Dagblaðið Vísir - DV - 12.09.2014, Blaðsíða 33

Helgarblað 12.–15. september 2014 Fólk Viðtal 33
„Þetta var djöfull að bera“
mjög slepjulegur. Mér fannst hann
búa yfir þeim hæfileika að geta
talað sig inn á alla. Hann virtist vera
voðalega kammó og liðlegur í öllu,
hann var alltaf tilbúinn og bros-
andi. Þetta var gríma. Hann var
mjög flinkur í að fela fyrir almúg-
anum hvað í raun og veru gekk á
þarna inni. Ég var nokkuð lunkinn
við að koma mér undan honum
þegar ég var í vinnunni; hann náði
mér sjaldan einum en þegar það
gerðist þá var voðinn vís. Þeir lentu
hins vegar nokkrir verr í því en ég.“
Tók enginn eftir neinu? Henry
segist ekki vita það. „Það var ekki
hægt að láta okkur strákana standa
endalaust upp á endann; ég átti að
standa við dyrnar í ákveðinn tíma
og svo var farið að sækja mig og ég
látinn vera í lobbíinu þar sem aðr-
ir starfsmenn voru. Ég var alltaf
geymdur svolítið þar og þar var ég
alltaf eitthvað að stússast.“
Þögn.
„Er það vegna þess að fólk vissi
eða grunaði hvað var í gangi eða
þótti ég vera skemmtilegur? Ég veit
það ekki. Karl Vignir komst ekki í
mig eftir að farið var að gera þetta;
það er hægt að orða það þannig.“
Tilfinningarússíbani
Nei, enginn virtist taka eftir svarta
grjótinu sem Henry bar inni í sér og
sagði ekki frá. Hann fann fyrir bæði
skömm og hræðslu.
„Þetta er svipað og hvað varð-
ar aðstandendur alkóhólista. Þeir
fara að taka þátt í feluleiknum. Ég
tók allan tímann þátt í leikritinu á
meðan ég var ekki tilbúinn til að
segja frá þessu. Það var ekki fyrr en
mörgum árum síðar sem ég ræddi
um þetta og gerði mér grein fyr-
ir að þetta hefði ekki verið mér að
kenna.“
Hann segir að sálarlífið hafi
verið vægast sagt skrautlegt þetta
sumar. „Það var allur þessi tilfinn-
ingarússíbanapakki. Þessi feluleik-
ur við Karl Vigni, kvíði við að fara í
vinnuna og hvernig ég ætti að koma
mér undan honum, hvort hann
væri að fylgjast með mér; þetta var
algjör eltingaleikur kattar við mús.
Ég held ég hafi stundum óhlýðnast
til að koma mér ekki í þá aðstöðu
að hann gæti misnotað mig. Ég var
mjög glaður þegar ég hætti. Mjög
glaður,“ segir hann með áherslu.
„Það var eins og þungu fargi hafi
verið af mér létt.“
Á röngum stað á röngum tíma
Það var eins og mesta farginu hafi
verið lyft en það var hins vegar ekki
búið að lyfta því að öllu leyti. Langt
í frá.
„Þetta er eitthvað sem ég úti-
lokaði en þetta er geymt en ekki
gleymt. Ég hafði kannski ekki
þroska eða áhuga á að taka á þessu
og eflaust hefur þetta poppað upp
einstaka sinnum næstu árin. Ég
upplifði til dæmis vanlíðan þegar
ég fór á Hótel Sögu þar sem pabbi,
Ragnar Bjarnason söngvari, vann.
Það var mjög blendin tilfinning
að koma þangað. Ég myndi til að
mynda ekki fara að skemmta mér
á Hótel Sögu en það merkilega er
samt að við fórum þangað út að
borða eftir brúðkaupið mitt og þá
var það í lagi. Það var gleðistund.
Þá var ég búinn að segja frá og
það breytti öllu. Þá kúplaðist þetta
frá staðnum yfir á persónuna Karl
Vigni.“
Henry segir að hann hafi farið
að finna fyrir gremju þegar hann
var 18 ára. „Þá varð ég fúll þar
sem ég hafði ekki gert neitt í mál-
inu sem er mjög óraunhæft – 13
ára strákur bregst ekkert öðruvísi
við en ég gerði. Ég var þó auðvitað
mjög gagnrýninn á sjálfan mig. Ég
gerði samt ekkert í málinu. Mað-
ur er alltaf vitur eftir á eins og sagt
er en ég er samt þakklátur fyrir að
hafa þó gert eitthvað í mínum mál-
um þótt það hafi verið seint.“
Sagði frá
Tíminn leið og Henry fann sína leið
í lífinu. Hann er sprenglærður; er
smiður, flugmaður og flugrekstr-
arfræðingur. Hann kynntist eigin-
konu sinni, Kristbjörgu, þegar hann
var 23 ára. Faðir hans hafði veikst í
New York þar sem hann hafði verið
að syngja fyrir Íslendinga í borginni
og Henry fór út. „Hann fór á spít-
ala og „med det samme“ rauk ég til
Ameríku til að passa upp á hann.“
Þar hafði samband við hann
nokkrum dögum síðar íslensk kona
sem var formaður Íslendingafé-
lagsins í New York og spurði hann
hvort hann hefði áhuga á að hitta
Íslendinga í borginni. Dóttir henn-
ar, Kristbjörg, fékk það hlutverk að
ná í Henry og fara með hann á bar
þar sem Íslendingar voru saman
komnir. Þannig hófst ævintýri
þeirra.
„Við hittumst, fórum að spjalla
og fórum út að borða og í leikhús
daginn eftir. Ég var voða séntilmað-
ur. Hún hafði eitthvað að bera sem
kitlaði drenginn.“
„Málið er að ég vissi að þetta
yrði alvarlegt á milli okkar og ég
vildi ekki fara inn í sambandið
með leyndarmál. Ég tók af skarið
og lét gamminn geisa. Ég sé ekk-
ert eftir því og ég er rosalega feginn
að hafa tekið þessa ákvörðun. Ég
hefði sennilega ekki unnið úr þessu
máli ef ég hefði ekki gert það. Ég
hefði ekki komið í Kastljós í fyrra,
ég hefði ekki hvatt aðra til að segja
frá sínum málum og ég væri ekki
í þessu viðtali en ég tel mig hafa
hjálpað einhverjum í sömu spor-
um. Fólk – fórnarlömb – hefur hr-
ingt í mig og því þykir þægilegt að
tala við mig vegna þess að ég veit
hvað það er að tala um. Það sem ég
hef kannski fram yfir aðra er að ég
er búinn að vinna úr málinu. Ég hef
heyrt að það er eins og ég hafi opn-
að einhverjar dyr fyrir þetta fólk svo
það gæti hafið sína göngu.“
Hver voru viðbrögð Krist-
bjargar?
„Við getum orðað það þannig að
hún er ekki indæl fyrir ekki neitt.
Hún tók þessu með stökustu ró.
Hún hvatti mig til að hugsa málið –
hvort það væri ekki okkur í hag að
vinna úr málinu, að minnsta kosti
að komast að því ef það væri hægt
að gera eitthvað þótt þessi tími væri
liðinn og það gerði ég með þess-
um frábæru afleiðingum. Ég sagði
henni ekki frá neinum smáatrið-
um; það er einn aðili sem veit smá-
atriðin en það er rannsóknarlög-
regla ríkisins.“
Ákvað að kæra
„Ég sagði pabba og mömmu frá
þessu. Mamma var voðalega róleg
yfir þessu og tók þessu með stök-
ustu ró en það er það sem þarf
að gera þegar fólk lendir í þessu.
Pabba var heitara í hamsi og hann
spurði mig hvort ég vildi ekki kæra.
Ég ákvað að gera það og við fórum
saman á lögreglustöðina þar sem
ég sagði söguna í um hálftíma og
var mér síðan þakkað kærlega fyr-
ir komuna. Ég spurði hvað yrði úr
málinu. Viðkomandi sagðist ekki
vita hvað yrði mikið úr því en að þau
vissu þó allavega af Karli Vigni. Með
það fór ég. Svo heyrði ég aldrei neitt
frá þeim. Ég vissi ekki hvort það hafi
verið talað við hann eða þessu fylgt
eftir.“
Henry fór líka í Stígamót á þess-
um tíma.
„Þá var ekkert talað um að karl-
ar mættu í Stígamót. Konurnar þar
voru voðalega indælar og tóku vel á
móti mér svo sem en mér fannst þær
ekki geta hjálpað mér. Þá var fókus-
inn á kvenfólkið en það hefur breyst
aðeins sem betur fer. Ég fór síðan til
sálfræðings sem gat ekkert aðstoð-
að mig. Ég meira að segja gekk út
frá honum í vonsku; ég var búinn að
hitta hann í þrjú eða fjögur skipti og
hann spurði mig ekki einnar spurn-
ingar. Sat bara og þagði á meðan ég
talaði við hann. Ég gafst upp á hon-
um og frétti stuttu seinna af ungri
konu sem er sálfræðingur og hún
var snillingur allra snillinga. Ég var
spurður í drasl miðað við hvernig
hinn var sem var engin hjálp. Hún
var algjör engill. Hún teiknaði upp
alls konar tengingar – hún var með
töflu sem hún skrifaði á hitt og þetta
og tengdi ýmislegt saman. Það var
eins og það hefði verið hellt úr skál-
um. Hún sagði að ég væri mjög
móttækilegur fyrir þetta prógramm
og afgreiddi málið.“
Sjálfsníð
Henry fær sér kaffisopa. Kolsvart
kaffi í hvítum bolla. Það er auðheyrt
að hann fær smáútrás við að segja
þessa sögu.
„Sko, ferlið er svona: Númer eitt
þá lenti ég í þessu. Ég fékk sjokk
og upplifði gremju og sjálfsníð. Ég
held að enginn, sem lendir í svona,
sé undanskilinn sjálfsníði; að rakka
sjálfan sig niður í forina. Svo kom
að því að sætta mig við þetta. Að
gleyma þessu. Að vera ekki að gera
Karli Vigni þann greiða að hugsa
um þetta. Það var samt ekki lausn á
málinu. Ég var ekkert búinn að laga
málið – ég setti það bara í frost.
Svo kom þessi gullna ákvörðun
sem skiptir öllu máli – að vera trúr
sjálfum sér og segja frá því sem kom
fyrir. Regla númer eitt, tvö og þrjú:
Hafðu engar áhyggjur af því hvað
öðrum finnst vegna þess að ég ef-
ast stórlega um að það sem maður
heldur að eigi eftir að gerast gerist
ekki í 99% tilfella.
Aðalatriðið er að taka sjálfan sig
í sátt, hætta að gagnrýna sjálfan sig
og segja frá þessu. Aðalatriðið er
líka að segja einhverjum frá þessu.
Ég veit ekki betur en að Stígamót
séu best fyrir utan rannsóknarlög-
regluna. Það fyrsta er að vera ekki
hræddur við umhverfið og láta bara
vaða.“
Henry lét vaða – fyrir framan al-
þjóð. Boltinn fór að rúlla í fyrra.
„Starfsmaður Kastljóss hringdi
í pabba og fór að tala við hann um
þetta mál.“
Henry samþykkti að fara í viðtal
og segja sögu sína.
Kastljósviðtal
„Þegar pabbi sagði að Ríkissjón-
varpið hefði áhuga á að taka þetta
fyrir af því að Kastljós væri að gera
mál út af Karli Vigni þá voru fyrstu
viðbrögð mín „yes“; „loksins“ vegna
þess að það var ekkert búið að ger-
ast í 30 ár. Sama sem ekki neitt. Það
er nefnilega það merkilega – ef ekki
hefði verið út af Kastljósi þá vær-
um við ekki að tala saman í dag. Þá
vissu eiginlega engir af þessu. Ég
hafði áhyggjur af því að ég er sonur
Ragga Bjarna. Ég hafði áhyggjur af
því hvað öðrum myndi finnast um
pabba. Ég velti fyrir mér hvaða áhrif
þetta hefði á börnin mín. Ég hafði
áhyggjur af öllu. Það skipti engu
máli hvað það var. Ég velti líka fyrir
mér hvort ég fengi ekki vinnu af því
að ég hefði komið fram í Kast-
„Það
hefur
pirrað mig að
það var aldrei
haft samband
við mig frá
Hótel Sögu