Dagblaðið Vísir - DV - 27.03.2013, Blaðsíða 40

Kóngurinn við Austurvöll
G
arðar Kjartansson, oft
kenndur við Óðal, kom
víða við á þeim 16 árum
sem hann var í veitinga­
rekstri. Hann lærði tré­
smíði á árum áður og starfaði við
smíðar til fjölda ára. Hann hef­
ur yndi af því að gera upp gömul
hús og hefur tekist vel til með það
í gegnum tíðina. Hann átti góða
og fallega konu, börn, einbýlishús
og jeppa og venjulegt fjölskyldulíf
þegar hann stóð á tímamótum og
langaði til að breyta til, sem hafði
afleiðingar í för með sér.
Átti sér draum
Hann var fimmtán ára þegar hann
gekk inn á skemmtistað í fyrsta
skipti. „Þá gekk ég inn á skemmti­
staðinn Nasa, sem hét þá Sigtún, á
háhæluðum bítlaskóm með axlasítt
hár og þegar ég kom inn þá sá ég
hvað fólkið var glatt þarna inni. Ég
var að koma inn á skemmtistað í
fyrsta skipti og það voru allir svo
frjálslegir og glaðir.
Ég sagði við sjálfan mig að þetta
væri eitthvað sem ég vildi gera, að
búa til skemmtistað þar sem gleðin
réði ríkjum. Þessi draumur var alltaf
til staðar í huga mér,“ segir Garðar
Kjartansson um aðdraganda þess að
hann opnaði skemmtistaðinn Nasa á
sínum tíma.
Svo liðu árin
Hann kvæntist og eignaðist börn,
lærði trésmíði og stefndi að því
að eignast fallegt heimili fyrir fjöl­
skylduna. „Við eignuðumst fyrstu
íbúðina og því næst sérhæð og svo
kom einbýlishús með snjósleðan­
um, jeppanum og þessu týpíska
sem margir stefna að.“
Allt í einu var hann orðinn 45 ára
og börnin vaxin úr grasi. „Þá langaði
mig til að breyta til og þessi hugmynd
um að opna skemmtistað var alltaf til
staðar. Ég lét verða af því, gegn vilja
konu minnar, og fólk sagði: „Hvað
er maðurinn eiginlega að hugsa? –
Hann lifir góðu lífi, á einbýlishús og
góða konu og yndisleg börn og allt í
blóma.“
En ég óð í þetta og opnaði minn
fyrsta skemmtistað án þess að hafa
nokkurn tímann hellt áfengi í sjússa­
mæli áður og fjárfesti í Óðali sem var
þá frekar slappur skemmtistaður.“
Hann sló til þótt hann ætti lítið af
peningum, enda staðráðinn í að láta
drauminn rætast, jafnvel þótt hann
kynni ekki neitt í þessum bransa.
Dreymdi um að verða kóngur
„Þarna upplifði ég mig sem kóng,“
segir Garðar sem vildi verða vin­
sæll eins og Ólafur Laufdal var
á þessum tíma. „Ég sá þetta líf í
hillingum og þráði að verða um­
kringdur fólki og dáður. Þetta var
bara sýndarmennska og það fór
svo að ég skildi við konu mína að­
eins þrem mánuðum eftir að ég fór
að reka Óðal.“
Um svipað leyti kynntist hann
konu sem heitir Inga, betur þekkt
sem Inga á Nasa. „Hún vann hjá mér
við að tína saman glös en hún var
hlédræg og ljúf kona sem ég hreifst af
og hún af mér, en hún var bara 29 ára
og ég 45 ára sem þótti mikill aldurs­
munur,“ segir Garðar.
Fjölskylda Garðars stóð á gati
og skildi ekkert í því hvað hefði eig­
inlega komið fyrir. Hann var kom­
in með kærustu sem var 16 árum
yngri og farin að slá um sig og
djamma stíft.
„Inga var nýkomin frá Ítalíu
þegar við kynntumst en hún var
gift þar og var áberandi hlédræg
og yndisleg kona í mínum augum.
Hún fór að hjálpa mér við að reka
Óðal og samband okkar þróaðist í
ástarsamband.
Á þessum tíma bjó ég með syni
mínum og hafði aldrei áður sett í
þvottavél og það var ekki óalgengt
að sjá staflann af pítsukössum um
alla íbúð. Heimilishaldið breyttist
til batnaðar eftir að Inga kom inn á
heimilið,“ segir hann.
Nektardansmeyjar
Rekstur Óðals gekk hins vegar illa
og ákvað Garðar að bregða á það
ráð að fá nektardansmeyjar til
starfa þar þrátt fyrir að Inga væri
því mótfallin.
„Ég hafði um tvennt að velja,
annaðhvort að loka skemmti­
staðnum og fá mér verkamanna­
vinnu eða taka þá ákvörðun að
gera þetta að nektarstað.
Inga varð alveg brjáluð og sagð­
ist ekki mundu stíga fæti inn á
svona stað, en ég náði að sann­
færa hana um þessa hugmynd og
við litum bara á þetta sem vinnu.
Við opnuðum Óðal eftir breytingar
með hjálp fjárfesta eins og Bræðr­
anna Ormsson en þeir höfðu trú á
því sem við vorum að gera.
Ég skildi ekki hvað ég komin
út í, staðurinn fylltist af fimmtán
stelpum sem komu aðallega frá
Bandaríkjunum. Þetta voru fag­
manneskjur sem fækkuðu fötum
fyrir fé án þess að blikna, það var
eins og að drekka vatn fyrir þær.
Við Inga efuðumst oft um þessa
ákvörðun þegar við gerðum okkur
grein fyrir hvar við vorum í raun
stödd – við vorum að reka nektar­
stað í miðbæ Reykjavíkur.
Dansararnir byrjuðu á því að
reyna við mig og ef það gekk ekki
þá reyndu þær við Ingu og þegar
þær sáu að það gekk ekki heldur
þá reyndu þær að komast í bólið
hjá dyravörðunum. Þær töldu sig
þurfa að sofa hjá til að færast upp
metorðastigann og fá hærri tekjur
með klíkuskap sem þekkist erlend­
is í þessum bransa,“ segir Garðar.
Skuggalegur hagnaður
„Stundum átti ég erfitt með að
skilja hvernig fólk gat eytt svona
miklum peningum en veltan var
skuggaleg og hagnaðurinn eftir
því. Ég var kallaður nokkrum sinn­
um til VISA og spurður hvað ég
væri eiginlega að selja á staðnum
því veltutölurnar voru ótrúlega
háar og þeim ofbauð þessi sala. En
þá kostaði hráefnið í kampavíns­
glasið um þrjátíu krónur en glas­
ið var selt á 2.500 krónur,“ segir
Garðar.
Hann segir það hafa spurst fljótt
út meðal erlendra dansara að á Ís­
landi væri hægt að moka inn pen­
ingi án þess að þurfa að sofa hjá.
„Þarna komu menn sem eyddu
öllum sínum peningum í stripp.
Ég man sérstaklega eftir atviki
sem gerðist á Þorláksmessu, en þá
hringdi kona og sagði: „Þú ert búin
að eyðileggja jólin fyrir mér og fjöl­
skyldu minni“ og ég spurði hvern­
ig í ósköpunum mér hefði tekist
að eyðileggja jólin fyrir henni. Þá
sagði hún að maðurinn hennar
hefði komið á Óðal kvöldið áður
og kreditkortið hefði verið strauj að
þangað til heimildin var búin og
það yrðu engin jól hjá henni. Ég
sagði við hana að ef hún kæmi sjálf
þá myndi ég endurgreiða henni
að fullu og ég talaði við stelpurnar
sem höfðu verið að dansa fyrir
manninn hennar kvöldið áður og
þær voru allar sammála um að
endurgreiða konunni alla upp­
hæðina því engin vildi skemma
jólin fyrir henni.“
Allt kampavín og allir dansar
voru greiddir til baka og allir voru
sáttir. „Það hafa allir sál,“ segir
Garðar íbygginn á svip.
15 milljónir á 6 mánuðum
Dansararnir kepptust um að láta
loka sem flestum kreditkortum á
einu kvöldi en það var ekki óalgengt
að heyra fagnaðarlæti brjótast út
þegar einhverri dansmeynni tókst
að láta loka fleiru en einu korti.
„Einu sinni kom til okkar mað­
ur sem bað okkur um að skrifa hjá
sér um hundrað þúsund krónur
sem við gerðum. Hann kom svo á
umsömdum tíma eftir helgina og
borgaði.“
Þessi maður varð fastakúnni
og var reikningur hans allt frá tvö­
hundruð þúsundum upp í hálfa
milljón hverja einustu helgi.
„Hann fékk stundum alla dansar­
ana í einkadans á einu kvöldi og
drakk kampavín óspart með. Ég
gekk til hans eitt kvöldið og sagði
honum að að þetta gengi ekki
svona lengur, hann væri að eyða
allt of miklum peningum í nektar­
dans. Hann sagði: „Ef þú vilt ekki
hafa mig hér þá þú um það en ég
erfði þrjátíu milljónir og ég ætla eð
eyða þeim.“
Hann borgaði alltaf reikn­
inginn og fór með dansarana utan
vinnutíma í Kringluna og verslaði
á þær kjóla og það sem þær lang­
aði í. Það var á Þorláks messu sem
hann sat með kampavín og horfði
á einkadans þegar hann tilkynnti
mér að peningarnir væru að verða
búnir, þá var hann búin að eyða
um fimmtán milljónum á Óðali á
sex mánuðum. Ég keyrði hann upp
á Vog sama kvöld, hann fór í með­
ferð og ég hef aldrei séð hann síð­
an.“
Sváfu hjá hver annarri
Aðspurður um vændi segir hann:
„Stúlkurnar nenntu ekki að fara
upp á hótel og sofa hjá fyrir þrjátíu
þúsund þegar þær gátu náð sömu
upphæð á korteri inni á Óðali við
það eitt að dansa,“ segir Garðar.
„Flestir dansararnir hjá mér
voru samkynhneigðar stelpur sem
höfðu engan áhuga á karlmönn­
um eða tvíkynhneigðar döm­
ur. Þær fengu sitt kynlíf hver með
annarri og þurftu enga karlmenn
til þess. Ég man sérstaklega vel eft­
ir einum dansara sem var frá Tékk­
landi og hafði unnið á hárgreiðslu­
stofu í heimalandi sínu. Hún hafði
heyrt hvað konur þénuðu mikið á
Íslandi við nektardans. Hún sagði
fjölskyldu sinni að hún væri að fara
til Spánar þegar hún var í raun að
fara til Íslands til að dansa nekt­
ardans, en hún fór í ljós áður en
hún hélt til síns heima til að sagan
virtist trúverðug.
Þessi kona hringdi í mig um
þremur vikum eftir að hún var
komin heim og sagði mér að hún
hefði keypt hárgreiðslustofuna.
Þessi kona kom aftur um ári
seinna til að vinna hjá mér og eftir
þá ferð keypti hún sér hús og bíl í
Tékklandi.
Margar konur komu í þeim er­
indagjörðum að hjálpa fjölskyldu
40 Viðtal 27. mars-2. apríl 2013 Páskablað
„Þarna komu
menn sem
eyddu öllum sínum
peningum í stripp
Garðar Kjartansson hefur verið 16 ár í veitinga-
rekstri og upplifað tímana tvenna. Hann hefur inn-
sýn í sjúkan og óhugnanlegan heim, þar sem víman
hefur tekið öll völd og segir sögur frá þeim tíma sem
hann rak staði í miðborg Reykjavíkur, þar á meðal
hinn alræmda stað Óðal. Garðar segir frá draumi um
gleði sem breyttist í martröð en í dag upplifir hann
hinn sanna draum, er hættur að drekka og leggur
rækt við önnur og hærri gildi.
íris Björk Jónsdóttir
iris@dv.is
Viðtal