Húnavaka - 01.05.2015, Side 133

H Ú N A V A K A 131
REYNIR HJARTARSON, Akureyri:
Stiklað á stöðlinum
Það voru að koma gestir að Á um kvöldið sem ætluðu að vera eina eða tvær
nætur. Tveir menn að sunnan, annar frá Landbúnaðarráðuneytinu og hinn frá
Búnaðarfélaginu, komu til að mæla út fyrir nýbýli úr einni af ríkisjörðum
sveitarinnar. Frúin notaði því tækifærið úr því að það var sól og brakandi þerrir
og þvoði hvítu sparisængurverin og hengdi út á snúrurnar í sundinu hjá
skemmunni. Þetta voru háttsettir menn.
Bærinn Á stendur í halla mót vestri um miðjan Galtadal og heita hjónin Ása
og Áki en segja má að hvorki jörðin né ábúendur hafi nafnalengd í samræmi
við stærð því bæði eru þau hjón hávaxin og Á er landmikil jörð. Þau áttu bara
einn son barna sem Ari hét, þá rétt orðinn tíu ára. Drengurinn gekk í spor
föður síns og var með mikinn búhug, átti orðið þrjár kindur, eitt tryppi og nú
síðastliðinn vetur hafði pabbi hans gefið honum hvolp sem Ari var að siða og
gekk vel því hvolpurinn var farinn að gera mikið gagn, hægt að senda hann og
var meira að segja farinn að glefsa í hæl ef fyrirstaða var en það æfði
drengurinn á kúnum þegar hann var að reka þær. Það er mikill kostur þegar
reka þarf túnrollur burt að morgni að hafa hund sem hægt er að beita og Ari
litli naut þess því þeim fór fækkandi skjátunum sem sóttu í túnið en þó var ein
mógolsótt einlemba frá næsta bæ sem ekki lét sig hvernig sem hundinum var
beitt. Hún kom jafnvel yfir daginn líka þótt fólk og hundar væru á ferli. Útaf
búáhuga og fjármennsku drengsins var búin til setning í skólanum sem notuð
var til að brýna fyrir krökkunum hvenær ætti að skrifa stóran staf og hvenær
lítinn en hún var svona: Ari á Á á á.
Þannig hagar til með húsaskipan á Á að neðst í brekkunni er fjósið og sígur
þar fram brekkuna fjóshaugur liðinna ára en nú var auðvitað hemað yfir hann
þar sem kýrnar voru farnar að liggja sem kallað er, mjólkaðar úti. Ofan fjóss
er íbúðarhúsið og skemma nokkrum metrum norðar en efst í túni tróna
fjárhúsin.
Það var mjólkað með fyrra móti þennan dag þannig að rýmri tími væri til
að undirbúa gestakomuna. Alltaf var mjólkað í sundinu milli húss og skemmu,
kýrnar voru reknar í sundið og svo komu þau hjón með skammel til að sitja á
og fötu undir mjólkina, á þessum tíma var handmjólkað í sveitinni. Síðan tók
Ari við mjólkurfötunum bar inn í kjallara og hellti í sigtið á brúsanum. Þetta
var fólk sem kunni að hjálpast að. Það voru ekki nytháar kýr, utan Skessa sem
var svört og stórhyrnt en Skessa hafði einn galla, hún var aldrei til friðs með
halann, dinglaði honum stanslaust meðan mjólkað var og lamdist hann þá