Húnavaka - 01.05.2015, Page 111
H Ú N A V A K A 109
Héraðslæknirinn, sem
þetta skrifar, er Páll V.G.
Kolka (1895–1971) en
hann var héraðslæknir í
Blönduósshéraði frá því í
júní 1934 þar til í maí
1960.4
Skýrsla Páls Kolka
lækn is ins sýnir glöggt
hversu lífshættuleg botn-
langabólga var á þessum
tíma, áður en pensilínið
kom til sögunnar. Þá er
einnig til umhugsunar hví-
lík áraun það hefur verið,
bæði fyrir sjúkling og að-
standendur, að takast á við
veikindi á þessum tímum,
jafnvel veikindi sem nú á
tímum eru læknuð á örfáum
dögum.
Eftir fjögurra mánaða
legu á spítalanum á Blöndu-
ósi var foreldr um og að-
standendum sagt að barátt-
unni væri að ljúka og segir sagan að Guðjón bóndi hafi þá farið á fund Björns
Einars sonar líkkistu smiðs (1886–1967) til að tryggja sér þjónustu hans. Björn
hafði, eins og þorri íbúa á staðnum, fylgst með framvindu máls á spítalanum
og á þá að hafa sagt við Guð jón, að þetta væri óþarfa fyrirhyggja, því að það
mundi ekki verða þörf á hans aðstoð. Það orð lá á, að Björn hefði á stund um
fengið vit n eskju á undan öðrum og það eftir óhefðbundnum leiðum, þegar
hans þyrfti við.
En víst er að bata merki urðu, ákveðið var að flytja hann suður á Lands-
spítalann og þar dvaldi hann í fjóra mánuði til viðbótar, áður en fullum bata
var náð.
Lýkur hér frásögn með vísu úr ljóðasafni Kristjáns kennara, Ljóð úr
dalnum:
Leggist þoka efans á;
ein má húmi varna
björt á munans himni há
heilög vonarstjarna.
4 Læknar á Íslandi. Þriðja útgáfa. Ritnefnd: Auðólfur Gunnarsson, Páll Ásmundsson,
Tómas Á. Jónasson, Þóroddur Jónasson. Ritstjóri: Gísli Ólafsson. Reykjavík, 1984. (bls.
543-544).
Guðjón Skarphéðinsson.