Húnavaka - 01.05.2015, Síða 140
H Ú N A V A K A 138
heim, bóndinn segist koma á morgun með kistuna, ef það verði stillt og gott
veður. Veðrið er líka gott, stillt og hægt, snjóföl á jörðu og hin hávöxnu
Strandafjöll blasa tígullega við sjónum manns, blá og ber með snævi í dölum
og fellingum sínum, eins og til þess að gjöra þau ennþá harðlegri ásýndum.
Ég sé hvar bóndinn kemur, hann á heima á næsta bæ. Hann heldur á
stokknum undir hendinni og gengur berhöfðaður. Ég tek í klukkustrenginn og
hringi. Eftir að ég hefi kveikt á kertunum á altarinu, sný ég mér fram í kirkjuna,
litla kistan fyrir framan mig, bóndinn dapur einn á fremsta bekk.
Við erum tveir einir, ég les Jóh.14.1-20 um að hjörtu vor skuli eigi skelfast,
allt sé í hendi Guðs, í hans ranni séu mörg hýbýli, einnig fyrir barnið, sem
aldrei leit ljós dagsins en á að sjá ljós heimsins. Ég bið og segi: Þú algóði Guð
sem sagðir: Verði ljós og líf, gef einnig þessu barni ljós og líf á ný á hæðum
o.s.frv. Síðan les ég 1. versið af Allt eins og blómstrið eina. Þar með er þessu
lokið, við höldum út í kirkjugarð.
Þú sérð af þessu stutta yfirliti hvernig prestsstarfið er, hversu það er
margbreytt í gleði og dapurleik lífsins.
Svo er það ekki eingöngu prestsstarfið sem hver verður að annast. Eftir að
hafa rætt við bóndann, drukkið með honum kaffi fer hann heim til sín og ég
úr sparifötunum til að setja í tvær rúður sem hafa brotnað í opnum glugga í
síðasta veðri, ég kítti þær í. Presturinn verður að geta sagt og gert eins og Óli
norski: „Ég getur allt, bæði á sjóur og land.“
Síðar um daginn fór ég að skrifa manntalið. Þetta
var í gær, í dag er ég að byrja að skrifa jólaræðuna og
á morgun, laugardag, fer ég til Skagastrandar, tala þar
á slysavarnarskemmtun, það eru 13 km frá mér.
Sunnudag fer ég til Hofs og messa, mánudag kem ég
heim.
Ég er á sífelldu ferð og flugi og ef til vill er það best
þótt þreytandi sé, því vistin finnst mér alldaufleg,
reyndar er ráðskonan skemmtileg þótt gömul sé, henni
leiðist fámennið. Fyrir hálfum mánuði fór ég til Hóla
og messaði þar, mér þótti gaman að sjá Hóla, þennan
forna stað. Ég fór með Kvennaskólanum, Hólasveinar
buðu þeim en ég hefi messað þar fyrir stuttu og þær buðu mér.
Nú er pósturinn að fara og ég slæ botn í bréfið.
Þinn frændi, Pétur Ingjaldsson.
En ekki fékk ég stúlkuna því hún ætlaði á Kvennaskólann
hálfan vetur
Í næsta bréfi, sem er skrifað nærri ári seinna, er sr. Pétur þegar komin í veruleg
ráðskonuvandræði. Hann reynir víða fyrir sér, m.a. fer hann út í Hólma á Skaga og lendir
í svaðilförum. Hann tekur heldur ekki hvaða kvenmann sem er á prestsheimili og líkingin
við Kálfshamarsvíkurvitann er eftirminnileg. Að þessu sinni bjargar móðir hans málunum.
Óli norski.