Dagblaðið Vísir - DV - 14.10.2011, Blaðsíða 34

34 | Sakamál 14–16. október 2011 Helgarblað
Í
upphafi skyldi endinn skoða
er máltæki sem franska
konan Hélene Issakhani-
an hefði betur haft í huga
11. ágúst árið 2008. Ekki er
loku fyrir það skotið að upp-
haf atburðarásarinnar þenn-
an örlagaríka dag í Montcar-
brier í Lot-dalnum í Frakklandi
megi rekja til fyrri hluta síðasta
áratugar tuttugustu aldarinn-
ar. Þá bjuggu hún og Robert,
bandarískur eiginmaður henn-
ar, hægindalífi í sól og velmeg-
un í Los Angeles í Kaliforníu í
Bandaríkjunum.
Hvað sem allri velmegun
leið kunni Hélene ekki að meta
lífið í Los Angeles og fannst til-
veran á vesturströnd Banda-
ríkjanna helst til innantóm og
ofbeldið of mikið. Tók steininn
úr að hennar mati þegar óeirð-
ir brutust út í Los Angeles árið
1992 og til að vekja með Hé-
lene öryggiskennd keypti Ro-
bert handa henni Colt-skamm-
byssu.
Skammbyssuna tók Hélene
reyndar aldrei upp úr öskjunni
þann tíma sem hjónin bjuggu
í Bandaríkjunum og árið 1995
tóku þau loks þá ákvörðun að
flytja til Frakklands.
Það var sannkölluð paradís
sem þau fluttu til í Frakklandi.
Húsið bar nafnið Neðri-Cavart,
í garðinum var lækjarspræna
sem átti uppruna sinn í lind á
landareigninni fyrir ofan þau;
Efri-Cavart, og rann þaðan í
gegnum niðurgrafið rör. Vatn-
ið í læknum var svo hreint og
tært að það var gott betur en
drykkjarhæft.
Íbúar Efri- og Neðri-Cavart
deildu vatninu í ágætu bróð-
erni, reyndar var það svo að
íbúar á Efri-Cavart komust ekki
til síns heima nema fara í gegn-
um landareign Neðri-Cavart og
olli það fyrirkomulag engum
árekstrum.
Óveður skellur á
Til ársins 2001 bjuggu Issak-
hanian-hjónin og nágrann-
ar þeirra í sátt og samlyndi í
þessari paradís, en þá ákváðu
nágrannarnir að selja. Kaup-
erndurnir voru hollenskir eft-
irlaunaþegar og frá fyrsta degi
var ljóst að með þeim og Issak-
hanian-hjónunum yrði ekki
friður. Þrætueplið var… jú, tæra
og hreina vatnið sem hingað til
hafði verið deilt í vinsemd en
ekki deilt um í óvinsemd.
Fyrr en varði flugu hnút-
urnar á milli hollensku Nies-
tes-hjónanna og Hélene og Ro-
berts. Deilan vatt upp á sig og
Nieste-hjónin kölluðu Issak-
hanian-hjónin „skítuga gyð-
inga“ og þau svöruðu fyrir sig
með því að kalla nágranna sína
„skítuga nasista“.
Svo langt gengu deilur þeirra
að þær urðu aðalefni þorpsslúð-
ursins í Montcarbrier og haft var
eftir einum þorpsbúa að væn-
legast væri að lögreglan flytti
höfuðstöðvar sínar á Cavert-
heimilin: „Það yrði eina leiðin til
að binda enda á stríðið.“
Issakhanian-hjónin sökuðu
nágranna sína um að hægja sér
í vatnsuppsprettuna þannig að
saurinn flyti í gegnum garðinn
á Neðri-Cavert. Nieste-hjón-
in vísuðu ásökununum til föð-
urhúsanna og sökuðu Issak-
hanian-hjónin um að menga
uppsprettuna með eigin saur:
„Hérna upp frá köllum við hana
[Hélene] meira að segja frú Kúk.“
Issakhanian-hjónin settu
upp stíflu til að sía út óþverrann
sem þau fullyrtu að Niestes-
hjónin settu í uppsprettuna og
Nieste-hjónin sögðu að stíflan
gerði að verkum að vatn flæddi
yfir lóð þeirra.
Víti í stað paradísar
Þegar þar var komið sögu voru
nánast allir sem nöfnum tjá-
ir að nefna flæktir í deiluna;
bæjarstjórinn, lögreglan, all-
ir nágrannarnir með tölu. Sér-
fræðingur var kallaður til, að
minnsta kosti 30 sinnum, til að
finna lausn sem báðir stríðandi
aðilar gætu sæst á.
„Andrúmsloftið á milli fjöl-
skyldnanna er rafmagnað.
En ég fann engin merki um
mengun frá heimili Nieste-
hjónanna,“ sagði sérfræðing-
urinn og bætti við að vatnið
gæti ekki verið tærara. „Þetta
var angi af paradís og þau hafa
breytt því í helvíti,“ klykkti hann
út með.
Keyrt var yfir hund Issak-
hanian-hjónanna með þeim af-
leiðingum að hann drapst. Bif-
reiðin sem þar kom við sögu var
í eigu Nieste-hjónanna og að
sjálfsögðu sakaði Hélene hjón-
in um að hafa drepið hundinn
af ásettu ráði.
Nieste-hjónin komu upp
eftirlitsmyndavél fyrir ofan
hliðið sem skildi að landar-
eignirnar og Issakhanian-hjón-
in svöruðu fyrir sig með því að
setja upp skilti þar sem sagt
var að Nieste-hjónin menguðu
vatnið.
Ástandið var orðið afar slæmt
um þetta leyti og erjurnar settu
sitt mark á Hélene og heilsu
hennar fór hrakandi. Fyrirtæki
Roberts gekk ekki heldur sem
skyldi og tekjurnar hrukku ekki
til viðhalds á húsinu og lóðinni.
Þannig var staðan í ágúst-
byrjun árið 2008 og brátt dró
til tíðinda. Hinn 11. ágúst hætti
vatnið skyndilega að renna í
gegnum garðinn á Neðri-Cav-
art. Hélene var með öllu búin
að missa þolinmæðina og
hringdi á lögregluna sem mætti
á staðinn. Að mati lögreglunnar
hlaut að vera gat á vatnsrörinu
– við það yrði að gera. Að þeim
orðum töluðum kvaddi lögregl-
an Issakhanian-hjónin.
Byssa gegn grjótkasti
Vart var lögreglan horfin úr
augsýn þegar lækurinn birt-
ist hjalandi á ný eins og ekkert
hefði í skorist. Engu að síður
ákváðu hjónin að kanna hvað
hefði valdið stíflunni og gengu
sem leið lá að lóðarmörkunum
og í bjartsýniskasti hafði Robert
meðferðis ýmis tól sem hann
hugðist nýta til að fjarlægja
mögulega stíflu.
Hélene var heitt í hamsi og
lét reiði sína bitna á hliðinu og
var hávaðinn slíkur að gest-
ur Nieste-hjónanna, Johann-
es van den Oudenhoven, kom
aðvífandi til að sjá hverju sætti.
Upphófst nú rifrildi á milli Jo-
hannesar, sem var kominn fast
að sjötugu, og Issakhanian-
hjónanna og endaði það með
því að gamli maðurinn gaf Ro-
bert einn á kjaftinn.
Eftirlitsmyndavél Nieste-
hjónanna skráði samvisku-
samlega atburðarásina og á
upptökum má sjá að áður en
kjaftshöggið ríður af lét Hé-
lene spörkin dynja á hliðinu og
eiginmaður hennar var í óða-
önn að rífa upp plöntur Nieste-
hjónanna.
Í kjölfar kjaftshöggsins
drógu Hélene og Robert sig í
hlé, en skömmu síðar birtist
Hélene aftur í mynd – ein á ferð
– íklædd regnkápu og tók upp
þráðinn þar sem frá var horfið,
enda svaraði hliðið ekki fyrir sig.
Johannes van den Ou-
denhoven lét ekki bíða eftir
sér, hann beygði sig niður, tók
upp grjót og grýtti í Hélene.
Hún smeygði hendinni und-
ir regnstakkinn og dró fram
skammbyssu sem hún miðaði
á Johannes sem stóð í tæplega
tveggja metra fjarlægð.
Dagur númer 2.741
Fyrsta skot Hélene geigaði, en
engu slíku var til að dreifa þegar
annað skotið reið af og Johann-
es féll til jarðar. Klukkan var átta
að kvöldi og sex mínútum betur,
samkvæmt eftirlitsmyndavél-
inni.
Hélene starði á Johannes
þar sem hann lá á jörðinni en
gekk síðan í rólegheitum aftur
heim til sín. Kúlan hafði hafnað
í höfði Johannesar og var hann
þegar liðið lík.
Við réttarhöldin bar Hé-
lene því við að hún hefði ekki
vitað hvað hún gerði; hún
hefði innbyrt mikið af tekíla og
þunglyndislyfjum: „Ég vissi í
raun ekki hvað ég var að gera.
Skammbyssan var í eldhús-
skúffu og hafði ekki verið snert
í fjölda ára.“
Hélene sagði að Robert
hefði falið byssuna undir tré í
garðinum: „Hann var hrædd-
ur um að ég fremdi sjálfsmorð.
Hann sagðist myndu taka á sig
sökina fyrir mig.“
Síðan hringdi Hélene í móð-
ur sína og sagðist ekki geta
komið í afmælið hennar, en
hún væri búin að senda gjöf.
Hún sagði móður sinni að hún
hefði skotið nágrannann, en
það hefði verið slys, en hún
gæti ekki útskýrt það. „Ég skaut
mann sem ég þekkti ekki einu
sinni. En Nieste-hjónin voru
búin að angra okkur í 2.741 dag.
Hélene Issakhanian þarf
ekki að hafa áhyggjur af því
að Nieste-hjónin angri hana á
næstunni því í febrúar var hún
dæmd til 12 ára fangelsisvistar.
Robert fékk fjögurra mánaða
dóm fyrir að fela morðvopnið.
Ókunnugt
n Paradís í Lot-dalnum í Frakklandi breyttist í helvíti n Nágrannar deildu um lækjarvatn
n Ósættið vatt upp á sig og endaði með ósköpum n Grjótkasti var svarað með skammbyssuskoti
fÓrnarl b
Hélene Issakhanian
Skammbyssa sem hún fékk 1992
batt enda á deilur árið 2008.