Húnavaka - 01.05.2015, Síða 52

H Ú N A V A K A 50
Tilhlökkunarefni fyrir barnið að sjá vel búna höfðingja mæta til leiks, til þess
að ræða landsins gagn og nauðsynjar og hvernig best skyldi borgið hrepps-
félaginu þeirra. Vindlareykur barst um stofuna. Jón á Hnjúki sá um það. Kaffi
og kökur voru að sjálfsögðu á boðstólum. Þetta voru langir fundir þótti mér og
kliðurinn barst um allt hús. Þarna var sr. Þorsteinn í Steinnesi, Bjarni í Haga,
Jón á Hnjúki, pabbi minn og svo Ólafur á Sveinsstöðum, sem var hrepps-
nefndarmaður og hreppstjóri í Sveinsstaðahreppi.
Ólafur var grannvaxinn, bjartur yfirlitum og mjög prúðmannlegur í allri
framkomu. Það var mál manna að hann væri ráðagóður og vel til forystu fall-
inn enda skynsamur í besta lagi. Hann var m.a. um árabil formaður sóknar-
nefnd ar Þingeyrakirkju. Á þeim vettvangi áttum við samstarf, ég sem ráðgjafi
um víðtækar endurbætur á kirkjunni, hann sem forsvarsmaður safnaðarins,
sem guðshúsið á. Það var engan veginn auðvelt að gera sér grein fyrir hvernig
staðið skyldi að verkinu og víða þurfti að leita fanga, því eins og margir vita er
Þingeyrakirkja hlaðið steinhús. Slík hús krefjast sérstakrar meðferðar, sem
engan veginn er einföld eða ódýr. Söfnuðurinn var og er hins vegar fremur
fámennur og fé til viðhalds því ekki óþrjótandi.
Skilningur Ólafs og sóknarnefndarinnar allrar á þessu verki og stórhugur var
ómetanlegur fyrir mig. Tilfinning hans fyrir þessari sérstæðu byggingu bar vott
um næmi. Þetta allt tryggði að verkinu var siglt heilu í höfn eftir því sem fjár-
hagur leyfði. Það er sagt að hæverska og fáguð framkoma hafi einkennt
Sveinsstaðafólkið ættlið eftir ættlið. Ólafur bar þau einkenni greinilega með sér.“
Sjálfur minnist ég þess þegar hann var kjörinn formaður stjórnar Kaupfélags
Húnvetninga. Á þessum árum voru rekin tvö systurfélög í héraðinu. Annað var
kaupfélagið en Sölufélag Austur-Húnvetninga sá um afurðarsölumál bænda og
rak bæði sláturhús og mjólkursamlag. Árið áður hafði verið samþykkt sú
breyting á lögum beggja félaganna að engan mætti endurkjósa oftar en tvisvar
í stjórn þessara félaga en hvert kjörtímabil var 3 ár. Ég hafði í þetta sinn verið
kjörinn fulltrúi minnar félagsdeildar á aðalfund Kaupfélags Húnvetninga.
Daginn fyrir aðalfund kaupfélagsins var haldinn aðalfundur í Sölufélaginu
og pabbi lét þar af stjórnarstörfum enda búinn að sitja lengi í stjórn og vilji
félagsmanna skýr, að þeir vildu ekki að menn sætu nema ákveðinn tíma í slíkri
stjórn. Á aðalfundi kaupfélagsins þurfti að kjósa nýjan mann sem stjórnar-
formann. Einhverjir höfðu áhuga á stöðunni en ekki í sjónmáli mikil samstaða.
Svo var það þegar kom fram á kvöld að hópur manna sammæltist um að kjósa
pabba. Ég vissi ekki til að hann hefði á nokkurn hátt sóst eftir því starfi og
forsprakkar hópsins, sem unnu að kosningu hans, sögðu mér að þeir hefðu ekki
talað við hann. „En Ólafur sinnir öllu vel sem hann er kosinn til“, sögðu þeir
og það varð niðurstaðan að pabbi var kosinn með yfirburðum.
Fréttir af kjörinu færði ég honum morguninn eftir. Þessi fregn kom honum
alveg á óvart og alveg ljóst að hann hafði ekki haft nokkra hugmynd um að
einhver vildi hann í þetta starf, hvað þá að hann hefði eitthvað sóst eftir því.
Taldi raunar sjálfur að ýmsir aðrir hefðu frekar átt að vera kosnir til að veita
félaginu forustu en þetta kjör sýnir eins og margt annað trú samferðamanna á
hæfileikum hans til forustu.