Dagblaðið Vísir - DV - 27.03.2013, Blaðsíða 50

Þ
að er komið kvöld og þótt enn
sé febrúar er eins og það vor sé
í lofti. Frostið hefur vikið fyrir
hita og það er nokkuð bjart.
Ung kona í brúnni lopa-
peysu stendur við útidyrahurð fjölbýl-
ishúss í miðbænum þegar ekið er upp
að húsinu; dyrabjallan var biluð, hafði
hún sagt. Hún heilsar hlýlega og býður
til stofu í kjallaraíbúð.
Það heyrist í páfagauki en hann
sést þó ekki.
„Hekla er í gítartíma en fer að
koma,“ segir Kristín Birna Kristjáns-
dóttir. Hekla Baldursdóttir, dóttir
hennar, kemur stuttu síðar með svarta
gítartösku og heilsar jafnhlýlega og
mamma hennar.
Tómir blómapottar standa í röðum
í stofuglugganum.
Við setjumst við borðstofuborðið.
Umræðuefnið: Fermingar.
Kristín rifjar upp ferminguna sína
en 20 ár eru liðin síðan hún staðfesti
skírnina.
Skemmtileg athöfn
Kristín talar um trúna. „Pabbi var
rosalega duglegur að biðja með okkur
systkinunum; við báðum alltaf Faðir
vorið, Sitji guðs englar og fleiri bænir.
Þetta var okkar helgiathöfn.
Ég var svolítið myrkfælin þegar ég
var barn og þá var trúin haldreipi sem
ég gat haldið í. Ég fór að verða svolítið
gagnrýnni varðandi trúna um tveim-
ur árum eftir fermingu og þá breyttist
hún í mínum huga.“
Svo rann fermingardagurinn
upp og Kristín klæddist þjóðbún-
ingi frænku sinnar. „Mér hefur alltaf
þótt þjóðbúningurinn mjög falleg-
ur og amma, sem var þá á lífi, fannst
þetta góð hugmynd. Hún saumaði á
mig blússu og svuntu í stíl og silfrið
var hreinsað þannig að það var mik-
il viðhöfn í kringum þetta allt saman.“
Hún var auðvitað með skotthúfu og fór
í klippingu og hárgreiðslu. „Það voru
settar í mig krullur en ég var ekki með
neinar krúsídúllur af því að ég var með
skotthúfuna.“
Hún segir að athöfnin hafi ver-
ið skemmtileg og að presturinn í
Laugarneskirkju, séra Bjarni, hafi ver-
ið hress og opinn. „Hann gerði þetta
auðvelt og þægilegt.“
Kristín segir að í kirkjunni hafi öll
fermingarbörnin þurft að fara með
ritningarorð og að þau hafi þurft að
standa lengi. „Það var smá spekúler-
ing um hvort það myndi líða yfir ein-
hvern af því að við höfðum heyrt að
það hafi liðið yfir einhvern í árgangin-
um á undan.“
Kristín og frænka hennar fermdust
sama dag og voru með sameiginlega
fermingarveislu. Það voru því nokkrir
fjölskyldumeðlimir stórfjölskyldunnar
sem sáu um veitingarnar.
„Mamma eldaði kjúklingapottrétt
og svo vorum við með kransaköku. Við
verðum ekki með kransaköku í ferm-
ingu Heklu því henni finnst hún svo
vond.“
Við ræðum um fermingarveisluna
og Kristín nær í hvíta gestabók sem
hún fékk í fermingargjöf. Í henni eru
nöfn gesta og slatti af myndum sem
voru teknar þennan stóra dag. Myndir
af Kristínu í þjóðbúningi og með skott-
húfu skreyta síðurnar. Hún er nú ansi
lík Heklu.
Við erum ekki lengur þrjár í borð-
stofunni. Allt í einu stekkur köttur inn
um gluggann. Þetta er Mikki sem er
víst bara yfirleitt kallaður kisi.
„Þessi köttur er ótrúlegur því hann
er svolítið mikil skræfa,“ segir Hekla.
„Hann kemur til dæmis aldrei með
neitt inn, hvorki skordýr né fugla.
Hann og páfagaukurinn eru eiginlega
vinir.“
Blaðamaður hváir.
„Þeir sitja stundum saman uppi
á hillu,“ segir Kristín, „og kisi ætlar
að vera góður og stýrkur sér upp við
fuglinn.“
Gekk í Óháða söfnuðinn
Hekla er í bleikri peysu með mynd
af stóru blómi. Á borðstofuborðinu
stendur lítið málverk sem hún málaði.
Nei, hún vill ekki kransaköku. Hún
vill heldur ekki áprentaðar servíettur
með nafninu sínu og fermingardegin-
um á. „Það skiptir engu máli. Fólk er
bara að fara að þurrka sér um munn-
inn með þessu,“ segir hún.
„Þetta er hennar hugarfar,“ segir
Kristín.
Hekla ákvað upp á sitt einsdæmi
í fyrrahaust að skipta um trúfélag og
gekk í Óháða söfnuðinn.
„Mamma vinkonu minnar hafði
verið fermd í þeim söfnuði eins og vin-
kona mín ætlar að gera og önnur vin-
kona mín, sem er með séra Pétri Þor-
steinssyni í gönguhópi, sagði að hann
væri svolítið skemmtilegur. Ég fór á
fund hjá honum sem var fyrir fólk sem
vildi ganga í annað trúfélag og hann
var mjög fyndinn og skemmtilegur
þannig að mér leist vel á þetta.“
Kristín segir að Hekla hafi annars
ráðið hvort hún fermdist eða ekki.
„Ég var ekki eins dugleg og pabbi
að fara með bænir. Við lásum meira
bækur en við höfum alveg rætt guð
og trúmál. Það hefur ekkert vantað.
Ég hef ekkert beðið með henni bæn-
ir nema hún hafi þurft á því að halda.
Hún hefur verið dugleg að taka þátt í
kirkjustarfi og hún var lengi í kirkjukór
og það var hennar val hvernig hún
gerði þetta.“
Hvíta kirkjan
Hekla talar um hvítu kirkjuna – kirkju
Óháða safnaðarins.
„Þessi kirkja var alltaf þarna en ég
tók eiginlega aldrei eftir henni en ég
geng alltaf fram hjá henni þegar ég fer
í skólann. Ég tók aldrei eftir henni fyrr
en ég skráði mig í söfnuðinn.“
Hún segir að tímarnir hjá séra
Pétri byrji alltaf á að farið sé í bókina
Líf með Jesú og að unglingarnar svari
spurningum prestsins. „Síðan kemur
yfirleitt kaffitíminn, svo biðjum við og
syngjum og það er alltaf kveikt á kerti.
Svo förum við með trúarjátninguna.
Mér finnst Pétur leggja mesta
áherslu á hvað Jesús gerði fyrir mann-
kynið og að biðja bænir. Og hafa gam-
an af þessu. Hann kemur alltaf með
gítar og spilar. Við syngum Í bljúgri
bæn og Son guðs ertu með sanni
sem enginn kann ennþá; það er mjög
skrýtið lag.“
Hekla er spurð hvort hún hafi lært
eitthvað um sjálfa sig í vetur. „Já. Ég hef
lært að það er ekki svo slæmt að fara í
messu, eins og mér fannst.“
En af hverju ákvað hún að láta
ferma sig? „Fyrst og fremst til að játa
trúna, staðfesta að ég sé kristinnar
trúar og líka að komast í fullorðinna
manna tölu.“
Ódýr og góð lausn
Hekla fermist eftir tæpa tvo mánuði
og kemst þá í fullorðinna manna tölu.
Hún gerir ráð fyrir að vera í sama þjóð-
búningi og mamma hennar var í og
með sömu skotthúfu.
„Við erum rosalega heppnar,“ segir
mamma hennar, „en við fáum ódýran
sal og ætlum að hafa þetta svolítið vor-
legt. Ég er búin að setja niður fullt af
græðlingum,“ segir hún og þar er kom-
in skýringin á öllum blómapottunum
í gluggakistunni sem ekki eitt einasta
blóm gægist upp úr.
„Við ætlum að safna dósum og
planta plöntunum í þær og klæða þær
að utan með skrautlegum pappír í
léttum og vorlegum litum. Við ætlum
að vera með hvíta dúka og hafa þetta
bjart og fallegt. Þetta er ódýr og góð
lausn og aðeins öðruvísi.“
Hvað með gjafir?
„Mér finnst líf mitt fínt eins og það
er,“ segir Hekla. „Ég á síma og ég hugsa
svoleiðis að ef ég á hlutinn …“
„Hún biður ekki um hluti nema
hún þurfi á þeim að halda,“ segir Krist-
ín. „Hana langar í myndlistardót en
hún fékk þannig hluti af því að hún
stóð sig svo rosalega vel í prófunum
og þá fékk hún verðlaun.“ Málverk-
ið á stofuborðinu er afrakstur þeirra
verðlauna. „Ég veit að hana langar í
eitt tæki en hún fer ekki hátt með það
og biður ekki um það; hana langar í
tölvu,“ segir Kristín.
„Ég er að safna mér fyrir henni; ég
hef reynt að safna fyrir mörgum hlut-
um en fólk er alltaf að kaupa þá fyrir
mig.“
Mikki stekkur upp á sófaborð,
mjálmar og réttir eina loppu í áttina að
Kristínu sem segir að hann vilji að hún
knúsi hann og tekur hann í fangið.
„Ég hlakka til fermingarinnar,“ seg-
ir hún með köttinn í fanginu, „og held
að þetta verði rosa gaman. Við ætl-
um að hafa þetta bjart og vorlegt og ég
vona að Hekla spili á gítarinn í veisl-
unni.“
Hvað myndi Hekla spila? Hvað er
hún að spila þessa dagana?
„Ég spila mikið eftir Bach og Fern-
ando Sor.“
Það er spurning hvort Mikki sé
sofnaður.
Það heyrist af og til í páfagauknum
sem sést ekki.
Græðlingarnir í pottunum reyna
hvað þeir geta að rétta úr sér. Það eru
bara tæpir tveir mánuðir til stefnu. n
Svava Jónsdóttir
Í þjóðbúningi og
með skotthúfu
50 Viðtal 27. mars-2. apríl 2013 Páskablað
Mæðgurnar Kristín Birna Kristjánsdóttir og
Hekla Baldursdóttir ræða um trúna og ferm-
inguna. Á sviðinu er líka kötturinn Mikki, sem er oft-
ast kallaður kisi, og páfagaukur sem sést ekki. Það
er líka rætt um veislu með kransaköku og veislu þar
sem verður ekki boðið upp á kransaköku.
Mæðgurnar Kristín
Birna Kristjánsdóttir og
Hekla Baldursdóttir.
Þjóðbúningur
Glæsileg í íslenskum
þjóðbúningi.
„Ég hef lært að það
er ekki svo slæmt
að fara í messu, eins og
mér fannst.