Húnavaka - 01.05.2015, Page 58
H Ú N A V A K A 56
endalausa slétta. Við förum yfir
gjöfult landbúnaðarland. Grunn-
vatns staða er víða há í nágrenni
fljót anna og úrkoma er enn næg
nálægt austurströnd álfunnar.
Við sjáum af og til miklar hjarðir
nautgripa en sléttan er fræg fyrir
slíkar hjarðir sem og hirðana
(gauchos) á hestum en meira
fannst mér bera á ökrum og aft-
ur ökrum. Tilbreytingalaust og
nær endalausir akrar.
Til að eyða tímanum fór ég að
telja sekúndurnar sem það tók
að fara milli marka akranna og
um leið fylgjast með hraða bíls-
ins. Mér reiknast til að þetta séu
oft 500 til 1500 metrar og ætla
að akrarnir séu oft milli 50 og
150 ha. Það ber mikið á skiltum um allskonar „agróbuisniss“, þ.e. fyrirtæki
sem bjóða upp á allt sem til þarf, svo sem fræ, áburð og varnarefni. Hér er
fóður í evrópskar kýr ræktað, hver veit nema það sé einnig í húnvetnska
nautgripi.
Argentína var ríkt land fram á sjötta áratug seinustu aldar og grunnurinn
að því var landbúnaðurinn, mikil landbúnaðarframleiðsla og var maturinn
seldur til Norður-Ameríku og Evrópu. En þegar matvælaframleiðsla þar jókst
og uppfyllti eftirspurn lækkaði verð á matvælum sem kom sér illa fyrir
útflutninginn og hann er ekki lengur fyrst og fremst matur heldur fóður.
Cordóba er stór háskólaborg sem liggur í jaðri sléttanna í austri og fjallgarða
í vestri. Það var liðið á dag þegar við komum þangað og við gengum einungis
örlítið um borgina. Inn í hliðargötu stóðum við allt í einu við vegg með ártöl-
um frá áttunda áratug seinustu aldar og nöfnum á eftir ártölunum. Stundum
veit maður strax hvað er að baki hins óvænta og maður þagnar og finnur til
óþægilegra tifinninga. Þetta eru nöfn þeirra sem hurfu á tíma herstjórnarinnar.
Við dvöldum í Cordóba eina nótt en snemma morguns skyldi ferðinni
haldið áfram í þjóðgarðinn Quebrada del Condirito. Þar á að vera hægt að sjá
kondór, einn stærsta fugl veraldar. Þá gerðist nokkuð óvænt. Það var ekki hægt
að kaupa bensín á bílinn, það var uppurið og við þurftum að bíða til hádegis
eftir að bensínið kæmi. Skrýtin reynsla í stórborg með um milljón íbúa.
Rétt um hádegisbil var haldið af stað, mér sýndist á kortinu að þetta væri
engin óraleið en það var ekið og ekið, engin hraðbraut lengur og hæðótt en
samt. Þá fyrst leit ég almennilega á skala kortsins og hann var 1:750.000! Það
var ekki fyrr en um fjögurleytið sem við komum í garðinn og þá kom í ljós að
það þurfti að ganga í um klukkutíma til þess staðar sem kondórarnir héldu sig
svo við drifum okkur.
Þetta var frábær gönguferð, opið landslag í um 2.000 m hæð og við sáum
Ferðafólkið. Þorsteinn, Ulrike, Adriana og
Hartmut í Ischigulasto þjóðgarðinum.