Dagblaðið Vísir - DV - 14.10.2011, Blaðsíða 28

28 | Viðtal 14.–16. október 2011 Helgarblað
E
llen tekur á móti blaðamanni
í hlýlegri íbúð á annarri hæð í
steinhúsi í Hlíðunum. Í húsinu
býr öll fjölskylda hennar undir
sama þaki, þó ekki öll í sömu
íbúðinni. Ellen og eiginmaður hennar
búa á annarri hæðinni ásamt syninum
Eyþóri, elsta dóttirin í risinu og önnur
dóttir í kjallaranum. Eyþór Gunnars-
son, eiginmaður Ellenar, býður upp
á kaffi á meðan kötturinn Dúlla og
hundurinn Lúkas, sem er gestkomandi
á heimilinu, hlaupa um gólfin og kepp-
ast um athygli húsráðenda. Ellen býður
til sætis í fallegri borðstofu og Lúkas vill
fá að vera með.
Það er til nóg fyrir alla
Hljómþýða og þægilega rödd Ellenar
þekkja flestir enda hefur hún verið
ein ástsælasta söngkona landsins til
margra ára. Undanfarið hefur hún hins
vegar vakið athygli fyrir vasklega fram-
göngu á öðru sviði því hún hefur verið
áberandi í mótmælum þeim sem bein-
ast gegn stjórnvöldum og bönkum. Ell-
en hefur verið óhrædd við að segja al-
menningi að sniðganga bankana og
hreinlega hætta að borga af lánum sín-
um. „Ég er enginn brjálaður mótmæl-
andi,“ segir Ellen og hlær „Ég er mjög
friðsöm og vil friðsamleg mótmæli.“
Hún segir það ekki vera neitt leynd-
armál að hún sé búin að fá nóg af því
kerfi sem við búum við. „Ég er orðin
þreytt á þessu ástandi í heiminum, ekki
bara á Íslandi heldur alls staðar. Ég vil
að kapítalisminn líði undir lok. Hann
hefur skilið eftir sig sviðna jörð og við
verðum að fara að breyta þessu. Það er
til nóg fyrir alla,“ segir hún ákveðin.
Ellen hvetur fólk til þess að hætta
að borga af lánum sínum. Það græði
enginn á því nema fjármálastofnan-
irnar. „Ég held að fólk eigi ekki að vera
hrætt. Ég skil það samt alveg, ég er auð-
vitað alveg skíthrædd við þetta líka. Við
erum alin upp við það að vera löghlýð-
in og standa í skilum og ekki stela en
það er verið að stela af okkur. Það má
alveg hugsa það þannig,“ segir Ellen og
fær sér sopa af heimagerðu kaffi eigin-
mannsins. Hún hugsar sig um og held-
ur svo áfram: „Ég ætla ekki að borga því
ég vil ekki taka þátt í þessu lengur, ég vil
breyta þessu. Ég hef reynt að semja við
bankana en mér finnst ég hafa feng-
ið þessi skilaboð: „þér var nær“,“ segir
hún.
Flutti til Íslands eftir
skilnað foreldranna
Söngkonan og baráttukonan Ellen
er fædd í Bandaríkjunum, nánar til-
tekið San Fransisco, þar sem hún ólst
upp fyrstu árin. Þar hóf hún líka söng-
ferilinn, ung að árum. „Ég var mjög
ung þegar ég byrjaði að syngja. Fyrsta
söngminningin mín er frá því þegar
ég söng með Fóstbræðrum í Amer-
íku. Ég talaði enga íslensku þá en söng
samt með þeim,“ segir hún hlæjandi.
Fjölskylda Ellenar bjó í tvo áratugi í
Bandaríkjunum. „Pabbi og mamma
fluttu til Bandaríkjanna eftir stríð með
eina dóttur, Inger systur mína, sem er
reyndar dáin núna. Pabbi fór í verk-
fræðinám og þau voru þarna í tuttugu
ár. Þá skildu þau og mamma kom með
okkur fjögur heim.“ Elsta systirin Inger
varð eftir en alls voru systkinin fimm.
Þrír bræður og tvær systur; Inger, Pét-
ur, Einar, Kristján og Ellen. Hún segist
muna vel eftir ferðalaginu þegar þau
fluttu aftur heim til Íslands. „Systir mín
var orðin tvítug og varð eftir. Þegar við
fluttum heim varð hún eftir með unn-
usta sínum. Ég, mamma og Kristján
komum heim í flugvél. Pétur og Einar
fóru á skipi með dótið okkar. Við keyrð-
um frá Kaliforníu til New York og þetta
var ótrúlega skemmtileg ferð. Þó ég
hafi verið svona ung þá man ég þetta
vel. Við vorum á troðnum „station“-bíl
með fullt af dóti og kött og skjaldböku,“
segir Ellen og hlær að minningunni.
„Við þurftum að keyra lengi og stopp-
uðum á leiðinni til að hvíla okkur. Ég
man að það var alltaf mest spennandi
að sjá hvort það væri sundlaug á hótel-
unum sem við stoppuðum á.“
Ellen var sex ára þegar hún kom
heim. „Ég hafði aldrei séð snjó og
aldrei átt úlpu. Þetta var mjög spenn-
andi allt saman, alveg ótrúlega gaman,“
segir hún dreymin og bætir við. „Það
var samt alveg ótrúlega gaman úti líka,
alltaf gott veður.“
Systirin dó í bílslysi
Pabbi Ellenar, Kristján, varð eftir í
Bandaríkjunum. „Ég hélt alltaf sam-
bandi við hann og heimsótti hann
þegar ég var þrettán ára. Hann fór því
miður til Víetnam á vegum hersins í
stríðinu. Þetta er þaðan,“ segir Ellen og
bendir á afar fallegt gyllt asískt málverk
sem hangir uppi á vegg. „Hann kom
með þetta til Íslands þegar hann kom
heim í jarðarför foreldra sinna. Hann
gerði líka þessi listaverk,“ segir hún og
bendir á leirverk úti í glugga. „Hann
var mikill listamaður. Hann var alltaf
eitthvað að mála og skapa.“ Ellen var
ung þegar faðir hennar lést. „Hann dó
svo þegar ég var átján ára,“ segir Ellen
og horfir á gyllta listaverkið og bætir
við: „Hann var orðinn veikur í endann
vegna alkóhólisma sem hann glímdi
við og Bakkus sigraði að lokum,“ segir
Ellen en hún hélt alltaf sambandi við
föður sinn í gegnum bréfaskriftir. Hann
bjó í San Fransisco til dauðadags.
Elsta systir Ellenar, Inger, dó fyrir
aldur fram. Systkinin tóku andlát henn-
ar nærri sér enda segir Ellen þau öll
vera afar náin. Ellen og Kristján bróð-
ir hennar, eða KK eins og flestir þekkja
hann, sömdu lagið When I Think of
Angels í minningu systur sinnar. „Hún
dó árið 1992 í bílslysi. Við vorum mjög
nánar og hún ól mig svolítið upp. Ég
fór út til hennar í eitt ár og var í tón-
listarnámi og var líka að vinna í Hew-
lett Packard-tölvufyrirtæki þar sem
hún var yfirmaður. Ég er mjög þakklát
fyrir það ár. Hún bjó alltaf úti og kunni
best við sig þar en kom oft hingað til Ís-
lands að heimsækja okkur,“ segir Ellen
og brosir.
Skildu í eitt ár en
tóku saman aftur
Eins og áður sagði kviknaði tónlistar-
áhuginn snemma hjá Ellen. Þau KK
hafa spilað saman síðan á unglings-
aldri. „Ég byrjaði þrettán ára að læra á
gítar því hann var að læra á gítar,“ segir
Ellen hlæjandi. „Þú getur rétt ímynd-
að þér hvað honum fannst það töff eða
þannig, honum fannst það ekki mjög
gaman,“ segir hún kímin. KK bjó í Sví-
þjóð í mörg ár en flutti til Íslands 1990.
Þá byrjuðu systkinin að spila saman
fyrir alvöru. „Við byrjuðum þá að spila
með KK band og höfum alltaf spilað
mikið saman. Það er alveg frábært að
vinna með honum og alltaf gaman.
Árið 2005 gáfum við út fyrstu plötuna
okkar saman, það var jólaplata og við
erum einmitt að vinna að annarri jóla-
plötu núna. Annars höfðum við spilað
mikið sem gestir inn á plötur hjá hvort
öðru.“
Ellen hefur sungið með mörg-
um helstu tónlistarmönnum lands-
ins en samstarf hennar við þá Magnús
Eiríksson og Pálma Gunnarsson í
Mannakornum hefur verið hvað mest
áberandi. „Ég er búin að vera með
Mannakornum síðan ég var ungling-
ur. Fyrstu lögin sem ég tók var Ein-
hvern tímann, einhvers staðar aftur
og Ljósin í bænum.“ Þegar þarna var
komið sögu var Ellen 19 ára og kynnt-
ist Magga í gegnum bróður sinn, Krist-
ján, sem vann hjá honum í Rín. Á
sama tíma kynntist hún einnig mann-
inum sínum, Eyþóri Gunnarssyni tón-
listarmanni sem er hljómborðsleik-
ari hljómsveitarinnar Mezzoforte. „Á
þessum tíma vorum við öll að byrja í
tónlistinni og við kynntumst um þetta
leyti. Við vorum saman í hljómsveit-
inni Tívolí,“ segir Ellen. Þau eru enn
saman í dag og hafa verið í 32 ár og
eiga saman fjögur börn; þrjár dætur
og einn son. „Við erum búin að vera
saman síðan 1979 fyrir utan eitt ár. Við
skildum 1993 en tókum saman á ný
Sakbitinn skuldari
Ellen Kristjánsdóttir hefur um árabil hrifið
landsmenn með undurfagri söngrödd sinni. Nú
er hún komin í sjálfskipaða baráttu fyrir heimilin í
landinu og hvetur fólk til þess að hætta að borga
af lánum sínum. Hún er óhrædd við afleiðingar
þess að hætta að borga og hræðist meira hvað
muni gerast ef hún hættir því ekki. Ellen sagði
Viktoríu Hermannsdóttur frá tónelsku fjölskyld-
unni í skuldahúsinu í Hlíðunum, uppvaxtarárunum
í Ameríku, sárum systurmissi, baráttunni við kerfið
og hjónabandinu sem haldist hefur í rúm þrjátíu ár,
fyrir utan eitt ár sem þau tóku sér hlé.
Viktoría Hermannsdóttir
viktoria@dv.is
Viðtal
„Ég hafði aldrei
séð snjó og
aldrei átt úlpu
„Við vorum sundur
í rúmt ár en tókum
saman aftur á breyttum
forsendum. Okkur fannst
við vera orðin það þrosk-
uð að við gætum hætt
öllu djammi og það hefur
gengið ljómandi vel hjá
okkur síðan.
m
y
n
d
ir
S
ig
tr
y
g
g
u
r
a
r
i