Húnavaka - 01.05.2015, Blaðsíða 148
H Ú N A V A K A 146
Ég jarðsetti fyrir skömmu mikinn sveitar-
höfðingja, Ólaf á Árbakka, það sat á annað
hundr að „begrafelsið“. Þar þótti mér takast vel
upp enda var af miklu að taka en þó vandi nokkur
að halda lánlega á því.
Svona er lífið, menn koma og fara, ég hefi
mikið verið heima í haust og vetur. Ráðskonan fór
nú í haust. Þegar þetta fólk hefur fengið einhverja
aura þá er sjálfsagt að fara og ralla. Fyrrverandi
ráðskona frá í fyrrasumar kom í opinbera heim-
sókn í haust. Kom hún beint af Siglufirði, var í
síld í fyrsta sinn á ævinni, þótti þetta ágætt. Saltaði
13 tunnur, fékk 1.300 kr. í kauptryggingu þ.e. 100
kr. fyrir að salta hverja tunnu. Svona vill það hafa
það blessað fólkið. Það var eigi að furða þó Bárður
á Búrfelli héldi eigi með ráðskonum.
En þetta er nú mín sök og sérlund, þá er Kvennaskólinn fallega skipaður að
vanda enda er ég þar ávallt velkominn, frændkona mín alltaf gestrisin. Ég
messaði við setningu skólans, ég er þar prófdómari á vorin í bóklegum fræðum.
Þegar út á landið er komið verður maður að þykjast kunna alla hluti.
Maður gjörist gamlaður og fár fyrir aldur fram af einlífinu en þó töfrar mig
ennþá mánaskin á vetrarkveldi þegar jörðin er silfruð í snænum. Þá er fagurt
að vera einn á næturferð, bjart svo að jafnvel lesa mætti, kyrrt allt, ljós kannski
á einum og einum sveitabæ. Ég er venjulega ávallt einn á mínum ferðum og
ann mjög einverunni, það eru mínar bestu stundir ef veður er þolanlegt. Mér
þykir gott fjölmenni annað slagið enda er fljótt að nálgast það í kauptúnunum.
Eins og þú sérð þá er ég lítið upplagður að skrifa nú, andinn er viðutan hjá
mér, lífið tómur þrældómur en ábatinn lítill og ánægjan takmörkuð en þó er ég
ávallt heilsuhraustur, því segi ég, veröldin er góð þrátt fyrir allt.
Kveðja, Pétur Þ. Ingjaldsson.
Ég var fyrir nokkru að prófa á Kvennaskólanum, þar er
vífaval að vanda
Í þessu bréfi er sr. Pétur orðinn fertugur. Engin var þó afmælisveislan. Hann ræðir
jarðarfarir og erfiðleikana í illri tíð. Kvennaskólinn á Blönduósi kemur nokkuð við sögu og
hann spjallar við stúlkurnar. En hann er óframfærinn þó fróðleiksfýsnin sé mikil.
Höskuldsstöðum mars ´51.
Frændkona góð.
Ég er hinn vanþakkláti frændi sem er svifaseinn til þakklætis því sem vel er
gjört. Hugheilar þakkir fyrir jólagjöfina, dúk á mitt borð. Það var vel hugsað
til „baslarans“ vestur íslenska sem og ógiftan heimilisföður. Þá þótti mér vænt
um skeytið þó vantrúaður sé að allt sé fertugum fært. Það er alltaf viss geisli í
Ólafur á Árbakka.