þau. Ég get ekki látið hana hafa áhrif
á mig, þá lægi ég bara undir sæng
alla daga. Þetta er okkar leið til þess
að komast af.“
„Pabbi sér ekki sólina
fyrir Jónínu“
Fyrst og fremst vill hún að pabbi
sinn sé hamingjusamur. „Þetta var
hans ákvörðun og ég virði hana. Þau
eru rosalega skotin í hvort öðru og
mér finnst það pínu fyndið,“ segir
hún og glottir en bætir einlæg við:
„Um leið er svo fallegt að sjá hvern­
ig þau höndla hamingjuna eins og
táningar sem bera einlæga ást til
hvort annars.
Ef ég tala bara fyrir sjálfa mig þá
fórum við í þann fasa að sinna for­
eldrahlutverkinu þegar við eignuð­
umst tvíburana. Við gleymdum því
að við erum líka gift og þurfum að
hlúa að sambandinu. Vera svolítið
rómantísk, en áttuðum okkur sem
betur fer og kipptum því í liðinn.
Jónína og pabbi eru til dæmis
mjög dugleg að koma hvort öðru
á óvart. Þau eru bara yfir sig hrifin.
Pabbi sér ekki sólina fyrir Jónínu
og öfugt. Ef þau eru aðskilin í smá­
stund sakna þau hvort annars al­
veg svakalega,“ segir hún hlæjandi.
„Það er yndislegt að horfa upp á
þetta og finna að það er hægt að fá
annað tækifæri. Pabbi og mamma
gleymdu sér í amstrinu og fórnuðu
öllu fyrir kirkjuna.“
Ásakanirnar særa hjarta hennar
Dýrmætasti lærdómurinn af öllu
sem á undan er gengið er að taka
engu sem sjálfsögðum hlut. „Og að
lífið getur tekið mjög miklum breyt­
ingum á skömmum tíma. Ég hefði
til dæmis aldrei trúað því fyrir ári
að svona væri komið fyrir fjölskyld­
unni í dag. Ég hefði aldrei trúað því
að hjónaband pabba og Jónínu gæti
haft svona mikil áhrif. Ég skil held­
ur ekki af hverju það þarf að bera út
óhróður um mig líka.
Ég skil ekki hvað frænkum mín­
um gengur til og held að þeim líði
illa. En ég bið fyrir þeim og trúi því
staðfastlega að sannleikurinn muni
koma í ljós. Pabbi er saklaus, það er
enginn efi í mínu hjarta. Mér finnst
bara hræðilegt að hann þurfi að
ganga í gegnum þetta. Líka af því
að pabbi hefur reynst þeim systr­
um svo vel. Þessi ofsi og þetta hatur
særir mömmu líka. Mér þykir vænt
um pabba minn og það særir hjarta
mitt að hann þurfi að sæta þessum
ásökunum. Í raun er það átakanlegt.
En hann er með breitt bak og ef ein­
hver getur farið í gegnum svona að­
stæður þá er það hann.
Mamma hefur líka hjálpað mér
mikið að fara í gegnum þetta og það
er alveg ljóst hver hennar afstaða er.
Hún trúir á sakleysi pabba rétt eins
og við hin og telur þetta sprottið af
afbrýðisemi. Hún lítur á þetta sem
aðför að pabba og kirkjunni.
En ég er búin að ákveða að fyrir­
gefa þetta. Þetta mál mun ekki
stjórna lífi mínu og ég lít með óbil­
andi bjartsýni á framtíðina.“
„Að lokum var vanlíð-
anin orðin svo mikil
og farin að hafa svo djúp
áhrif á mig að ég varð orðin
að skelinni af sjálfri mér.
M
y
n
d
S
iG
tr
y
G
G
u
r
a
r
i